Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

SILENZIO

Σε εγχειρίδιο αυτοβοήθειας με στόχο την αποτοξίνωση του ανθρώπου- νευρόσπαστου, περιγράφεται και η μέθοδος του καταφυγίου. Απαιτείται η ανεύρεση ενός πραγματικού ή φανταστικού τόπου, τον οποίο ο/η "ασθενής" φαντάζεται με όλες τις λεπτομέρειες και ο οποίος του προσφέρει ΑΠΟΛΥΤΗ ασφάλεια και γαλήνη. Το έχω δοκιμάσει. Και εξεπλάγην επειδή είχε αποτέλεσμα. Είχα τις αμφιβολίες μου γιατί προσπαθούσα να βρω αυτο το μέρος. 'Εψαχνα, έψαχνα στο μπαούλο-μνήμη και δεν το' βρισκα. Τελικά αποφάσισε να μου φανερωθεί.

Είμαι 10-12 χρόνων. Στη θάλασσα. Προχωρημένο πρωινό. Βρίσκομαι ξαπλωμένη μπρούμυτα, μεσα στο νερό, στα ρηχάδια, λιγο παραμέσα απο εκεί που σκαζει το κύμα. Αφήνομαι να με λικνίσει το νερό και παρατηρώ με το πρόσωπο βυθισμένο, τα βότσαλα και τη άμμο, κατω απ΄το σώμα μου, γύρω μου. Η θάλασσα είναι λάδι , όλοι αυτοί οι τόνοι νερού είναι διάφανοι και ήρεμοι. Ο ουρανός ειναι ανέφελος, κι επικρατεί ζέστη, αρκετή για να σε σπρώξει να βουτήξεις και αν φουσκώσει το δέρμα γύρω απ΄τα δάχτυλά σου, λογω της παρατεταμένης βουτιάς. Δεν κολυμπάω. Απλώς λικνίζομαι απαλά, μεσα στη αγκαλιά της, με παει αυτη όπου θέλει αν και το ένα μου ματι μένει σ' επιφυλακή μήπως το ρεύμα με παρασύρει στ' ανοιχτά.

Κοιτάζω δεξιά μου, βλέπω στα 100 μέτρα περίπου το λιμανι, μετράω 1-2-3 σειρές απ ΄τα λευκα σπιτάκια πάνω απ΄την προκυμαία για να βρω το σπίτι μου. Το βλέπω. Τα κοκκινα κεραμίδια κανουν μπαμ. Η γιαγιά μου είναι εκεί. Με περιμένει. Κοιτάζω αριστερά μου. Βλέπω το πάλλευκο εκκλησάκι πάνω στο βράχο, που ορθώνεται ακριβώς στη άκρη της παραλίας. Βρίσκομαι μεταξύ οικογένειας και εκκλησίας. Είναι παράξενο για μένα, αυτός ο εφιαλτικός συνδυασμός, σ'αυτό ακριβώς το πλαίσιο όμως με ηρεμεί. Κι ας σιχαίνομαι τα συστατικά του...

Θα ήθελα να μου πείτε ποιό είναι το δικό σας καταφύγιο. 'Ισως είναι επιπόλαιο ή αδιάκριτο το αίτημά μου. 'Ισως δεν είναι τόπος γεωγραφικός. Μη δεσμεύεστε. Ισως είναι άνθρωπος, ακόμη καλύτερα. Η' κατάσταση. 'Ο,τι γουστάρετε. Και ανύπαρκτος να είναι, ένας μη-τόπος, μετράει. Μετά τη υδάτινη αγκαλιά, ή μάλλον δίπλα της, βάζω την ανθρώπινη αγκαλιά. Θυμαστε εκείνη τη σκηνή απ΄τον 'Αγγλο Ασθενή , που οι δύο εραστές είναι ξαπλωμένοι δίπλα-δίπλα και χαζολογούν; Ο Φάινς αγγίζει το βαθούλωμα στο μπροστινό μέρος του λαιμού της Κρίστιν-Σκοτ Τόμας. " Αυτό είναι δικό μου" , της λέει. "θα το ονομάσω Κόλπος Ολμάζι".
Η επιστημονική ονομασία αυτού του εξαίσιου βαθουλώματος ειναι προστερνική εκτομή..


Ποιο είναι το δικό σας ατομικο καταφύγιο; Αναμένω .





Καλό Σαββατοκυριακο να έχουμε. Χωρίς αλλους εμπρησμούς . Σας φιλώ.



Για τον 2Σχ2


auburn Kate

( αυτό είναι ένα καταφύγιο.. VINCENT van GOGH- Vincent's bedroom in Arles )

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007

ΕΙΝΑΙ Η ΣΑΡΚΑ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΑ;

Προσπαθώ να διαβάσω. Καποια πεπραγμένα ημερίδας για το έγκλημα στο internet. 1 τη νύχτα. Ησυχία έχω, δροσιά ευτυχως έχω, συγκεντρωση που μπορεί ν' αυξηθεί αν την απειλησω λιγάκι, αλλά κάτι δεν μ' αφηνει να αποδώσω.
Μην αρχίσετε τα αχ, βαχ. 'Ηδη τ'ακούω. Ατελείωτες ώρες, μέρες, που μετράμε τη μοίρα μας σε σελίδες. Που προσπαθούμε ν' αφομοιώσουμε ένα γραπτό κειμενο .Μια φορά ανάγνωση, δεύτερη, υπογραμμισεις, ξανά την προηγούμενη παράγραφο, γιατί, ανάθεμα το κεφάλι μου, τί διάολο σκεπτόμουν την ώρα που τη διάβαζα;
Αν μπορούσαμε αν χωρίσουμε τον εγκέφαλό μας σε ζώνες επιρροής, πόση έκταση θα καταλάμβανε, νομίζετε, ο άνθρωπος που έχει την ικανότητα να βάζει φωτιά στο θυμικό μας; Πόσες φορές σκεφτόμαστε τον "περί ου ο λόγος" που έλεγε και ο Χορν;
'Οταν διαβαζω εκεινες τις γελοίες έρευνες σχετικά με το πόσο συχνά οι άντρες σκέφτονται το σεξ, σκέφτομαι κι εγώ με τη σειρά μου, αφενός πως εν έτει 2007, η σεξουαλικότητα των γυναικών συνεχίζει να μην ενδιαφέρει και πολύ, παρά τα επιφαινόμενα. Αφετέρου, πόσες φορές, όλοι αυτοί οι "μάχιμοι" σε επιπεδο επιθυμίας, σκεφτονται τη γκόμενα ή τον γκόμενο με τους οποίους κανουν και σεξ. Τους σκέφτονται ως πρόσωπα εννοώ.

Πόσο μας απασχολούν οι άνθρωποι που λατρεύουμε; Νομίζω, περισσότερο απ΄όσο παραδεχόμαστε δημοσίως. 'Οταν τους "΄εχουμε", όταν περνάμε επιτυχώς τη διαδικασία συναισθηματικής κατακύρωσης, και ξερουμε ότι έχουμε σχέση μ' εναν άνθρωπο, φαντάζομαι πως όλοι, λίγο ως πολύ, μπορούμε να σκεφτούμε και την υπόλοιπη ζώη μας έτσι; 'Αλλωστε το μαζί και το χώρια απ΄τον άλλο, κρίνεται στις λεπτομέρειες, Κι είναι πολλές και αδυσώπητες οι άτιμες.
" Έλα, ενταξει, το δέσαμε το γάϊδαρο, εχουμε και δουλειές ρε παιδί μου! ", μας σκουνταει ο άλλος μας εαυτός. Ο εαυτός της δουλειας, της δημιουργίας, της χαλάρωσης, της φιλίας. Τώρα, υποτίθεται, μπορούμε απερίσπαστοι να κατακτήσουμε τον κόσμο, αφού έχουμε στο ενεργητικο μας ήδη μία νίκη. Τον μικρόκοσμο που λέγεται άνθρωπος, και τυχαίνει να είναι δίπλα μας, τον έχουμε γοητεύσει. Σκεφτομαι πόσο μας απασχολούν οι άλλοι, ειδικώς. Αυτοι οι λατρεμένοι άλλοι, η κόλασή μας.
Προσπαθω να συγκεντρωθώ, και ήδη βλέπω τον εαυτό μου κομμένο στα δύο. Το μισό ημισφαίριο του εγκεφαλου μου ασχολείται με το ηλεκτρονικό έγκλημα και το άλλο μισό με το " πρόσωπο". Αλλά μην ψάχνετε για στεγανά. Κάποια στοιχεία ξεφεύγουν απ΄το ένα χωράφι και εισβάλλουν στο άλλο, με το έτσι θέλω τους.

Η ουσία είναι πως η ιδέα περί αυτόνομου ανθρώπου, ανθρώπου- νησίδας, που μπορεί αν υπαρξει απολυτως ανεξαρτητος απ΄τους άλλους, που μπορεί να επειλέγει κατά το δοκούν τη μοναχικότητα ή τη συντροφικότητα, νομίζω είναι η απόλυτη χίμαιρα. Και θλίβομαι πραγματικά, όταν ξέρω πως δυνατότερα μυαλά, το έχουν επισημάνει αυτό χρόνια τώρα. Φιλοσοφική ανθρωπολογία λεγεται...
'Οταν ο διάολος έχει κέφια, παρεμβαίνει στη ραδιοφωνικη συχνότητα, όπως τώρα, και με βάζει ν'ακούσω εκείνο το άσμα της εξάρτησης, το Here with me της DIDO. Και το ξόρκι του, το shake the disease των DEPECHE. Για ακούστε ,παλι, το πρώτο. Μόνοι, όταν ποθείτε σε σημείο απόγνωσης σωματικής, να προφέρω μήπως τη λεξη που αρχίζει από κ και καταλήγει σε α; 'Οταν λαχταράτε ν' αγγίξετε αυτο το κορμί που πάνω του αφήνετε το βλέμμα σας να περιπλανηθεί, να χαθεί, που ποθείτε να το νιώσετε μέσα σας, γύρω σας... Είχε δίκιο ο Σαρτρ. Η κόλαση είναι οι άλλοι. Η αυτοαναφορικότητα δεν υφίσταται. Ακόμη και όταν με τον εαυτο μας τρωγόμαστε, παλι κάποιος άλλος, έξω από εμάς, έχει βάλει τη χερούκλα του με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Απορία: γιατί παντα η Τεχνη, ακόμη κι όταν απεικονιζει μια αβάσταχτη πραγματικοτητα, αυτή υπολείπεται της αληθινής;

Ξερω την απάντηση. Αλλά καλύτερα να μην την ομολογήσω, γιατί αλλιώς θα κάψω τα βιβλία μου, τις μουσικές, τις ταινιες, όλα.
Σας φιλεύω μουσικά αγαποβότανα σήμερα. Εδώ φυτρώνουν . Κι εδώ.
'Ισως ένας τρόπος αντιμετώπισης του εξωτερικού καύσωνα είναι να πρέπει να σβήσεις τη μέσα πυρκαγιά..


auburn Kate

( αυτος εδώ όλα τα συντρίβει. CARAVAGGIO- Amor vincit Omnia)

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007

ΚΑΤΑΣΒΕΣΗ ΠΥΡΟΣ

Νομίζω πως είναι ό,τι ακριβώς μας χρειάζεται. 'Εστω να το βλέπουμε, έστω να μείνει εκει που είναι, άρτιο και αλώβητο, ξερω γιατι το λέω. Και ξέρετε κι εσείς γιατί το λέω. Αν όλο αυτο το συμπαγές πράγμα, αρχίσει να κανει νάζια και να γίνεται πολύ.... εύπλαστο τότε όλοι θα περασουμε πολύ δύσκολες μέρες και νυχτες. Το πρωί στο λεωφορείο ήμουν προετοιμασμένη για προσομοιώσεις οικιακής ποδαρίλας, γιατί καποιοι άθλιοι που προφανώς είναι πολύ εξοικιωμενοι με τα μεσα μαζικής μεταφορας, θεωρουν καλό να ξυπολιούνται ΕΝΤΟΣ του λεωφορείου...
Ευτυχώς τίποτα τέτοιο δύσοσμο δεν μου έτυχε. Το κλιματιστικό ευτυχώς λειτουργούσε και δεν παθαμε ασφυξία. Και τότε είδα την αφίσα κολλημενη στο πίσω μερος της θεσης του οδηγού, με θεμα την παγκόσμια ημέρα προσφύγων. την 20η Ιουνίου. Πέρασε ο εορτασμος σκεφτηκα. Και επισης σκέφτηκα ότι εγώ ευτυχώς δεν είμαι προσφυγας. Εχω σπίτι, αν και όχι στην ατομικη μου ιδιοκτησία. Βρίσκω ενα πιατο φαγητό και πολλα περισσότερα απ'αυτό. Μετά περνούσα εξω απ΄τις φυλακες Κορυδαλλού, κι ανατρίχιασα. Κανονικά λόγω επαγγέλματος θα έπρεπε ίσως να είμαι πιό χοντρόπετση, αλλα ευτυχώς το Τεφάλ δεν έχει κανει ακόμη την εμφανισή του και πολύ χαίρομαι. Γιατι αν την είχε κανει, τότε δεν θα εκτιμούσα, δια της αντιδιαστολής, πως εγω είμαι ΕΞΩ, ελεύθερη, μπορώ θεωρητικώς τουλαχιστον να παω όπου γουσταρω και να κανω ό,τι θελω.
Ξερω τι σκεφτεστε. Γιατι το εχω σκεφτεί κι εγώ ήδη. Οχι δεν είμαι αφελής. Η ανατριχίλα μου δεν ήταν μονο απόρροια της οπτικής επαφής μου με τα "σίδερα". 'Ηταν και για έναν αλλο λόγο- για το ότι σκεφτόμουν σε πόσο μεγαλο βαθμό πορευόμαστε στη ζωή μας με τη ρήση: " το μη χείρον βέλτιστον". Δηλαδή πόσες φυλακές και αφίσες για ξεριζωμένους και άστεγους ανθρώπους πρέπει να βλέπουμε καθημερινά για να το βουλώνουμε στα υπόλοιπα "μικροπράγματα" που μας σπάνε τα νεύρα με μεθοδικότητα;
Συγχωρήστε με, είναι η κωλοζέστη, είναι η κάκιστη διάθεσή μου, είναι και πολλά άλλα.
Γιαυτο επειδή κάποιοι εκλεκτοι εδώ μεσα, λιώνουν σαν βούτυρο προσπαθώντας να διαβασουν για εξετάσεις, τους χαριζω αυτο το παγωμενο κείμενο. Δείτε εδώ και θα καταλάβετε, και ίσως εκτιμήσετε ελαφρώς την υψηλή θερμοκρασία και τα συμπαρομαρτούντα της....

auburn Kate

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007

ΚΛΑΑΑΑΑΑΨΨΨΨΨ!

Καλά σας! 'Απονα πλάσματα. Ούτε ένα σχόλιο στο προηγούμενο ε; Είπα κι εγώ που είχα έμπνευση ν' ανεβασω ένα ξεγυρισμένο blogopotamus, κι εσείς με γράψατε!
Θα βαλω κι εγώ τις γάτες μου να κλαίνε.
Παω να παρω τα αντικαταθλιπτικά μου. Σνιφ,σνιφ.

auburn Kate

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007

ΚΡΥΟ ΠΙΑΤΟ

" Και να' ρχεσαι να μας βλέπεις..."
Ο προιστάμενος του Γραφείου Τεχνολογίας, του υπέγραφε τη βεβαίωση πρακτικής ασκησης και ταυτόχρονα προσπαθουσε να δείξει πως το Ελληνικό Δημοσιο έχει καρδιά. Τους κυνόδοντες του εκρυβε επιμελώς για την ώρα της δουλειάς.
"Φυσικά κύριε Μουζάκη" ( και σιγά βρε άθλιε, μίζερε παλιομαλάκα μην ξαναπατήσω το πόδι μου εδώ.Ουστ! ). Ο Μάριος στεκόταν δίπλα στο γραφειο του τέρατος που του έλαχε να τον εποπτεύει κατα τη διαρκεια της διετούς άσκησής του στο Υπουργείο Οικονομικών.
Ηταν 26άρης, εξαιρετικά ικανος με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και μόλις αποφοίτησε απ΄τη σχολή, ο πατερας του τον έπρηζε να βρεί δουλειά. "Αντε αχαίρευτε, γλώσσες ξέρεις, πτυχίο εχεις, τα χέρια σου πιάνουν, τι καθεσαι; ποσο ακόμη θα σε τρέφουμε; εγώ κι η μάνα σου θα φύγουμε κάποια μερα, τί; αιώνιοι είμαστε; τι θα κάνεις μου λες;"

" Ρε πατέρα γαμώτο, 26 είμαι όχι 56. Αμαν πιά, μου τα' χεις κανει τσουρέκια."

"Ορίστε γλώσσα ο επιστήμονας. Ρε επιστήμονας είσ' εσύ ή αλάνι;"

" Απ΄όλα είμαι- ο πραγματικος μου πατέρας είναι ο Πρωτέας, δεν το ξερεις;" απαντούσε ο ετοιμόλογος νεαρός και να η πίεση του κυριου Αντώνη, κοντευε να σπασει το πιεσόμετρο.¨

" Ο ποιός; Μου φαίνεται πως τα πολλα βιβλία σε παραμορφωσαν."

" Βεβαίως μπαμπά. Τα βιβλια έχουν μεταφορφωτική λειτουργία , ούτε αυτό το ξερεις προφανώς."

" Ρε άντε πήγαινε να βρείς καμια δουλειά, όλο αμπελοφιλοσοφίες μου είσαι. Μυθιστορήματα και ποιήματα και σκατά."

" Καλά μπαμπά, εσύ διαβαζε τους λογαριασμούς του ΟΤΕ- είναι πιό βατοί." Πριν προλαβει ο γεννητορας ν' αντιδράσει βίαια, ο μικρός αίλουρος πρόλαβε και σηκώθηκε απ΄τον καναπέ.

Πήγε στο δωμάτιό του. Το καταφύγιό του. Έκλεισε την πόρτα και στρώθηκε μπροστά στον υπολογιστή. "Εχετε 3 νεα μηνύματα" τον πληροφορούσε η φωτεινή οθόνη. Δεν ήξερε αν ήθελε ν' ανοιξει το κουτακι της Πανδώρας. Υπέκυψε. Το πρώτο μήνυμα ήταν απ΄τον κολλητό του. Αφού τον στόλιζε με ύβρεις τρυφερότητας, που μόνο οι κολλητοί ανέχονται, τον ρωτουσε πότε θα τον δεί. Δούλευε σαν σκυλί στο φροντιστήριο, του έλεγε. " Μ' εχουν πρήξει τα διαολόπαιδα- όλο κύριε Αλέξη κια κύριε Αλέξη. θα τους εκσφενδονίσω κανένα θρανίο μου φαίνεται."

Το δεύτερο ήταν απ΄την Ελεάνα. 'Ηθελε να τον δεί. Εντός ολιγων ωρών του έλεγε. "θα σου ετοιμασω υποδοχή... ξερεις εσύ." Η υποδοχή ήταν ένα δικο τους παιχνίδι. Οταν η Ελεάνα του ελεγε ότι ήθελε να τον δεί εντός ολίγων ωρών, ήξερε πως είχε όρεξη για "αταξίες", οπότε η υποδοχή ήταν καθαρα σεντονια, μπόλικο νερό στο ψυγείο, και σοκαλατοειδή σκευάσματα. Και βέβαια ο Μαριος διαθέσιμος για πολύ πολύ σεξ.
Την τελευταία φορά μετά το όργιο, είχαν τσακίσει 1 οικογενειακο παγωτό ΔΕΛΤΑ των 2 λίτρων. Μισό- μισό. Ειχαν παθει υπογλυκαιμία..

" Και τώρα θα σπασω την τρίτη σφραγίδα" σκεφτηκε. "Λες να' ναι απ΄αυτούς; Σιγα μην είναι. Εμένα θα διαλεγαν; Σιγά. Ερασιτεχνική μετάφραση, του κώλου τα εννιάμερα".
'Ανοιξε το μήνυμα.


Απο: chimairapublications@forthnet.gr

υποψη κυρίου Σοφού

ΘΕΜΑ: Η μετάφρασή σας

'Αρχισαν να τρέμουν τα χέρια του. Φόρεσε τα γυαλιά του. "Κανόνισε ρε δειλέ να πατήσεις delete και να μείνεις με την αγνοια" έλεγε στον εαυτό του προσπαθώντας να τον ελέγξει. Διαβασε:


"Κύριε Σοφέ,

διαβάσαμε τη μετάφρασή σας για το βιβλιο του 'Εσσε με μεγάλο ενδιαφέρον. Εχετε εξαιρετική αίσθηση της ελληνικής γλώσσας. Θεωρουμε πως θα ήταν μια πολυ ενδιαφέρουσα εμπειρία γι' αμφότερους να δούμε τις ικανότητές σας και σε άλλο βιβλιο. Εννοείται βεβαίως πως η παρούσα μετάφρασή σας θα εκδοθεί. Συγχαρητήρια. Επιθυμουμε μια συνάντηση μαζί σας για τις διαδικαστικές λεπτομέρειες. Και για να προλαβουμε τυχόν απορίες σας, σας πληροφορούμε πως το περιοδικο ΝΕΑ ΠΝΟΗ μας ενημέρωσε γαι τη βράβευσή σας. Η μετάφρασή σας κρίθηκε η καλύτερη. θα επικοινωνήσουμε μαζί σας το συντομότερο.

Παρακαλούμε, για οποια πληροφορία, να επικοινωνείτε με την κυρία Αυτιά, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων."

Αμαλία Μελέτη
Εκδότης


'Ενιωσε να σκοτεινιάζει. τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Αυτό που επιθυμούσε διακαώς να συμβεί, τώρα τον παγωνε σε σημείο ακινησίας. Δεν ηξερε ποιός ήταν, δεν ήξερε τι θα βρεί, δεν ήξερε τίποτα. 'Ηθελε να ουρλιάξει από χαρά και ταυτόχρονα να τηλεφωνήσει στην Ελεάνα, να της πεί να του φέρει 20 κουτιά ηρεμιστικά.
Η μετάφρασή του. Η δική του μετάφραση. Μα γιατί δεν του είπαν τίποτα απ΄το περιοδικο πρώτα; Αφού θα έβγαινε ανακοίνωση. 'Αρχισε να ψάχνει σαν δαιμονισμενος τα τεύχη του περιοδικού και τις παλιες εφημερίδες. "Μα έγινε η βράβευση γαμώτο; πότε; εγώ γιατί δεν έμαθα τίποτα;"

Τελικά, έκανε αυτό που έπρεπε να είχε κανει απ΄τη αρχή. Τηλεφώνησε στο περιοδικό.

" Η βράβευσή σας κύριε Σοφέ θα γίνει σε ειδική τελετή στη Στοά του βιβλίου. θα σας στείλουμε πρόσκληση. Μην ανησυχείτε καθόλου. Συγχαρητήρια και πάλι. "

" Μα γιατι δεν με ειδοποιήσατε; Νομιζα πως ειδοποιούσατε για τέτοια θέματα. Ιδίως όταν πρόκειται για τους νικητές."

" Βεβαιως τους ενημερώνουμε. Αυτο κάνουμε. 'Επρεπε όμως να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες με τον εκδοτικο οίκο."

" Εν αγνοία μου;" τολμησε να ρωτήσει ο Μαριος. " Συγγνώμη για το θαρρος, αλλά δεν θα' πρεπε να εχω κι εγώ ενημέρωση για τις κινήσεις σας;"
Η κυρία που τον εξυπηρετούσε, άρχισε να χάνει το χαμόγελο που φορουσε όταν μιλούσε στο τηλέφωνο, και μεταφορφωνόταν βαθμηδόν σε κακιά μαγισσα. Αλλα θυμήθηκε ποιά ήταν, κι έσπρωξε τη μαγισσα γρήγορα στο πίσω μερος του μυαλού της.
" Κυριε Σοφέ, είστε νέος και αγχώδης, αν μου επιτρέπετε. 'Ολα θα γίνουν όπως προβλέπει η νομοθεσία. Μην ανησυχείτε. 'Αλλωστε στη συζήτηση με τον εκδοτικο οίκο μπορείτε να πάτε με τον δικηγόρο σας. Αλλά δε θα χρειαστεί. Να είστε βέβαιος."
"Λοιπόν", συνέχισε η κυρία μαγισσα, " θα ενημερωθείτε τις επόμενες μερες για το ραντεβού σας με τον εκδοτικο οίκο. Εντάξει; Θελετε να με ρωτήσετε κάτι άλλο;
" 'Οχι ευχαριστώ. Θα περιμένω το τηλεφώνημα."


'Εκλεισε το τηλέφωνο κι ένιωσε μεγαλύτερο πανικο από πριν. Η ευκαιρία ήρθε, ειχε καθίσει στα πόδια του και τον κοιτούσε ικετευτικά στα μάτια. Του δινοταν.
Τωρα που ανεβηκε το πρώτο σκαλί, τα υπόλοιπα του φαίνονταν τεράστια. Σα να έκρυβαν μεσα τους καθετα βράχια . Φοβόταν.
Ανέκαθεν τα κατάφερνε καλύτερα στη φαντασία του παρά στη πραγματικότητα. Σαν τον Φελίπε. Τον μακρυμούρη φίλο της Μαφάλντα. Πάντα ευρηματικός, ευαισθητος και χαμηλών τόνων. Σιχαινόταν το σχολείο και πάντα μιλαγε με τι ώρες με τη αγαπημένη του φίλη. Κι ας της είχε φορέσει κολάρο έναν πίνακα που του έφτιαξε. Την προσωπογραφία του. 'Ομως δεν έδειχνε τη φάτσα του ο πίνακας. Αλλά ένα αντρικο παπούτσι, μυτερό, για πρόσωπο και στο άνοιγμα ένα καρότο σφηνωμένο, για μαλλιά...

Σηκώθηκε απ΄το γραφείο του. Εριξε μια ματιά στην τεραστια βιβλιοθήκη του, " ήρθε το πλήρωμα του χρόνου " σκέφτηκε. Πως του το είχε πει εκείνη η καθηγήτριά του στο γυμνασιο; Η φιλολογος.
" Καλέ μου Μαριε, το διάβασμα σ' ανταμείβει πάντα. Πάντα. Εσύ γέμιζε το σακούλι σου μεθοδικα και με πάθος, και θα' ρθει η στιγμή που θα βλέπεις το θαυμασμο στα λογια των άλλων. Δε θα είναι μόνο για τ' όμορφό σου πρόσωπο, αλλά και για το μυαλό σου."
"Μαριε! τι θα γινει, θα έρθεις για φαγητό; 'Αντε ντε! Παλι χαζεύεις; Τελείωνε! " Η μανα του φώναζε τον κανακαρη της μιμουμενη την Κάλας. Μουρμούρισε ένα: " δε μας χέζεις ρε μανα κι εσύ κι οι ντολμάδες σου; "

Χτύπησε το κινητό του πάλι.
" Ο κύριος Σοφός;"

" Ο ίδιος."

" Κυριε Σοφέ, θα θέλατε να περάσετε σήμερα κατα τις 6 απ΄τον εκδοτικο οίκο;"
".......!!!"

" Α! ειμαι ασυγχώρητη. Είμαι η κυρία Αυτιά, υπέυθυνη δημοσίων σχέσεων στη ΧΙΜΑΙΡΑ. Λαβατε το mail μας ετσι δεν είναι;"

" Ναι, ναι βεβαίως" απάντησε ο Μάριος, νιώθοντας να ζαλιζεται.

" Η κυρία Μελέτη μπορεί να σας δεί απόψε. Εσεις μπορείτε; Μήπως θελετε να το κανονισουμε γι άλλη μερα;"

" Οχι, όχι. Μπορώ. Στην Ομήρου 20 είστε έτσι;"

"Ακριβώς. Θα έρθετε πρώτα σε μενα στον πρώτο όροφο. Η κυρία Μελέτη είναι στον τρίτο. Λοιπόν είμαστε σύμφωνοι;"

" Ναι βέβαια" απάντησε ο Μαριος, με όσο κουραγιο είχε απόθεμα.

" Ωραία λοιπόν, σας περιμενουμε."

'Εκλεισε το τηλεφωνο, κοίταξε τον εαυτο του στον καθρέφτη, ν' άφηνε τα γένια 2 ημερών ή να τα τιμωρούσε; ,κοίταξε παλι τα βιβλια του, τον κοσμο του.

" Μαριε! Ακόμα;! " ξαναφώναξε η ανυπόμονη μαμά.
Αυτο ήταν. Τωρα θα τους παρει και θα τους σηκώσει.

Μπηκε φουριόζος στην κουζίνα. " Δε θα φάω. θα δώ τον Αλέξη και μετά έχω σημαντικο ραντεβού" τους είπε βιαστικά. Δεν κοιτούσε κάποιον απ΄τους δύο συγκεκριμένα, ήξερε όμως ότι ο πατέρας του θα σήκωνε το κεφαλι του απ ΄την εφημερίδα και θα πετούσε το πικρόχολο σχολιο, ως συνήθως. Τσιγκουνης άνθρωπος συναισθηματικά, και πλεγματικος. Ακομη κι όταν τον επαινούσε, έπαιρνε τον έπαινο πίσω αρχιζοντας την κριτική.
" Παλι ραντεβού; Καλά πόσες έχεις ρε; Πέντε; Πως τις προλαβαίνεις;"
" Δεν είναι με γυναίκα μπαμπά. Δηλαδή με γυναίκα είναι, αλλα όχι αυτής της συνομοταξίας." τον ειρωνεύτηκε ο διαδοχος.
" Μπα, τι είναι; τραβεστί; "

" Λοιπόν ακου πατέρα, γιατι πολύ μου τα' πρηξες. Πήρα το βραβείο καλύτερης μετάφρασης νέων, για ένα μυθιστόρημα του Χέρμαν 'Εσσε. Θα το εκδόσει ο οίκος ΧΙΜΑΙΡΑ. Θα με πληρώσουν. Θα εκδοθεί η μετάφρασή μου καταλαβαινεις; " φώναζε ο Μαριος. Τα έλεγε στις δύο αρχαιότητες για να τα ξανακούσει κι ο ίδιος κυρίως.
" Τι λες μωρέ; Τι μετάφραση; Καλα, Επιστήμη της Πληροφορικής δε σπούδασες; Τι σκατά έκανες τόσα χρόνια; Τι θα σου δώσουν μωρέ; Ψίχουλα θα σου δώσουν. Ειν' επαγγελμα αυτό;"

Αν υπήρχε κινητρο για τον Μάριο, για να γίνει δολοφόνος , ήταν αυτή η απόρριψη με τον μανδύα του ρεαλισμού που έβγαινε απ΄το στομα του πατέρα του. Ποτέ, μα ποτέ δεν του είχε πεί ένα εγκαρδιο και χορταστικο "μπράβο". Είχε ζηλέψει και κλαψει με το " μπράβο Μολυ, μπράβο κοριτσάκι μου" που είχε πει ο πατερας της Μολυ στο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου.

"Εμένα" σκεφτόταν όταν το διάβασε, " δεν μου είπε ποτέ έτσι το μπράβο, ο κωλογερος".

Ευτυχώς η Ελεάνα και ο Αλέξης καλυπταν όσο μπορούσαν το ψυχικό έλκος. Ιδίως η Ελεάνα. Της το κρατουσε μυστικο όλον αυτό τον καιρό. Ήθελε να της πει για τη μετάφραση όταν όλα θα ήταν ιδανικά. Δηλαδή νικηφόρα. να το γιορτάσουν μαζί.

" Εγω φεύγω. Καλή σας όρεξη."

" Μα ειναι ζεστά βρε παιδί μου, κατσε να φας" ,προσπαθουσε να τον συγκρατήσει η μανα του, και μέσα της έλεγε " μπράβο αγόρι μου, αλλα να προσέχεις." Απ΄ έξω βέβαια , συνεχίστηκε η μητρική μουρμούρα.

Δεν την άκουσε. Δεν άκουγε τίποτα πλέον. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν τι διαολο θα έλεγε στο ραντεβού με την εκδότρια και στην τελετή βράβευσης.

Μωρε λες να' χουν δίκιο; Σε τι μαλακίες έμπλεξα; Τι με νοιάζουν εμενα οι βραβεύσεις; Δε με παρατάνε λεω γώ;

Αλλα ξαφνικα θυμήθηκε τη ρήση των 'Αγγλων " count your many blessings". Κι άρχισε να μετράει.

Πτυχίο είχε, γλώσσες ήξερε, θεωρείτο μεταφραστής με μέλλον, έτσι του έλεγαν τουλάχιστον, κι είχε κι εκείνη την κατάθεση στην Τραπεζα. Είχε και τη Ελεάνα του. Πάντα ήταν προσεκτικος με τα χρήματα. 'Εκανε οικονομία για να έχει για βιβλία , τσιγάρα, συναυλίες, και για δώρα για τον κολλητο και την αγάπη του. Και για τον υπολογιστή του.

" Σιγά. θα κανω αυτο που γουστάρω, και θα με πληρώνουν. Ας είναι λίγα. Χεστηκα. Πως το είχε πει ο γέρος;"

Θυμηθηκε την απίστευτη ατάκα που πέταξε ο πατέρας του όταν ήταν άρρωστος πέρυσι.

Κάποια στιγμή μέσα στον πυρετο του, κοίταξε τον Μάριο που καθόταν δίπλα στο κρεβάτι του, και του είπε το αμίμητο: " παιδί μου, έχω καταλαβει πως εσύ ενδιαφερεσαι για την ουσία κι όχι για την περιουσία."
Αν του ξαναπέταγε δηλητήριο ο ξινισμένος, είχε έτοιμο το αντίδοτο.
" Μεταφραστης θα γινεις δηλαδή; Πάει το πτυχίο, πάνε τα λεφτα στα φροντιστήρια. Ρε κορόιδο, θα ψοφήσεις στην ψάθα" συνεχισε το τροπάριο του ασώτου ο πατέρας του.
" Δεν πειράζει μπαμπά" ανασυντάχθηκε ο Μαριος. "Εσύ πέρυσι είχες φωτεινό διαλλειμα και μου είπες οτι μ' ενδιαφέρει η ουσία κι όχι η περιουσία. Να μη σε βγαλω ψεύτη έ; δεν κανει" του σφύριξε πάνω απ΄τον ώμο του ενω έκλεινε την εξώπορτα πισω του. Δεν έφευγε μόνος. Τον συνοδευε και η βαλίτσα του..

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η δ/νση του εκδοτικου οικου είναι εννοειται μύθευμα, ΜΗΝ κανετε πανω της κλικ!!

auburn Kate

( Ο αξιότιμος ALBRECHT DURER ζωγράφισε τη φάτσα του έτσι, σε ηλικια ίδια με του Μάριου. Self portrait at 26)

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2007

ΗΜΑΡΤΗΜΕΝΑ

Σας χρωσταω μία συγγνώμη. Σε προηγούμενο ποστ ειχα γραψει για ενα τραγουδι που γουσταρω πολύ εσχατως, το looking through the glass των STONE SHOWER.


ΓΡΑΨΤΕ ΛΑΘΟΣ!! Για όλα φταίει η καταραμένη ορθογραφια και η παραπλανητική προφορά... Το σωστο είναι through glass των STONE SOUR.


Συγχωρήστε το ξωτικο, ονειρευόταν παγωτό σαν αυτο που ανεβασε μετα ακριβως απ΄το λανθασμένο άσμα.


Εδώ είναι οι στίχοι.


Κι εδώ είναι οι κυρίες με τα κόκκινα που δεν μου είπαν το σωστό. ANTONIO BUENO- Concertino.



auburn Kate
ΜΑΥΡΟ

Αυτο που λεμε Τέχνη, ανέκαθεν πίστευα πως δίνει τις πιό εύστοχες απαντήσεις σε όποιο ερώτημα μας στοιχειώνει. Και πως έχει τη δύναμη να μας παρηγορεί ή να μας ταρακουναει, λειτουργώντας ως καθρέφτης οικείων καταστασεων Σα να έχεις κολλήσει το πρόσωπό σου στο παραθυρο της ζωής σου, η ζωή σου τακτοποιημένη ή όχι μεσα σ' ενα ξύλινο σπιτακι, κι εσύ απ΄εξω την παρατηρείς, απλώνεις το χερι σου και αλλαζεις ό,τι δεν σου αρέσει. Ο,τι θά' θελες να είναι αλλιώς.
Δεν μπορώ να γραψω άλλο. Το ξωτικο πονάει. Λογω εγγενούς "αναπηρίας", θ ' αφήσει 2 τραγουδια να μιλήσουν για λογαριασμο του, το Trouble των COLD PLAY και το what I've done των LINKIN PARK. Αν ο συνδυασμος τους έστω σ΄ επίπεδο τίτλων, αγγίξει τ' αυτια που θελει, και λειτουργήσει με τον τρόπο που επιθυμεί τότε τα πραγματα θα είναι καλά. Γιατι τώρα δεν είναι. Αλλα μπορεί να μη γίνουν ποτέ καλα. Είναι δυνατόν σκάρτο υλικό να δώσει καλό αποτέλεσμα;





( η κυρία αυτή, σέρνει καταρα να βλέπει το είδωλο της πραγματικοτητας στον καθρεφτη κι όχι την ίδια την πραγματικότητα.. J.W.WATERHOUSE- "I'm half sick of shadows" said the Lady of Shalott)




ΑΣΠΡΟ



Είναι 23 χρόνων. Ειναι πρίγκιπας. Είναι γλωσσομαθής. Είναι βιβλιοφάγος. Θεωρείται εσωστρεφής κι ευαίσθητος. Είναι ο γιός της Καρολινας του Μονακό. Ο Αντρέας Καζιράγκι.
Μέγα τεκνό! Με συγχωρείτε, αλλα αν υπαρχουν τετοιοι άντρες, θα εισηγηθώ να σταματήσει ο χρόνος στα 23.

Απολαύστε πρόσωπο και κορμάρα κυρίες και κύριοι. Για τα υπόλοιπα προσόντα του δεν γνωρίζω. Ενδεχομένως όλα τα παραπανω να είναι εντελώς τυπικά. Ν΄ ανοίγει το στόμα του ας πουμε και να προκαλεί καταστροφή. Δνε το γνωρίζω. 'Οπως επισης δεν γνωρίζω πως συμπεριφέρεται στις ερωτικες του σχέσεις. Ισως ακολουθεί την "τακτική James Bond", να "πηδαει" παντρεμένες αποκλειστικά, γαι τον απλούστατο, κατα James Bond, λογο ότι αυτές δεν έχουν συναισθηματικες απαιτήσεις.... Μαλιστα.

Σας τον παραδίδω. Γιατι να μου λείψει; Μήπως είναι δικός μου;



(για να μη λετε πως σας βασανιζω με καλοκαιρινά κείμενα. Παρτε λοιπόν κατακεφαλα το πανέμορφο μειράκιον τώρα, που καίει περισσότερο απ΄τον καλοκαιρινο ήλιο.)


auburn Kate





Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007

ENA ΔΩΡΑΚΙ....( λέγεται με τη φωνή του χαχανούλη)

Επειδή ο γλυκός μου 2σχ2, μου καταλόγισε ανηθικοτητα λογω του ότι "ανέβασα" ένα ποστ πολύ καλοκαιρινό και έπαθε κατι, κι απειλούσε ότι θα γινει επικίνδυνος! χμμμμ. Λοιπόν, έβαλα τον ανήθικο εαυτο μου απέναντι, και συνομίλησα μαζί του για καμιά ώρα. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι πραγματικά ανήθικοι άνθρωποι και οι αδίστακτοι και τα τσογλανια, δεν καθονται να στοχαζονται πανω στις πραξεις τους, έτσι δεν ειναι; Αλλα παλι, λέω, μήπως έιναι κι αυτο ένδειξη ανηθικοτητας κι επικινδυνοτητας, να στοχαζεσαι τις κουτσουκέλες αλλα να μην τις ανακαλείς;
Λοιπόν, επειδή είναι Παρασκευή, η τσέπη μου είναι άδεια, παλι, ο 2σχ2 αυριο γραφει μαθημα κι εγώ ως ξωτικό που τσαντίζεται όταν δεν μπορεί να απαλύνει τα βασανα μερικών ανθρώπων, θέλω να κανω κατι για να κατευνασω τη νοσταλγία του και να του μπω στο ματι που ανεβασε αυτο το ποστ με το καταφύγιό του,( Τάσεις φυγής) και πολυ ζήλεψα και θυμηθηκα το δικο μου καταφύγιο, κι επειδη ξερει πως είμαι πολυ ζηλιαρικο ξωτικό, θα του προσφέρω το δικο μου καταφύγιο, 1 ώρα περιπου μακρια απ΄την Αθήνα, τωρα τελευταία έχει γεμίσει άσπρους κύβους-σπίτια και πολύ ανυσυχώ. Εχει και γαμω τις παραλίες παντως.

Και κανω έκκληση στον πλανήτη μου, τον Μάρφαν να στείλουν επειγόντως ένα διαστημόπλοιο να με παρει , γιατί τουτος εδώ ο δισχιδής είναι επικινδυνος, ποιος ξερει τι θα θυμηθεί παλι αν κοιταξει καλά- καλά εδώ ε; Να την κανω σιγα- σιγά...

auburn Kate

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ 20+

'Οσοι με ξερουν, φυσιογνωμικώς εννοώ, προσπαθούν να συνδυάσουν αυτό που βλέπουν με την ηλικία μου. Μεχρι στιγμής οι αποτυχημένες προσπάθειές τους, καταλήγουν σε μία απόκλιση 7-8 χρόνων, κατι που εμένα με κανει να χαίρομαι και να χαμογελώ σαρδόνια( άλλος ένας την πατησε, χιχιχιχι) και αυτους να προσπαθούν να καταλάβουν το ακατανόητο. Συνηθως αυτό το παρατηρώ σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας από εμενα. Οι συνομήλικοι ή μικρότεροί μου, "αγρόν αγοράζουν" κατα τη λαική ρήση. Και πολύ καλά κάνουν. Ξερουν φαίνεται πως ο πραγματικά νέος ή πουρόγερος, είναι στο μυαλό. Εκεί φαίνεται τελικά πόσο έχεις ξεγελάσει το χρόνο ή όχι. Εκεί επαληθεύεται ή διαψεύδεται ο Σοπενάουερ, ο οποίος ισχυριζόταν πως μόνο στα νιάτα του βλέπει κανείς με ΟΛΟΚΛΗΡΗ συνείδηση. Ε λοιπόν, επειδή θυμαμαι το συμπαθές τετράποδο γαιδούρι, όταν διαβαζω κατι τέτοια, είναι διαρκής στόχος για μένα να διαψεύδω αυτή τη ρήση.
Το στοίχημα, για μένα, κρίνεται στο να μπορείς να βλέπεις την πραγματικοτητα σα να γεννήθηκες μόλις τώρα, και να θετεις ερωτήματα εκεί που οι υπόλοιποι έχουν έτοιμες, αυτονόητες απαντήσεις.
Ειναι μετρημένα στα δάχτυλα του μονόχειρα, αυτά για τα οποία αισθάνομαι τυχερή. 'Ενα απ' αυτά είναι το ότι ανέκαθεν γούσταρα τη συναναστροφή με " φρεσκαρούδια". Μην παρεξηγήσετε τον χαρακτηρισμό. Τον χρησιμοποιώ με καθε τρυφερότητα. Ιδίως όταν αυτά τα φρεσκαρούδια, έχουν πάνω τους " το σημαδι της αγίας τριάδας", τουτέστιν νιάτα, ιδέες και ομορφιά. Είμαι πλεονέκτρα έ; Ας είμαι!
Συνήθως δεν ασχολούμαι με τις ηλικίες των ανθρώπων, δεν μ' ενδιαφέρει ως άμεση προτεραιότητα. Η διαίσθησή μου με οδηγεί σωστά και σ'αυτό.

Πριν από καιρό είχα διαβάσει σε μία εφημερίδα, πως οι νέοι άνθρωποι μοιάζουν με τις μπαταρίες. Είναι συσσωρευτες ενέργειας Και η επαφή μαζί τους σε "φορτίζει" αενάως με ζωντάνια και πάθος.

Αυτο το κείμενο είναι χαρισμένο σ' όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους με τις ιδέες, την αχαλίνωτη φαντασία και τα ευρήματα, που έχω την τιμή να γνωρίζω, και που μου ομορφαίνουν αυτη την κωλοζωή. Ενα άσμα που τραγουδούσε η Αρβανιτάκη, διαπιστώνει πως "τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σαν φωτιά" , αν θυμαστε.

Συμφωνώ απολύτως. Και ένα άλλο άσμα, που το λατρεύω και που καθε φορα που τ' ακούω, αντιδρώ με τον ίδο τρόπο, μεταμορφώνομαι σε κλαίουσα ιτιά, λέγεται 20 years. Το γνωστο και μη εξαιρετέο. Των γνωστών κα μη εξαιρετέων PLACEBO. Τους οποίους ούτε χτες αξιώθηκα να δώ.

'Οταν το (ξανα)ακούσετε, θυμηθείτε αυτο το ζιζάνιο τον Molko. Σας διαβεβαιώ πως δεν είναι 20 χρονων. Το πιστεύετε;


( στη λατρεμένη μου blog-τετράδα. Again. Κι αν το ένα "μέλος" της είναι συνομήλικο μου, δεν υπολείπεται σε τρέλα!)


( οι μακρυμαλλούσες εδώ, ξέρουν ακριβώς τι του πρέπει του 'Υλα, και σας βεβαιώνω πως δεν πτοήθηκαν απ΄τις φωνες του... J.W.WATERHOUSE- Hylas and the Nymphs)




ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΓΚΗΣ

Διαισθάνομαι πως θα με σιχτιρίσετε όταν φτάσετε στο ερώτημα που θελω να σας θέσω, λίγο παρακάτω. 'Οσοι μπείτε στον κόπο να διαβασετε μεχρι εκεί. 'Η ότι θα γεμισετε την οθόνη με το " παρασημο της ανοιχτής παλάμης" . Εγώ όμως θα σας τη θεσω την ερώτηση- πέστε το σαδισμό, πέστε το αφέλεια, πέστε το όπως γουσταρετε, δε με νοιάζει.
'Οταν είμαι στον πάτο, είμαι στον πάτο. Και επειδή έχω υπόψη μου τουλάχιστον 2 πρόσωπα που εκτιμώ βαθιά κι έχω μέσα στη καρδιά μου, και τα οποία περνανε ζορικες ώρες, θέτω την ερώτηση πρώτα στον εαυτό μου, για να πάρω θαρρος και μετά σε σας, επειδή μ' ενδιαφέρουν οι απαντήσεις σας.

Για όλα φταίει ο Τολστόι: " 'οταν δεν ξερω πως να ενεργήσω σε μία κατάσταση, ρωτάω τον εαυτό μου: " τι θα έκανα αν επρόκειτο να πεθάνω αύριο;" "


Ιδού λοιπόν το "δώρο" μου προς εσάς για το Σαββατοκύριακο. Και κυρίως γαι το ζευγαρι των ματιών που ίσως στενοχώρησα χτες.... Γιατι είμαι ένα χαζο κι ενθουσιώδες ξωτικό, που δεν κατέχει τ' ανθρώπινα.
Πριν αρχίσετε να κατεβαζετε καντήλια, σας λέω πως αυτο το ερώτημα μπορεί ν' αποδειχθεί η αποτελεσματικότερη ώθηση προς τη ζωή, παρά το δυσοίωνο περιεχόμενό του.

Εγώ πάντως αν επροκειτο να πεθανω αύριο, κι αυτο το τέλος ήταν αμετάκλητα βέβαιο, νομιζω θ' ακολουθούσα τη συμβουλή της 'Εμιλυ Ντίκινσον: "να κάνεις αυτό που φοβάσαι"...


Αναμένω τα σχόλιά σας και μην ανησυχείτε, το ξωτικο όλα θα τα δεί και θα τα απαντήσει. Ακόμη κι αν για μερικά αργήσει δύο μέρες. Σας φιλώ .



auburn Kate



(αυτοι, λένε πως είναι αδέλφια, J.W.WATERHOUSE- Sleep and his half brother Death )

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

Ρουχα, προαιρετικά...

Νομίζω δεν χρειαζεται κανενα συνοδευτικο σχόλιο από εμένα. ΑΥΤΗ η πραγματικοτητα, είναι η μόνη ανεκτή από τον ψυχισμο μου, και οι αγαπημενοι φίλοι μου, bloggers ή μη, και τα βιβλία και ο κινηματογράφος και το νερό και το σεξ και ο έρωτας και η μουσική και η αγαπη και η φωνή του και ..... πάω να βουτήξω.


auburn Kate

αν ανοιξετε αυτή την πόρτα, θ' ανταμειφθείτε)

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΟ ΕΠΙΔΟΡΠΙΟ..

Ξερω ότι η κυρία του κατω κοσμου, όταν το δεί, θ'αναστεναξει τόσο ώστε να ραγίσει η υπογεια σπηλιά του Αδη. Ξερω επίσης ότι το χερουβείμ που πεταει χαμηλά απαξιεί ν' ασχοληθει με γλυκες αμαρτίες... έτσι ισχυρίζεται τουλάχιστον. Οπότε εναποθετω τις ελπίδες μου στην παθιασμένη κειμενογράφο industrial daisies και τον ,φαινομενικά εν υπνώσει 2σχ2, να εκφραστούν ελεύθερα γιαυτό το.... λιωμένο παγωτό. Και όποιος άλλος αντέχει. Enjoy, ελληνιστί: φατε ματια παγωτά.





auburn Kate



( εδώ το κρύο βάλσαμο )

"ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ"

Την νύχτα την αγαπώ για δύο λόγους: ο ένας είναι αυτή η αίσθηση της θεσμοθετημένης λούφας, της χαλαρωσης και της παραίτησης απ΄τον "αγώνα". Αλλωστε και η Σκάρλετ, είπε: " αύριο είναι μία άλλη μερα" όχι νύχτα!

Είθισται να ξεκουραζόμαστε τις βραδυνές, μικρές ώρες , να επιτρέπουμε στον αληθινό εαυτό μας να βγεί και ν΄αναπνευσει αέρα ελευθερίας. Αν και στα πλαίσια ενός κράτους, έχουμε προβληματάκι μάλλον... Ο δεύτερος είναι πως τις καλύτερες, κατ' εμέ, ιδέες τις έχω τότε. Και επειδή, κατ' ουσίαν, δεν κοιμαμαι, στρογγυλοκάθομαι στο γραφείο μου, όσο τραβήξει η αντοχή μου και τις καταγράφω. Αν μάλιστα συγκινηθεί και η Μούσα, και μου στείλει κανέναν υπερ-υπολογιστή με ταχύτατη σύνδεση στο internet, θα έχω τη φοβερή ικανοποίηση να τις δημοσιεύω αυθημερόν ( ή μάλλον θα έπρεπε να πώ, αυτονυκτί) και να βρυκολακιάζουμε παρέα. Κλείνει η παρένθεση.


Και ανοίγει μία άλλη. μήπως, θα έπρεπε, σε μία κρίση μεγαλοθυμιας προς τις ΔΕΚΟ και τις εταιρίες παροχής τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών, να συνταξουμε μία ευχαριστήρια επιστολή, για όλες εκείνες τις φορές που είτε η έλλειψη χρόνου, είτε η ύπαρξη μεγάλης απόστασης, είτε η ανία που χώνει το δαχτυλακι της εκεί που δεν πρέπει, μας κανουν να γατζωνόμαστε απ' τα κινητά/σταθερά/ασύρματα τηλέφωνα, internet, προκειμένου να μιλήσουμε με τους αγαπημενους μας;

Φοβαμαι ότι στο βάθος-βάθος αυτού του ποστ, υπάρχει παλι η συζήτηση που καναμε μέσες άκρες τις προάλλες αν θυμαστε, για την αυθεντικοτητα ή μη της blog- επικοινωνίας. Είναι αυτό, και είναι και το ποστ του Σπύρου-χερουβείμ ( το Run-time error ), σχετικά με τον φίλο του που είχε μουσκέψει στο κλάμα, και πηγε να του συμπαρασταθεί κ.λ.π.
Το θυμήθηκα πριν λίγο, που είχα μια συζήτηση μεσω sms με την κολλητή μου. Τι σόι συζήτηση είν' αυτή; θ'αναρωτηθείτε αν έχετε σώας τας φρένας, και όχι σύνδρομα εξαρτησης απ΄τα τρισκατάρατα κινητά. Δεν είναι συζήτηση! Αλλά ταυτόχρονα είναι, επειδή προϋποθέτει και βασίζεται , στην περίπτωσή μου, πάνω ακριβώς στη σχεση μας, που ευτυχώς ζεί και βασιλεύει και άνευ "κουνητών".
Εχει σοβαρά προβλήματα η φίλη μου, έτσι μου είπε, χωρίς να τα προσδιορίσει, κι εγώ από φόβο για το τι θ' ακουγα και από διακριτικοτητα, δεν επέμενα για λεπτομέρειες.

Αυτό που θελω να πω, είναι πως πριν λίγες ώρες, ήταν απ΄τις πολλές φορές που εκτίμησα αυτούς τους διαόλους, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου. Τα αγαθά της τεχνολογίας.
Είμαι εξαρτημένη απ΄το κινητό και το blog!!! 'Οταν δεν λειτουργούν smoothly, παθαίνω εικονικά εγκεφαλικά. Απελπίζομαι. Είναι κατάντια αυτό, είμαι σίγουρη. Αντί να είναι αυτά στην υπηρεσία μου και να τρέμουν μήπως τα καταδικάσω σε αδράνεια, έχω γινει εγώ, δούλος τους. 'Οταν όμως λειτουργεί το σύστημα, όπως πριν λίγο, την ώρα που ήθελα να της μιλήσω και να νιώσει, και το ξέρω πως το ένιωσε, ότι εγώ είμαι εκεί γι' αυτήν, τότε ευγνωμονώ αυτα τα βάσανα, που μας κρατάνε απο τα... ( να μη γίνω χυδαία, ξερετε από που μας κρατάνε! )
Ευτυχώς παραδόθηκαν τα μηνύματα, ευτυχώς είχε το τηλέφωνό της ανοιχτό, ευτυχώς το δίκτυο δεν είχε "κρεμάσει", ευτυχώς είχε καλυψη.
Ακούω το looking through the glass των STONE SOWER. Βροχή από πέτρες. 2 μετά τα μεσάνυχτα. Δέν ταιριάζει ακριβώς μ' αυτο που νιώθω για τη φίλη μου, αλλά γι'αυτό που νιώθω για κάποιον ο οποίος το γουσταρει εσχάτως, και δεν θα διαβάσει ποτέ αυτό το κείμενο. Η καταραμένη νύχτα, κανει και αυτό. Μας θυμίζει πως οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι σε ζευγάρια, καθε είδους ζευγάρια...

Ακούστε το, νομιζω ο τίτλος αμφοτέρων είναι ο σωστος, και είναι ευκταίο να διαβαζετε τους στίχους του ενώ το ακούτε.

Γι' αυτούς που ζουν με την έλλειψη, που καίγονται σαν τα "μυθικά ,κίτρινα ρωμαικά κεριά " του Κέρουακ.

Και ναι, καποιες φορές, οι κεραίες, τα άχαρα, άψυχα τηλεγραφόξυλα, τα πληκτρολόγια, τους σώζουν τη ζωή, μεταφορικά ή όχι.


auburn Kate


( αν είχε η νυχτα πρόσωπο, ίσως να εμοιαζε μ΄αυτην εδώ , EDWARD ROBERT HUGHES- Night)

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007

ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ...

Σ΄ένα γλωσσάρι για τα blogs που διαβαζα πριν απο κατι μήνες, υπήρχε και η λέξη thread, για να υποδηλώσει την "κλωστή" των σχολίων που διατυπώνονται με αφορμή κάποιο κείμενο που εμφανιζεται σε blog.
θεωρείστε το παρόν κείμενο ως μακροσκελές σχόλιο και ταυτόχρονα χάρισμα στον 2Σχ2 , για δύο λόγους: επειδή αφενος χτες, μου είπε κατι, και το είπε, άθελα του, τη στιγμή ακριβώς που το χρειαζόμουν περισσότερο. Σωσίβιο ήταν αυτο που μου είπε. Μυστήρια τρένα είμαστε.. Εν πασει περιπτώσει , πέτυχε χωρίς να το ξερει, τη στιγμή. Αφετέρου, επειδή σκεφτόμουν την τελευταία παραγραφο απ΄το πόνημά του, το ΠΟΛΙΣ , και συγκεκριμένα του τέταρτου μέρους. (θα προλαβουμε να διαβάσουμε το τέλος βρε σαδιστή μελλοντολόγε, ή θα μας βγάλεις το λαδι;)

Αν δεν το έχετε διαβάσει, εξασκήστε τα δαχτυλάκια σας κάνοντας κλακ στο http://oneiricon.blogspot.com,
Διαβάστε το, παρακαλώ σας.
Θυμήθηκα χτες την τελευταία παράγραφο και ξαφνικά μου ήρθε ή επιφοίτηση, σκέφτηκα πόσο τραγική μοίρα, ενδεχομένως, βαρύνει τον ήρωά του αν ερμηνεύσουμε την ιστορία του υπό το πρίσμα του ομότιτλου ποιήματος του Καβάφη.
Πρόταση αναγνωσης, όπως λέμε "πρόταση σερβιρίσματος": διαβάστε και τα 4 μερη του Πόλις, και μετά "στο καπάκι", διαβάστε το ποίημα του Καβαφη.
Πιστεύω ακραδαντα τη ρήση του Eco, ότι τα βιβλία συνομιλούν μεταξύ τους.
Αν διαβάζοντάς τα, νιώσετε.... καπως, τότε μαλλον είχα δίκιο που σας το πρότεινα.
Αυτό που καταλαβα εγώ απ΄τον συνδυασμό τους ήταν πως όντως είμαστε καταραμένο είδος ρε γαμώτο. Επειδή πρέπει ΠΑΝΤΑ να δίνουμε λόγο για τις πράξεις μας. Ακόμη κι αν το κανουμε όπως ο ερωτευμενος στο εργο "Ερωτική Επιθυμία", που βρήκε μια κουφαλα δέντρου και είπε αυτό που τον ζεματαγε, εκεί.

'Ισως μετα την αναγνωση να νιώσετε την ανάγκη να "πείτε" στον Πέτρο : "ονειρεύτηκα πως εισήλθε εντός σου μιά πιό γαλήνια ψυχή" .
Πριν από πολλά χρόνια, ένας φίλος μου είχε πεί το εξής: αυτο που σε τρώει, μην τ' αφήσεις να χορτασει.
Εχει περασει τόσος καιρός, και ακόμη με καίει η απορία-απάντηση που δεν του έδωσα: μα, αν χορτάσει, θα μ' εχει λυτρώσει απ΄το μαρτύριο, έτσι δεν ειναι;


Η ΠΟΛΙΣ
(Κωνσταντίνος Π.Καβαφης)


Είπες' " θα πάγω σ' αλλη γη, θα πάγω σ' αλλη θάλασσα.

Μιά πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερρη από αυτή.
Κάθε προσπάθειά μου μιά καταδίκη ειναι γραφτή'
κι είναι η καρδιά μου-σαν νεκρός- θαμμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτον θα μένει.
'Οπου το ματι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά'βρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σ' ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνας τους ίδιους.

Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς'
και μέσα στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.

Πάντα στη πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού- μην ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
'Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη τη χάλασες.



auburn Kate
(αυτος εδώ κοιμαται κι ονειρεύεται(;),RON MUECK- mask II )


Τετάρτη 6 Ιουνίου 2007

ΠΩς ΦΙΜΩΝΕΙΣ ΕΝΑ ΚΑΘΕΤΟ ΣΤΟΜΑ;

Εψαχνα εναγωνιως να βρω το video της Εύας Στεφανή, αν ακούσατε, το γνωστο με το αιδοίο που απ' ότι ακουσα το παρακολουθει ο θεατης μεσα από μία κλειδαρότρυπα και παράλληλα ακουγεται ένα μέρος του εθνικου μας ύμνου.


Δε θα κανω κανένα σχόλιο, γιατι όλα έχουν ξαναειπωθεί με την ευκαιρία παλαιότερων κρουσματων καταστολής "άσεμνων" έργων.


Η γνωμη μου είναι, χωρις να το εχω δεί το video, πως στην τεχνη, έχει μεγαλη αξια η υποκειμενικότητα της ερμηνείας. Αυτο που ο Α. θα θεωρήσει προσβολή εθνικού συμβόλου ή της "δημόσιας αιδούς" (μπα και ποιά ακριβώς είναι η δημοσια αιδώς;) ο Β. θα το κρίνει ως απεικόνιση του ποιός ακριβώς "πληρώνει τη νύφη " σε περιπτώσεις πολέμων. Με δίκαιη ή άδικη αιτία...

Η συνεπής τήρηση της αρχής της ελευθερίας της έκφρασης, συνεπάγεται αβαρίες και δεν είναι παντα ανώδυνη για τους υποστηρικτές της, υπο την έννοια ότι διατρεχουν τον κίνδυνο να πρέπει ν' ανεχτούν ένα εργο το το οποίο τους ενοχλεί.

Ο George Οrwell είπε το εξής: "if liberty means anything at all, it means exactly to tell people what they don't want to hear". Κι εγώ προσυπογράφω.



auburn Kate

( και επειδή το "καθετο στόμα" φαίνεται ότι ακομη φοβίζει, ορίστε ένα εδώ, GUSTAVE COURBET- L'origine du monde,για να "συνομιλησετε".)

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2007

ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ

Μισοσηκώθηκε αργά, προσέχοντας να μην τον ξυπνήσει. 'Ηθελε και δεν ήθελε να σηκωθεί. Αν έμενε ξαπλωμένη δίπλα του, δεν θ' απέφευγε να παραδοθεί πάλι στον πειρασμό να του ξανακάνει έρωτα.
Το επεξεργάστηκε για 3-4 δευτερόλεπτα. Παρέμεινε ξαπλωμένη. Κούρνιασε στην αγκαλιά του, όπως ήταν κοιμισμένος ανασκελα, κι άρχισε να τον φιλάει. Εκείνος αναστέναξε μέσα στον ύπνο του, δεν άνοιγε τα μάτια του όμως, προτιμούσε να μην ξέρει αν το ζούσε αυτό ή το ονειρευόταν. 'Ηταν τόσο ζωντανό, οι ανατριχίλες στο κορμί του ήταν απέραντα αληθινές, αλλα κάτι τον κρατούσε δέσμιο του ύπνου.

".......Σιμέλα...."
"Ναι μωρό μου, εδώ είμαι" τον καθησύχασε εκείνη, αλλα αφού τον ξαναφίλησε, διαπίστωσε πως είχε ήδη ξανακοιμηθεί.


Τελικα σηκώθηκε, εκείνος αναδεύτηκε και μέσα στον ύπνο του έψαχνε για το σώμα της.
Η Σιμέλα τυλίχτηκε μ' ενα σεντόνι κι εφοδιασμένη με ένα ποτήρι νερό, κάθισε στην στρογγυλή πολυθρόνα κοντα στην μπαλκονόπορτα, σ' αυτήν που είχαν κουνηθεί εξαίσια χτες βράδυ. Και μετά, για να εμπεδώσουν την ηδονή, το επανέλαβαν σε καθε επίπεδη επιφάνεια που υπήρχε στο δωμάτιο.Κουλουριάστηκε πάνω της και βάλθηκε να τον παρατηρεί. Τον κοιτούσε και προσπαθούσε να καταλάβει πως διάολο είχε βρεθεί μέσα σε τέτοιο κυκεώνα. Υποτίθεται πως ειχε ξεκαθαρίσει τη θεση της- " είσαι παντρεμένος Κωνσταντίνε, κι έχεις και παιδί! 'Αρα είσαι σε ομαδα υψηλού κινδύνου. Εγώ με παντρεμένους δεν...... συνδιαλέγομαι ερωτικά."


'Οταν του το είπε, αυτός γέλασε. "Γιατί, οι παντρεμένοι δεν έχουν ψυχή δηλαδή; Τι είναι οι παντρεμένοι;"
" Δεν ξερω τι έχουν, πάντως σίγουρα δεν έχουν χώρο για μένα " του απάντησε. 'Είστε άτιμη φάρα, παραδέξου του" , συνέχισε το μανιφέστο η Σιμέλα.
"Φλέρτ μέχρι τελικής πτώσης κι όταν δείτε ανταπόκριση, μου τρέχετε πανικόβλητοι στη σύζυγο -καβάτζα. 'Οχι αγορακι μου, διάλεξε. Χώρισε, και μετά τα ξαναλέμε."


Σήκωσε το αριστερό της χέρι και φασκέλωσε τον εαυτό της. "Οι διακηρύξεις σε μάραναν, ζώον" του είπε.


Υποτίθεται πως ήταν μια πολύ παθιασμένη, εκτονωτική συνεύρεση. 'Ενα ποιοτικο γαμήσι. Είχε αρχίσει ν' αμφιβάλλει πλέον αν ήταν μόνο αυτό...


Τώρα εκείνος κοιμόταν, ποιός ξερει σε ποιόν μακάριο πλανήτη διακτινισμένος κι αυτή τον κοιτούσε, προσπαθώντας να χαράξει μεσα της τα χαρακτηριστικα του, γιατί το αποφάσισε- τελευταία φορα ήταν. Αν θέλει να κάνουν μία πολύ τρυφερή παρέα, εντάξει, αλλα το δικο της υπογάστριο δεν θα το ξαναγευόταν όσο ήταν παντρεμένος. 'Εδιωξε ενοχλημένη αυτή τη σκέψη και ξαναπήγε κοντά του. Ξάπλωσε δίπλα του, το χέρι της άρχισε μία μικρή διαδρομή στον ώμο του, παρατηρούσε πάλι το πρόσωπό του. Τη ρύτίδα που αναπαυόταν προκλητικά δίπλα στα χείλη του. Αυτά τα υπέροχα, φιλήδονα χείλη του. Θυμήθηκε το ταξίδι τους πάνω της και ρίγησε.

"Που πάς όταν κοιμάσαι γλυκέ μου; Θέλω νά' ρθω κι εγώ."



Δεν άντεχε να του το πεί, αλλά έπρεπε. Δεν είχε καμιά διάθεση να είναι ο τρίτος άνθρωπος. Τον ήθελε δικο της. Ολόδικό της. Χάιδεψε τη ρυτίδα δίπλα στο στόμα του κι άρχισε να τον φιλάει, απαλά στην αρχή, η πίεση των χειλιών της άρχισε να δυναμώνει τώρα. Τον ήθελε κι άλλο. Δεν τον χόρταινε.
"Σερβίρετε πρωινό στο κρεβάτι;" τη ρώτησε σβησμένα, ξύπνησε επιτέλους.
Ξαναέκαναν έρωτα σα να μην είχαν ξανακάνει. Εκείνη ένιωθε σα να ήταν η τελευταία φορά. Αργότερα, ξαπλωμενη πάνω του, ανασηκώθηκε και αφού τον κοίταξε γι' αρκετή ώρα, πρόφερε τη μαγική φραση: " Τελειώσαμε Κωνσταντίνε".

Την κοίταξε απορημένος. " Τι έχεις σήμερα; Συνέβη κατι στη δουλειά πάλι; Τι εννοείς; Τι τελειώσαμε και μαλακίες μου τσαμπουνάς;"

Ο τόνος της φωνής του την εκνεύρισε τόσο που πήρε περισσότερο θάρρος. Περίεργο, γιατί η φωνή του, αυτό το τέμενος λάγνας βραχνάδας, ήταν το αποτελεσματικότερο διεγερτικό.

"Αυτό που κατάλαβες μωρό μου.Τελειώσαμε. Δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. Οταν ξεκαθαρίσεις με ποιά θελεις να είσαι, πες μου. Υπηρέτης δύο αφενταδων δε γίνεται, γίνεται;"

Σηκωθηκε και τον άφησε με τις απορίες του. Εκείνος πετάχτηκε απ΄το κρεβάτι και την άρπαξε απότομα.

" 'Αφησέ με γαμώτο, τρελάθηκες;"

" Γιατι που να πάρει , μου είπες να έρθω λοιπόν; Γιατί;Αφου δεν μπλέκεις με παντρεμένους;"

"Εσύ γιατί ενέδωσες; Εβλεπες, ενιωθες πως οδέυουμε ολοταχώς για πήδημα και δεν το πολέμησες Κωνσταντίνε. Γιατί; Αλλωστε εγώ είμαι..."

"Εσύ είσαι τί;" Της κρατούσε τα χέρια πάνω του, κι αυτή προσπαθούσε να ξεχάσει ότι άγγιζαν το δέρμα του, το κορμί του. "Ηταν τόσο κοντά. Μία έτσι να έκαναν και τα σεντόνια θα ξαναθυμοντουσαν την ιστορία που διάβασαν χτες.
Κοίταζε τα ματια του, τα χείλη του, αυτό το λυγερό κορμί που έτρεμε δίπλα της , πάνω της, κατω της χτες.

" Είσαι τί;"
"Είμαι ερωτευμένη ρε διάολε, εντάξει; Αλλα δεν έχει σημασία. Τώρα τι σημασία έχει; Αν δεν χωρίσεις, δε θα ξαναιδωθουμε έτσι. "
"Καλά, την επόμενη φορά θα το κανουμε φορώντας μάσκες" ,την πείραξε γελώντας.
"Γαμώτο, δεν καταλαβαίνεις;" φώναζε τώρα, προσπαθουσε να συγκρατήσει το κλαμα που ερχόταν να πνίξει τα λόγια της.
"Φύγε Κωνσταντίνε, τώρα! Εξω από δώ. Τελειώσαμε."
Του γύρισε την πλάτη αλλα ταυτόχρονα είχε έναν αόριστο φόβο μήπως αντιδράσει εντελώς αταβιστικά, μηπως θυμηθεί τον κακώς εννοούμενο ανδρισμό του..
" Ας τολμήσει...." σκέφτηκε.
"Φύγε τώρα, Για να μην χοντρύνει η πλάκα. Ενήλικες είμαστε.Στο ξαναλέω,αν δεν χωρίσεις, εγώ μαζί σου δεν θα είμαι."
Αρχισε να μαζεύει τα σκορπισμένα ρούχα της, τα δικα του τ' αγνόησε. Προσπάθησε να φερθεί σαν ιδιοκτήτρια του σπιτιού της. Εκείνος άνοιξε το ραδιόφωνο. Οι Bad Company πλημμύρισαν το δωμάτιο. Ready for love...
Καθισε γυμνός στο κρεβάτι και την κοιταξε μ' ενα περίεργο βλέμμα. "Χώρισα αγάπη μου. Χτες βγηκε η απόφαση. Το παιδί το πήρε αυτή. θα το βλέπω καθε Σαββατοκύριακο."
Πήγε ξαφνικά κοντά του και του άστραψε ένα χαστούκι. Εκείνος έκπληκτος ετοιμάστηκε ν' ανταποδώσει. Να λοιπόν που δύο άνθρωποι θα παλευαν με το μόνο πραγμα που τους ανήκε αληθινά. Το κορμί τους.
" Τι είπες;!!! Γιατί δεν μου το έλεγες νωρίτερα; Τόσες μέρες έκανες το κορόιδο, είσαι ένα ελεεινό καθίκι. "
Αρχισε να τον χτυπάει απαλα με σφιγμένες γροθιές, και ταυτόχρονα πιεζόταν να μην αντικαταστήσει τις γροθιές με φιλιά.
"Κάθαρμα, πως μπόρεσες να μου το κρύψεις;"
"Στο φύλαγα για έκπληξη ρε μωρό, ηρέμησε!"
"Δεν είμαι μωρό" του αντιγύρισε με απίστευτη ψυχραιμία, "και σίγουρα δεν είμαι το μωρό σου".
"Μα...."
" Τέλος Κωνσταντίνε. Ξενέρωσα. Πήγαινε στην πρώην γυναικούλα σου, σίγουρα τώρα θα σε δεί με άλλα ματια."
..........................

Του έσφιξε το χέρι κι ένιωσε μία έξαψη να την υπονομεύει.
"Κύριε Αρχοντίδη, να σας συστήσω την κυρία Πέτρου. Θ' αναλάβει την υπόθεσή σας. Εμένα θα μου επιτρέψετε, πρέπει να φύγω."
Αυτός ήταν λοιπόν ο νέος πελατης. Τοση ώρα τον παρατηρούσε. Κι αυτός όμως δεν τσιγκουνευόταν τις ματιές του. 'Ηταν τόσο όμορφος.
"Χαίρω πολύ"
" Κι εγώ. Νομιζω πως σας ξέρω από κάπου" της είπε ο Κωνσταντινος, ανταποδίδοντας εγκαρδια την χειραψία.
"Αληθεια; 'Ισως γνωριζόμασταν σε μια άλλη ζωή" του είπε αδιαφορα, και όλη η σκηνή στο μυαλό της έσκασε, σαν σαπουνόφουσκα.

auburn Kate

( για ένα βλέμμα -καρφί κάντε κλικ εδώ TAMARA de LEMPICKA- the Green Turban)





Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Υπνωτικά δεύτερης γενιάς

Τις τελευταίες μέρες παίζει στα ραδιόφωνα ένα σποτάκι που μου έχει σπάσει κανονικά τα νεύρα. Τι αφορά; Λεφτά. Τα οποία δανείζεσαι περιχαρής και μετά από κάποιο διάστημα ,σύμφωνα με τον αμείλιτκο νόμο του Καρμα και του Ενοχικού Δικαίου, τα πληρώνεις διπλά και τριπλά.

Το σποτάκι παρουσιάζει , αν κρίνω από τα συμφραζόμενα, έναν απελπισμενο ο οποίος εξομολογείται τον πόνο του στην ομήγυρη των Ανώνυμων Δανειοληπτών.

"Αποφασισα ν' ανοιξω σπίτι", λέει, σα να λέμε αποφασισα ν' ανοίξω μαγαζί/φύλλο για σπανακόπιτα και ούτω καθεξής.

"Βρήκα και μια γυναίκα", απαραίτητο στοιχείο του ανοίγματος, η γυναίκα. Την τοποθετείς, τη γυναίκα, μεσα στο σπίτι και την επιδεικνύεις μαζί με τις υπόλοιπες συσκευές υψηλής τεχνολογίας..

"Αλλα δεν μπορώ να βρώ καλό στεγαστικό" , αρχιζει να θρηνεί ο κυριούλης. " Το βραδυ δεν μετραω προβατάκια για να κοιμηθώ, αλλά στεγαστικά" ( να το ρίξω τώρα το φάσκελο ή αργοτερα,

λέτε;)

" Μενω άγρυπνος, τά' χω χάσει!" σκούζει ο δύστυχος.



Ορίστε λοιπόν το νέο μυοχαλαρωτικό μας. Αντί να κανουμε μασαζ, ουρανοθεραπεία, να κοιτάζουμε πόσα σχέδια έχει το κουρτινόξυλο ή να επιδιδόμαστε σε αχαλίνωτες σπονδές στην Πάνδημη Αφροδίτη, για να μας πάρει επιτέλους ο Μορφέας, μετράμε και ζυγιζουμε τα υπέρ και τα κατά των στεγαστκών δανείων.

Αφού μου ανεβηκε το αίμα στο κεφάλι ακούγοντας αυτη την αξιοθρήνητη κοτσανα, την οποία δεν ξέρω ποιοί πάνσοφοι διαφημιστικοί ταγοί εμπνεύστηκαν, άκουσα αυτό το υπέροχο ,κατ' εμέ, τραγουδι των R.E.M το The Great Beyond. Και θυμήθηκα τη φραση του Χάρη Βλαβιανού: " κυριολεξία- το μαυσωλειο των πληκτικών. "

Σας εκλπιπαρώ, ακούστε αυτό το τραγούδι. Οταν πονάτε, όταν σας τρελαινει που δεν είστε μαζί με το πρόσωπο που ποθείτε, όταν θελετε να δώσετε ένα περιποιημένο χαστούκι σ'αυτο το πρόσωπο αλλα δεν το κανετε, αφενός επειδή αποτελεί ποινικο αδίκημα αφετέρου επείδή του έχετε σκανδαλώδη αδυναμία. Αυτό αρκεί...

Το μόνο που μπορώ να κανω είναι να σας προσφέρω τους στίχους τους,εδώ κρύβονται. Είναι απερίγραπτοι. Ιδίως αυτός του ρεφρέν: I' m pushing an elephant up the stairs..



Πάρτε τα δάνειά σας κύριοι και κυρίες των Τραπεζών και φάτε τα - για να μην εκφραστώ χυδαιότερα.



Και μονο για αυτόν τον σουρεαλιστικο στίχο, το χαρίζω στην industrial daisies.Για να κουμαντάρει επιτέλους όλ' αυτά τα παχύδερμα που την καταδιώκουν στον ύπνο της.

Και το ξωτικο της υπόσχεται, να της φέρνει ό,τι όμορφο βρίσκει στο δάσος, για να στολίζει τα πέταλά της. Της το χρωστάει για την σκιά που του προσφέρει...



auburn Kate

( μια νεράιδα του EDWARD ROBERT HUGHES- Μidsummer eve,περιμένει να τη δείτε εδώ.)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

" Ο ασθενής έχει δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του."
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθου 47 του Ν.2071/1992)

Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας..."
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Απ΄την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρα τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλοήθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα , η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πιά μεταλλαχθεί σε κακοήθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχεε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενος Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα ματια στα φακελάκια και να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρους που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικώς και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαίου 2007. 'Ηταν μόλις 30 ετών.


Πτριν φύγει πρόλαβε αν καταγράψει την εμπειρία της και να μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της΄ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakelaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρους που αναγκαστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκίνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιππποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιαδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

" Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πεί την ιστοράι της, ώστε μέσα απ΄αυτήν αν αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυριως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσάι και την εξουσία των ασυνείδητων και αναλγητων γιατρών αλλα και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας."
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου- μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)


Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν.2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
" Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας."

Η Αμαλάι Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονοητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλαδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

  • ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ.
  • ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
  • ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ.
  • ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΕΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΕΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
  • ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
  • ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ ,ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
  • ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
  • ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
  • ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορα που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μία δωρεά.Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενισχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail:info@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515.Θυμηθείτε, να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ