Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007

Αμνήμων καθηγητής εφαρμοσμένης Μηχανικής-εφευρέτης, με ιδιότητες ντετέκτιβ

Μπερδευτήκατε; Κι όμως είναι υπαρκτό πρόσωπο, κατά μια έννοια τουλάχιστον. Περί Guy Pearce ο λόγος. Ο καθένας με τη βιολάρα του κι εγώ με τις προσωπομανίες μου. Ο τίτλος του ποστ είναι συρραφή των 3 έργων όπου πρωταγωνιστεί ο εν λόγω αρσενικος και εξ Αυστραλίας,λόγω μετανάστευσης, ορμώμενος. Ειναι το Memento βεβαίως, το The time machine και το L.A. Confidential τα έργα δηλαδή στα οποία τον εχω δεί εγώ. Συγχωρείστε μου τυχόν παραλείψεις, αλλα το λαγωνικο που κρύβεται μεσα μου μονο αυτά θυμαται. Α! λογω φωτεινού διαλλείματος, θυμήθηκα και το The Count of Monte cristo .


Και επειδή θλιβομαι όταν ακούω συνέχεια άντρες να μιλάνε για το "ωραίο φύλο", τις γυναίκες δηλαδή, το "ασθενές φύλο" ,τις γυναίκες once again, τον κακό σας τον καιρό! λέω εγώ, ορίστε αποδειξεις της ομορφιάς (σας συνιστω να κανετε κλικ ξεχωριστα στις τρεις προηγούμενες λεξεις, και δεν θα το μετανιώσετε...) των αρσενικών. Η πρώτη δόση είχε έρθει αν θυμαστε, με το ποστ για τον Αντρεα Καζιράγκι, και τώρα το βρετανικό δίποδο έχει σειρά.


Εντάξει μπορεί οι άντρες, ιδίως οι λυγερόκορμοι, ψηλοί να θυμίζουν ιστιοσανίδες με σηκωμένο, καλώς εχόντων, το πανί, αλλά ποιός μπορεί ν'αρνηθεί ότι το πλεούμενο με γερό σκαρί και ικανό καπετάνιο, μπορεί να δαμάσει όλες τις θάλασσες, ε;


Ιδού λοιπόν ο κύριος Pearce που το επιθετό του,ακουστικώς, λειτουργει και ως όπλο(θυμίζω ότι το ομόηχο ρήμα pierce στ' αγγλικά σημαινει τρυπώ.) Enjoy....



auburn Kate

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

Με σφραγίδα εμπειρίας

Σε μηνιαίο, "γυναικείο" περιοδικό, απ'αυτά τα πολυσέλιδα, 100 σελίδες με διαφημισεις μαγιώ, ρούχων, καλυντικών, αξεσουάρ, και άλλες 100 σελίδες με μαγιώ, ρούχα, καλλυντικά και αξεσουάρ υπήρχε ένα άρθρο , με τίτλο " Το ρομπότ μέσα μου ", το οποίο ασχολείτο με το φαινομενο της γυναικείας συναισθηματικης ανορεξίας. Της γυναίκας που δεν αισθάνεται πλέον, επειδή δεν προλαβαίνει! Συνοδευόταν από ένα σκιτσο τεράστιου μηχανικού χεριού με βίδες , γρανάζια κ.λ.π. το οποίο κοσμούσε ένα εξισου μεγάλο και πλουμιστό βραχιόλι. Μάλλον χρυσο. Φαίνεται πως ο χρυσός, εκτός απ΄το να μας φέρνει πιό κοντά, κατά την παλιά εκείνη διαφήμιση, προσδίδει και φυλετική ταυτότητα στα χέρια.

Το εν λογω άρθρο διαπιστώνει ότι η σημερινή γυναίκα που "μεχρι τα 35 έχει αλλάξει κάπου 3 δουλειές, 5 σπίτια και 10 άντρες, έχει εξοικιωθεί με την ιδέα πως όλα, ακόμα και οι άνθρωποι είναι αναλώσιμα". 'Οπερ μεθερμηνευόμενον, ξέρει πολύ καλά πλέον τι πουτάνα είναι η ζωή και της φέρεται αναλόγως..

Ερωτώ: είμαι ήδη 36, έχω αλλάξει 1 σπίτι, για 6 χρόνια έχω την ίδια δουλειά, η οποία, αν έχεις μολις πληρωθεί, εισαι ευτυχισμένη, δεν εχεις κρισάρα ανασφάλειας κι εχεις ακομη ιδανικά, μπορει να θεωρηθεί καταπλητική, και η ερωτική μου ζωή εμπίπτει στην κατηγορία των ευαίσθητων προσωπικών δεδομενων, συνεπώς δεν επεκτείνομαι. 'Αρα δεν πληρώ τις προϋποθέσεις της 35άρας που θέτει το άρθρο για να χαρακτηριστώ γυναίκα-ρομποκόπ ( ο χαρακτηρισμός bitch να υποθέσω πως αποτελεί καθαρά αντρική εφεύρεση;)

Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως πρέπει να κάνω κωλοτούμπες επειδή οι δακρυγόνοι αδένες μου μου θυμιζουν επαρκώς ότι ακόμη δεν έχω μεταμορφωθεί σε γαιδούρι, ή να φασκελωθώ πάραυτα, επειδή η έλλειψη συναισθηματικής ανορεξίας, σημαίνει και έλλειψη τρανταχτής καριέρας με πολλά ντεσιμπέλ να δονούν τ'αυτιά του περίγυρου...

Επειδή, αν ερμηνεύω σωστά, ξαναλέω ,το άρθρο, οι γυναίκες πλέον δεν έχουν καθόλου χρόνο, like men,( πως γίνεται τώρα και εξακολουθούν ν'αμοίβονται λιγότερο, unlike men, είναι ένα μυστήριο), γίνονται σάντουϊτς με λίγα λιπαρά ανάμεσα σε 3 συσκέψεις, 10 ραντεβού με πελάτες και 4 εισηγήσεις, και δεν έχουν τη πολυτέλεια να κλάψουν είτε/ούτε για τον εαυτό τους, είτε/ούτε για κανέναν άλλο. Ακόμη κι αν αυτός ο άλλος είναι ο άνθρωπος που τις βλέπει όπως τις βλέπει ο καθρέφτης τους ( λέμε τώρα).

Οπότε κορίτσια, όσες απο εμάς ασκούμε ακόμη το κλαψιάρικο άθλημα, είμαστε ίσως ελαττωματικές. Κάτι δεν έχει αποδώσει με μας. Κλαίμε, άρα έχουμε χρόνο, άρα κωλοβαράμε, άρα είμαστε άχρηστες.

Wow!! Προφανώς θα επαληθεύσουμε τη ρήση του Κούντερα στο βιβλιο του Η Βραδύτητα: " οι ευτυχείς άεργοι δεν μπορούν παρά να κοιτούν τα παράθυρα του καλού Θεού".

Να κλάψω;

auburn Kate
( O Σοπενάουερ παρομοίαζε τη ζωή με μία σαπουνόφουσκα ,JEAN BAPTISTE SIMEON CHARDIN- Soap bubble)
















Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Ο καρπός και το κουκούτσι

Πόσο δεστραμμενο μπορεί να είναι το μυαλό μου, ώστε να γράφω για το τέλος Αυγούστου ήδη απ΄την αρχή του μήνα; Απο τότε το κλώσσαγα. Λέτε να έχω προσβληθεί απ΄τη νόσο των αρθρογράφων ; Να προσπαθείς να νιώσεις , πως θα νιώθεις τον Αύγουστο, ήδη απ΄τον Ιούλιο, γιατί πρέπει να παραδώσεις κείμενο για το τεύχος Αυγούστου ας πούμε. Η επιτομή της υποκριτικής; Γράφεις για το πως θα είναι η ζωή σου το μήνα της νομοθετημένης λούφας, ήδη απ΄ τον προηγούμενο μήνα.. Νομίζω οτι το χερουβείμ που ειδικεύεται στις (πολύ) χαμηλές πτήσεις, έχει να πει πολλά γιαυτή την ψυχική μετακόμιση.
Νιώθω παραξενα μεσα στα σπλάχνα του Αυγούστου.'Ηδη ψυχορραγεί, με πολλά εγκαυματα. Αργά, αργά. Δε θελω να πεθανει. Δεν βιαζομαι καθόλου. Το ρήμα που εβλεπα να βασιλεύει στα blogs τις τελευταίες μέρες του Ιουλίου, ήταν το φεύγω. Στον Ενεστώτα και τον Αόριστο. Φεύγω, έφυγα. Απουσιάζω. Λείπω. Έχω βαλει το κεφάλι μου μέσα στην άμμο ως άλλη στρουθοκάμηλος, όχι επειδή θέλω ν' αγνοήσω τον εχθρό, αλλα γιατι η αμμοθεραπεία μαζί με την αδελφή της ηλιοθεραπεία, είναι το δίδυμο της θερινής ευτυχίας/ επιτυχίας.
Δυστυχώς δεν είπα φεύγω , φέτος. Για την ακρίβεια το είπα μόνο για 1 μέρα. Μια μέρα δίπλα στη θάλασσα, στο δικό μου μυαλό ισούται με μηδέν μερες κοντα της. Πως να χορτάσω όλους αυτους τους τόνους νερού; Διαβαζα το βιβλίο του Βερν όμως, 20.000 Λεύγες υπό τη θάλασσα . Γελάστε αν θελετε, είχα διαβασει μόνο ένα απόσπασμα, τώρα ήρθε η ώρα του κι εγώ ανταποκρίθηκα. 600 σελίδες μεσα σε 5 μέρες. Συνεπώς όση θάλασσα πραγματική, στερήθηκα φέτος, την αναπλήρωσα(;) δια της προσφιλούς μου μεθόδου, του διαβάσματος. Βούτηξα χωρίς να βραχώ...
Ποιος είναι ο ευτυχής της ιστορίας; Ο Νέμο- κανένας, που έχει κάνει δεύτερο δεύτερο σπίτι του το βυθο και το υποβρύχιο και ζει κυριολεκτικά, μέσα του; Η' εγώ που διαβαζα τις περιπέτειές του αναπνέοντας το οξυγόνο της στεριάς; Χωρίς τα τυχον αισθήματα κλειστοφοβίας. Λέω τυχον, γιατι η ψαρούκλα μέσα μου, μπορεί να ένιωθε επιτέλους "σπίτι της" και να εξέπλητα τον εαυτό μου.
Ποιός είναι ο τυχερός του καλοκαιρινού ισολογισμού; Ο μαυρισμένος( αραγε οι μαυρισμένοι ρατσιστές, νιώθουν πιό κοντά πλεόν στους εκ γενετής σκουρόχρωμους συνανθρώπους τους;), εξουθενωμένος, ηλιοπαρμένος, αδειούχος, που έφυγε με γεματο πορτοφόλι, και γύρισε με γεματες "μπαταριες" μεν, τσέπη- σουρωτήρι δε; Η' αυτος που ξυπνούσε, κοιμόταν, εργαζόταν, ερωτευόταν σε φοντο έρημο, σχεδον χαλαρότητας και αστικής ηρεμίας, σχεδόν, κατα βάθος ευχαριστημένος που ξεκουμπίστηκαν οι ενοχλητικοί φωνακλάδες γείτονες, κι ενιωθε μονήρης άρχων της περιοχής;
Αυτος που δεν χρειαστηκε να λουστει τη δοκιμασία-λυδία λίθο του οργανωτικού πνεύματος: συσκευάζω βαλίτσες- τί ξέχασα; αποσυσκευάζω βαλίτσες- είναι ολα εδώ; Η' αυτος που νιώθει στο τέλος Ιουλίου σα να τέλειωσε το γραψιμο στο χιλιομουτζουρωμένο τετράδιο; Τώρα θα κάνω ό,τι στερήθηκα όλο το χειμώνα, τώρα θ' "αμαρτήσω", θ'απιστήσω, θα χωρίσω, θα κάνω ό,τι μου απαγορεύει η συνείδησή μου, είτε η δική μου, είτε των άλλων που έγινε δική μου με το ζόρι... Γιατι ό,τι κάνω θα το κάψει ο ήλιος, συνεπώς δε θα φαίνεται στις φωτογραφίες της μνήμης. Δεν το λέω εγώ, με άλλη διατύπωση το λένε ψυχολόγοι. Οι ενοχές του καλοκαιριού αντέχουν λιγότερο. Ξεθωριάζουν γρήγορα. Αλήθεια;
Γιατι αυτός ο υπέροχος, χαλαρός, διαθέσιμος και ερωτικος εαυτος μας, δεν ζει πέρα απ΄τον Αύγουστο; Που στο διάολο πηγαίνει; Σπάει τα μούτρα του στο πεζοδρόμιο της "κανονικής
" μας ζωής και μένει για τους υπόλοιπος μήνες στο νοσοκομείο; Γιατι ο ωραιότερος εαυτός μας δεν διαρκει 12 μήνες; Ναι, ξέρω, ξέρω, η δουλειά που σε πιάνει απ΄το λαιμο και απο καπου πιό χαμηλά, και δε σου επιτρέπει να εκδηλωθείς, ν'ανασάνεις όπως ακριβώς θέλεις, οι υποχρεώσεις, κ.λ.π.
Να κάνω το συνήγορο του διαβόλου; Η μόνιμη σχέση, όσο νερό παίρνει το αυλάκι της λέξης μόνιμη, θεωρειται υποχρέωση, ρουτίνα, κανονικότητα; Γιαυτό, ας πούμε, το καλοκαίρι ξεδίνoυν κάποιοι απ΄τη μονιμη σχέση, υποκύπτοντας στην/στον θεογκομενα/θεογκόμενο κάνοντας σεξ-δυναμίτη, που το θυμούνται για να πετύχουν ανόρθωση τους υπόλοιπους μήνες;
Ε να πάει στο διάολο λοιπόν η μόνιμη σχέση, αν έχει μπει στο φέρετρο της συνήθειας, της ρουτίνας και της προβλεψιμοτητας. Αν ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας δεν μας προκαλεί νόστο αλλά λήθη και φτάνουμε στο σημείο να τον (ξανα)επιθυμούμε μέσω της σύγκρισής του με το one night/one month stand, συγγνωμη παιδιά, αλλα καλύτερα να την κάνουμε με γρήγορα πηδηματάκια απ΄τη σχέση ε;
Ξέρω τ'αντεπειχειρήματα. Αλλά δηλώνω το εξής: η ανθρώπινη κοινωνία εχει προχωρήσει τόσο ώστε τα μελη της να περνανε καλά ακόμη και κατά μόνας. Σε όλες τις εκφάνσεις του βίου τους. Το τονιζω, σε όλες.
Απλώς κάθε καλοκαίρι έχω την ίδια απορία: Ποιοι τέλος πάντων έχουν το θάρρος να φοράνε το θερινο εαυτό τους και μέσα στο χειμώνα; Η' κι εδώ ακολουθούμε τις βιτρίνες;

Γιατί όλοι λένε "καλή χρονιά" όταν μπαινει ο Σεπτέμβριος ρε παιδιά; Αφού ο χρόνος έχει 12 μήνες γαμώτο. Τι παθαίνουν όλοι και φέρονται σα να έχουμε πρωτοχρονιά; Είμαστε στο βάθος σχολιαρόπαιδα, γιαυτό; Αρχίζει το σχολείο, με ή χωρίς εισαγωγικά. Μπρρρρρρ.
Σιχαίνομαι τον Σεπτέμβριο. Τελεία. Το μόνο θετικο που του αναγνωρίζω είναι οι ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ. Ο κινηματογραφος δηλαδή. Δεν πήγα πουθενά κατ' ουσίαν.Τελεία. 'Αρα δεν έχω ν'αφηγηθώ περιστατικά καρυκευμένα με την προσωπική μου αντιληψη ,αξιοζήλευτα ενδεχομένως ούτε και φωτογραφικές αποδείξεις διαθέτω για του λογου το αληθές. Τελεία. Θ'ακολουθήσω λοιπόν τη σύσταση των GHOSTS, στο τρισχαριτωμένο τραγουδάκι τους the world is outside: don' t tell me your story,if you don' t have one . Επειδή δεν έχω. Τελεία.


auburn Kate

( η εποχή που φεύγει(;) G. ARCIMBOLDO- summer, η εποχή που έρχεται(;) G. ARCIMBOLDO- autumn, και το κοινό τους δυστυχώς χαρακτηριστικο G. ARCIMBOLDO- fire )

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2007

Goofy Feelings?

Είναι περίεργο αυτο το ποστ. Αποφεύγω συνειδητά, να εκφράζω άμεσα ό,τι νιώθω για οτιδήποτε, εδώ μεσα, αλλα θα κάνω μία εξαίρεση, επειδή διαφορετικά θα εκραγώ. Οπότε διαλέξτε, ή θα έχετε τη σπάνια ευκαιρία να δείτε ένα ξωτικο να διαλύεται στα εξ ων συνετέθη, ή θα διαβάσετε την παραληρηματική του εξομολόγηση( κάτι πρέπει να είχε ο καφές που ήπια).
Πως το λέει η αγαπημένη μου Μαφάλντα; Δεν το λέει! Ο Quino, απ΄ όσο γνωρίζω τουλάχιστον, δεν έθιξε στην περίφημη δωδεκάδα του το φαινόμενο των blogs. Δεν ξέρουμε συνεπώς τι θα έλεγε γιαυτά η μικρή αναμαλιάρα (γιαγιαδικό φολκλόρ είναι αυτο!).
Η ουσία είναι, για να μη σας τα πρήζω, πως όλο το μήνα που λείπατε οι περισσότεροι, είχα μυρμηρίαση. Μου λείψατε, όλοι οι " συνήθεις ύποπτοι". Και χαίρομαι τρελά που επιστρέψατε. 'Οσοι, τέλος πάντων. Γιατι ακόμη έχουμε κατι διαρροές.. Μη στενοχωριέστε βρε κουτά. Ο Σεπτέμβριος που κούτσα-κούτσα πλησιάζει, κακό χρόνο να'χει, ένα καλο διαθέτει μόνο: ανοίγει τους χειμερινούς κινηματογράφους. Αυτό εχει μόνο σημασία για μένα.
Γυρίσατε- θα θρηνήσουμε παρέα για τις διακοπές που θα ξαναβγούν βόλτα μετά απο ένα χρόνο, σαν τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Και θα γελάσουμε, ελπίζω, με την απίστευτη ιλαροτραγωδία που λέγεται "ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2007".
Δεν έχω να γράψω τίποτ' άλλο προς το παρόν. Μου λείψατε και γουστάρω όσο δεν φανταζεστε, που γυρνατε σιγά-σιγά όλα τα πλασματα του blog-δάσους. Η' να πω blog-χωριού; Μπααααα. Ασε, γιατι κάποιοι ίσως να νομίσουν πως είμαστε "γαλάζια παιδιά" με την στρουμφική έννοια. Και το μόνο που δε θέλω, είναι ένας καράφλας, κομπλεξικός Δρακουμέλ να ξερογλύφεται πίσω μας..

γιούπιιιιιιιι! Επιστρέψατε!


auburn Kate
( χαζά παιδια, χαρά γεμάτα; PIETER BRUEGEL- Children's games )

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2007

Αλλεργιογόνα

'Οχι, δεν πρόκειται να παραστήσω τον γιατρό. 'Οχι, δεν είναι ιατρικης φύσης το κείμενο. Αυτο μου έλειπε!

Είναι οργισμένο κείμενο. Σήμερα θυμήθηκα την κινηματογραφική Λάρα Κροφτ. Ντυμένη την ομορφιά της Αντζελίνας. Η οποία ,στο πρώτο έργο της σειράς, αν θυμάστε, εξασκείται στις πολεμικές τέχνες, εντός του μεγάρου της. Με τόσο ζήλο, ώστε να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο. Την επόμενη της καταστροφής, κι ενώ ο υπηρέτης της σκουπίζει και συγυρίζει με βρετανική απάθεια, μπαίνει στο σπίτι ένας υπάλληλος εταιρείας ταχυμεταφορών για να της παραδώσει επείγον έγγραφο. Βλέπει τα συντρίμμια και απορεί με ορθανοιχτο στόμα. Η ιδιοκτήτρια και δράστης του εξηγεί: " I woke up this morning and I just hated it all"...

Γιατι όλη αυτή η εισαγωγή; θ'αναρωτηθείτε αν είστε αρκετά βιτσιόζοι και δεν βρίσκεστε ήδη στην αγκαλιά της θάλασσας. Γιατί φαίνεται πως είμαι ή πολύ δειλός άνθρωπος, ή πολύ επιφυλακτικός, διαλέγετε και παίρνετε, και δεν μπορώ χωρίς βερμπαλιστική συνοδεία να πω ό,τι με καίει.

Σήμερα μισώ. Απεχθάνομαι, έχω αλλεργία. Στους ανθρώπους. 'Οχι στους αγαπημένους, μα στους απλούς γνωστούς, που επέτρεψα να περάσουν το κατώφλι μου. Σε μιά στιγμή κούρασης, αδυναμίας ίσως, άνοιξα παραπάνω τον εαυτό μου, και τσουπ! μέσα οι παρείσακτοι, οι ανοίκειοι. Θυμώνω με τον εαυτό μου όταν γίνεται αυτό. Και ψάχνω εύσχημο τρόπο να ξεφορτωθώ τον εκούσιο εισβολέα. Ακούγεται οξύμωρο έτσι; Είναι ανάθεμά το. Πως γίνεται εκούσιος και εισβολέας; Πως γίνεται να πλήττεσαι από κάτι που επιθυμείς; Γίνεται όταν αποφασίσεις πως δεν το επιθυμείς πιά. 'Οταν αλλάξεις γνώμη, όταν "γυρίσει το μυαλό σου", όπως μου είπε κάποτε ένας αγαπημένος.

Αυτο το ποστ είναι χάρισμα σε μιά ψυχή που ανασαίνει εδώ, και ξέρει ν' αντιγράφει στο χαρτί τον εαυτο της με κομψότητα και κυρίως αξιοπρέπεια.

Διαβάστε αυτό το ποστ. Δεν είναι εντολή, είναι πρόταση. Αν αγαπώ κάποιους ανθρώπους είναι γιατί έχουν τη ικανότητα να μου θυμίζουν εμπράκτως τι ακριβώς πρέπει να διασώζω. Κι αυτή τη στιγμή , το καμπανάκι μέσα μου βάρεσε, ερεθισμένο κι απ' αυτο το ποστ, μου είπε πως πρέπει να σώσω την ιδιωτικότητά μου. Διαολίστηκα που έφτασε μία στιγμή, μία φράση παρορμητική, για να μου χαλασει το σκηνικό της privacy.

Ζηλεύω τ' "αγρίμια" , τους συνεπείς μοναχικούς που έχουν τη δύναμη να παραμένουν "κλειστοί ", μέχρι εκεί που αποφάσισαν. Δεν ξέρω , και θα ήθελα πολύ να μάθω, αν τυχαίνει να βλέπουν τον ιδωτικό τους πύργο να γκρεμιζεται μέσα σε δευτερόλεπτα, απο μια κινηση υπέρμετρης κοινωνικότητας. Εκπλήσσομαι που μιλάω για μέτρο, ενώ μονίμως φλερτάρω με τα άκρα. 'Ισως να έχει δίκιο ο W.Blake: " ποτέ δε θα μάθεις τι είναι αρκετό, αν δε μαθεις τι είναι περισσότερο απο αρκετό."

Ποθώ ηρεμία, απομόνωση, σιωπή. Δεν τα στερούμαι , είναι αλήθεια, αλλα τις τελευταίες μέρες, η μαλακία μου με κανει να διαψεύδω τον Καβάφη:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

με στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την ,γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία ,ως που να γίνει σαν μία ξένη φορτική.



Κλεινω εδώ γιατί παραληρώ μου φαίνεται. Είπαμε, λίγος σεβασμός στους ανθρώπους που σπαταλούν χρόνο, χρήμα και φαιά ουσία για να διαβάζουν τα αποκυήματά μας.

Πονάω που λείπουν οι αγαπημένοι τώρα. Ιδίως δύο, των οποίων τα σχόλια είναι βάλσαμο για τη φουρτουνιασμένη μου ψυχή, ακόμη κι όταν έχουν την απλούστερη διατύπωση ή ένδυμά τους μια κοινοτοπία.

I miss you guys... Μόνο εγώ ξέρω πόσο.





auburn Kate

( νέος, ωραίος και σιδερόφρακτος, GIORGIONE- Portrait of Warrior with his Equerry )