Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007

Μώλωπες με μέλι και καρύδια

Η πραγματικότητα μου μίλησε , με προειδοποίησε, αλλά εγώ ως τέμενος στραβομάρας, ή μη δεισιδαιμονίας, δεν την άκουσα. Μου μιλησε μέσω της αγαπημένης μου ταινίας με τον μαθητευόμενο μάγο, τη τριτη της επταλογίας, Ο Χαρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν. Δυστυχώς η φωνή δεν ήταν του γοητευτικότατου Gary Oldman , αλλά του μπουγαδοκόφινου- ξαδέλφης του θειου του Χάρι, αν θυμαμαι καλά, ονόματι Πετούνια, η οποία επισύροντας την οργή του του εφήβου, καιρός ήταν, τη μεταμορφώνει σ' αερόστατο, και τη στέλνει να δει την πόλη από ψηλά. Η μεταμόρφωσή της ξεκινάει από ένα πρησμένο δάχτυλο.. ένα το κρατούμενο.
Δεύτερο; Η κεραία του κασετοφώνου μου, γέρασε μάλλον κι έσπασε ενώ προσπαθούσα ΄να τη βάλω για ύπνο. Σηκώνουν και τα σιδερικά κεφάλι τώρα, κατάλαβες; Ενίοτε συνθλίβουν κιόλας. Αγαπητά μου μπλογκάκια, βρίσκομαι στη θλιβερή θέση να σας ανακοινώσω πως τα φετινά Χριστούγεννα σημαδεύτηκαν από μία πόρτα αυτοκινήτου η οποία έκλεισε με δύναμη πάνω στο δάχτυλό μου. ΑΟΥΤΣ!!!!
Λεπτομέρεια: εγώ έκλεισα την πόρτα. Και αντί να τραβήξω εγκαίρως το χέρι μου, τ'αφησα εκεί. Αποτέλεσμα; 'Ενα ουρλιαχτό ακούστηκε στα θεμέλεια της πολυκατοικίας, ένα πόδι κλώτσησε με μανία φονική τ'αυτοκίνητο, και μία καθόλου στοργική φωνή αντήχησε στ΄αυτιά μου: " καλά, τι στο διάολο; τόσο ζώον είσαι;" (sic)
Ποιά είναι η ιλαροτραγική φύση της εμπειρίας; Μα ότι δεν μεταδίδεται. Σα να τρως ένα λαχταριστό παγωτό, κι ο άλλος να σε ρωτάει βλακωδώς: "τι γεύση έχει;"
'Ο,τι και να γράψω, δεν μπορεί να σας κάνει να νιώσετε τον απερίγραπτο πόνο. Καλύτερα να μην αναμοχλεύσετε το υποσυνείδητό σας για οικεία κακά Χρσιτουγεννιάτικα. Ενα θα σας πω: κατάλαβα πλήρως πως νιώθουν ή ένιωθαν τα θύματα βασανιστηρίων.
Ευτυχώς(;) ήταν το αριστερό μου χέρι. Και δη ο αντίχειρας. Γράφω με το δεξί,αλλά όλα α υπόλοιπα τα κάνω με τ'αριστερό. Σχεδόν τα πάντα. Οπότε τις τελευταίες μέρες έχω μία πολύ εποικοδομητική εμπειρία- αφενός αρχιτεκτονικής φύσης, βλέπω τον αντίχειρά μου να μεταμορφώνεται σε τεραστιο τρουλο άνευ βασιλικής, με χρώμα γκριζοπράσινο, αφετέρου συμπάσχω πλήρως με τους ανθρώπους που έχουν κάποιο ή κάποια κινητικά προβλήματα. Το δεξί μου χέρι ξαναμαθαίνει τον κόσμο. 'Οσο για το γκριζοπράσινο χρωματάκι; Ε, φαίνεται, επειδή γράφω πλέον στο κινητό με τυφλό σύστημα(!), η εταιρεία κινητής που χρησιμοποιώ ,μ'εκανε μέλος της, χρωματικώς.
Τώρα έχω να επιδείξω, εκτος απ΄το μωλωπισμένο μου οπίσθιο, κι έναν αντίχειρα ιδίου χρώματος. Ούτε μέλος σαδομαζοχιστικής λέσχης να ήμουν γαμώ τις λαμαρίνες μου. Δςεν θυμάμαι πόσα Λοναριντ έχω καταπιεί, ούτε πόσα σοκολατάκια με πραλίνα φουντουκιού ,μέσα- έξω. Ηλίθια αναλγητικά. 500mg και δεν μπορουν να σταματήσουν το σφυροκόπημα μέσα στο δάχτυλό μου. 'Οσο για το πρήξιμο;Σε λίγο θα το χρησιμοποιώ για σφραγίδα.
Κι ένιωθα χαρούμενη τελευταία, ανάθεμα το Χριστούγεννο.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: η ευτυχία και παρόμοιες καταστάσεις, προκαλούν πάντα, ΠΑΝΤΑ, το αντίθετό τους.
Τ'αυτοκίνητα είναι επικίνδυνα για τη σωματική μας ακεραιότητα ακομη και σταθμευμένα. Η υπερεκτίμηση των αντανακλαστικών μας επισης.
Προτείνω να σκεφτείτε την παρακάτω φραση δια στόματος Στάθη Τσαγκαρουσιάνου: "...να είστε υγιείς και χαρούμενοι, και να μην θεωρείτε δεδομένη και αυτονόητη τη ζωή που ζείτε."

Σπάω το κεφάλι μου να βρω πότε διέπραξα αυτό το ατόπημα. Λες;

auburn Kate
(κουτσοι, στραβοί....στο Χριστούγεννο, PIETER BRUGEL the elder- The Cripples )

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Τ'αυτονόητα(;)

Μη σκιάζεστε απ΄τον βαρύγδουπα κοινότοπο τίτλο. Μάλλον έχω προσβληθεί απ΄την ετήσια νόσο που λέγεται Οξεία Χριστουγεννιάτικη Συναισθηματική Υπερφόρτιση.Παρόλ' αυτά δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο-να είσαι συναισθηματικά ξέχειλος και να προσφέρονται πολλοί "υδραυλικοί" να κάνουν την σωτήρια άντληση των ψυχικών υδάτων; Η' να έχεις γίνει ολόκληρος ένα στόμα που χασκει απ΄την πείνα, συναισθηματική πάντα, και να μη βρίσκεις ούτε κολυμπηθρόξυλο ανταπόκρισης;
Βλακώδες δίλλημα. Και τα δυό χάλια είναι. Ο Αριστοτέλης τώρα δικαιώνεται, υπερβολή απ΄τη μιά, έλλειψη απ΄την άλλη.
Δεν ξέρω τι να σας ευχηθώ για το Χριστούγεννο. Οι χιλιοειπωμένες ευχές έχουν ένα σοβαρό μειονέκτημα για μένα- Σκυλοβαριέμαι να τις εκφέρω επειδή έχω κουραστεί να τις ακούω! Ε, είμαι ούφο τι να κάνω;Μου φαίνεται πάντως ότι ως είδος είμαστε άρρηκτα δεμένοι με τα στοιχειώδη, τα απαραίτητα για να νιώθουμε πραγματικά καλά. Και ποιά είναι αυτά;
Να μπορούμε να στηριζόμαστε άφοβα στα ποδαράκια μας και να μην εξαρτώμαστε από φάρμακα , γιατρούς κι άλλα συναφή κρυπτοπατερναλιστικά. Να έχουμε αρκετά χρήματα ώστε να μην καρδιοχτυπούμε όταν διασταυρωνόμαστε με ζητιάνο. Και να έχουμε αγαπημένους τριγύρω, που λειτουργούν ως απαλές μαξιλάρες οι οποίες μας κανακεύουν τρυφερά όταν το έξω δαγκώνει μεχρι αιμορραγίας. Η Αγία Τριάδα δηλαδή! Βοήθειά μας.
Σας εύχομαι λοιπον να αφηνιασετε αρκούντως. Εγώ πάντως, για αρχή , θα ξαναξετινάξω τον κινηματογράφο. 'Ηρθαν τα έργα που περίμενα πως και πως. Εξιλέωση, Το αστέρι του Βορρά, και Το Ορφανοτροφείο . Τέλεια.
Σας φιλώ και καλά να περάσουμε παιδάκια.

auburn Kate

(για το πιο καλικατζάρικο κάλαντο κάντε κλικ εδώ παρακαλώ, SEX PISTOLS-jingle bells)
και το απαραίτητο εικαστικό μας, ARIEL ROSENKRANTZ- Christmas Night )

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Καθρέφτης από μελάνι

Την ύπαρξή του την έμαθα μόλις χτες, και νομίζω πως είναι νεογέννητο. Αν θέλετε να γελάσετε, να πάρετε τη δόση σας στο πολιτικό χιούμορ, πλέον έχουμε στη διάθεσή μας και ιστοσελίδα των Ελλήνων γελοιογράφων. Επειδή το γέλιο είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και όποιος αστειεύεται με σοβαρά πράγματα δεν ειναι απαραιτήτως ανυποψίαστος..
Ιδού το εργαλείο για την αντιμετώπιση των πολιτικών καραγκιόζηδων και όχι μόνο.

(Αν δεν τα πούμε μεσα στις επομενες μέρες, καλό Χριστούγεννο βρε να έχουμε και εδώ είμαστε.)

auburn Kate

( γελάνε οι γάτες; για ρίξτε μια ματιά.. )

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Τρίγωνο άνευ κάλαντου


'Οχι δεν είναι το τρίγωνο των Βερμούδων, πως θα μπορουσε άλλωστε; Αυτό μόνο ως τρίγωνο του διαβόλου εχει κανει καριερα, τώρα στα "γεράματα" θα του αλλάξουμε προσανατολισμό; Ούτε το γνωστό μεταλλικο μαραφέτι που μας ξυπναει απ΄τα αγρια χαράματα, κάθε παραμονή Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς, για να ενισχύσουμε το "φιλόπτωχον ταμείον" και καλά. Και μη μου πειτε τώρα οτι η μαρίδα που μας επισκεπτεται έχει μεγάλη φλόγα να μας πει τα καλαντα, γιατί θα γελάσω. Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ οτι τα μικρά λουφαρουν αγρίως, λένε την πρώτη στροφή, μην τυχόν και νομίζεις ότι θα σου πουν κανενα μοδάτο σκυλοτράγουδο, και μολις βεβαιωθεις ότι ναι, τα καλαντα λένε, το βουλώνουν απο μόνα τους, ή δεν αντέχεις εσύ ν'ακούς τους συγκεντρωμένους Κακοφωνίξ και βάζεις το χεράκι σου στην τσέπη.
Και ούτε βεβαίως, πρόκειται περί του γνωστού, ανατομικού τριγώνου, που απαντάται συνήθως στα θηλυκά δίποδα...
Κυρίες και κύριοι ιδού η λύση για τους ορκισμένους ανάποδους, στραβόξυλα, αντισυμβατικους, που ναι μεν δεν ξεκουνάνε απ΄τις πεποιθήσεις τους, αλλα τους πιάνει μια ρημάδα μελαγχολία αυτες τις άγιες(;) μέρες. Ανάποδο δέντρο, το κεφάλι κάτω που λέει ο λόγος. Θυμίζει και την ανεστραμμένη πυραμίδα έξω απ΄το Λούβρο. Στο πιό... τριχωτό όμως. Οπαδοί των καλικατζάρων, των αποκλήρων των Χριστουγέννων, της ανυπάκουης θλίψης, της άρνησης της θεσμοθετημένης χαράς( με εορτοδάνεια και λοιπά πιστωτικά, χλωμή τη βλέπω τη χαρά), ενωθείτε κατω απ΄τη φουντωτή βάση του παραπάνω δέντρου. Τώρα πλέον όποιος σας κολλησει στη γωνία, δεν θα χαρει για πολύ- ως άλλα αιλουροειδή θα σκαρφαλώσετε πάνω του, ή θα χωθείτε μεσα του, και θα προσποιηθείτε οτι δεν υπάρχει κινδυνος.Aν και όπως το κόβω, λίγο ψηλα είναι τοποθετημενο, δεν διευκολύνει τις αναρριχήσεις.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Μην επιχειρήσετε τον εναγκαλισμό αν το εχετε φορτώσει με φωτάκια "ψείρες" και συναφή. Ας μην επιβαρύνετε τον οργανισμό σας με μια ηλεκτροπληξία χρονιάρες μερες. Φτάνει η άνοδος της κακής χοληστερόλης.
auburn Kate
( όταν οι...καλαντάδες έδιναν συναυλία ,ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΛΥΤΡΑΣ- Κάλαντα )

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Jigsaw (not) falling into place

Αν είμαστε όντως ό,τι τρώμε, τότε εγώ είμαι ένα ον φτιαγμένο από καφέ και λευκή σοκολάτα. Μισό-μισό. Αυστηρά τηρούμενες οι αναλογίες. 'Εχω φάει 5 αυγά Kinder μέχρι στιγμής. Δεν κάνω διαφήμιση, απλώς δηλώνω ευθαρσώς τη μαρκα σοκολάτας που τσακίζω ανελέητα. Μικρα σχετικά αυγουλάκια, μιά χαψιά δεν τα κάνεις- θα σου κάτσουν στο λαιμό και θα συναντήσεις πάραυτα τον αφελή πρωτόπλαστο- δύο όμως άνετα, και ψάχνεις μετά, εγώ ψάχνω δηλαδή, το επόμενο θύμα.
Τα εν λόγω αυγά είναι βέβαια κατασκευασμένα από ενήλικες, άρα όλο και κάποια δόση σαδισμού κρύβουν μέσα τους. Κρύβουν, σας βεβαιώνω. Και υποτίθεται πως απευθύνονται σε νιάνιαρα και ανήλικα γενικώς, αν κρίνω απ΄τη φωτογραφια του ξανθομπάμπουρα που χαμογελάει στη συσκευασία. (Γιατί πάντα οι διαφημίσεις δείχνουν αγοράκια να καταβροχθίζουν τροφές, και όχι κοριτσάκια; Είναι φαφούτικα τα κοριτσάκια;)
Το αυγό βέβαια είναι μόνο το γευστικό περίβλημα. Γιατί μέσα του, κρύβει αυτά τα σκατολοείδια που "απαιτούν" να τα συναρμολογήσεις. 'Οτι είμαι μαζοχίστρια ολκής το γνωρίζω.'Οταν ο μαζοχισμος συναντά το πείσμα, τί έχουμε; Μία 36χρονη που παλιμπαιδίζει, προσπαθώντας να μοντάρει βαρελάκια που τάχα μου έχουν μέσα τους πετρέλαιο, περπατάνε και διαθέτουν και χέρια, μύλους με πορτοκαλί τούβλα και κόκκινες φτερωτές, μικρογραφίες πολεμικών κατασκευών για εκτόξευση βράχων, όπως Αρχοντας των Δαχτυλιδιών, μιά μηχανή μεγάλου, δήθεν, κυβισμού, στην οποία κάθεται ένα λυσσασμένο κογιότ, φορώντας γάντια και κράνος, και το οποίο καταδιώκει ένα χαζοχαρούμενο μπιπ-μπιπ( το μπιπ-μπιπ περιλαμβάνεται στη συσκευασία). Και πολλά άλλα μαραφέτια στριμωγμένα μεσα σ' ένα πλαστικό αυγουλάκι -αν κατορθώσεις να το ανοίξεις χωρίς να γδάρεις τα δάχτυλά σου, έχεις ήδη πετύχει τη πρώτη νικη. 'Οπως γνωριζετε φαντάζομαι, αυτά τ'αυγά είναι κατά μία έννοια μπάμπουσκες. Το πλαστικό αυγο βρίσκεται μέσα στο σοκολατένιο, οπότε χλαπακιάζεις το σοκολατένιο, αφού πρώτα το ανοίξεις στα δύο για να βγάλεις το πεσκέσι από μέσα. Αν μάλιστα είσαι και λιμασμένος άνθρωπος, το σοκολατένιο αυγό θρυμματίζεται πανεύκολα, κι εσύ ψάχνεις τα κομμάτια του εδώδιμου παζλ, σε κάθε επιφάνεια.
Θα μπορούσα να ξεφορτωθώ το παιχνίδι, και ν'αφοσιωθώ στη σοκολάτα. Δεν το κάνω όμως. Η περιέργειά μου και μιά ηλίθια ικανοποίηση που εισπράττω όταν τελικά συναρμολογώ τα παιχνίδια, με κάνουν να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου. 'Οπως και πριν λίγο.
Μισή ώρα παιδεύομαι με μία μαλακία. 'Ενα κομμάτι δεν ταιριάζει. 'Εχω στραβωθεί να παρατηρώ τις οπτικοποιημένες οδηγίες. ΔΕΝ υπάρχουν γραπτες οδηγίες, είπαμε, απευθύνονται σε αναλφάβητα. 'Ο,τι κατάλαβες δηλαδή απ΄τα σκιτσάκια, κατάλαβες. Μάλλον εγώ λοιπόν δεν κατάλαβα. 'Ενα κομμάτι δεν "κουμπώνει".
Ακούω την τραγουδάρα των Radiohead ,το jigsaw falling into place και σκέφτομαι το σκατολοείδι ως αλληγορία των σχέσεων. Κομμάτια που δεν ταιριάζουν, κομμάτια που νομίζεις πως ταιριάζουν, βλέπεις τη δυσαρμονία, αλλά κάνεις το μαλάκα, επειδή βαριέσαι/ φοβάσαι μη χάσεις αυτό που έφτιαξες.
Το έφτιαξες;
Η υπομονή μου εξαντλείται. Σπάζω το μισοσυναρμολογημένο απ΄τα νεύρα μου και το πετάω στα σκουπίδια. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν κάνω το ίδιο με τις σχέσεις μου. Με συγκεκριμένες σχέσεις. Ποιός είπε οτι οι οδηγίες χρήσης της ζωής βρίσκονται τυπωμένες στο πίσω μέρος; Κοιτάζω πάντα την πίσω πλευρά των πραγμάτων( και των ανθρώπων), αυτές γιατί δεν τις βλέπω, που να με πάρει και να με σηκώσει; Αλλά και να τις έβλεπα ποιό το ώφελος; Αφού πάντα κάνω του κεφαλιού μου.
Το παιχνίδι ξαφνικά εμφανιζεται μπροστά μου συναρμολογημένο. 'Ενας κάστορας κρατάει τσεκούρι και κρύβεται πίσω από ένα δέντρο. Ζωντανεύει, σηκώνει το τσεκουρι να κόψει το δέντρο στα δύο, έρχεται για μένα; Κρύβομαι, και μόλις που ακούω τη φράση: " η ζωή είναι τέχνη αδίδακτη".

Σημείωση 1: αν καταλάβατε τίποτα απ'αυτή τη μπούρδα με γευση σοκολάτας, να μ' ενημερώσετε.
Σημείωση 2: ο τίτλος του ποστ είναι βέβαια παρμένος ,εκτός του not, απ΄την κομματάρα των RADIOHEAD. Δεν έχω λόγια γι αυτό το κομμάτι.

auburn Kate

( περίσσεψε; FREDERICK LORD LEIGHTON- Solitude )

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Απόντες(;)

Επειδή σαν πολλά απολογητικά ποστ διαβάζω τις τελευταίες μέρες και δεν γουσταρω καθόλου, τι πάθαμε γαμώτο μου; Που είστε; Τι σκατα μας κανει αυτη η κυρία που λέγεται εργασία( και χαρά δεν ξέρω) και μας κανει να τρεχουμε πανω- κάτω σαν αλαφιασμένα; Δεν έβαλα τυχαία αυτον τον τίτλο.Απο προχθες μου εχει κολλήσει στο μυαλό εκεινη η ταινία το Νίκου Γραμματικού, Απόντες λεγόταν, τη θυμάστε; Σας ξορκίζω μη γίνουμε έτσι γαμώ το κέρατό μου. Εγώ νιώθω, ίσως αβάσιμα και ηλίθια, ότι με κάποιους από δω μέσα έχουμε φτιάξει μία, να τολμήσω να πω παρέα; Κάποιοι απο δω μέσα είναι για μένα αγαπημένοι, γιατι ακριβώς είχα την χαρά να τους γνωρίσω και εκτός blog. Γαμώτο μη γίνουμε σαν τους Αποντες. Θυμαστε το ρόλο που έπαιζε ο Νίκος Γεωργάκης; 'Ηταν ο φιλόλογος της παρέας, ο ευαίσθητος και "κολλημένος" στην αμετάβλητη(;) φύση της παρέας.
Κι εγώ έτσι είμαι. Και να με πάρει ο διάολος αν δεν εχω παθει κατάθλιψη ολκής τις τελευταίες μέρες, με ολη αυτη την τάση απομάκρυνσης. Δν ξερω ρε παιδιά, ίσως είναι η ιδέα μου, ίσως είμαι εγώ το απροσάρμοστο ξωτικό που κωλοβαράει σκεπτόμενο ενώ οι υπόλοιποι "παραγουν εργο".
Σκατά. Μου λείπετε, σκεφτομαι κάτι που διαβασα τις προάλλες σχετικά με τις σχέσεις, ότι πλέον οι σχέσεις είναι πολυ δύσκολη δουλειά, και η δουλειά είναι οι νέες σχέσεις... Και ως γνωστόν, οι σχεσεις απαιτούν θυσίες ε;
Δν ξερω τι αλλο να γραψω, είμαι πολυ στενοχωρημένη, θυμωμένη και εξοργισμένη με τη μαλακία μας, που μας κανει να διαγραφουμε τους ανθρώπους που μας αγαπούν και αγαπάμε χάριν της καριέρας, του χρήματος, του στεγαστικού δανείου και του νεου Hummer.
Μου λείπετε, εσύ ιδίως αηδονακι μου, κι εσύ κυρά του κάτω κόσμου, κι εσύ γλυκεια μου τοξοβόλε, κι εσύ παρατηρητική μου μαργαρίτα κι εσύ βρε δισχιδή που αφέθηκες να σε φάει το τέρας του χακί, αναθεμα τις Ενοπλες Δυνάμεις.
Σταματώ εδώ, πονάω, πως το έλεγε η αγαπημενη μου Μαφάλντα; Βόηθα βρε exit, εσυ θυμασαι ολες τις ατάκες της απ' έξω. "...και με ποιό δικαίωμα η ζωή μπαινει ανάμεσα στους ανθρώπους;" Ετσι δεν ρωτάει εξοργισμένη τη μαμά της;
Δεν προλαβαινω να βαλω link στους αλληγορικα κατονομαζόμενους, αλλα ξέρετε ποιοι είστε.Γαμώτο, θα νευριασω και ξέρετε τι κανουν τα ξωτικά όταν νευριάζουν;
Τσουναμι σηκώνουν.Αναθεμα το χρόνο.Ανάθεμα.

auburn Kate

(είμαστε μέλη καποιας συμπαντικής ορχήστρας μήπως; Sir EDWARD BURNE JONES-The Golden Stairs ή πολυάσχολοι και κατ'επίφασην cool αστοί;PIERRE AUGUSTE RENOIR-The Luncheon of the Boating Party )