Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

Εσωστρέφεια μη κομματικής φύσης...

Επειδή βιαζομαι και δεν ειμαι καθόλου μα καθόλου καλά σήμερα, σας χαριζω το παρακάτω άσμα. Ας μιλήσουν οι "ειδικοί" μιας κι εγώ σήμερα δεν μπορώ. Ι can't escape myself των THE SOYNDS. 'Ετσι, για να βαρέσουν οι κώδωνες μπας και αφυπνιστώ. Σας φιλώ και να εχουμε συναρπαστικό Σ/Κ.


auburn Kate

(Ισορροπεί... -FREDERICK LORD LEIGHTON-Eucharis(A girl with a basket of fruit)

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Υπηρεσία Πραγματοποίησης Ευχών

Απόψε η κυρία φτιαγμένη απο οπαλίνα, θα μας κανει την τιμή να φανερώσει ολοκληρο το πρόσωπό της. Οσοι δυστυχισμένοι, με τόνους απωθημένων στους ώμους και σαρκοβόρες επιθυμίες στις τσέπες, εχετε μια ευκαιρία να διατυπώσετε τα αιτήματά σας και η κυρία θα ανταποκριθεί. Με τον τρόπο που ανταποκρίνεται αιώνες τώρα, καμια αντίδραση, κανένα νεύμα συμφωνίας ή επιφώνημα κατανόησης. Θα μας "κοιτάζει" απο απόσταση ασφαλείας, ανοιχτή στην παρατήρηση, όπως πάντα, στις ερμηνείες της στάσης της, όπως πάντα, μεγαλοπρεπής και τσιγκουνα οπως πάντα.
Δεν κατεχω πολλά απο αστρονομία. Σχεδόν τίποτα. Γνωρίζω μόνο οτι η γεωγραφία της Σελήνης μοιάζει με τη δική μας. Για να μην πέσω στο λάκο των κοινοτοπιών, θα κλείσω με τους στίχους του πιο κατάλληλου, πιστεύω, τραγουδιού για τη περίσταση, του The killing moon των ECHO AND THE BUNNYMEN.
Οσο για μένα, κοιτάζω το πρόσωπό μου απ΄το πρωί στον καθρέφτη, προσπαθώ να προλάβω τις αλλαγες που νιώθω πως συντελούνται στη φάτσα μου λόγω της επίδρασης της κυρίας. το δέρμα μου εχει σκασει σε σημεια που δεν μπορώ να το φτάσω, κουβαλάω κρατήρες στην πλάτη μου, ποτάμια βρεχουν τα πόδια μου και η συνείδησή μου έχει ιλλιγους, γιατι΄ έσκυψε πάνω από μία χαράδρα πριν λίγο. Νιώθω πως η κυρία βαρέθηκε τις εκκλήσεις μου τόσα χρόνια κι αποφάσισε να μου κλείσει το στομα μια και καλή. Μου εδειξε φωτογραφίες της, "βλέπεις κανένα ραβδί ;" " κανένα χέρι να σου δώσω ό,τι μου ζητάς;" "Εσύ θα γίνεις εγώ" μου είπε. "Αφού φαγώνεσαι με την αυτάρκεια και την αυτονομία σου, θα γινεις εσύ το φεγγαρι του εαυτού σου. Θα στρέψεις το προσωπο σου μεσα σου και θα ζητήσεις απ΄τον μέσα πλανήτη ό,τι γουστάρεις. Εγώ άλλωστε θα ξεκουραστώ για μερικες μέρες, θ'αργήσω να ξαναεμφανιστώ έτσι πλήρης. "
Λέτε να εχει δίκιο η κυρία; Απόψε δεν ξερω τι θα κάνω. Μαλλον απο κεκτημένη συνήθεια και απληστία, θα στρέψω το κεφαλι μου σαν νυχτερινό ηλιοτρόπιο, πανω της. Και μαλλον θα μου ξεφύγει πάλι καμιά ικεσία. Οι κακές συνήθειες κόβονται δύσκολα. Αλλά λέω να προσπαθήσω να της κανω το χατήρι- άλλωστε εχω βαρεθει να ζητάω και να κουδουνίζει στ΄αυτιά μου για μερόνυχτα το ΟΧΙ...

auburn Kate

(Η Σελάνα αυτοπροσώπως)

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007

Φωτοφοβία

Είσαι ένας όμορφος, πλούσιος νεαρός. Ζεις σ΄ένα τεράστιο σπίτι με κρύους διαδρόμους, των οποίων οι τοίχοι διακοσμούνται εναλλάξ με καθρέφτες και πίνακες ζωγραφικής. Που και που η εναλλαγή διακόπτεται απ΄την ύπαρξη τεράστιων παραθύρων σκιασμένων από βαρύτιμες κουρτίνες. Δεν ζείς μόνος. Σε συντροφεύει ,αναγκαστικά, μία κρυπτοδεσποτική μητέρα, που βλέπει σε σένα, δια του μητρικού φακού, τον άντρα- στηριγμα- συντροφιά που της λείπει. Σε λένε Ρούμπεν. Είσαι παιδιόθεν τυφλός.

Σε λένε Μαρί. Είσαι μια κατάξανθη μορφή που ίσως πάσχει από αλμπινισμό. Ανοιχτόχρωμα έως άσπρα, μακρια σγουρά μαλλιά, ξεπλυμμένα γαλαζοπράσινα ματια, λευκό δέρμα. Το σώμα σου έιναι νεανικό, δυνατό, ευλύγιστο. Δν ισχύει όμως το ίδιο και για το πρόσωπό σου. Το δέρμα σου υπονομεύει τη δυνητική ομορφιά σου. Μοιάζει με σεντόνι σφιχτά στερεωμένο στα κόκκαλά σου, κάτω απ΄το οποίο έκρυψαν μικρές ακίδες, ναι ακίδες. Σαν κάποιος να σήκωσε το δέρμα σου και να έκρυψε από κάτω διάφορα μικροαντικείμενα. Αποτέλεσμα; Η απαλότητα του δέρματός σου διαταράσσεται από μικρά εξογκώματα, ανάγλυφα σχέδια που εμφανιζονται εδώ κι εκεί. Σε κάποια σημεία ανθίζουν φρικτά λουλούδια- ουλές... Η μόνη ανάμνηση που έχεις απ΄την παιδική σου ηλικία είναι μία ηχώ: είσαι άσχημη. ΑΣΧΗΜΗ.

Λατρεύεις τα βιβλία και τους θησαυρούς τους. 'Ακουσες για τον δύστροπο νεαρό χωρίς όραση, που διώχνει ουρλιάζοντας κάθε επίδοξη γκουβερνάντα και αποφασίζεις αν διεκδικήσεις τη θέση. Κρύβεσαι μεσα σ' ένα ολόλευκο μακρύ παλτό με κουκούλα. 'Ιδια Βασίλισσα του Χιονιού. Αποστολή επιτυχής. Παίρνεις τη θεση. Βρίσκεσαι περιτριγυρισμένη καθημερινά από εκατοντάδες βιβλία , αλλά ο νεαρός έχει μία μόνο λογοτεχνική εμμονή- το παραμύθι του 'Αντερσεν Η Βασίλισσα του Χιονιού.

Του διαβάζεις την ίδια ιστορία πάλι και πάλι. Σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Μέσα στο σπίτι, αυτος ξαπλωμένος στον καναπέ, κι εσύ καθισμένη σ' ένα ψηλό σκαμνί απέναντί του. 'Η έξω- στη κρύα λιακάδα, ακριβώς στο κέντρο της απέραντης, παγωμένης λιμνης, είναι καταχείμωνο, εσύ ισορροπώντας σ' ένα ζευγάρι παγοπέδιλα, κι αυτός γονατιστός πάνω σε μία ξύλινη πολυθρόνα-έλκυθρο. Κάποιες φορές ξαπλώνετε μπρούμυτα πάνω στον κρύο πάγο, κι εσύ εκμεταλλευόμενη τα τυφλά του μάτια παίρνεις θάρρος κι αφήνεις τα δάχτυλά σου να μπλεχτούν με τα δικά του. Πρόγευση του έρωτα που κοντοζυγώνει...

Είστε παθιασμένα ερωτευμένοι. Ο τυφλός και η σημαδεμένη. Εσύ , Ρούμπεν, χρησιμοποιείς τα χέρια σου για να βλέπεις τους ανθρώπους. Κι αυτό που είδες αγγίζοντας τη Μαρί, σε πλανεύει και σου πολιορκεί το μυαλό. Και όχι μόνο. Ακούς τη υπέροχη φωνή της, που ζωντανεύει τα παραμύθια που σου διαβάζει. Μυρίζεις το άρωμά της, όταν περνάει έντρομη από δίπλα σου ενώ προσπαθείς να την πλησιάσεις. Δε σε νοιάζει που δε βλεπεις παρά μόνο σκοτάδι. Αλλά και όταν σε νοιάζει, επειδή το σώμα σου φλέγεται να δει τη πηγή του ερεθισμού του, σκεφτεσαι πως ίσως είναι για καλό που δεν τη βλέπεις. Γιατι τη φαντάζεσαι όπως θες, χωρίς περιορισμούς απ΄τη πραγματικότητα. Σε βοήθησε κι η Μαρί σ'αυτό. Σου είπε ψέμματα πως έχει κόκκινα μαλλιά και κοκκινα χείλη.
'Ερχεται ο καιρός που ο γιατρός σου σου προτείνει μία επαναστατική χειρουργική επέμβαση αποκατάστασης της όρασης. Η μητέρα σου που νιώθει τον Χάρο ν'ανασαίνει στον σβέρκο της, σε πιέζει να δεχτείς και σ' εμπιστεύεται στα καθοδηγητικά και προστατευτικά χέρια του γιατρού σου. Σε πείθουν απο κοινού να δοκιμάσεις την επέμβαση. Τι έχεις να χάσεις; Τίποτα. Διαφορετικα, θα κερδίσεις αυτό που για την πλειοψηφία είναι δεδομένο και θα μπορέσεις ν'αντικρύσεις επιτέλους τη Μαρί. Τον έρωτά σου.
Η Μαρί φοβαται πως το κάστρο της αγάπης σου θα σωριαστεί μόλις δεις το αληθινό της πρόσωπο. Το σημαδεμενο, ταλαιπωρημένο πρόσωπό της. Τώρα το μόνο που γνωρίζεις απ΄αυτήν είναι η υποβλητική φωνή της και η αισθηση του δέρματός της στα δάχτυλά σου. Σε όλη του τη έκταση. 'Εχεις κάνει έρωτα μαζί της κυριολεκτικά δια της αφής.
Η εγχείριση πετυχαίνει. Ανοίγεις τα μάτια σου κι αφήνεις το φως με τα χρώματα και τον κόσμο του να μπουν μέσα σου. Μαζί τους όμως εισβάλλει και η απύθμενη ερήμωση γιατι η Μαρί έχει φύγει.Πανικόβλητη που θα' βλεπες τη ασχημια της, την τόσο απτή και παρούσα, φεύγει αφήνοντάς σου μία επιστολή που σου εξηγεί τους λόγους. " Η αγάπη είναι τυφλή θησαυρέ μου" σου λέει. Κι εσύ την πιστεύεις.
Χάνεσαι απ΄την απελπισία. Ο γιατρός σου αποφασίζει να σου δείξει τις ομορφιές του γήινου κόσμου, ξεκινώντας απ΄τα ενδότερα του καλύτερου πορνείου. Εσύ, σαν άλλος πρίγκιπας του παραμυθιού, ψάχνεις τρελαμένος τη Μαρί, ανάμεσα στις διαθέσιμες επι πληρωμή, βάζοντάς τες να σου διαβάσουν αποσπάσματα απ΄το παραμύθι του 'Αντερσεν Η Βασίλισσα του Χιονιού. Για ν'ακούσεις τη φωνή και ν'αναγνωρίσεις το πρόσωπο. Συνειρμικά. Τώρα που βλέπεις.
Ο χρονος περναει μέσα σε αφορητη μοναξιά και ευμάρεια. Είσαι πλέον ένας νέος , όμορφος κληρονομος. Λαβωμένος ανεπανόρθωτα από έρωτα. Μιά μέρα, αποφασίζεις ν' αναζητήσεις το παραμύθι που ξέρεις σαν προσευχή, στη βιβλιοθήκη της πόλης. Περιδιαβαίνεις τα μακριά ράφια, κοιτάζεις και χαιδεύεις τις ράχες των βιβλίων, εν τέλει χάνεσαι μέσα στον έντυπο λαβύρινθο. 'Ωσπου βλέπεις μιά κατάξανθη φιγούρα να σπρώχνει ένα καρότσι με βιβλία στο διάδρομο. Την κοιτάζεις. Σε βλέπει. Σ'αναγνωρίζει βεβαίως. Κι είναι τόσο λυσσασμένη η ανάγκη της να σ'αγκαλιάσει που βουβαίνεται, όταν συνειδητοποιεί πως η φωνή της θα την προδώσει. Θα φωνάξει την ασχήμια της. Την κοιτάζεις κι είναι γιαυτην αβάσταχτο. Η ασχήμια της έχει πρόσωπο... Την αναγνωρίζεις. Μυρίζοντας το εξαίσιο άρωμά της, καθώς πέρασε από δίπλα σου πριν λίγο.
Είσαι όμως γενναίος. Η αρχική έκπληξη απέχθειας δίνει τη θεση της στον παλιο σου έρωτα γιαυτήν. Θέλεις να είστε μαζί, γιατι ο καθένας είστε καλά με τον εαυτό του όταν είστε μαζί.
'Οχι όμως για πολύ. Η Μαρί δεν αντέχει να πληγώνεις καθημερινά τα ματια σου με τη ασχήμια της. Κανείς δεν πρέπει να την κοιτάζει. ΚΑΝΕΙΣ.
Εξαφανίζεται για δεύτερη φορά. Κι εσύ, που είσαι σκλάβος της αγάπης σου γιαυτήν, τυφλώνεσαι εκουσίως αυτή τη φορά, για να ξαναγυρίσει.
Τώρα θα μπορεί να στροβιλιζεται με χαρη μεσα στο ανθισμένο δάσος, μπροστά σου, δίπλα σου, κι εσύ θα την φαντάζεσαι πανέμορφη και θα τη νιωθεις όπως πρώτα.
End of the story.

Σημείωση: Η παραπάνω ιστορία, είναι ο,τι εγώ αντιλήφθηκα απ΄την παρακολούθηση της ταινίας BLIND , στα πλαίσια του φεστιβάλ ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ, το Σαββατο. 'Οσοι τυχεροί την είδατε, εύχομαι να βγήκατε εξίσου συγκλονισμενοι. 'Οσοι δεν την είδατε, νομιζω χάσατε.
Δεν ξερω αν η αγάπη είναι τυφλή. Αλήθεια δεν το ξερω. Ούτε αν θα το μάθω ποτέ. Μιά φίλη μου - blogger μου είπε κάτι εκπληκτικό τις προάλλες: Η καύλα είναι στο μυαλό...
Η πραγματικοτητα μου δειχνει επαλήθευση και ταυτόχρονα διαψευση αυτής της ρήσης.
Θα κάνατε αυτό που έκανε ο ερωτευμένος Ρούμπεν; Θα χώνατε στα εγχειρισμένα ματια σας 2 μυτερά κομματια πάγου, για να φέρετε πίσω τον άνθρωπο που λατρεύετε; Επειδή ΑΥΤΟΣ δεν αντέχει να τον αντικρύζετε άσχημο; Θα καταδικάζατε τον εαυτό σας στο απόλυτο, συνεχές σκοτάδι; Είμαστε τελικά εραστές και κυνηγοί της ομορφιάς ή όχι;
Σκεφτείτε πολύ καλά πριν απαντήσετε.
για τον Α.

auburn Kate
( τόση ομορφιά πως να τη δεις χωρις ματια; Sir FRANK DICKSEE- The end of the Quest )

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

Χαμέρπεια

Ανέκαθεν σιχαινόμουν τις ταμπέλες που κρεμάμε στους ανθρώπους, τις ετικέτες για να διευκολυνόμαστε στη "σήμανσή" τους προφανώς. Κυρίως μ' ενοχλούν αυτές που τοποθετούμε σ'ανθρώπους με το στίγμα της αποκλίνουσας συμπεριφοράς. Για μενα το κρίσιμο ερώτημα είναι: αποκλίνουσα με τί κριτήρια; Στατιστικά; Δηλαδή αν κάποιος "δεν κάνει αυτο που κάνουν όλοι" ή "κάνει αυτό που δεν κάνει κανείς άλλος", κατά πως το διατύπωσε εκείνος ο στεγνός, φυσιογνωμικώς, John Stuart Mill, είναι προβληματικό ον; Απορσάρμοστος;
Χρειάζεται ένα χέρι , κατά προτίμηση αόρατο, να τον βάλει στην τροχιά της ομαλότητας και της προβλεψιμότητας;
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί γράφω αυτο το ποστ. Μαλλον επειδή άκουσα για την επερχόμενη προβολή της ταινιας με θέμα τη ζωή του τραγουδιστή των Joy Division. Και επειδή ξαναθυμήθηκα, αν και δεν το ξεχνάω ποτέ, το εξαισιο Creep των Radiohead. Και επειδή διαβασα άλλο ένα άρθρο για τη νέα ντίβα με την υπέροχη, κατα πως λένε, φωνή και τα τατουάζ με τις γυναικέιες φιγούρες στα χέρια της, την Amy Winehouse. Η κυρία έχει θάρρος και καθόλου "αξιοπρεπή" συμπεριφορά. Εκτός αν και αυτη η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα προετοιμασίας και προπόνησης στο τερεν της αλητείας. Δίαολίζομαι με την ύπαρξη δύο μέτρων και δύο σταθμών. 'Αλλη αντιμετώπιση έχει η κατάθλιψη του ροκ σταρ, αλλη αυτή του άσημου θαυμαστή του. κ.λ.π. κ.λ.π.
Προτιμώ να βαδίζω διαγώνια, όταν οι άλλοι βαδίζουν ίσια. Κι ας μην είμαι διάσημη. Να κοιτάζω τις αποχρώσεις του "ταβανιού" με τα σύννεφα, όταν οι άλλοι κοιτάζουν μόνο μέχρι τις μύτες των παπουτσιών τους. 'Αντε και το τμήμα του τσιμέντου γύρω τους. Ν'ανεβαίνω απ΄τις σκάλες στον 8ο όροφο για να γνωρίσω το κτιριο μεσα στο οποίο έχω βρεθεί, κι ας κρατάω βάρος. 'Ετσι για το γαμωτο. Από πείσμα. 'Αλλωστε οι αναβάσεις γυμνάζουν τους γλουτιαίους μύες. Και ποτέ δεν λάτρεψα τη ευθεία. Η ευθεία είναι ενδεχομένως η "συντομοτέρα οδός", όπως αρέσκεται να μου λεει ένας κύριος που αντιπαθώ και λυπαμαι ταυτόχρονα, αλλά είναι και η λιγότερο ενδιαφέρουσα. Δεν είναι πιο εποικοδομητικό να μπεις και να βγεις απ΄τον λαβύρινθο, παρά να περπατάς στο πληκτικά ασφαλες μονοπάτι;
Δεν μπορώ να γραψω άλλο. Το tech freak μέσα μου είναι ακόμη βρέφος, αλλιώς θα σας χάριζα την μελωδία αυτης της τραγουδάρας, της προαναφερθείσας. Του Creep.
Ως ξωτικό του πνεύματος( και ενίοτε του οινοπνευματος) σας χαρίζω τους στιχους του. Για υπενθύμιση, για φυλαχτό. Ιδίως έναν στίχο τον οποιο θεωρώ την επιτομή του ερωτικού παράπονου: I want you to notice, when I'm not around... Και γαμώ!

Στην Κόλαση του Δάντη, η τιμωρία για τους φιλήδονους είναι η επιθυμία χωρίς ελπίδα...

για τη "μάγισσα"

auburn Kate

( όλοι ανήκουν κάπου, ή θελουν ν' ανήκουν,FRANCISCO de GOYA- The Witches' Sabbath )






Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Καινούργιο τετράδιο ;

Είναι προχωρημενες 10 το βραδυ, η τηλεοπτική, εκλογική μπουρδολογία, με ολίγη από finger food (διάβασα πως απόψε οι εταιρίες τροφοδοσίας έχουν πανηγύρια) και μετα-καλπική υποσχεσιολογία βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους. Υποθέτω πως μετά απά αυτόν τον ιδιότυπο οργασμό, θα βγάλουν το σκασμό επιτέλους.
Δε νιώθω και πολύ καλά. 'Εχω πολύ έντονη την αίσθηση του deja vu. Εγώ σε άλλο δωμάτιο απ΄αυτο που κατοικεί η κυρία τηλεόραση, άλλοι πιο υπομονετικοί ή φανατικοι τηλεθεατές- ψηφοφόροι παρακολουθούν και σχολιάζουν ταυτοχρόνως και μεγαλοφώνως ( σας θυμίζει κάτι;) κι εγώ ακουω σαν από το βάθος σπηλαίου αυτή την εκνευριστικότατη συμφωνία- αγώνα του ποιος απ΄τους προσκεκλημένους καραγκιόζηδες του περιοδεύοντος θιάσου, θα καλύψει με τη αγριοφωνάρα του τις αγριοφωνάρες των υπολοίπων.
Does ring any bell η φράση: " αυτή είναι μια πολύ σοβαρή ήττα" ; Η' ότι : " πρέπει να απαλλαγούμε απ΄την εσωστρέφεια"; Τι διάολο; Τόσα χρόνια φαίνεται, αμετανοητα εσωστρεφείς και δεν βαρέθηκαν...
'Εχω όμως ένα κέρδος σε προσωπικό επίπεδο, μεσα σ'αυτον τον ιστό της επανάληψης. Είμαι μετά από καιρό στο σπίτι μου το βραδυ των εκλογών, σε ώρα που κοιμούνται οι παππούδες, σε απόσταση ασφαλείας απ΄το κρεβάτι μου και όχι σε κάποιο εκλογικό τμήμα, χωρις θέρμανση το χειμώνα, καμίνι το καλοκαίρι, αν είναι σχολείο, χωρίς τουαλέτα που να προσπαθεί να συναγωνιστεί εκείνο το αίσχος στο Trainspotting... δεν ξερω αν θυμαστε. Χωρίς άνεση χρόνου και κυρίως με προοδευτική τύφλωση απ΄την εξάντληση. Με το κινητό ανοιχτό όμως σαν εναλλακτική συσκευή παρακολούθησης(δικής μου) απ΄την 'Εφορο, η οποία ίσως "πηδήξει " όλους τους προηγούμενους αναπληρωματικούς και βουτήξει εμένα να συνδράμω κάποιο συνάδελφο με πραγματικό ή προσχηματικό κώλυμα( ναι, υπάρχουν και τέτοιοι "συναδελφοι" ).
Μέχρι αυτη τη στιγμή που γραφω αυτο το ποστ(δηλαδή μεχρι τις 12 χτες το βράδυ), δεν συνεβη αυτο που απευχόμουν, εκτός απ΄το γεγονος της μεταμορφωσής μου σε λεωφορείο της γραμμης: ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ- Λ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ και τούμπαλιν επί δύο μερόνυχτα.
Το δεύτερο κερδος(;) είναι άραγε η αλλαγή του σωματότυπού μου μέσα στις επόμενες μέρες λόγω κατανάλωσης 5 μικρών μπουκαλιών coca-cola και 4 καφέδων με σαντιγύ, μεσα σε 4 ώρες; Δηλαδή τί ώφελος θα έχω απ΄την κατασκήνωση της ζαχαρης στους γοφους μου; Προφανώς κανενα, εκτός αν είμαι η Κίρα Νάιτλι κι εκλιπαρώ για λίγο λίπος. Ακομη κι αυτές οι σπαστικά καμπανιστές φωνες των γνωστών και μη εξαιρετέων δημοσιογράφων καθώς και η συμπεριφορά οπαδών ποδοσφαιρκής ομάδας, των ψηφοφόρων-οπαδών-χειροκροτητών-χαζοχαρουμενων που εχουν ήδη συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα και έχουν ξεχασει(;) τις φωτιές μου διαλύουν το νευρικό σύστημα. ΒΟΗΘΕΙΑ !!!!!!!
Δε θα ήταν πιο ενδιαφέρον πολιτικά, πολιτειακά και ό,τι θέλετε, να επαληθευτεί το μύθευμα του Ζοσέ Σαραμάγκου, σχετικά με μία φανταστική χώρα, όπου στις εθνικές εκλογές υπερισχύει το λευκο με ποσοστό 74% ;!! Αυτο κι αν είναι άσπρη μέρα...
Συμπλέω με τη πολυαγαπημένη μου Μαφάλντα και σήμερον, επομένη της ψήφου και μεσούσης της καταμέτρησης, ακούω πολλές γοερές κραυγές απο Μαριέτα πλευρά...
Η μικρή λοιπόν εχει ανοιχτό το ραδιόφωνο, καλή ώρα, το οποίο μετά τα άσματα περνάει σε δελτίο ειδήσεων. H ανήλικη χτίστης, που φτιαχνει ένα κάστρο με τα τουβλακια της, το κλείνει λέγοντας: Σήμερα θελω να ζήσω χωρις να το συνειδητοποιώ". Θεά;


auburn Kate

( αφιερωμένο το ασματίδιον Fuck you στους πολιτικούς μας. Ιδίως στους νεοεκλεγέντες, οπως πληροφορούμαι, Πλεύρη(υιό) και Βορίδη. Προτιμώ αυτους : CARAVAGGIO- The musicians ).

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2007

Προεκλογοεφιάλτης

Καθομαι εδώ και 4 ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Χρόνος ρεκόρ για την αφεντια μου. Χαζεύω στα γειτονικα μου blogs, γράφω στο δικο μου απάντηση στα σχόλια των "γειτόνων", προσπαθούμε να λύσουμε τα υπαρξιακο-κοινωνικο-πολιτικά μας μέσα σε ένα σχόλιο. 'Αντε 2 σχόλια- δευτερορολογίες. 'Αντε 3. Την Κυριακή έχουμε την εθνικής, παλαϊκής συμμετοχής παράσταση με τίτλο: ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΓΡΑΒΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΞΑΝΑΚΑΘΙΣΕ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ. Δεν προδικάζω τίποτα, μη με παρεξηγήσετε, απλώς υποψιάζομαι ότι θα είμαστε εντελώς προβλέψιμοι και πάλι. Κι ας λένε οι επαγγελματίες της πολιτικής και οι "ψημένοι" της ζωής, ότι η καλπη είναι σαν την έγκυο- δεν ξερεις ποτε τι θα βγάλει.

Επιτρέψτε μου να αναγουλιάσω με την παραπάνω παρομοίωση. Τη θεωρώ εξαιρετικά κακόγουστη. Και εντελώς ανενημέρωτους όσους την επικαλούνται. Καλά ρε πατριώτες, τον προγεννητικό έλεγχο δεν τον έχετε ακούσει εσείς; Ακου δεν ξέρεις τι θα βγάλει. Προφανώς και ξέρεις, γιαυτο και κανεις εξαγγελίες του τύπου: καταργηση του φορου κληρονομιάς, γονικής παροχής, κ.λ.π. και μετά, επειδή ακριβώς ξερεις πως όταν ορκίσεις τη νέα κυβέρνησή σου, θα ξαναπέσεις στα ίδια σκατά που βρισκόσουν και πριν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, αρχίζεις τις "εκπτώσεις".

'Εχω κανει 3 φορές εκλογές, διπλές, τουτέστιν Δημοτικές- Νομαρχιακές. Κόλαση. Αμειβόμενη πλουσιοπάροχα, κόλαση, αλλά κόλαση. Είναι η πρώτη φορά που σκυλοβαριέμαι. 'Ισως επειδή είμαι αναπληρωματική, δηλαδή, το δεκανίκι του άτυχου συναδέλφου, που, να χτυπήσω ξυλο, θα παρατήσει στην ερημιά του το εκλογικο τμήμα που του έτυχε(και κυριολεκτώ κατά 90% σ' αυτό) και θα καλέσουν εμένα να διευθύνω(τρομάρα μου) την εκλογική διαδικασία.

Να σας πω κάτι; Η εμπειρία δεν μεταδίδεται δυστυχώς και θα ήθελα να μπορώ να βιντεοσκοπήσω τη διαδικασία για να δείτε με τα μάτια σας πόσο τρελοί, με μανια αυτοπροβολής κι αυτοεπιβεβαίωσης πολίτες υπάρχουν, πόσο αγενεις γίνονται όταν τους μιλάς ευγενικά(!!).

Γιατί; Μα γιατί στο εκλογικο τμήμα που ερχεται να ψηφισει ο "κυρίαρχος λαός", έρχεται και το απωθημένο της μη εξυπηρέτησης στη Χ δημόσια υπηρεσία, έρχεται η αδιαφορία και η κακοδιοίκηση μαζί με τον ψηφοφόρο, και μολις το μάτι του συλλαβει άνθρωπο που εχει τη ατυχία να μικροδείχνει, άρα " ήρθε τώρα η ψωλομπουκιά να μας πουλήσει μούρη, κανει και την πρόεδρο",θα βγάλει κοινώς το άχτι του. Και αν σου βαστάει, βρίσε κι εσύ αμυνομενη.

Βαριέμαι. Αλλά επειδή " είναι πολλά τα λεφτά 'Αρη", θα φορέσω την πανοπλία μου, αν χρειαστει, θα οπλιστώ με τη νομοθεσία περι εκλογής βουλευτών, και με την περίφημη ψυχρή επαγγελματική ευγένεια, και θα βουτήξω στην παράνοια.

Η αγαπημένη μου κολλητή, κάποτε που λογομαχούσαμε σχετικα με την Πολιτεία του Πλάτωνα, μου θύμισε πως με τις εκλογές δεν αναδεικνύεται υποχρεωτικά ο καλύτερος , ή ο ικανότερος αλλά αυτός που παίρνει τις περισσοτερες ψήφους. 'Αλλη γελοιότητα κι αυτή με το γένος της ψήφου.

Προσέξτε τον επόμενο σπουδαιοφανή πολιτικάντη, αρχομανή, φιλόδοξο, δημοσιοσχετίστα, πως θα πει με στόμφο Ο ψήφος...

Το μονο αρσενικό που βλέπω εγώ στην εκλογική διαδικασία πάντως είναι ο πρωθυπουργός . 'Εχουμε μελλον ακόμη για να δούμε γυναίκα πρωθυπουργό. Ο κόσμος δεν είναι ώριμος ακόμη για τέτοια εξέλιξη. Πρέπει πρώτα να ξεπεράσει το σοκ της θέασης γυναικών στο τιμόνι των λεωφορείων/τραμ κ.λ.π. Μη γελάσετε. 'Εχω υπάρξει πολλες φορές μάρτυρας αυτοπτης και αυτήκοος της εκ προιμιου απαξιωσης γυναικας οδηγού της ΕΘΕΛ από επιβάτες. 'Ισως επειδή κυκλοφορούσα σε περιοχή που δεν εχει ζυμωθεί με την πλήρη ισότητα ακόμη...

Κι επειδή βαριεμαι, κι επειδή η αγαπημενη μου Μαφάλντα τα εχει πει όλα, κι ας το αγνοεί, κλεινω με μια στιχομυθια της με τον μικρό της αδελφό. Περπατάνε στο δρόμο και βλεπουν πολλές αφισες, καλή ώρα, υποψηφίων για την πρωθυπουργία της χώρας τους. "Αυτόθ ποιόθ είναι; " ρωτάει ο μικρος. "Ειναι υποψήφιος πρωθυπουργός Νάντο" τον πληροφορεί η αδελφή του. "Κι αυτόθ ;" " Κι αυτος". Του λύνει την απορία για καμιά δεκαρια αφίσες ακόμη και τελικα ο μικρος διαπιστώνει: " μα έχουμε πλωθυπουργό. Διαολε ! είμαθτε πελικυκλωμένοι"

Αυτο αναφωνώ κι εγώ. Ευτυχώς που υπάρχει και το μπάσκετ αυτες τις μέρες και νιώθουμε σαν παιδάκια που βγήκαν διάλειμμα...

Αυτο που δεν ξέρω, ειναι τι θα πάθουμε όταν χτυπήσει το κουδούνι.



auburn Kate

( ανέκαθεν φοβομουν αυτον τον κυριο, HANS HOLBEIN the younger-Portrait of Robert Cheseman)

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Η άλλη άκρη της κλωστής

- Καλησπέραααααα!!!
- Μωρό μου, μού΄λειψες. 'Ηταν η κόλαση η ίδια όλη μέρα, μού' λειψες τόσο πολύ.Για πες μου, τι κάνεις;
- Καλά αγάπη, μιά χαρά, εσύ; Πως πάς;
(τον ακούει διαφορετικό αποψε. Σα να βαριέται να μιλήσει. Σα να το κάνει από μία αόριστη υποχρέωση. Σα να σκυλοβαριέται αλλα δεν πρέπει να της το δείξει.)
- Τι έχεις; Έχεις κατι;
-..... είσαι καλά; Δεν μου είπες.
-θα είμαι αν μου απαντήσεις αυτη τη γαμημένη ερώτηση. 'Εχεις κάτι βρε γλυκέ μου; Μαζί μου; Με άλλον; Με κανέναν; ( η φωνή της αρχίζει να παίρνει τη ανηφόρα. Το ξέρει. Επιτηδες τη αφήνει να κλιμακωθεί, να φτάσει τη καμπάνα που θα τον ξεκουφάνει. Νιώθει θύμα. Είναι θύμα, του έρωτά της γι αυτόν. Συνέχεια λέει στον εαυτο της να μην καταπιέζεται μαζί του, αλλά φοβάται τόσο μην τον τρομάξει, μην τον χάσει. Πως μας ξεφτιλίζει έτσι αυτος ο μικρός ξεβράκωτος ρε γαμώτο;
Γιατί , ανάγκη τον έχει; Ε, λοιπόν τώρα θα πάρει το αίμα της πίσω. Και δεν τη νοιαζει. θα το φτάσει μέχρι τ' άκρα. Αν τη θέλει όσο ισχυρίζεται , θα την διεκδικήσει. Για, να νιώσει κι αυτός τον κίνδυνο της απώλειας μιά φορά. Να δει τη γλύκα.)
- 'Αντε πάλι....
- Μίλα μου γαμώτο. Τι έχεις βρε μωρό μου; Δε θες να μου πείς; Καλά μη μου λες.
- Με κουράζεις όταν με ρωτάς συνέχεια τι έχω και τι έχω. Πολύ με κουράζεις. Αμάν πιά!
- Α ωραία! Ενδιαφέρομαι και μου τη λες κι από πάνω. Εντάξει ρε φίλε, αφού δε γουστάρεις δε σε ρωτάω.
( Πόσοι έχουν την πολυτέλεια να ξεστομίζουν τέτοιες προτάσεις χωρίς ν'αρχίσει ν' αναβοσβήνει στο μυαλό τους η φωτεινή επιγραφή: ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ;)
-......(σιγή).
- Λοιπόν , εντάξει, κατάλαβα Χάρη. Αν θες να μιλήσουμε, το τηλέφωνο μου το έχεις. Εγώ δεν παρακαλάω, αρκετά παρακάλεσα.
- Είδες που γίνεσαι χαζή τώρα;
- Λοιπόν τώρα με διαόλισες! Τέλος. θα τα πούμε αργότερα γιατί διαφορετικά θα πω πράγματα που δεν πρέπει. Αυτη τη μαλακία είπες και ξενέρωσα.
( Εκείνος αρχίζει και θορυβείται. "βρε, βρε για κοιτα που η Δανάη αγρίεψε. Ρε τι μαλάκας που είμαι. Λες να θέλει να χωρίσουμε; Μπαααα. Αφου αυτη μ' αγαπάει. Λες;" )
- Ρε Δανάη, έλεος βρε μωρό μου. Σε παρακαλώ σταμάτα τις αηδίες.

- Αηδίες; Το ότι ρωτάω τον άνθρωπό μου αν είναι καλά, ειναι αηδία κατα τη γνώμη σου; Δηλαδή τί θα προτιμούσες; να σ' αρχίσω μονοτερμα με τα δικά μου και να μη σταματάω;

- Ξεκόλλα γαμώτο, βαριέμαι.

- Α μάλιστα! Ενταξει. 'Επρεπε να σε πιάσω με τα δικά μου για να μου πείς πάλι εκεινο το αμίμητο: " εσύ δε θες άνθρωπο απέναντί σου , αλλά τοίχο". Τότε θα ήμουν εγωίστρια, τώρα είμαι κουραστική και κολλημένη. Ε, χέσε με λοιπόν!!
( Του κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα. Δεν κάνει την αντανακλαστική κίνηση να ξαναπάρει. Σηκώνεται και κατευθύνεται προς το ψυγείο. Πρέπει επειγόντως να πιεί κάτι παγωμένο. Το ένα αυτι της όμως δεν τη ακολουθεί. 'Εχει μείνει δίπλα στο τηλέφωνο. Σιωπή. Αρχίζει κι ανησυχεί. "Ε, το καθαρμα, λες να θέλει να χωρίσουμε; Δηλαδή γιατι πρέπει πάντα εγώ ν' ανησυχώ; Γιατί Θεέ μου; Δώσε μου, αν υπάρχεις, την ευχαρίστηση ν' ανησυχήσει κι αυτός μήπως τον παρατήσω εγώ. Ας βασανιστεί απ΄την αμφιβολια. Γιατί συνεχεια εγώ στην επαιτεία;
Χτυπάει το τηλέφωνο. Το κινητό της αυτη τη φορά. " Ο Χαρης σας καλεί. Απάντηση;"
Ο αντίχειράς της βρίσκει αμέσως το δρόμο προς ττην αποδοχή της κλήσης, αλλά δεν ολοκληρώνει την απόπειρα. Κοιτάζει τη φωτογραφία του που εμφανιζεται στην οθόνη, κάθε φορά που της τηλεφωνει. Την κοιτάζει μ' ενα αγουροξυπνημένο, γλυκό βλέμμα παραίτησης. Τον είχε τραβήξει με τη κάμερα πριν 3 βδομάδες. Μόλις είχε ξυπνήσει, του εδωσε ένα χορταστικό φιλί και βάλθηκε ν'απαθανατίσει αυτη την έκφραση του ναυαγού που ξεβράστηκε στις όχθες της πραγματικοτητας. Είχε σταθει όρθια από πάνω του, τα πόδια της εκατέρωθεν του κορμιου του. Αυτός κοιτούσε μιά μελανιά στον αριστερο μηρό της. "μα τι μωβ έχεις εκεί;" προσπαθούσε να καταλάβει τι ήταν. 'Εβαλε το χέρι του κάτω απ΄το σβέρκο του για να ανασηκωθεί λιγο. 'Ηταν τόσο όμορφος. Μισόγυμνος, τα μαλλιά του χάιδευαν ατιμωρητί τη βάση του λαιμού του. Βρισκοταν εκει ανυπεράσπιστος και λαχταριστός στο κρεβάτι. Μετά θ' αναλάμβανε δράση και για τους δυό τους... Συνεχίζει να χτυπάει το ρημαδι. Δεν αντέχει κι απαντάει):
- Ναι;
- Θες να χωρίσουμε; Αυτό θες; Το ψιλογαζώνεις;
- 'Οχι, θελω να είμαστε καλά αγάπη μου και να μη με καταπιέζεις.
- Σε καταπιέζω;! Εγώ;!!
- Ναι ρε Χάρη. Με την ευθιξία σου. Με το να νομίζεις πως μόνο εσύ δικαιούσαι να προσβάλλεσαι και να ενοχλείσαι. Εγώ δηλαδή δεν έχω δικαίωμα στα νεύρα; Μήπως πρέπει να σου ζητήσουμε τη άδεια πρώτα; Τι θες δηλαδή; Μιά χαζοχαρούμενη αυλητριδα να σου παίρνει τσιμπούκια και να το βουλώνει; 'Ανθρωπος είμαι , όχι η παιδική σου χαρά. Ξύπνα!
- Α καλά, εντάξει... ( " τώρα μάλιστα" σκέφτεται εκείνος. "Εγώ θελω να φιλιωσουμε κι αυτή άρχισε τις φεμινιστικές παπαριές", γυναίκες, τσσσσ.)
- Οκ λοιπόν, χωριζουμε. Αφου το έθεσες ως ενδεχόμενο, πάρε τώρα μια βεβαιότητα για να κοιμηθείς ήσυχος.
- Καλά, είσαι για δέσιμο έτσι;
- 'Οχι αγάπη μου δεν είμαι για δέσιμο, για φτύσιμο είμαι που νομιζω πως θα μπορέσω ποτέ να είμαι και ευτυχισμενη και ο εαυτός μου.

( Κλείνει απότομα το τηλέφωνο. Πονάει ξαφνικά αφόρητα. Το δεξί της χέρι στάζει αίμα, ένα βαθύ αυλακι αναβλύζει στη χούφτα της. Εχει μουσκέψει το παντελόνι της. I told myself I won't miss you, but i still remember, what it feels like beside you...

Νιώθει τοσο αδύναμη. Το σώμα της κατρακυλάει αργά. Το ποτήρι παλεύει να μαζέψει τα κομμάτια του, ματαια. 'Εχει γίνει ένα με το χέρι της. Σειρά του να δροσιστεί...

Πέφτει. Δεν ξέρει πού. Δεν τη νοιάζει. Θα' θελε μόνο να είναι γαληνεμένη στην αγκαλιά του και να να της πει πως είναι καλά. Πως είναι καλά μαζί της. Μόνο αυτό. )



auburn Kate

( έχει στρεβλώσει απ΄την επιθυμία; GUSTAV KLIMT-Danae )



Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

Ιδιωτικές Προβολές

Ψεύδονται ασυστόλως όσοι υποστηρίζουν πως οι εκλογές στερούνται φαντασίας. Καλέ τι μας λέτε; Εδώ ο κύριος με το γαντι του μποξ-παω να βγάλω το ταψί απ΄το φούρνο, εμφανιστηκε με ένα λεμόνι...
Αλλά κι αν ακόμη συμβαίνει η ελλειψη φαντασίας, οι αντιδραστικοί και ονειροπαρμένοι σαν την αφεντιά μου, θα βρουν τον τρόπο "να βγαλουν απ΄τη μύγα ξύγκι" επί το λαϊκότερον.
Το ξύγκι εν προκειμένω είναι μια ιδέα που τριγύριζε στο μυαλό μου εδώ και μήνες, αλλα δίσταζα να την υλοποιήσω μέσω ποστ και να σας την προσφέρω. Με ξαναεπισκέφτηκε χτες βραδυ την ώρα που αφυπνίζονται οι βρουκόλακες(μποοουυυυυ!) και αναφώνησα: why not ? Το πολύ -πολύ να πέσω εγώ πρώτη θυμα της κατατρομάζοντας με το υποσυνείδητό σας.
Και εξηγούμαι: θα ήθελα να μου αφηγηθείτε, in short, μη μου πάθετε και τίποτα, έναν εφιάλτη που είχατε την ατυχία να "δείτε". Στον ύπνο σας. Μάλιστα. Μ' ενδιαφέρει η σκοτεινή πλευρά της φάσης R.E.M. Αν πρόκειται βεβαίως ,σκαλίζοντας τα σεντούκια σας, ο ψυχισμός σας να πάθει αλλεργικο σοκ απ΄την ονειρόσκονη, αφήστε το να πάει στο διάολο.
Ν' απευθύνω πρόσκληση; Ε, κατ' αρχάς στον πολυαγαπητό μου Εν Υπνώσει, λόγω ιδιοτητας(!). Τι διάολο; 'Οταν είσαι μονίμως στην αγκαλιά του Μορφέα , όλο και κάτι θα σε φιλέψει.
Μετα στους λοιπούς εκλεκτούς της δεξιας πλευράς του blog μου( δε θέλω πολιτικούς συνειρμούς λέω!) και βεβαίως σε οποιον άλλο αντέχει να ζήσει τον εφιάλτη εκ νέου. Βίτσιο κι αυτό...
Αν και υποψιάζομαι πως η δεύτερη φορά, όπως όλες οι δεύτερες φορές, θα είναι καλύτερη.
Για να μη λετε πάντως πως βγάζω, την ανύπαρκτη, ουρά μου απ΄ έξω, δηλώνω ανεύθυνα, πως έχω δεί ουκ ολιγους εφιάλτες και τα έχω μπλέξει ελαφρώς. Θυμάμαι όμως μία "σκηνή" που είμαι μπρούμυτα σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο και προσπαθώ κιννούμενη σαν σαύρα να καλύψω την απόσταση!!!
Ορίστε, ταράχτηκα που το θυμήθηκα. Πως να ερμηνεύεται άραγε αυτό; Ως επιθυμία μου να μετενσαρκωθώ σε 4χ4;

Για, να βλέπω φρίκη..

auburn Kate
(να μη σου τύχει... H.R.GIGER- Spell I )

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2007

Ειρκτή

Κανένα ποστ. Θελω απλως να μοιραστώ μαζί σας το παρακάτω τραγούδι, για την ακρίβεια, τραγουδάρα, των STROKES- Heart in a cage.
Διαβάστε τους στίχους, και ακούστε το, είναι το μονο που μπορώ να συστήσω σε ομοιοπαθείς που παγιδεύονται μεταξύ της δίψας τους για δράση και αλλαγή και της άγνοιας ή του μεγιστου φόβου για.... αυτή τη αλλαγή!
Οταν το πνεύμα είναι πρόθυμο, η θεληση μερικές φορές, του κάνει νάζια. Πως φέρνεις στα νερά σου μία ναζιάρα και πονηρή θεληση;


auburn Kate


(τα χειρότερα δεσμά είναι ως γνωστόν τα αόρατα, EVELYN de MORGAN- The captives)

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

'Ενα περιστέρι ανάμεσα σε γάτες

Βρισκόμαστε εν μεσω προεκλογικής περιόδου. Το θέατρο της παροχολογίας έκανε ένα διάλειμμα για να σβήσει(;) τις φωτιές, και τώρα αφού τίναξε από πάνω του τις στάχτες, ξανασήκωσε τη βελούδινη κουρτίνα.
Κυρίες και κύριοι, ( εδώ το θέαμα γίνεται ακατάλληλο για εκλογικά ανηλίκους), η παράσταση ξαναρχίζει. Καθε φορά που γίνονται εκλογές, ένα πράγμα ε΄χω μόνο στο μυαλό μου ως ιερή βίβλο και βασικό επιχείρημα: την ταινία The Candidate με πρωταγωνιστή τον Robert Redford, στις μεγάλες του ομορφιές, 1972 γυρίστηκε η ταινία, το '36 γεννηθείς, καντε την αφαίρεση. Δεν ξέρω αν και πόσοι την έχετε δει. Αν την πετύχετε πουθενά ,δειτε τη. Κάντε αυτο το δώρο στον εαυτό σας.
Η Τέχνη, κατά τη γνώμη μου, δίνει πάντα όχι μονο τις πιό εύστοχες απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα, ακόμη κι αν αυτές οι απαντήσεις είναι σκοτεινοτερες απ΄αυτό που τις προκάλεσε, αλλα δίνει επίσης τη δυνατότητα της αποστασιοποίησης απ΄τόν βίο μας, τις απαραιτητες αποστασεις ασφαλείας, για να βλεπουμε τα χάλια μας. Και ενιοτε να τα αλλάζουμε, βλέποντάς τα...
Ο Bill Mckay λοιπόν, νεαρος δικηγόρος με οράματα, μπλα, μπλα, ο οποίος σημειωτέον δεν εχει καμία ελπίδα να εκλεγεί,βαζει υποψηφιότητα για Γερουσιαστής εκπροσωπόντας την Καλιφόρνια.Πείθεται δηλαδή να το κάνει. Και αποφασίζει να κατεβει στην "πολιτική κονίστρα" προς άγρα ψηφοφόρων.
Αυτο το εργο το θεωρώ τη καλύτερη απάντηση στους κάθε λογής (μωρο)φιλόδοξους, είτε απροκάλυπτα αρχομανείς, είτε με ιδανικά και αξίες, που στη πορεία, αν είναι αρκετά εύκαμπτη η συνείδησή τους, σκονίζονται και ενιοτε εξαφανίζονται.
Νομίζω ο Paul Valery, είχε πει πως η πολιτική είναι το μέσο για ν' αποσπάται το ενδιαφέρον των πολιτών απ' τις υποθέσεις που τους αφορούν. Ακούγεται οξύμωρο;
Μάλλον σε καιρούς αντιπροσωπευτικής, και επιτρέψτε μου, ελαττωματικής δημοκρατίας, να μην είναι και τόσο.
Δέιτε αυτη τη ταινία, σας παρακαλώ, και ίσως λυπηθείτε όλους αυτους που διαγκωνίζονται για το βουλευτικό έδρανο. Γιατι για λύπηση είναι.
Πόσοι απ΄αυτούς μπαίνουν στην Αγορά χωρίς να γίνονται αγοραίοι;


auburn Kate
( πως η πραγματικότητα μπορει να συνθλιψει την πιό οργιαστική πολιτική φαντασία, ΜARINUS van REYMERSWAELE- Two tax gatherers )