Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007

'Ολα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει

Μικρό ποστ.Πολύ μικρό. Το λόγο εχει ενα τραγουδι.ΤΟ τραγούδι, τουλάχιστον για μένα, για αυτή την περίοδο που ζω, είναι το love hurts. Δράστες; Οι INCUBUS. Ονομασία των καθ' υπνους δαιμόνων, αρσενικου γένους, οι οποίοι αρέσκονταν να συνουσιάζονται με παρθένες... Και για την ισορροπια του τρόμου, υπήρχε και θηλυκο αντίστοιχο, οι succubus. να με συγχωρήσουν οι τυχόν λατινιστές της blogοσφαιρας, γραφω άρθρο στον πληθυντικο ενώ αν δεν κάνω λάθος η ονομασία που παραθέτω είναι ενικού αριθμού, έ; Ποιητική αδεία!! Eίναι το τρίτο της τετράδας τραγουδιών που λατρεύω.Τα υπολοιπα; creep, through glass, again. Εκτος του creep για τα υπόλοιπα εχω ανεβασει ποστ, τετοια μούρλα.
Δεν μπορώ να γράψω άλλο, συγχωρήστε με.Πενθώ, όχι για θάνατο, αλλά για ατολμία. 'Οχι δική μου, άλλου. Που δημιουργεί ένα τείχος τόσο ψηλό που μόνο ενας γερός άλτης μπορεί να το υπερπηδήσει. θα το τολμήσω, ετσι κι αλλιώς στη γη σπανιως πατάω. Έχω προπονηθεί αρκετά στα άλματα. Είμαι εδώ , φύλακας της Αθήνας. 'Οσοι αμετανόητοι κάτοικοι της τσιμεντούπολης, είστε ευπρόσδεκτοι εδώ. Για τους αγαπημένους του blog δεν κανω ξεχωριστή πρόσκληση, το ξέρουν πως η " πόρτα" μου είναι πάντα προσιτή, ακόμη κι όταν έχει τις κλειστές της.
Μπείτε εδώ, τουλάχιστον για τους στίχους, του προσωπικού μου ύμνου. Σας ζητώ συγγνώμη που δεν ξέρω πως να το κανω να τραγουδήσει για ν'ακούσετε την υπέροχη,ξυράφι στην ψυχή, κατ΄εμέ, μελωδία.Ακούστε το, σας ικετεύω. 'Οταν το ροκ ξέρει πως να μιλάει για άρρητα πράγματα.


auburn Kate

(χωρίς λόγια, L.PLATO- passion )

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2007

Γελοίες ιστορίες

Είμαι χαρούμενη. Σχεδόν ευτυχισμενη. Παραξενο για μένα. Τρομακτικό. Όσοι με ξέρουν και έχουν γνωρίσει τα φαντασματά μου, καταλαβαίνουν πόσο ούφο είμαι. Που δεν μπορώ να χαρώ τη χαρά μου, μεχρι την τελευταία ακρουλα της. Σα να κάθεσαι στο τραπέζι, έτοιμη να καταβροχθίσεις ένα λαχταριστό φαγητό και ξαφνικά η κυρία ενοχή, ή ο φόβος, σου χτυπαει εκνευριστικά τον ώμο: " ε! ψιτ! για κάνε πιό κει ρε φιλενάδα, εμείς τι δηλαδή; στο πηγάδι κατουρήσαμε;"

Είναι ακόμη πιό παράξενο που ένα προσφατο ποστ ενός αγαπημενου μου blogger, μου "μιλάει" τοσο ανησυχητικά εύστοχα, για άλλη μια φορά. Χαίρομαι που ξαναεπαληθεύτηκε η πεποίθησή μου για την ευαισθησία του και την ισχυρή πένα του, αλλά είμαι έτοιμη να ουρλιάξω, επειδή το κείμενό του έγινε καθρέφτης να δω τη ζωή μου. Μέσα σε μια ώρα. Μεσα σε μισή ώρα.

Είμαστε ξεφτίλες έτσι; Είμαστε δειλά όντα; 'Εχουμε ζυμωθεί τόσο πολύ με τη στέρηση και την ταλαιπωρία, το τσιγκούνικο δόσιμο του άλλου και τις δυσκολίες επικοινωνίας, ώστε όταν μας προσφέρουν το γλυκό, εμείς ψαχνουμε μανιωδώς για το κρυμμένο δηλητήριο;


"ότι αξίζει ποναει κι είναι δύσκολο" ;


Νιώθω πως κρύβομαι διπλά τώρα. Από σας κι απο τον εαυτό μου. Κρύβομαι πίσω απο λεκτικές φιοριτούρες, ενώ θα έπρεπε να έχω τα κότσια, τ'αρχίδια, αν θέλετε, να πω: "ναι, εχω παραλύσει απ΄το φόβο μου, ό,τι ήθελα διακαώς, ήρθε στα πόδια μου, κι εγώ ο μαλάκας, κάνω πίσω", τρέμω μήπως σπάσει αν το αγγίξω, υποπτεύομαι απάτη και χλευασμό κάτω απ΄τη γλυκύτητα. Δεν ξέρω ούτε τι να νιώσω, ούτε πως να διαχειριστώ τα αισθήματά μου πλέον.

Η ουσία είναι πως όταν επιθυμείς κάτι παθιασμένα κι αυτό τελικά παραδίνεται, μηπως είσαι ένα τόσο κακομαθημένο ον, που σου έρχεται να το απορρίψεις; Σα να έβαλες στοίχημα με το Θεό και το κέρδισες, κι αυτός έχασε. Και είναι τόσο απίστευτη η νικη σου, που προτιμάς την ήττα. Γιατί η νικη είναι too much, too much for you...


Oι James τραγουδάνε Getting away with it. Νομίζω πως εκει βρίσκεται το κλειδί. Να τη γλυτώσεις. Οχι απαραίτητα με την χυδαία κουτοπονηριά του κακοποιού, αλλά με τη θέληση του ναυαγού που τον λούζουν τα κύματα, τον κάνουν έρμαιό τους, ή έτσι νομίζουν, κι αυτος έχει το θάρρος να τα δει από μέσα , και ν' αναδυθεί μετά νικητής. 'Επαιξε, κέρδισε, καλο γιαυτόν, έμαθε.

Θ' ακουστεί εκνευριστικά κοινότοπο, το ξέρω ,αλλά τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ πραγματικά, πως η ζωή δεν μπορεί να προβλεφθεί στην ουσία της. ΔΕΝ. ΠΟΤΕ.

Μακάριοι κι αξιοθαύμαστοι για μένα, όσοι έχουν το σθένος ν'ανταποκριθούν στο κάλεσμά της.

Είμαι χαρουμενη που δεν τη εχετε κοπανήσει όλοι, ακόμη. Γιατι θέλω τις απόψεις σας, να μου πείτε εσείς. Είναι η δυστυχία και το βάρος του κόσμου ένα Matrix;

'Ενα πρόγραμμα εικονικού βασανισμού που μας φύτεψαν στον εγκέφαλο, επειδή είμαστε τυχερά όντα; Επειδή, αν ζούσαμε τη πραγματική ζωή μας, θα γινόμασταν τέρατα αλαζονείας ρε γαμώτο; Κι ο μόνος τρόπος για να μην καβαλήσουμε το καλάμι είναι να ποτιζόμαστε καθημερινά με πίκρα; Λέω, μήπως.

Περιμένω το θαύμα να μου κάνει επίσκεψη. Μου είπε χτες, πως θα' ρθει κι απο τότε έχω χάσει ύπνο και ξύπνιο. 'Οταν η πραγματικότητα μας κάνει το χατήρι...



auburn Kate

( με απαλές και διστακτικές κινήσεις, JOHN W.WATERHOUSE-Psyche opening the Golden box )

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2007

Again (and again and again)

ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΗΣ: Επιλέγετε το ασμα των Archive με τίτλο Again. Tοποθετείτε τον συμπαγή φορέα ήχου στο μηχάνημα αναπαραγωγής (κοινως και λανθασμένα, cd-ιερα !!!).
Προτιμάτε ώρες κοινής ησυχίας και ιδιωτικής εμπύρετης κατάστασης ( με ή χωρίς εισαγωγικά).
Συνιστάται η ακρόαση κατά μόνας, σε απαλό ημίφως έως σκότος, για να ευνοείται η αυτοσυγκέντρωση, ή κατά ζυγά, με (συν)ακροατή ένα ιδιαίτερα προσφιλές πρόσωπο. Πάρα πολύ προσφιλές όμως...
Συνισταται επίσης η ακρόαση του ασματος μετά απο διεξαγωγή καβγά, τρικούβερτου, και πριν ακριβώς την έπαρση λευκής σημαίας συμφιλίωσης και υποστολής των εσωρούχων... Ενδείκνυται η χρήση του απο άτομα που εχουν συμπληρώσει το 17 έτος της ηλικίας τους και άνω.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Άτομα με υπευραισθησία στις ερωτικές αναταράξεις και τα κενά αέρος,παρακαλούνται να το χρησιμοποιουν με προσοχή. Ενδέχεται ν'αναπτύξουν χρόνια εξάρτηση απ΄αυτο και απο παρεμφερή προιόντα.

ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ: Για την τόνωση του ερωτικού συναισθήματος, της σεξουαλικοτητας, με τις ευλογίες του Εμπειρίκου, για τη αναπτυξη τρυφεροτητας και δοτικότητας, χαρακτηριστικά των ανθρώπων και των δελφινιών.

ΑΝΤΕΝΔΕΙΞΕΙΣ: Δεν καταγράφονται κλινικά περιστατικά αρνητικής αντίδρασης στο φάρμακο.


ΔΟΣΟΛΟΓΙΑ: 1 track την ημέρα, κατά προτίμηση πριν τη βραδυνή κατάκλιση. Σε περίπτωση που ο/η ασθενής παρουσιάσει συμπτώματα συμμορφωτικού συνδρόμου, όπως: αναισθησία, μαζοχιστική καταβύθιση στην καθημερινότητα, αντιμετώπιση του ερωτισμού ως αμαρτίας, εργασία πέραν του 8ώρου και βαθμιαία αποκολοκύνθωση , κατά Ροίδη, μπορεί ν'αυξήσει τη δόση κατά 2 tracks την ημέρα, και για διάστημα 1 εβδομάδας. Συνισταται επανάληψη της αγωγής σε περίπτωση που τα συμπτώματα δεν υποχωρούν.

ΤΡΟΠΟΣ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ: Το φάρμακο χορηγείται και χωρίς συντροφική συνταγή. Έχει σημασία για την επιτυχή έκβαση της θεραπείας, η αυτενέργεια του ασθενή και η εύκολη πρόσβαση στο φάρμακο.

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΙΟΝΤΟΣ: 'Ανευ ημερομηνίας λήξης. Η κιθάρα ποτέ δεν πεθαίνει.

ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΙΟΝΤΟΣ: Το σκεύασμα να φυλάσσεται σε μέρος σκιερό, με κανονική θερμοκρασία, που ευνοεί τις περιπτύξεις και τις εμπιστευτικές συνομιλίες.




Για, ανοίξτε το ντουλάπι να πάρετε το φαρμακάκι σας




auburn Kate


( εκτός του Ερωτόκριτου του Κορνάρου, εχουμε και την Lovesick maiden του JAN STEEN )

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2007

Φιλοσοφικό νηπιαγωγείο

Επειδή έχουν ειπωθει φανταζομαι πολλα για τη μικρή αναμαλλιασμένη, εξοργισμένη και με πολλές ερωτήσεις Mafalda, αρκούμαι στο να σας παραπέμψω στο επίσημο site του δημιουργού της Quino. Απολαύστε, κι αν ακόμη δεν μιλατε αργεντινέζικα! Αρκει η παρατηρητικοτητά σας. Υπαρχει η δυνατότητα να δείτε σε μορφή μικρών video καποιες απ΄τις ιστορίες της. Καντε κλικ εδώ. Και παρτε παράδειγμα συνειδητοποιημένου νηπίου. Πως να την αποκαλέσεις "μωρό" μετά;


auburn Kate

Ασκήσεις εδάφους...

Παρασκευή είναι, οι περισσότεροι μαλλον την έχετε κοπανήσει ε; Ευτυχώς που υπαρχουν κι αλλοι θεόμουρλοι εκτος απ΄την αφεντιά μου και στηρίζουμε την άρρωστη συνήθεια του blogging, γιατι αλλιως πού βαδίζουμε ως οντότητες; Διερωτώμαι.

Λοιπόν, όταν το μυαλό μου είναι σε κατάσταση "δεν ξέρω ποιά είμαι, τι είμαι, που βρίσκομαι" κ.λ.π. μαλλον είναι κάπως έτσι. Και όταν είναι αλλού γι' αλλού και εχει ηδη παρει το δρομο της απώλειας, είναι έτσι ακριβώς.

Σήμερα το πρωί άκουσα πως όσοι λαμβανουν αποδείξεις απο spa και λοιπούς χώρους "εσωτερικής αναδόμησης" ,υποθετω, θα εχουν σεβαστή έκπτωση στο φόρο που θα κληθούν να πληρωσουν για το εισόδημά τους. Που κολλάει αυτο τώρα ε; Πουθενά! Απλώς το γραφω για να το αντιδιαστείλω με τον παρακάτω πίνακα που θα δείτε εντος ολίγου.

Τι μας νοιάζει εμάς η αποδειξη, η Εφορία, ο Αλογο(γκ)σκούφης μωρέ; Είναι καλοκαίρι, και το μονο που σκέφτονται ολοι οι νοήμονες, ελεύθεροι και γνωρίζοντες ν' απολαμβάνουν τη ζωη, είναι η θαλασσα και η οριζόντια σταση. Μαλιστα, η οριζόντια.
Ιδού λοιπόν μία φιλήδονη κυρία, υποθέτω βασίμως, η οποία εχει γραμμενα τα παραπάνω στο μαλακό της υπογάστριο. Δια χειρός LAURENCE ALMA TADEMA-In the tepidarium.


auburn Kate

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007

Window loving

... όπως λέμε, window shopping. Ψωνίζω με τα μάτια. Ονειρεύομαι το αντικείμενο του πόθου μου, πάνω μου, στο σπίτι μου, στη ζωή μου. Πως θα είμαι αν το κάνω δικό μου. Ζυγιζω τις πιθανότητες να το αποκτήσω. Φτιάχνω λίστα-ζυγαριά στο μυαλό μου με τα πλεονεκτήματα, μειονεκτήματα. Το πολιορκώ εκ του ασφαλούς, επί του παρόντος. Φεύγω, ξαναγυρίζω, ξαναφεύγω. Το σκέφτομαι. Δεν βάζω ακόμη το χέρι στην τσέπη. Είμαι ένα βήμα πριν διασχίσω τον Ρουβίκωνα. Το φλερτάρω;
Οποιαδήποτε ομοιότητα των παραπάνω ενεργειών με το ερωτικό παιχνίδι, είναι(;) συμπτωματική.

Τουλάχιστον 2 διαφορές: δεν μιλάμε για αντικείμενο αλλα για υποκείμενο, άρα για ΤΟΝ αστάθμητο παράγοντα. Κι ας λένε οι θετικιστές... Ειναι εκτός συναλλαγής. Δεν αποτιμάται σε χρήμα. Τα ωφέλη από την "απόκτησή " του όμως, είναι ανυπολόγιστα. Ακομη και όταν έχουν την πικρή γεύση της οδύνης.
Ακούστε την κομματάρα των STONE SOUR, ΤΟ through glass . Ναι είμαι τρελή γιαυτό το κομματι, ναι είμαι κολλημένη, ναι σας έχω πρήξει! Το ξέρω! Και παρακαλώ προσέξτε καλά το ρεφρέν: cause I'm looking at you through the glass.... Ιδίως εκει που λέει: but no one ever tells you that forever feels like home, sitting all alone inside your head...
Σύμφωνα με το φιλοσοφικο σύστημα του Σολιψισμού ή ελληνιστί , Αυτοκρατίας, η μόνη πραγματικοτητα είναι η σκέψη μας και τον κόσμο τον ονειρευόμαστε.
'Οταν το πάθος, το ανεξέλεγτο, το τρελό, το πυρωμένο, το ανερματιστο, συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μας, ανακυκλώνεται μέσα μας, αποκλειστικά, πέστε μου, τι συμβαίνει στον ξενιστή αυτού του "ιού" ;

Δεν μπορώ να γράψω άλλο. Αυτο το τραγούδι, αυτοί οι στίχοι, είναι στιλέτο με περίτεχνη λαβή, καρφωμένο ίσια στην καρδιά. Κι όταν ξερεις πως το λατρεύει αυτος που θες, με ολα τα γράμματα του ρήματος κεφαλαία, όταν το ακούς, σχεδον τον αγγίζεις, τον νιώθεις. Τότε το τραύμα είναι βαθύτερο.
Οι αιμοφιλικοί παρακαλούνται να απέχουν απ΄την ακρόαση- ανάγνωση.




auburn Kate


( όταν η φάση REM, κάνει υπερωρίες... DANTE GABRIEL ROSSETTI- The Day Dream)

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007

Το χρώμα της ηρεμίας

Δεν ξέρω πως ήταν το Σαββατοκύριακό σας. Αν ήταν ανώτερο ή κατώτερο των προσδοκιών σας. Το δικό μου ήταν.... πολύ. Απλώς πολύ. Στην ουσιά όλα τα Σαββατόκυριακα των τελευταίων μηνών είναι πολυ φορτισμένα συναισθηματικά, για μένα. Συγχωρήστε μου την τυχόν έλλειψη ειρμού ή νοήματος, αλλα νιώθω πως θα εκραγώ.

Κοιτάζω τη θαλασσα απ΄τη βεράντα μου, τώρα. Είναι καθαρός ο ορίζοντας και τη βλέπω μ' αυτο το πρωινό της μπλε, που δεν είναι δικό της, όπως αρέσκονται να λενε οι επιστήμονες. Το νερό είναι άχρωμο, ως γνωστόν...

Θελω να μοιραστώ μαζί σας μία τριάδα εικόνων. Είναι απ΄τις λατρεμενες μου. Κι αυτό που με κανει και γουστάρω τρελά, είναι ότι ξερω πως καποιες ψυχές που αναπνέουν κι εδώ, έχουν ευαίσθητη όραση, ξέρουν να κοιταζουν- και όχι μόνο με τα μάτια. Μπορούν κάποιοι πίνακες να σε κανουν τρελό από πόθο, από έρωτα, από αδημονία; Ναι, μπορούν! Μπορούν να σου θυμίσουν τί σημαίνει ακριβώς να έχεις μάτια, ένα σιωπηλό εργαστήριο φιλτραρίσματος και ερμηνείας του φωτός; Μπορούν να σου "πουν" με τον πιό άμεσο και γιαυτό ακαταμάχητο τρόπο, πού κατοικεί η ομορφιά;Απαντώ- ναι.

θα σας φανεί γελοίος ο συσχετισμός, αλλα θυμήθηκα τώρα μία συναυλία των Duran Duran, που είχα παρακολουθήσει στα 15 μου, στην τηλεόραση, όταν ήμουν φανατικη Duranόβια. Μαζί με μία φίλη μου εξίσου "τρελή". Είναι η στιγμή που παίζουν το τραγούδι της " pop καύλας" οπως το ονομάζω εγώ, το Girls on Film. Ο Simon παροτρύνει το κοινό που παραληρεί απο κατω, να κοιτάξει τον αισθησιασμό που ντυμένος στα λευκά, λικνίζεται στη γιγαντοοθόνη. "Oooh, watch" , τους λέει.

Κι εγώ τώρα σας λεω ακριβώς αυτό. Κοιτάξτε τους παρακάτω πίνακες, τρεις πτυχές ή εκδοχές της χαλάρωσης, της νιρβάνας. Αμιγούς χαλάρωσης, ή χαλάρωσης-κρυψώνας, για να φωλιάσει εκεί η κολασμένη αναμονή. Ο πόθος. Το " έλα επιτέλους , έχω πεθανει".

Ανέκαθεν θεωρούσα τους ζωγράφους μάγους. Ικανούς να "γεννήσουν" ολόκληρους κόσμους, μόνο με χρώματα. Συμβολική θεοκτονία.

Εραστές της οφθαλμαπάτης, υποκλιθείτε. Δικοί σας.

auburn Kate

( με σειρά εμφανίσεως: Sir FRANK DICKSEE- Leila ( άραγε ο Ερικ Κλάπτον γνώριζε τον πίνακα;)
JOHN W. WATERHOUSE- After the Dance
JOHN W.WATERHOUSE- Sweet Summer )






Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007

'Οταν τα blogs συνομιλούν

Θα κάνω ζαβολιά. Αυτο το ποστ είναι για την weirdo . Ας πούμε ότι το τελευταίο της κείμενο, μου ερεθισε τον εικαστικό μεταβολισμό, again, και της προσφερω το αντίστοιχο της δικης της φωτογραφίας που συνοδευει ή στεφανώνει το κείμενό της. Διαλέγετε και παίρνετε.
Το ερώτημα για μένα είναι: ποιος είναι εν προκειμένω ο "φυλακισμενος"; Ποιος είναι "μεσα" και ποιός "έξω"; Μήπως αυτός που σπαζει το παραθυρο θελει να μπει μεσα γιατι νιώθει αποκλεισμένος; Αλλη πλευρα θέασης , άλλος κόσμος ίσως...

Εννοείται πως περιμενω τις συμβολές των πλασματων του blog- δάσους.
Να έχουμε καλό και δροσερο Σ/Κ. Με όποια άλλα συστατικά γουσταρει ο καθενας.
De gustibus et coloribus non disputandum..


auburn Kate
( RENE MAGRITTE- The key to the fields)

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007

Διακτινιζόμαστε;

Επειδη είμαι δεκτικη στα νεύματα που κανει μεσα απ' το blog του το χερουβειμ, για το τι θελουμε να κάνουμε,δηλώνω πως θελω διακαώς να πάω εδώ κι εδώ κι εδώ . Κοίτα να δεις που ολα είναι στο ίδιο μερος... ενα σας λεω, αν και οι πιο Ελλαδογυρισμενοι από μενα, το αναγνωρίζετε ετσι δεν είναι; Είναι ένα απ΄ τα Επτάνησα. Κι έχει και "αδελφάκι". Αχχχχχχχχχχ.


auburn Kate

Μία εικόνα, πόσες λεξεις;

Θα ήθελα να ανεβασω καποτε ενα ποστ, που να περιγραφει το πως νιώθει καποιος όταν δεν έχει έμπνευση, ή θεμα ,αλλα "κάτι", τον τρώει να γραψει.Προφανως η ματαιοδοξία του , η ενδεχόμενη ανοχή των άλλων, η καλή φήμη που εχει αποκτησει και του δίνει μονιμο ή ημιμόνιμο άλλοθι για όποια μαλακία δημοσιεύει.

Επειδή λοιπόν, θεμα δεν έχω, μια περιεργη μυρμηρίαση την έχω, αλλα δεν θέλω να καταχραστώ της υπομονής σας σταματώ εδώ.

Και για δωρο, και επειδή, μπορεί να θεωρειται ο Αύγουστος καυτος μήνας, αλλα κι ο Ιούλιος που μας εχει κατσει στο σβέρκο, δεν παει πίσω, θα χρησιμοποιήσω τη μεθοδο της ομοιοπαθητικής, θα κατατροπώσω την φωτια, την μεσα φωτια, με φωτια.

Προσεξτε τον παρακατω πίνακα, σας παρακαλώ. Και φανταστείτε όλα τα εξόριστα πλασματα, απ΄την "κανονική" ζωή, τις νόρμες, το "καθως πρεπει". Ποτέ δεν καταλαβα πως διαολο είναι αυτο το καθως πρέπει. Το φανταζόμουν παντοτε σε σχήμα άκαμπτου φέρετρου...

Μια αγαπημενη φίλη, παλιά, μου ελεγε πως ζωή στη μεση δεν γίνεται. Δεν ξερω γιατι τις προαλλες που την ξαναείδα τυχαία στο δρόμο, κοντεψα να βαλω τα κλάματα. Δεν με αναγνωρισε, αλλα δεν ήταν αυτο που με ταραξε. Παρατήρησα πως τα υπεροχα σγουρα μαλλια της είχαν υποκύψει σε ανελέητο ίσιωμα.. Πεστε με ψείρα, αλλα εγώ θεωρώ πολύ συμβολικες τις λεπτομέρειες, και σημαντικές. Αν και τα ματια δεν είναι ποτε αρκετά για να καταλαβεις έναν άνθρωπο...

Αρκετά σας κούρασα. Απολαύστε τα πλασματα με τον Πάνα μέσα τους.

για την Weirdo.



auburn Kate

( τα κορίτσια του ανέμου, EDWARD JOHN POYNTER- The cave of the Storm Nymphs)

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Live Earth, η' long live Pepsi;

Ανέκαθεν μ' άρεσε να παρακολουθώ τη διαδικασία προετοιμασίας μίας εκδήλωσης. Είτε αυτή ήταν θεατρική παράσταση, είτε μουσική εκδήλωση. Ακόμη και η προετοιμασία ενός φαγητού. Σε όλες παρατηρώ τον ίδιο παρονομαστή: άγχος, τρέξιμο, χαμαλίκι, πολύ χαμαλίκι, και μια διάχυτη αίσθηση "να τελειώνουμε ρε παιδιά, όπου να' ναι έρχονται".
Για μενα το να βλέπω την αναποδη του κεντήματος, φανερώνει πολλά για τον δημιουργό του...
Εν προκειμένω η εκδήλωση ήταν η μεταδοση σε πραγματικό χρόνο, των συναυλιών στα πλαίσια του Live earth, για τη διασωση του πλανητη, λόγω επιδείνωσης του κλίματος, μαλιστα, αφου τα σκατώσαμε πρώτα πολύ ωραία, τωρα κανουμε συναυλίες.. Οι "ερχόμενοι", ήμουν κι εγώ, που είχα θρονιαστεί , τροπος του λεγειν και θα σας πω παρακατω γιατι εμεινε μόνο τρόπος του λέγειν, σ΄ενα σημείο αρκετά μακρια απ΄τον χώρο της εκδήλωσης, για να εχω πλήρη εποπτεία του συμβαντος, και εκανα αυτό το οποίο έλεγε ο Μαξ Ερνστ οτι γούσταρε να κανει μετά μανίας: κοίταζα. Τί είδα;
Απ΄τις 7.30 που ήμουν εκεί, ειπαμε ειχα παει να πιασω στασίδι, η οθόνη τεραστιων διαστασεων, με δυνατότητα να δίνει εικόνα και απ΄τις δύο όψεις της, ήταν ήδη στημενη. Καλό σημάδι, σκέφτηκα. Αυτή η οθόνη δεν είχε πίσω πλευρά αν με εννοείτε.
Είδα επισης καποιους τύπους, να ξεφορτώνουν γλαστρακια με δεντρίλια(όχι χασίς), τα οποία όπως είχα διαβάσει, θα μοιράζονταν, δωρεάν, υποθέτω.
Αυτο που δινόταν σίγουρα δωρεάν, και εν αφθονία, ήταν η Pepsi. Πολλη κόλα ρε παιδια. Μετρησα 4 stands με το απαραίτητο, νεαρής ηλικίας , μαυροφορεμένο προσωπικό, προφανως για να ταιριαζει με το μαύρο του κουτιού του αναψυκτικού, να έχουν τουλαχιστον 30 χάρτινες συσκευασίες με Pepsi, των 12 κομματιών η καθε μία. Κάντε τον πολλαπλασιασμό... Η χαρα του εξαρτημενου απ΄το χρωματιστό, ανθρακούχο υγρό. Οσο περίμενα να παει 9.00, που θα ξεκινούσε το νταβαντούριον, κουραστηκα να κοιτάζω αυτα τα παιδιά να ξεφορτώνουν κούτες με κουτακια, να τα ρίχνουν μεσα σε τεράστια πλαστικά βαρέλια, και να τα ραίνουν με παγάκια. Δεν ξερω τι εγιναν όλα αυτα τα κουτακια που καταναλώθηκαν κατα τη διαρκεια της εκδήλωσης, γιατι καταναλώθηκαν, να είστε βέβαιοι. Αφού ζαλίστηκα να κοιταζω εναν απ΄τους "αχθοφόρους", να κανει το δρομολόγιο: φορτηγάκι-stand, stand- φορτηγάκι.
Για να μπω στο ψητό, επιτελους είδα live, έστω με τη διαμεσολαβηση της οθόνης, Red hot chili peppers και Metalicca. Καλά οι τακτικοί θαμώνες των συναυλιών θα κρατάνε την κοιλια τους τώρα απ' αυτά που διαβάζουν, αλλά με το μυαλό και τα οικονομικα που εχω εγώ, μαλλον θα τους έβλεπα στον ύπνο μου μόνο.
Οταν οι Metalicca έπαιξαν το nothing else matters, κόντεψα να λιποθυμήσω απ΄τη χαρά μου, αλλα οι Peppers , δεν επαιξαν, τη πρώτη φορά που εμφανιστηκαν, το desecration smile.Πρωτο γαμώτο! Επαιξαν Danny California και tell me baby, αλλα όχι το αγαπημενο μου Other side. Φτου και ξανα φτου!
Για να μην σας κουράζω με λεπτομερειες, η μεταδοση ήταν αψογη, κατα τη γνωμη μου, κανενα παρασιτο , κανένα παρατράγουδο, πολυ καλός ήχος και δυνατός, και η βραδιά υπεροχη, από αποψη καιρού.
Αλλά επειδη πάντα πρέπει να υπάρχει καποιο σκουληκάκι μεσα στο μπουκετο με τα λουλούδια, εγω εντοπισα δύο σκουληκια νααααα!
Το πρώτο, αυτη η αίσθηση αηδίας που αρχισε να με κατακλύζει, όσο έβλεπα αυτούς τους πλούσιους και διασημους να χρησιμοποιούν τη φήμη τους " για καλο σκοπό", στα φιλμακια που προβαλλονταν μεταξυ των τραγουδιών. Δεν ξερω αν είναι σημαδιακο, το ότι μόλις εμφανιστηκε ο Leonardo( θα ξεράσω) di Caprio, ακούστηκε απ΄το δικο μας κοινό, στη πλατεία, μια φωνή: Ονούφριε!!!!
Η' η διαπίστωση πως οι περισσότεροι απ΄τους συμμετέχοντες στο live earth εχουν πληρώσει για να ρυπαίνουν(!!), με τα τζετ που χρησιμοποιούν για τις μετακινήσεις τους, στα πλαίσια του προγράμματος carbon credit... Ρε μήπως μας δουλεύουν όλοι, μα όλοι, και δεν εχουμε παρει πρέφα; Αφήστε πιά εκείνο το μπουγέλο των Δημοκρατικων, τον κύριο Al Gore, που μόλις τον είδα μ΄επιασε μία αναγούλα. Τέλος παντων, είπα, αει σιχτιρ, ειπα, ήρθες για ν' ακούσεις κομματαρες, είπα, σκασε και απόλαυσέ το. Αμ δε, γιατι εδώ παραμόνευε το δεύτερο σκουλήκι. Το εξης: αυτη η τρισάθλια, κωλοπλατεια, η απαίσια , τσιμεντένια, αχαρη πλατεία Κοτζιά, η οποία, δεν εχει ούτε ένα παγκάκι ρε γαμώτο. Ούτε ένα. Τόσα χρόνια περναω από κει, χτες είχα όλο το χρόνο να συνειδητοποιήσω, αυτο που είπε ένας αγαπημενος τις προάλλες, ότι στην Αθήνα οι πλατείες δε σε προκαλούν να μείνεις σ' αυτές, σε διώχνουν, "ουστ!, δουλειά δεν έχεις να κανεις αργόσχολη;" 'Οταν θελήσετε να θυμηθείτε τι σημαίνει να έχεις σώμα και ανάγκες φυσικές, να είστε βέβαιοι πως αυτή η κωλοπλατεία, εχει τη δύναμη να σας το θυμίσει.
'Οχι μόνο παγκακια δεν εχει, αλλα και οι μόνες επίπεδες επιφάνειες που μπορούν να χρησιμεύσουν για κάθισμα, είναι κουτσουλισμενες, απ΄τα εκνευριστικά ,σύμβολα της ειρήνης, τα βρωμοπεριστέρια. Ποιες είναι αυτες οι επιφανειες; Τα πεζούλια απο κατι μαρμαρινες ζαρντινιέρες, τεραστιων διαστάσεων, που βρίσκονται στην πλατεία, και η περίμετρος του πανηλίθιου συντριβανιού. Και λεω πανηλιθιου γιατι ,αν δεν απατώμαι, ο ρόλος του συντριβανιου είναι να να λειτουργεί, κύριε δήμαρχε, και να δροσίζει τους περιδιαβαίνοντες την πλατεία. Πράγμα καθόλου δύσκολο, αν σκεφτείτε τον ζήλο με τον οποίο οι ρυθμιστες των συντριβανιών, κανονίζουν το ρυθμό πιτσιλίσματος..
Υποθέτω πως το συντριβανι δεν λειτουργούσε για 2 λογους: ο πρωτος ήταν ότι ετσι ανενεργο, χρησιμευσε ως τεραστιος παγκος αναπαυσης, κατα τις 11.00 ήδη γύρω γύρω είχαν αραξει πολλοι νοματαίοι κι ακουγαν τη μουσικούλα. Κι εγώ εκεί καθόμουν αλλωστε, γιατι να το κρύψωμεν; Μπροστα- μπροστα, εναλλάσσοντας καθιστή σταση με όρθια , γιατι αυτο το καταραμενο πεζούλι, είναι επικλινες και δεν μπορεις να καθησεις σαν άνθρωπος, άνετα, αλλα σαν κινέζικο πέντε. Το κερατο μου.
Ο δεύτερος λόγος ήταν μάλλον το τεραστιο γλυπτό, της Σοφίας Βάρη( της συζύγου του Fernando Botero, παρεμπιπτόντως), ονόματι ΘΗΣΕΑΣ το οποίο είναι τοποθετημενο, ακριβώς στη μεση του συντριβανιού. Για να είμαι βλασφημα ειλικρινής, δεν καταφερα να δω καμια μορφή σ'αυτο που να θυμίζει τον μυθολογικό Θησέα ή οποιον άλλο. Περισσότερο μου θύμισε τεράστιες ταμπλέτες, σφηνωμένες η μια μεσα στην άλλη. Οπότε όταν το συντριβανι λειτουργεί, οριστε κυρίες και κύριοι η θεραπευτική λειτουργία της Τέχνης: πάρτε τα χαπακια σας, για ν' αντέξετε την πολύωρη ορθοστασία, την έλλειψη σκιάς, την ισοπεδωτική κυριαρχία του βρωμοτσιμέντου, και τα κωλοπερίστερα βεβαίως βεβαιως.

Εάν ερχόταν ο Jackson Pollock στην Αθηνα, είμαι σίγουρη πως θα παθαινε νευρικό κλονισμο, ενθυμούμενος τη δουλεια που εκανε πριν αρχίσει να πεταει, κυριολεκτικα, χρώματα πανω σε καμβαδες: καθαριζε τα αγάλματα του Central Park απ΄τις ακαθαρσίες...
Για να μην μακρυλογώ, περασα καλα, σχετικά, οι μουσικες και γαμω, και νομιζω πως η συνταγή της μουσικης μας ευτυχίας είναι απλη: μεγαλες, φιλικες προς τους ανθρώπους πλατείες, οχι αυτο το χάλι, καλή παρεα, υπεροχος καιρός, και κομματαρες να σε διαπερνούν οριζοντίως και καθέτως. Α!! και μηδενικό εισιτήριο.
Αλλα λογω τεχνικών δυσκολιών ,επρεπε να φύγω σχετικά νωρίς, γαμω την ατυχία μου. Και ετσι, δεν ξερω, σαν τη Σταχτοπουτα, τι εγινε , ποιοι επαιξαν μετα τις 12.
Σας εκλιπαρω, αν ήσασταν εκει, και μείνατε μεχρι το τέλος, πεστε μου αν ξαναπαιξαν οι Peppers. Γαμώτο!! Αν έπαιξαν το desecration smile, την ατυχία μου.
Δηλαδή λούστηκα James Blunt, Enrique Iglessias(μπλιαχχχχχ), κι έμεινα παλι με το απωθημενο. Πεστε μου για να μην σπασω το πληκρολόγιο με τα drum sticks που εδιναν μαζι με τα pepsiκουτακια.

Πάω να λιποθυμίσω.


Υ.Γ1: Εβγαλα φωτογραφιες της "παραστασης" και της "υπεροχης" πλατείας, με το κινητό, αλλα δεν εχω αυτο το μαραφέτι το USB , να τις φορτωσω στον υπολογιστή. Θα' πρεπε να βρω ενα σημείο G, αν με εννοείτε. Αλλιως θα γελουσε το χειλακι σας με τα τεκμήρια.


Υ.Γ2: Οι ταινιες μικρού μήκους που προβαλλονταν μεταξύ των τραγουδιών, ήταν ποολύ καλές, νομιζω υπαρχουν εδώ. Και για να δειτε και την αλλη όψη του Live Earth, κάντε κλικ στο www.dailymail.co.uk και ψαξτε στην αριστερή μπαρα για το FEMAIL, συγκεκριμενα το άρθρο του φύλλου του Σαββατου, 7/7.


auburn Kate

( άλλες εποχες ,άλλες κομμώσεις των μουσικών. ROBERT TOURNIERES- La Βarre and other musicians)

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2007

Αντίδωρο




Δεν εχω κείμενο να συνοδεύσω αυτες τις εικόνες. Νομιζω μιλανε μόνες τους.Κι εμείς δεν φτάνουμε να το πούμε...





(για τον φωτεινό Σπυρούλη-χερουβείμ, με τις "ιαματικες" ιδιότητες.)

auburn Kate

(LAWRENCE ALMA TADEMA- Under the roof of blue Ionian weather,The silver favourites, πηγή: www.artmagick.com)



Τετάρτη 4 Ιουλίου 2007

Πιάσε με αν μπορείς..

Clocky. Οταν το πρωτοείδα, μου θύμισε πλαστικό κεφάλι αρκούδου για παιδικό δωματιο, με δύο τεράστια αυτιά. Τ'αυτιά μετά απ΄την αναγνωση του συνοδευτικου κειμένου, έγιναν ρόδες. Μαλιστα. Ο σαδισμός μερικών εφευρετών-κατασκευαστών, δεν έχει όρια φαίνεται, γιατί αυτό που βλέπετε είναι ξυπνητήρι. Και τι το ιδαίτερο έχει;
Απλούστατα εχει την ικανότητα να παιρνει δρόμο, όταν αποπειραθείτε αν το φιμώσετε, σε περίπτωση που ο νεος σας εαυτός που λατρεύει το χουζούρι, προσπαθήσει να εξαπατήσει τον προγενέστερο, που το ρύθμισε να βαρέσει στις 6 το πρωί. Βάρβαρη ώρα, βάρβαρες και απάνθρωπες συσκευές. Το ερώτημα είναι, άντε και χτυπάει το αναθεματισμένο, εφόσον φεύγει κυριολεκτικά κι αρχίζει τα 100στάρια μεσα στο δωματιο, τι θα πρωτοκάνει ο αποστατης απ΄την αγκαλιά του Μορφέα; θα προσπαθησει να τεντωθεί ηδονικά; θα ψάξει να βρει τις παντόφλες του; θα προσπαθήσει , ο μαζοχιστής ολκής, να βρει το μικρό sprider; με κινδυνο να εχει και κανένα ατύχημα μεσα στην μετα-υπνιακή στραβομαρα του;
Φανταστείτε τη σκηνή: κοιμαστε κι ονειρεύεστε, ή δεν ονειρεύεστε, είστε βυθισμένοι μεχρι το λαιμό σ'αυτη τη χώρα του Υπνου, και ξαφνικά αυτο το τρισκατάρατο αρχίζει και βαραει σα να του κανετε απανωτά ηλεκτροσοκ. Απλώνετε κοιμισμένοι το χέρι σας για να το κλείσετε ( για να συνεχίσετε το χουζουρι βεβαιως-βεβαίως) κι αυτο εξαφανίζεται. Η ιδεα είναι ν' αναγκαστείτε να σηκωθείτε νευριασμένοι που σας ξέφυγε, άρα και να ξυπνήσετε, με το στανιό, για να το πιάσετε.
Μάλιστα. Και μετά απορουμε που γίνονται αυτοκινητιστικα ατυχήματα το πρωί. Μα όταν αυτη η διαολοσυσκευή σ' εχει βαλει με το ζόρι στη διαδικασία: τρέξιμο- ψαξιμο-άγχος, από τόσο νωρίς, με τη συνείδηση ακομη να πλέει σε ενύπνια θαλασσα, τότε πως να μην ξεσπάσεις μετά στο πρώτο εμπόδιο που θα βρείς; Κι ας φταίς εσύ για το εμπόδιο.
Απορία: πόση ωρα βαράει αυτος ο διαολος τρέχοντας μέσα στο σπίτι; Μήπως θα δημιουργήσει άλλη μια νεύρωση του τύπου: αμαν θα ξυπνήσουν όλοι τώρα/ ωχ παει στο δωματιο του μωρού/ φτου! θα τ'ακουνε οι γείτονες. κ.λ.π.
Υποθετω πως ο δυστυχής κατοχος μία λύση έχει. Παίρνει το ξυπνητήρι-δρομέα, του δένει τη μία άκρη ενος σκοινιού στις ρόδες του, και την άλλη στο κρεβάτι του ή στο κομοδίνο. Καπου σταθερα τελοσπάντων. Και όταν αυτο αρχισει να "κελαηδάει", το σπάει, ενίοτε, ανενόχλητος.
Αλλα τότε γιατι να δώσει 37 Ευρώ γι' αυτο το σαδιστικό μηχανάκι;
Προβλέπω ότι δεν θα έχει μέλλον το μαραφέτι. Ενδεχομένως σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα να έκανε λαμπρή καριέρα... Ευτυχώς υπαρχουν αρκετοί κλώνοι αυτου του ροζ όντος με την μακριά ουρά, αν θυμαστε. Ισως θυμαστε και τι ακριβώς έκανε στα ξυπνητήρια. Ιδού η αφεντια του. Προσκυνώ τον θεό του θρυμματισμού.



auburn Kate

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007

Χωρίς τίτλο , χωρίς νόημα

Δεν έχω θεμα, δεν ξερω γιατι αποφασισα να γραψω τούτο δω, μαλλον όταν το τελειώσω θα το βλεπω και θα φασκελώνω τον εαυτο μου που του επέτρεψα να το "ανεβασει." Εκανα μια βόλτα σε μερικά blogs και είδα ότι οι περισσότεροι ασχολουνται με το θέμα της φωτιάς. Διαβσα σε κυριακάτικη εφημερίδα πως καηκαν 50.000 στρέμματα, και τωρα δα ακούω σε ραδιοφωνικό δελτίο ειδήσεων ότι υπαρχει μεγάλος κίνδυνος και σήμερα για αναζωπύρωση της φωτιας... Μαλιστα. Να ετοιμαζόμαστε για δεύτερο γύρο;

Δεν μπορώ να γραψω άλλο. Φοβαμαι πως και αυτο το θεμα θα ζήσει για κανενα μήνα, μετά ερχεται ο Αύγουστος, ο μήνας των διακοπών για τους περισσότερους, ποιος θ' ασχολείται πλέον με τον καμμένο εθνικό δρυμό; Οχι μόνο της Αττικής αλλα και των υπόλοιπων περιοχών.

Στις 27 Αυγούστου, άκουσα, στις 12.30 το βραδυ, ο πλανήτης 'Αρης θα είναι ορατός στην Ελλαδα, τόσο ορατος που θα δίνει την εντύπωση πως ο ουρανός θα εχει 2 φεγγάρια! Δύο φεγγαρια τον Αύγουστο λοιπόν.

Τότε να κανουμε δύο ευχές. Δεν ξερω αν εχει πανσέληνο τότε. Δύο ευκαιρίες.

Εχω την υποψία πως ποτέ δεν θα μπορέσω να ευθυγραμμίσω τη διαθεσή μου με την γενικότερη διαθεση. 'Ολοι σκέφτονται διακοπές; Ε, εγώ θα σκέφτομαι τι θα κανω με τη δουλειά, με τους ανθρώπους που πληγώνω με τις μαλακίες μου. θα σκεφτονται τη δουλειά; Θα τους εχει καβαλήσει ο διάολος που λέγεται δράση εδώ και τώρα; Εγω θα σκέφτομαι πως θα κατέλθω τη σκαλα της δράσης, πως θα χαλαρώσω, πως θα βαδίζω κομψά με τη όπισθεν όταν οι υπόλοιποι τρέχουν , προσπαθώντας να προλαβουν το φως.

Αρχίζω να πιστευω πως πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα συλλογικό, ούτε καν συλλογική πορεία. Οταν εβλεπα την ταινια του Κεν Λοουτς "For land and Freedom", θυμαμαι μία σκηνη που η ομάδα των ανταρτών προχωράει μεσα στον ξερότοπο συζητώντας για την περαιτέρω δράση. Ενας απ΄τη ομάδα εχει τα δικα του προβλήματα. Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η εκβαση της ταινιας αν εκεινη τη στιγμή, ο σκηνοθέτης εβαζε τον θλιμμένο να τα βρονταει ολα κατω και να φωναζει: μωρε δε με χέζετε κι εσεις κι η επαναστασή σας; Το δικό μου τον τύραννο που μου τρώει τη σάρκα κάθε μερα και εχω μείνει μισός, ποιος θα τον ρίξει;

Τι απομυθοποίηση της επαναστατικοτητας! Το ιδιωτικο ζηταει το μερίδιό του. Ο μικρόκοσμος εκδικείται.

Δεν μπορω να γραψω άλλο, αυτοι που θα το διαβασουν ελπίζω ότι θα καταλάβουν πόσο άσχημα είμαι.... Αυτά. Η εξομολόγηση σε μορφή ποστ έλαβε τέλος.



auburn Kate
(ενιοτε δεν "παριστά μόνο ο ουρανος τα σωθικά μας" αλλα και ένα ναυάγιο. JOHN W.WATERHOUSE- Miranda-The tempest)