Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Εγκλεισμός στο τετράγωνο

Πριν γελάσετε ειρωνικά, πριν πείτε με απαξιωτικό ύφος "μμμμ, καλά... εντάξει", και κυρίως πριν αναφωνήσετε με βεβαιότητα κατακτητή "εγώ δεν έχω τέτοια προβλήματα", σκεφτείτε, τι σημαίνει ακριβώς για τον κοινωνικό περίγυρο, το να είσαι ζευγάρι με κάποιον/α;
Ποιά αόρατα συρματοπλέγματα αρχιζουν να χωρίζουν τους εραστές απ΄τους φίλους; Και κυρίως τους φίλους του αντίθετου φύλου. Ξέρω , ξέρω. Δεν προτίθεμαι να κάνω ανάλυση της "ηθικής της σχέσης", απλώς θελω να σταθώ σ΄ένα σημείο. Τον φόβο του "κέρατου", του ξενοπηδήματος, που επικρεμάται πάνω απ΄τα ξέγνοιαστα κεφαλάκια των απανταχού ζευγαριών, απειλώντας να τ' αφανισει. Μαζί και τη σχέση τους (αν και για το τελευταίο δεν είμαι και πολυ σίγουρη...)
Υπόθεση εργασίας, η οποία δεν είναι μόνο υπόθεση αλλά και διαπίστωση που έχω κάνει πάρα πολλές φορές: 'Εχεις μία σχέση. Ερωτική. Περνάς καλά, μπλα, μπλα, το σεξ καλό ώστε να μην σου αφήνει κενά, ικανά να γεμίσουν με το σώμα κάποιου άλλου, μπλα, μπλα.
Μία ωραία ημέρα ο/η σύντροφός σου , σου ανακοινώνει περιχαρής πως θα βγει για καφέ(η επιτομή της αθωότητας/κοινοτοπίας) με μία φίλη του, απλή φίλη, το τονίζω, επειδή έχουν να ιδωθούν καιρό, θελουν να τα πουν, έλλειψε ο ένας στον άλλον, ε κουβέντα θα κάνουμε τώρα ρε αδερφέ; Ελεύθεροι άνθρωποι δεν είμαστε; Δικαίωμά μας δεν είναι να βλέπουμε όποιον γουστάρουμε, δεδομένης και προϋποτιθεμένης της εμπιστοσύνης μεταξύ των...ζευγαρωμένων; Ε; Γιατί στα κομμάτια, να προκαλεί ανησυχία έως υστερία, η απλή συνάντηση με άλλη γυναίκα; Μην ακούσω πάλι αυτή την απίστευτη ατάκα, ότι δεν μπορεί να υπάρξει αμιγής φιλική σχέση μεταξύ άντρα-γυναίκας. Βεβαίως και μπορεί. Δηλαδή απαραιτήτως βλέπουμε ερωτικά τους αρσενικούς φίλους μας; Κι αν ακόμη ΔΕΝ μας έλκουν ερωτικά;Τι να σας πω, έχω αντρες φίλους, εντάξει μου περναει απ΄το μυαλό το σεξουαλικο, αλλα...
Αυτή τη φιλολογία περί έλλειψης ερωτισμού στις φιλικές σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ( άρα η κυρία Α. δεν ανησυχεί για το ενδεχόμενο ο Βαγγελάκης να της φαει τον γκόμενο, όπου Βαγγελλάκης: φίλος του γκόμενου) και αντιθέτως, απαραιτήτως ύπαρξης ερωτισμού στην περιρρέουσα ατμοσφαιρα των ετεροφυλόφιλων φιλικών σχέσεων, ποτέ δεν τη χώνεψα, και τη θεωρώ και εξόχως αφελή.
Είναι δυνατόν όποιος έχει ερωτική σχέση, αυτομάτως να μπαίνει σε οιονεί καραντίνα, επειδή το έτερον ήμισυ φοβάται πως κάθε συγχρωτισμός με πρόσωπο του αντίθετου φύλου ενέχει τον κίνδυνο να το μεταμορφώσει σε τάρανδο;
Κι αν ο τρίτος άνθωπος είναι gay; Αν εχει κάνει όρκο αποχής απ΄το σεξ; Αν ο/η σύντροφος, σας διαβεβαιώνει-στα πλαίσια της λογικής έτσι; Δεν συγκροτούμε δικαστήριο για να μας αποδείξει την πίστη του σ' εμάς- ή μήπως αυτο κάνουμε;- σας διαβεβαιώνει λοιπόν ότι αφού είναι καλά μαζί σας, δεν έχει λόγο/κίνητρο/ψυχικά περιθώρια να ξενοπηδήξει;
Θα ήθελα τις απόψεις σας. Γιατί μου φαινεται πως κάτω απ΄το υπερ-μετά-μοντέρνο βερνίκι του 21ου αιώνα, κρύβεται η ίδια ανασφάλεια ΄, η ίδια κατινιά και ο ίδιος φασισμός απέναντι σε τέτοια φαινομενα, όπως και στις αρχές του 20ου αιώνα. Και πιό πίσω.
Είναι δυνατόν να μιλάμε γι' αυτονομία και αυτοδιάθεση και στην ουσία ένα τμήμα της προσωπικής μας ζωής, που αφορά τους φίλους μας, τους άλλους ανθρώπους, εκτός της ερωτικής σχέσης, το οξυγόνο μας ρε γαμώτο, αυτό που μας ανανεώνει και μας κάνει τελικά επιθυμητούς στον άνθρωπό μας, να καταπνίγεται, αν δεν το εγκρίνει ή αν το υποψιάζεται ο εραστης/ ερωμένη μας;
Μη γελάτε. Αν γελάτε. Σιχαίνομαι αυτούς τους άγραφους κανόνες που στην ουσία ανακινούν ζητήματα συντροφικής πίστης, όταν δεν υπάρχει κανένας βάσιμος λογος να το κάνουν! Αλλά ξεχασα. Μαλλον πρέπει να προσγειωθώ πάραυτα ε; Δεν θα σας κάνω το χατήρι.
'Οταν θέλει κάποιος να κερατώσει, ή να φλερτάρει απλώς, θα το κάνει, να είστε σίγουροι. Σας παραπέμπω όχι μονο σε αντίστοιχης θεματικής φιλμογραφία αλλά και στην ίδια την καθημερινότητα. Γνωρίζετε πολύ καλά νομίζω τη φράση: "μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια"...
Δεν γουστάρω καθόλου το κέρατο, καθόλου όμως. Σου βγάζει ξινή όλη την απόλαυση αν μη τι άλλο, αν υπήρξε. Αλλά σιχαίνομαι επισης κι αυτο το φασισμό και την κρυφή απειλή που δηλητηριάζει και τις πιό αθώες συναναστροφές. π.χ. συναντάτε εσεις τον Β. στο διάμερισμά του, απούσης της συζύγου του, επειδή έτσι σας την βάρεσε, κάνετε παρέα, περάσατε να τον δείτε, κι έτυχε ν'απουσιάζει η σύζυγος. So what; Σημαίνει αυτό ότι έπεσε μοιχεία στο ανυποψίαστο κεφάλι της;
Είναι δυνατόν η κάθε γνωριμια του ενός συντρόφου, να περνάει απ΄το "μονομελές ελεγκτικό όργανο", τον έτερο σύντροφο δηλαδή, πριν ευδοκιμήσει;
Κατανοώ τον φόβο, και πολύ καλά μάλιστα, και τη ζήλια, αλλά καλό θα ήταν να δούμε όλοι εκείνο το κινηματογραφικό δοκίμιο περί ζηλοτυπίας, το El του Μπουνιουέλ( έκανε και ρίμα).
Πως το έλεγε ο Sting; If you love somebody, set them free...
Ε, άει σιχτίρ πιά!!!

auburn Kate

( τα σχόλια δικά σας, όπως και η ερμηνεία του, RENE MAGRITTE- The lovers )

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Ξανθιές εξισώσεις

Διάβασα το κείμενο του κυρίου Νίκου Δήμου στην Lifo, ξέρετε, αυτό το ανταγωνιστικό προς την Athens voice έντυπο...Ο τίτλος του; ...Σέρνει Carrera.
Ποιός/ά σέρνει; Θα καταλάβετε παρακάτω. Τί σέρνει; Την γνωστή μάρκα αυτοκινήτου, ακριβού, βεβαίως-βεβαίως.
Λεει λοιπόν ο κύριος Δήμου, αν τον ερμηνεύω σωστά, ότι έχει υπάρξει πολλάκις αυτοπτης μάρτυρας της ύπαρξης πανέμορφων, ξανθών, και ακριβών γυναικών (στα βόρεια προάστια φύονται αυτά τα θηλυκά) οι οποίες οδηγούν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και μεγάλου τραπεζικού λογαριασμού.
Απορία πρώτη: ο χαρακτηρισμός "ακριβές" (γυναίκες), σε τι ακριβώς αναφέρεται; Στα ρούχα τους, στο εισόδημά τους, εικαζόμενο υποθέτω, ή στην... ταρίφα βασει της οποίας χρεώνουν τ'ανυποψίαστα και αθώα αρσενικά; Που ξέρετε, μπορεί να χρεώνουν και θηλυκά, τι ξανθές διαβολοι είναι αν δεν πάνε all the way;
Ρωτάω γιατί παρακάτω ο κύριος Δήμου περιγράφει τί ακριβώς βλέπουν τα μάτια του, ήτοι, ξανθές, ευειδείς οδηγούς πανάκριβων αυτοκινήτων, με διάφανα πάντα τζάμια, και όχι φιμέ, ώστε να διαπιστώνουν όλοι πόσο θεογκόμενες είναι (αυτό το τελευταίο είναι δικο μου σχόλιο ) ,οι οποίες προσπαθούν , λόγου χάριν, να παρκάρουν σε στενό δρομάκι, το Grand Cherokee, ούσες πολύ μικρότερες και πιό εύθραστες απ΄αυτό.
Επιτρέψτε μου μια αποστροφή απ΄το κείμενό του, που πιστεύω πως είναι όλα τα λεφτά:
"...Αναρωτιέμαι τι ποσοστό των κυριών έχει κερδίσει το αντίτιμο του αμαξιού από την προσωπική του εργασία. Υπολογίζω πως ούτε το 5%. Κάτι άλλο προσφέρει μάλλον ως αντάλλαγμα. 'Οχι, δεν είναι τα οικιακά..."
Απορία δεύτερη: Αν ο κύριος Δήμου έβλεπε ως επί το πλείστον, γυναίκες με σκούρο χρώμα μαλλιών, να οδηγούν εξισου ακριβά αμάξια , θα τις αξιολογούσε και θα υπονοούσε γι'αυτές τα ίδια; 'Εχουν κάτι οι ξανθές, το οποίο προδιαθέτει για διατύπωση τέτοιων σχολίων; Είναι πιό πρόστυχες ας πούμε; Ηλίθιες; Ομορφότερες; Η' ακόμη χειρότερα, είναι πιό επιρρεπείς στην πορνεία; Συγγνώμη αλλά διάβασα το κείμενό του, 2 φορές, προσεκτικά. Ιδίως την παράγραφο που παραθέτω. Φυσικά και δεν μιλάει ρητά για παροχή σεξουαλικών υπηρεσιών. Δεν είμαι στραβή ούτε αναλφάβητη. Αλλά αυτό το υπονοούμενο περί άλλου ανταλλάγματος, γιατι που να με πάρει ο διάολος, με κάνει να πιστεύω πως εννοεί την πορνεία;
Μήπως είμαι εγώ θύμα των στερεοτύπων; Η' μήπως ο κύριος Δήμου εξισώνει υπόρρητα τις όμορφες ξανθιές οδηγούς ακριβών οχημάτων με πουτάνες; Δηλαδή από που κι ως πού μία γυναίκα με τις παραπάνω προδιαγραφές, που σημειωτέον εχει την ατυχία να μην ανήκει στο "έντιμο" 5%, εγείρει υποψίες για λαμπρή καριέρα στο πληρωμένο σεξ;
(Δεν είμαι ξανθιά, σιχαίνομαι συγκεκριμένες γυναίκες που τυχαίνει να είναι ξανθιές, για λογους που έχουν να κάνουν με τη συμπεριφορά/ χαρακτήρα/ πιστεύω τους. Η καλύτερή μου φίλη είναι ξανθιά και τη λατρεύω. 'Οχι επειδή είναι ξανθιά! )
Επανέρχομαι. Δηλαδή ο κύριος Δήμου πως κατέληξε σ'αυτή την υπόθεση; Μίλησε με καμιά απ΄αυτές τις κυρίες; Είμαι σίγουρη πως έχει και τον τρόπο και τις γνωσεις, για να τους αποσπάσει τις πληροφορίες που θέλει, προκειμένου να τις κρίνει...
Τα βόρεια προάστια δεν τα κατέχω. Τα έχω επισκεφτεί υπό συνθήκες που με κάνουν να πιστεύω πως δεν τα έχω επισκεφτεί καθόλου. Απ' όσο γνωρίζω όμως, διαβάζοντας διαφορα έντυπα, εκεί, εκτός από πανέμορφες ξανθιές, καλλιεργούνται και οι έδρες πολλών επιχειρήσεων. Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο του κυρίου Δήμου, σκεφτόμουν: τι διάολο, ήταν τόσο αδύνατος ο συνδυασμός: ωραία , ξανθιά οδηγός Porsche= εργαζόμενη καλοαμειβόμενη/διευθύντρια/ μέτοχος κάποιας απ΄αυτές τις εταιρείες; Αποκλείει δηλαδή ο κύριος Δήμου, κάποιες απ'αυτές του υπόλοιπου 95%, να εργάζονται σ' επιχειρήσεις που εκτιμούν ιδιαίτερα τη γυναικεία ξανθή, φυσική ή τεχνητή, ομορφιά και την πληρώνουν αναλόγως; Και όχι, δεν εννοώ εταιρείες του κινηματογραφικού πορνό!
Σταματώ εδώ γιατι τα'χω πάρει αγρίως, επειδή κάποια στερεότυπα συνεχίζουν να επιβιώνουν σαν τις κατσαρίδες. Με όσο πιό ισχυρά εντομοκτόνα - επιχειρήματα τις ψεκάζεις, τόσο αυτές θεριεύουν. Τζίφος δηλαδή.
Αυτό πάντως που μ' αποτέλειωσε ήταν η φράση των παλιών καραβάδων όπως τους ονομάζει: " το μουνί σέρνει καράβι"...
Με όλο το σεβασμό κύριε Δήμου, για να σχολιάσω στο ίδιο ύφος, μήπως και η ψωλή σέρνει απύθμενο σεξισμό;


auburn Kate

( το ξανθό παρόν,Patricia Arquette(στο Lost Highway) και το αθώο παρελθόν, JOHN EVERETT MILLAIS-The Bridesmaid )

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Το βαρύ πάπλωμα

Σας έπιασε μήπως μία καντηφλίασις σήμερα; Μήπως το πρωί το σώμα σας αρνιόταν να εκτελέσει τις διαταγές του βασιλιά εγκεφάλου κι εκανε ένα ωραιότατο πραξικόπημα; Μήπως αναλώσατε τουλάχιστον 15 λεπτά παίζοντας αμπεμπαμπλόμ με τις εξής επιλογές: μένω ξαπλωμένη/ος μέχρι το μεσημέρι εν πλήρη συνειδησιακή αναισθησία, μενω ξαπλωμενος μέχρι το μεσημερι προφασιζόμενος γερό κρύωμα, σηκώνομαι με ταχύτητα πυροσβέστη και αφήνω το κρεβατι μου στο έλεός του, σηκώνομαι με ύφος " προσοχή μην ενοχλείτε, ο σκύλος( εσεις δηλαδή) δαγκώνει";
Σεναριο αντιεπιστημονικής φαντασίας: ξυπνάτε τρισευτυχισμένος χωρις να υπαρχει ιδιαίτερος λογος, απλως έχετε ένα έντονο προαίσθημα ότι σήμερα η τύχη θα ανοίξει τα στραβά της επιτέλους και θα πέσει με μετωπική πάνω σας. Το οποίο συμβαίνει, το κατοικιδιο που εχετε μαζέψει, μην έχοντας μαθει ακόμη να σας αποφεύγει όταν σας συναντά στο διάδρομο, πέφτει ολοταχώς πάνω σας, σας ριχνει το μπολ με τα δημητριακά, τα οποία μουλιάζουν ήδη σε γάλα , και όλη αυτή η σούπα-πρωινό προσγειώνεται πάνω στις πυτζάμες σας. Σιχτιρίζετε το κατοικιδιο και την κακή σας μοίρα που σας αναγκάζει να κανετε φασίνα στον εαυτό σας και στον περιβάλλοντα χώρο , με τα μάτια σας ακομη κλειστά.
Χτυπάει το τηλέφωνο, ειναι ένα εκνευριστικο ατομο που αναγκάστηκε στις 8 το πρωί να σας πείσει ότι χρειάζεστε μια πιστωτική καρτούλα. Ο σκύλος , μην ξεχνιόμαστε, είναι ακόμη μαχμουρλής και επικίνδυνος, οπότε ρίχνετε ένα έναρθρο γαύγισμα στο ον που τόλμησε να σας ενοχλήσει πρωινιάτικα, και συνεχίζετε τη φασίνα. Η ζημιάρα γάτα αγνοείται. Μαλλον οσμίζεται την διάθεση καταστροφής που εκλύεται απ΄το είναι σας κι εχει λουφάξει κάπου.
Εν πάσει περιπτώσει, ντύνεστε, βγαίνετε απ΄το σπίτι, ναι τηλέφωνο και κλειδιά θυμηθήκατε να πάρετε, και ξεκινάτε ν' αντιμετωπίσετε τα κτήνη με τις γραβάτες.
Μπαίνετε στο όχημα, και ψαχουλεύοντας την τσάντα σας συνειδητοποιείτε οτι δεν εχετε πάρει πορτοφόλι. Οι οπαδοί του χρηματικού γυμνισμού θ' αναφωνήσουν: ελα μωρέ, για ψαξε τις τσέπες σου. Δεν είστε οπαδοί του γυμνισμού όμως. Δευτερο σιχτίρισμα, γραμμή για το δρόμο της επιστροφής, προς αναζήτηση του μαγικού πορτοφολιού.
Δρόμο αφήνετε, δρόμο παίρνετε, τελικα φτάνετε έξω απ΄την πολυκατοικία σας. Και εκει που το ματι σας σκανάρει το γραμματοκιβώτιο για καινούργια αλληλογραφια, βλεπετε ένα μαυρο πραγμα κοντά στο φορτηγάκι που είναι παρκαρισμένο απ΄έξω. Πλησιάζετε, το κοιτάτε καλά καλά να βεβαιωθείτε οτι είναι αυτο που υποψιαστήκατε. Κοιτάτε γύρω σας με ύφος νιάνιαρου που περιμενει να ξεραθεί η γιαγιά για να ρημάξει το γλυκό ταψιού. Ιδανικές συνθήκες, η πόρτα του ψιλικατζίδικου είναι κλειστή, άρα όποιος είναι μέσα δεν πρόκειται να σας δει, τα παιδακια του σχολείου απέναντι μολις μαντρώθηκαν για να συνεχίσουν την εκπαίδευση, και ο δρόμος είναι ήπιας κυκλοφορίας, τουτέστιν περνάει ένα αυτοκίνητο καθε μισάωρο, και παρκαρει ο καθενας όπου γουσταρει χωρις προστριβές. Σηκωνετε το "πτώμα" και ετοιμάζεστε να λιποθυμήσετε , επειδή το εν λογω πορτοφόλι, μοιάζει μ΄εκείνο που είχε ο Δημήτρης Χορν στο "Αλοίμονο στους Νέους", τίγκα στα Ευρώπουλα. Ναι , ναι , το πρωινο λούσιμο με δημητριακά είχε φαινεται συμβολική σημασία, σας ρένουν πλέον τα λεφτά. Παίρνετε τα χρήματα στα χέρια σας με προφύλαξη και τσακιζεστε στο διαμέρισμά σας.
Αλλά τώρα αρχιζει η κόλαση, ειναι γνησια τα χαρτονομισματα; Απο ποιον έπεσαν; Μωρε μήπως σας πήρε κανένα πιο περίεργο μάτι απ΄το δικο σας και την εχετε βαψει ήδη; Πρέπει να επιδείξετε αυτοσυγκρατηση, μπορει να ειναι καποιος απ΄τη γειτονιά, αν σας παρουν χαμπάρι οτι ξοδευετε τα απολεσθέντα; Και πως να τα καταθεσετε, που σας εχουν ζώσει τα φίδια μήπως τα ψάχνει , που σίγουρα, θα τα ψάχνει κανείς;
Εκει που έχετε μεταλλαχθει σε Σκρουτζ, και τα κρατάτε ζηλότυπα στα χέρια σας, χτυπάει το κουδούνι. Πετάγεστε έντρομος, σας πέφτουν και μερικά απ΄τα χέρια.
Νιώθετε έναν πόνο στο γόνατό σας. Ξυπνάτε βρισκόμενος στο έδαφος. Ειναι ξημερώματα, η γάτα σας κοιμάται μακαρίως δίπλα στο καλοριφέρ, κι εσεις μενετε με τη γλύκα των ξένων χρηματων στο μυαλό και με μια ψύξη στα νεφρά, λογω του αιφνιδιου ξεσκεπάσματος.
Ναι ήταν μόνο όνειρο. Η μήπως εφιάλτης;

auburn Kate
( you don't need the money if you look like you do honey, θα έλεγε ίσως ενας οπαδός της γυναίκας ως διακοσμητικής, GIORGIONE- Sleeping Venus )

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Υδάτινος κόσμος

Πριν από 3-4 μέρες το είδα γραμμένο σ΄εναν τοίχο στην Αθήνα, με κόκκινη μπογιά: το νερό γνωρίζει . Δεν ξέρω γιατί ταράχτηκα όταν το διαβασα. Μου φάνηκε απειλητική αυτή η πρόταση. Το Σαββατοκύριακο απέδειξε ήδη τις γνωστικές ικανότητες του νερού. Μέχρι χαλάζι έπεσε. Πυκνό και ευμεγέθες. Τα "120 ενωμένα εργοστάσια" έπεσαν, πανηγύρισαν αρκούντως και τα κανάλια, δεν έμειναν χωρίς θέμα.
Έτσι, για να μην ξεχάσουμε ποιός πραγματικά κάνει κουμάντο σ'αυτή τη ζωή. Παρά τα επιφαινόμενα. 'Εχετε καμιά αμφιβολία πως το νερό που τρυπώνει παντού, έχει την ικανότητα να αναδιαμορφώνει τη ζωή μας;
Θεωρώ ύμνο της πλημμύρας ένα τραγούδι που λατρεύω- το flood των JARS OF CLAY. 'Οταν ακούω τις πρώτες κιθαριές ανατριχιάζω σα να με άγγιξε κεραυνός. Τ' αγαπώ πολύ κι ας έχει χριστιανικά ψήγματα στον πυθμένα των στίχων του. Οπότε για να του τη σπάσω, ορίστε κι ένα άκρως προτρεπτικό άσμα, που εμπεριέχει, κατά τη δική μου ερμηνεία, σεξουαλικά υπονοούμενα. Η ερμηνεία ανήκει στους ερμηνευτές της άλλωστε, όπως έχει δηλωσει και ο κύριος Βενιζέλος- δεν έγινα αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.
Push, push λοιπόν, από τον κύριο Kurt Nielsen.

Τι σκέφτεστε όταν βρέχει;


auburn Kate
( τα φορέματά τους σκούπιζαν όλη τη λάσπη του δρόμου...PIERRE-AUGUSTE RENOIR- The Umbrellas )

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Σας τρατάρουμε για τα 100

Σιχαίνομαι τις γιορτές ,τα γενέθλια, τα πανηγύρια και τα λοιπά. 'Οταν έχω τις μαύρες μου. Δηλαδή τις 300 μέρες απ΄τις 365! Αλλά τώρα πρόκειται για ειδική περίπτωση. Πως το καταφερα και εφτασα τα 100 ποστς δεν γνωρίζω. Κι ένας λόγος που το εκανα αυτό είναι οτι υπαρχουν καποιοι, εσείς δηλαδή, που μου κάνετε την τιμή και με διαβάζετε. Επισης ενας αλλος λογος είναι εντελως συγκυριακος. Είναι η σημερινή κωλομέρα με τη βρόχα που μου σπαει τα νεύρα και με κανει να σκέφτομαι πως όχι μόνο ο καλός καπετάνιος φαίνεται στη φουρτούνα, αλλα και η φτώχεια " γυαλιζει" περισσότερο στη νεροποντή. Να είσαι μετανάστης ας πούμε, να ζεις με άλλους 10 σε μία τρώγλη στην Αγησιλάου ας πούμε, και να κουβαλάς τούβλα μεσα στη βρόχα, μη φορώντας γάντια τουλάχιστον για να προστατεύσεις τα χέρια σου, να παίρνεις ψίχουλα και να ζηλεύεις τον φραγκάτο που περναει μπροστά απ΄την οικοδομή με το ασφαλές, κατά τεκμήριο, και αστραφτερό αυτοκίνητο. Η να είσαι έγκυος, με την κοιλιά έτοιμη να εκραγεί, να μην έχεις αυτοκινητο, και να αναγκάζεσαι να περιμένεις τα κωλολεωφορεία της ΕΘΕΛ τα οποία πως γίνεται πάντα όταν βρέχει, πάντα όμως, και έχουν προβλήματα, καθυστερούν, περνανε από τις στάσεις προκλητικά με την επιγραφή ΕΚΤΟΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ενώ εσύ εχεις γίνει ήδη λούτσα, γιατι ρίχνει τραπεζαρίες, μενεις μακρια και μέχρι να φτασεις στον προορισμό σου είσαι η ζωντανή απόδειξη ότι το ανθρώπινο είδος οταν γίνεται μουσκίδι δεν μπαίνει στο πλύσιμο... Και το καλύτερο; Φοβασαι ν' αρρωστήσεις, φοβασαι μην αρρωστήσεις μ'αυτόν τον άθλιο καιρό, επειδή εισαι τύποις ή κατ'ουσίαν ανασφάλιστος και δεν έχεις λεφτά για φάρμακα, ή για καινούργιες μπότες , επειδή οι υπάρχουσες ήπιαν τόσο νερό που έσκασαν πιά, κυριολεκτικά. Και δεν τα λεω αυτά εκ του ασφαλούς, ουτε η κυρία Β. είμαι, ούτε ο κύριος Κ. ούτε ο κύριος Λ., μεγαλοδικηγόροι και σίγουρα οχι επισκέπτοντες το τρισάθλιο Ταμείο Προνοίας( πορνείας το λέει μια συνάδελφός μου) Δικηγόρων Αθηνών. Γιαυτο λοιπόν και επειδή συγκινήθηκα και
είμαι και αμετανόητη γλυκατζού, σας κερναω διαδικτυακά γλυκάκια. Γιατι μάλλον εκείνη η διαφήμιση για τις σκυλοτροφές είχε δίκιο:( κατά παράφραση) το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ξεγυρισμένα θεϊκά γλυκά και αγάπη. Ααααααχχ! Φατε ελεύθερα και κυρίως αποενοχοποιημένα.
Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Για λυσσασμένους σοκολατολάτρεις, και δη της σκούρας σοκολάτας, όπως η αφεντιά μου, εδώ κι εδώ.

Για σοκολατομανείς που προσπαθούν να εξαπατήσουν τη συνείδησή τους( " καλέ εγω δεν τρωω βούτυρα, και σοκολάτα και σαντιγύ, μονο με φρουτα τη βγάζω") ορίστε .

Για οπαδούς της λευκής και άσπιλης σοκολάτας, ορμάτε .

Αυτο το αφησα τελευταίο. Το καλό μου χερουβειμ που πετάει χαμηλά δεν τρωει γλυκά, οπότε αυτό το ψητό πουλί που το λένε γαλοπούλα(μπλιαχ) είναι δικό σου Σπυρούλη μου, enjoy!



Thanks guys


auburn Kate

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Το παράσημο

Όταν άκουσε τ' όνομά της, ασυναίσθητα χαμήλωσε στην πολυθρόνα κι έψαχνε το παλτό της για να φύγει. Τη συγκράτησε η Σοφία- " ε! που πας; Από δω είναι για την εξέδρα βρε αλλοπαρμένο μου".
Δεν ήθελε με τίποτα να μιλήσει ενώπιον τόσου κόσμου. Καμιά 100αριά άτομα δηλαδή. Δεν ήθελε να την δουν. 'Ενιωσε όπως τις προηγούμενες φορές που αναγκάστηκε απ΄την πραγματικότητα να επιδείξει υπέρμετρη εξωστρέφεια. Υπέρμετρη για τα δικά της κριτήρια βέβαια. Για καποιους με γερά αποθέματα κοινωνικότητας , θα ήταν μία καλή ευκαιρία ν' ακονίσουν το εγώ τους πάνω στον θαυμασμό του πλήθους. Ν 'αυτεπιβεβαιωθούν. Να πουλήσουν μούρη που ενίοτε δεν είχαν, να, να,να...
Τα είχε γραμμένα ολα αυτά. Δεν την αφορουσαν,συνειδητά τουλάχιστον, και δεν τα επεδίωκε. Κι όμως, κατά περίεργο τρόπο, επειδή ακριβώς τα έφτυνε, έρχονταν μόνα τους και κολλούσαν πάνω της όπως οι μύγες στη βρωμιά.
"Paparazzi, paparazzo στα ιταλικά σημαίνει σκνίπα", σκέφτηκε η 'Ερση. "Ο Felini ονόμασε έτσι τους ενοχλητικούς φωτογράφους. Οι σκνίπες ζουν στα έλη, ελκονται απ΄τη σαπίλα και τη στασιμότητα". Γιατι της ήρθε τώρα αυτό , ενώ προσπαθούσε να συγκεντρώσει το βλέμμα της μπροστά της; Φαντάστηκε τον εαυτό της να σκοντάφτει μεγαλοπρεπώς στην παχιά μοκέτα και να γίνεται μπορντώ σαν αυτήν απ΄τη ντροπή της. Ανατρίχιασε με τη βλακεία της να σκέφτεται το χειρότερο για να διώξει το άγχος της.
Ανέβηκε στο πόντιουμ αφού πρώτα χαιρέτησε τον πρόεδρο της επιτροπής βράβευσης. 'Ενιωσε να τρέμει. 'Εριξε μιά γρήγορη ματιά στους καθισμένους παρατηρητές της. Τα μάτια της χάθηκαν μέσα σε περιέργεια, βαμμένα χείλη, φρεσκάδα ντυμένη με τζιν, ζιβάγκο, γυαλιά μυωπίας και πολύ κουβεντολόϊ. Δεν την ένοιαξε που σε κάποια καθίσματα οι κάτοχοί τους συναγωνίζονταν ποιός θα έλεγε τις περισσότερες λέξεις. " καλύτερα, δεν θα προσέξουν και τις μαλακίες που θα πω."
Δεν είχε ετοιμάσει λογίδριο. Ούτε καν ευχαριστήριο. Σκέφτηκε ν' αυτοσχεδιάσει. 'Οταν της ανακοίνωσαν τη βράβευση για το δοκίμιό της, παραλίγο να λιποθυμούσε. Εδώ κόντεψε να λιποθυμήσει ο εκδότης της, όταν διάβασε τον τίτλο του: Η αυτοϊκανοποίηση ως μέσο ενδυνάμωσης της αυτοσυνείδησης και βίωσης της υπαρξιακής μοναξιάς.

" Έρση μου τρελάθηκες;!! Βιβλιο για τη μαλακία θα βγάλω;"

"Κύριε Φωτάκη πρώτη φορά θα΄ναι; Αλλά και η πρώτη να είναι , ο εκδότης πρέπει να είναι πρωτοπόρος. Ξέρετε πολύ καλά πως ήδη κυκλοφορεί η Ιστορία του Αυνανισμού. Διαχρονική και διατοπική μελέτη. Το δικό μου όμως είναι χιουμοριστικό κείμενο, έστω. Γνωρίζετε επίσης πως σημασία δεν έχει μόνο το τί λες, αλλα και πως το λες. Καλλιέπεια κυριε Φωτάκη, το μακιγιάζ της κοτσάνας. Ανέκαθεν ήθελα να γράψω κάτι που να το διαπερνά το χιούμορ, σαν καλαμάκι για σουβλακια".
Ο εκδότης της χασκογέλασε για κάμποση ώρα, η συζήτηση συνεχίστηκε μέχρι αργά εκείνο το βραδυ. Μεχρι να πειστεί ο αυτοκράτορας να παραχωρήσει το προνόμιο της δημοσίευσης. Τελικά της το έδωσε. Το προνόμιο. Και σύντομα απόλαυσε τ' αποτελέσματα. 'Ολη η Αθήνα ασχολιόταν με το "εγχειρίδιον μαλακίας" όπως το χαρακτήρισε ένας κριτικός. Τους είχε γραμμένους τους κριτικούς. Εδώ τους είχε ο Φλωμπέρ. Τους διαβαζε βέβαια, αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που παραδεχόταν σε μερικούς ήταν η απίστευτη ικανοτητά τους να παρουσιάζουν ακαταμάχητο το τίποτα. Τύχαιναν φορές που η βιβλιοπαρουσίαση ήταν πιό ελκυστική απ΄το αντικείμενό της...
Ξανακοίταξε το κοινό. 'Εψαξε με τα μάτια τη φίλη της. Την είδε να της χαμογελάει με κείνο το χαμόγελο που της χάριζε όταν ήταν οι δυό τους, εκείνο το " Ερσάκι μου εσύ". Κοιταξε και τη θέση δίπλα της, αν ήταν ακόμη άδεια. Τη είχε κρατήσει για εκείνον. Δεν της υποσχέθηκε τίποτα, πνιγόταν στη δουλειά, "ξέρεις ότι σ'αγαπώ μωρό μου, ακομη κι αν δεν έρθω. Εγώ το διάβασα, το σκέφτηκα και χέστηκα για τις εκδηλώσεις δημοσιότητας. 'Ελα τώρα, αφού ο μόνος που το γουστάρει όλο αυτό είναι ο... πολυέλαιος" ( έτσι κορόϊδευε τον εκδότη της ο 'Αρης). Αυτά της έλεγε 6 ώρες πριν, ενώ της μαγείρευε. " Για δοκίμασε αυτή τη ομελέτα, είναι αλμυρή; "
Τον κοιτούσε, κι ένιωθε να καίγεται απ ΄τη λαχτάρα της γι αυτόν. 'Ηθελε να γδυθούν επί τόπου και να κάνουν έρωτα. Να τον νιώσει μέσα της και να μην τη νοιάζει τίποτα πιά. 'Οπως κι έγινε, ευτυχώς η μαγειρική ελαβε γρήγορα τέλος.
Κοιμήθηκαν αγκαλιά πάνω στη μοκέτα της κουζίνας, εκείνη ανάσκελα, κι αυτός από πάνω της, μπλεγμένος στα πόδια της, είχε ακουμπήσει το κεφαλι του στο στήθος της. Τον κρατούσε σα να τον προφύλασσε από καποια ξαφνική μπόρα. Είχαν αφήσει το ραδιόφωνο ανοιχτό να παίζει. 'Οταν ξύπνησαν ακουγόταν το It means nothing των STEREOPHONIX. "Λες;" χαμογέλασε στον εαυτό της.
Κοίταζε το εξώφυλλο του βιβλιου της. Εκέινη είχε επιλέξει τη φωτογραφία. Μιά σκηνή απ΄την ταινία Sliver με την Sharon Stone. Την είχαν επιχρωματίσει όμως και φαινόταν σαν ελαιογραφία του Whistler. Ηταν η σκηνή που η πρωταγωνίστρια μέσα στη μπανιέρα, χαλαρωμένη παραδίνεται στην απόλαυση που μόνο ο εαυτός μας ξέρει πως ακριβώς να μας προσφέρει. Ως προμετωπίδα έγραφε την γαλλική φράση: κανείς δεν μπορεί να σ'΄ευχαριστήσει όσο ο εαυτός σου .
Και τότε μια σκέψη έλαμψε στο μυαλό της. Δνε θα εξυμνούσε την αυτοϊκανοποίηση, ήξερε , διαισθανόταν πως κάποιοι αναγνώστες ίσως ειχαν μείνει στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. 'Ισως παρασύρθηκαν απ΄τον στομφώδη τίτλο. 'Ομως δεν θα τους έκανε το χατήρι. 'Αρα θα είχε και τις ευλογίες του Κλήρου...
Αν δεν γούσταραν, ας έφευγαν. Το βιβλίο δεν το είχε γράψει για να ωραιοποιήσει τον αυνανισμό, με τα θετικά και τ'αρνητικά του. Το είχε γράψει για να πείσει πρώτα τον εαυτό της, εξ αντιδιαστολής, πως το καλύτερο ταγκό χορεύεται πάντα από δύο. Ακομη κι όταν η ανάγκη διάσωσης του προσωπικού χωρόχρονου και της αξιοπρέπειας, σε σπρώχνει στην αγκαλιά του εαυτού σου. Το είχε εμπεδώσει χρόνια τώρα πως το τομάρι μας, μας περιορίζει, αλλα ο έρωτας της είχε μάθει και κάτι άλλο εξίσου σημαντικο: τη ζωτική ψευδαίσθηση της συντροφικότητας και της αθανασίας μέσα στη δυαδικότητα. Θυμήθηκε τα φιλιά του 'Αρη, το άρωμά του που την τρέλαινε και τη υπέροχη φωνή του. τις ρυθμικές ανάσες τους, το πόσο σέξι ένιωθε όταν βρισκοταν γυμνή μπροστά του, και την χάιδευαν τα μάτια του.
Αυτό ήθελε να τους πει. Πως η αυτοϊκανοποίηση είναι προπόνηση, όχι αυτοσκοπός. Περί ορέξεως βέβαια...
Κάποιο κινητό κουδούνισε, ετοιμαζόταν να ξεφυσήξει νευριασμένα, αλλά αναγνώρισε τις πρώτες νότες από ένα καινούργιο κομμάτι που σε πρίζωνε κανονικά. Σ' εκανε να θες να χορέψεις, να ζήσεις, να κάνεις ξέφρενο σεξ. Σε γέμιζε με μία λυσσασμένη χαρά που δεν ήξερες πως να τη χειριστείς. 'Ηταν το Dance floor Anthem των GOOD CHARLOTTE.
"Αν ζητάνε εμένα πάντως, λείπω", φώναξε αστειευόμενη απ΄το μικρόφωνο. 'Ακουσε γέλια συναινετικά απο κάτω. " Καλό σημάδι" σκέφτηκε.
Ρύθμισε το μικρόφωνο, ήπιε λίγο νερό και σκέφτηκε το κορμί του 'Αρη πάνω της.
" Καλησπέρα- ο Woody Allen είχε πει κάποτε: "είμαι πολυ καλός εραστής, επειδή εξασκούμαι πολύ μόνος μου"....


auburn Kate
( ό,τι του πει θα το απορροφήσει το σκοτάδι, Sir FRANK DICKSEE- The Confession )

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

Μη αυτόνομη θέρμανση

Τη λαϊκή ρήση περί καιρού που ευνοεί τους δύο και, αναλόγως τη σεξουαλική αποχαλινωση του ομιλούντος, γίνονται τρείς, δεκατρείς ή είκοσι, την ξέρετε.Το ότι πλάκωσε χειμώνας ξαφνικά, επίσης το ξέρετε. Και λέω "ξαφνικά", επειδή όσο προετοιμασμένοι, ενδυματολογικο-ψυχολογικώς κι αν είμαστε, για τον ψόφο, καμία προπόνηση δεν μας προφυλάσσει τελικά απ΄το συναίσθημα που αποκομίζουμε μόλις συγκρουστούμε με την παγωμένη πραγματικότητα.
Τον Iggy Pop επισης τον ξερετε. Τι διάολο- δεν διαβαζουν, υποθέτω, και 5χρονα τις αηδίες που γράφω. Νομίζω πως ο χαρακτηρισμός γερόλυκος του ταιριάζει, σαν εκεινα τα στενά παντελόνια που φοράει.
Οπότε, επειδή οι χαμηλές θερμοκρασίες ωθούν στις επαφές με έμψυχα ή χνουδωτά άψυχα(βλ. κουβερτούλες), κι επειδή όλοι γνωρίζουμε πως δια της τριβής των σωμάτων παράγεται θερμοτητα, και πως η παραγόμενη μ'αυτον τον τρόπο θερμότητα είναι δωρεάν, απο χρηματική άποψη τουλαχιστον, λαβετε μία "φέτα" απ΄το μουσικό καλοριφέρ μου, απ΄τον κύριο που του άρεσε να κυλιέται πάνω σε σπασμένα γυαλιά, αν δεν κανω λάθος. Κατι ήξερε και ξέρει, είμαι σίγουρη, περί ομοιοπαθητικής αντιμετώπισης των διαπροσωπικών υαλοπινάκων.
Cry for Love, για ν΄ανέβει η θερμοκρασία. Κι αν πνιγήκατε με τη σκονη του παρελθόντος, τι να κάνω; Don't know any better , όπως άδουν και οι PURE ESSENCE.

auburn Kate

( τι λέτε; θα λιώσει;EDMUND DULAC- The Ice Maiden )

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

Μελαγχολικός αισθησιασμός-Εξαϋλωση: σημειώσατε 1

Τελευταία έχω την αίσθηση ότι μας δουλεύουν χοντρά, αλλά εμείς ενθουσιασμένοι απ΄τις νέες εμπειρίες που γευόμαστε, όταν τις γευόμαστε, δεν παίρνουμε χαμπάρι. Ειχα ένα όνειρο το Σαββατοκύριακο- ότι θα δω επιτέλους απο κοντά, σε φυσικό μέγεθος τους δύο πίνακες του Δομήνικου Θεοτοκοπουλου, το πορτραίτο του Nino de Guevara, και την ταφή του Κόμη Οργκάθ. Αμ δε! Η περίφημη έκθεση στο Μουσείο Κυκλαδικής τεχνης, σου προσφέρει πολλα εργα των μαθητών του Θεοτοκόπουλου, μεταξύ αυτών και του γυιου του Χόρχε, μερικα δικα του, αλλα αυτα τα δύο που εγώ εχω λυσσαξει να τα δώ, στα προσφέρει σε κατι πενιχρες αναπαραγωγές σε μέγεθος καρτ-ποσταλ, τοποθετημένες δίπλα στα αντίγραφα αυτών των έργων που έχει φιλοτεχνήσει ο γιόκας του όμως. Καλό; Ετσι προφανώς δικαιολογείται και το φθηνό εισιτήριο, 2,50 Ευρώπουλα που πληρώνεις. 'Ο,τι δίνεις παίρνεις...
Οπότε όσοι επισκεφτειτε αυτη την έκθεση και θελετε να απολαύσετε αυτα τα συγκεκριμένα έργα να ξερετε πως θα φύγετε με στερητικό σύνδρομο, το οποίο, στη δική μου περίπτωση μετριάστηκε κάπως από την έτερη έκθεση, στο Μεγαρο Μουσικής, με έργα Klimt, Schiele και Κokoschka. Αλλα γαμώ το κέρατό μου, κι εδώ τα εργα του Κlimt τα έψαχνα με το κυάλι. Διότι πρόκειται για την έκθεση μονο ενός εργου του, αν θυμαμαι καλά. Και όχι, πάααλι,απ' αυτά που αγαπω του Klimt, αυτα για να τα δεις πρεπει να ταξιδέψεις.
Ομως μαγεύτηκα απ΄τα έργα του Schiele. Ιδίως ένα. Αυτο που θα δείτε παρακάτω. Αν επισκεφτείτε το Μεγαρο, ετοιμαστείτε να ανατριχιάσετε καθώς θα σας αντικρύζει νωχελικά ξαπλωμενη μία κυρά με μακριά μαύρα μαλλιά. Τον θεωρώ απ΄τους πιο αισθησιακούς πίνακες που υπάρχουν. Δεν ξερω γιατί την ώρα που την κοιτούσα μαγεμένη, σκέφτηκα αυτή την εμπορικής υφής φράση: ανοιξαμε και σας περιμένουμε"...
Πόσοι αραγε όλα αυτά τα χρόνια, έχουν χαιδέψει το κορμί της με τα ματια τους κι έχουν φανταστεί διάφορα κοιτάζοντάς την;
Δεν εχω να πω τίποτ' άλλο. Σας την παραδίδω για κατά μόνας απόλαυση.

auburn Kate

( ο απροκάλυπτος πόθος, EGON SCHIELE- Reclining Woman 1917 και οι δύο πίνακες που ΔΕΝ εμφανιζονται όπως τους πρέπει: EL GRECO- The burial of Count Orgaz και
The portrait of a Cardinal

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Πανοπτισμός και άγιος ο Θεός(;)

Το ερωτηματικό το έβαλα λογω του ότι δεν γνωρίζω αν τελικά έγινε το πανεκπαιδευτικο συλλαλητήριο που είχε προγραμματιστεί για χτες, και αν χρησιμοποιήθηκαν τελικά κάμερες παρακολούθησης/μαγνητοσκόπησης της... παράστασης. Ξερω όμως, και πολύ χάρηκα, ότι η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, αντέδρασε στη γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Α.Π. Αν δεν αντιδρούσε, θ'ανησυχούσα πραγματικά, δεδομένου ότι σε προηγούμενες κρούσεις του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, σχετικά με τη χρησιμοποίηση των υπαρχουσών καμερών για σκοπούς ΕΚΤΟΣ της ρύθμισης /διαχείρισης της κυκλοφορίας οχηματων, η απάντηση της Αρχής ήταν αρνητική.
Η ΕΛ.ΑΣ. βέβαια, πονηρούλα ούσα, δεν ζήτησε τη γνωμοδότηση της Αρχής, επειδή προφανώς οσμιζόταν το όχι, αλλά ζήτησε τη γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Α.Π. που φαίνεται ότι είναι θετικά διακείμενος. Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, ο κύριος Σανιδάς, από δημοσιεύματα εφημερίδων που είδα, μιλάει για επιτρεπόμενη χρήση καμερών μόνο την ώρα τέλεσης αυτόφωρου εγκλήματος. Και το λέει για ευνοητους λόγους, όχι παίρνουμε την καμερα και παριστάνουμε τον Κρόνεμπεργκ... Αν, παρ'ελπίδα, τα πράγματα, πάνε κατ' ευχήν της ΕΛ.ΑΣ. και του κυρίου Εισαγγελέα, φοβαμαι πως εφεξής η σούπα που λέγεται δημόσιες συναθροίσεις, εκτός απ΄τα βασικα συστατικά, ήτοι: συμμετοχή, φωνές, πανώ και ενίοτε επεισόδια χρήσης βίας κατά προσώπων ή πραγμάτων(βλ. ζαρντινιέρες) θα έχει και μια πρέζα παρακολούθησης από καμερες, ψηλα-ψηλά τοποθετημένες, αν δεήσουν να επισκευασουν τις υπάρχουσες,για να μην στραβωθούν και μείνουν οι λαγέτες μας στο σκότος, ή από φορητές , ανα χείρας κρατημένες απ΄τους αστυνομικούς, λες και βγήκαν παγανιά αφηνιασμένοι Γιαπωνέζοι τουρίστες για να βιντεοσκοπήσουν την Αθήνα.
Επειδή η διανοητικοψυχολογική μου κατάσταση τις τελευταίες μερες, δεν επιτρέπει και πολλά πολλά με τέτοια σοβαρά ζητήματα/προβλήματα, σας παραπέμπω αντι αλλου σχολίου, σ΄ενα διήγημα που έγραψε ο Νίκος Δαββέτας για λογαριασμό της Καθημερινής στο φύλλο που κυκλοφόρησε στις 7 Απριλίου 2007. Σας εκλιπαρώ να το διαβάσετε.Και είμαι σίγουρη οτι θα καταλάβετε πολλά... Αν θυμαμαι καλα είχε προηγηθεί και τότε ή ακολουθούσε πανεκπαιδευτικο συλλαλητήριο. Το ζήλεψα αυτο το διήγημα. Θα' θελα να το είχα γραψει εγώ γαμώτο. Νομιζω θ'αντιληφθείτε διαβάζοντάς το, ότι οι φορείς της δημόσιας εξουσίας, είναι πιό... άνθρωποι απ΄ όσο θέλουν να φαίνονται, κι αυτό το λέω με διάθεση ανατροπής της εξουσίας κι όχι ξαναεδραίωσής της...
Η Αρβανιτάκη το έχει ήδη τραγουδήσει: " τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σαν φωτιά".
ΑΠΟΡΙΑ: Αν εφεξής οι διαδηλωτές προσέρχονται στις πορείες φορώντας κουκούλες για να προστατευθουν απ΄τα γυάλινα μάτια, θ'αποκαλούνται απ΄τα ΜουΜουΕ, "οι γνωστοί- άγνωστοι", όλοι; Βοήθειά μας...

auburn Kate
( για να διαβάσετε το διήγημα, επειδή ο server μου κανει νούμερα, μολις μπείτε στην κεντρική σελίδα της εφημερίδας κάνοντας κλικ πάνω στη φράση στο ποστ, καντε κλικ στην αριστερή στήλη εκεί που λέει ΑΡΧΕΙΟ ΕΚΔΟΣΕΩΝ και ψάξτε στο ημερολόγιο που θα εμφανιστεί δεξιά, τον Απρίλιο του 2007, ημερομηνία : 7 Απριλίου.Το διήγημα έχει τίτλο ΝΕΡΑΤΖΙ ΜΕ ΞΥΡΑΦΑΚΙ, και θα το βρείτε στη στήλη Πολιτισμός. Καλό ψάξιμο! )

(αυτή, θα μπορούσε να ενσαρκώσει την κρυόκωλη και άτεγκτη εξουσία: ΗΑΝS HOLBEIN the younger- Portrait of Jane Seymour και αυτή, την ομορφιά που έπεσε απ΄τη γροθιά της: JOHN W.WATERHOUSE- St.Eulalia )