Τετάρτη 30 Μαΐου 2007

Εγχείριση πάνω από τα ρούχα

Απομεσημεροαπόγευμα Τρίτης. Ένας λαμπρός ήλιος έχει ξαπλωσει ακριβώς έξω απ΄τη μπαλκονόπορτα. Υποτίθεται πως έψαχνα για γραφείο σήμερα. Υποτίθεται. Υποτίθεται πως υποσχέθηκα σ΄ένα φίλο μου, ότι θα προσπαθήσω να είμαι καλοδιάθετη αυτη την εβδομαδα( αλλά πως να είσαι καλοδιαθετη όταν διαβαζεις τα ποστ με τις τρομπέτες και τα σαξόφωνα του χερουβείμ, που πετάει χαμηλά) Αστείο ήταν Σπυρούλη!

Υποτίθεται λοιπόν, πως δεν θ' άφηνα τα στερητικά "α" να με πνιξουν.
Δεν βλέπω να το κατορθώνω και είναι ακομη Τρίτη. Σκέφτομαι πόσες ώρες πέρασα διαβάζοντας τα blogs άλλων. Αυτά τα λίγα που διαβάζω.
Άφησα την "ευγενικη συνεισφορά" μου και συνέχισα να διαβάζω, έκανα sign out, κατι θυμόμουν να προσθέσω στα λόγια μου, ξαναέκανα sign in.



Αν είχα το άλλοθι της μέθης αυτή τη στιγμή, θα μπορούσα να γράψω ένα ωραιότατο ασυναρτητο κείμενο και να το δημοσιεύσω. " Δεν είμ' εγώ, είμαι ο άλλος!". Θα περίμενα αφενός αντιδράσεις απ' την "κοινότητα" αφετέρου θα ειχα αρχισει να μετανιώνω πικρά που δεν ακολούθησα την τακτική των Τραπιστών μοναχών.

Ευτυχώς ειναι εύκολο να διορθώσεις τα λαθη σου εδώ, όσο δηλαδή δεν έχει προλάβει καποιο ματι να διαβάσει τη βλακεία σου, μέχρι ν' αποφασίσεις να τη διαγράψεις. Do you really want to delete this post?



Πριν από καμιά ώρα, είχα ολιγόλεπτη συνομιλία με το τρίχρονο λουλουδάκι που μ΄εχει τρελανει από τότε που μετακόμισα. Αλλόκοτες καταστάσεις, δεδομένου ότι με τα παιδιά ακολουθώ την τακτική "μακριά, πολυ μακριά, κι αγαπημένοι".

Η κατάξανθη Τ. με γκριζοπράσινα μεγάλα ματάκια, ή αλλιώς η πριγκίπισσα Τοσοδούλα, όπως την αποκαλώ.

'Ηταν στενοχωρημένη όταν την είδα, για 2 λογους. Ο ένας ήταν αυτό το κτίριο που σώζει τους γονείς από τον νευρικο κλονισμό και την έλλειψη χρημάτων, ο παιδικός σταθμός, στον οποίο πηγαίνει καθημερινά.

Ε, σήμερα ήταν one of those days και δεν ήθελε να πάει. Αλλά πήγε.

Ο δεύτερος, ήταν η νομιζόμενη, εκ μέρους της, αδιαφορία μου, όταν το πρωί που έφευγα απ΄το σπίτι, δεν της μιλησα, ενώ με είχε δεί εκείνη κι είχε ξελαρυγγιαστεί να με φωνάζει. Δεν την είδα, δεν τη άκουσα. Ειχα ήδη μεταφερθεί στην κοσμάρα μου, με όχημα ραδιοφωνάκι και ακουστικά( χλευάστε με κάτοχοι ipod και mp3, είμαι της παλαιάς σχολής).



"Γιατί αγάπη μου είσαι στενοχωρημένο;" τη ρώτησα και ταυτόχρονα προσπαθούσα να της δώσω όλα τα φιλιά που δεν της είχα δώσει τις προηγουμενες μερες.
"Γιατί δεν μου μίλησες", μου απαντάει το ζουζουνάκι. Κι αμέσως μαθαίνω πως το ίδιο παράπονο βγήκε απ΄το στόμα της το πρωί, όταν εγώ ήμουν, όπως είπα, στην κοσμαρα μου. Αλλά αποδέκτης ήταν η μαμά της.

Ποτέ δεν κατάλαβα πως αυτά τα μικρά ανθρωπάκια, έχουν την ικανότητα να σου βγάζουν ό,τι θες να μεταμφιέσεις, ό,τι σε κάνει να πονάς, ό,τι κρύβεις επιμελώς μέσα σε πτυχία, λεφτά, αυτοκίνητα κ.λ.π.
Ποτέ δεν κατάλαβα πως αυτά τα μικρά ανθρωπάκια, έχουν μόνιμη ασυλία κατά τη διατύπωση αιτηματων/προτάσεων του τύπου: μίλησέ μου/ δώς μου σημασία μωρέ!/ αγκάλιασέ με/ θελω να κλάψω/ μ' αγαπάς;

Την κοιτούσα και δεν ήξερα τι να πρωτοκάνω-να την ξαναφιλήσω, να την διαβεβαιώσω πως δεν έφταιγα εγώ το πρωί που δεν την άκουσα, τ' αυτιά μου είχαν στενές επαφές με κάτι ακουστικά, ή να βάλω τα κλάματα, που δεν είμαι πλέον στην ηλικία της συγγνωστής συναισθηματικής επαιτείας.
Είμαστε τσογλανοείδος έτσι; και πρώτη εκπρόσωπός του αυτή που σας μιλά.
Ανεχόμαστε να ικανοποιούμε , συνήθως χωρίς αντιρρήσεις, αυτά τα αιτήματα αγάπης και αποδοχής όταν αφορούν ανθρώπους που δεν ξεπερνούν τα 10 χρόνια, και πολλά λέω. Αντε τα 5 χρόνια. Νομίζω πως δεν εκλαμβάνουμε ως απειλή ή πίεση την, όλο νάζι, ερώτηση που μας απευθύνει ένα ανθρωπάκι: " μ' αγαπάς; θα μου διαβάσεις το παραμυθάκι μου; εκείνο που μ' αρέσει..."
Αλλά συρικνωνόμαστε όταν παρόμοια αιτήματα εκφράζονται από συνομηλίκους μας. Απορία: όλοι καταγόμαστε απ΄τον πλανήτη "ΜΗ ΜΕ ΠΙΕΖΕΙΣ" ;
Σκεφτόμουν πόσα μικρά ανθρωπάκια είναι παγιδευμένα σε σώμα ενήλικα. Ο ενήλικας που ντύνεται μοντέρνα βεβαίως, βεβαίως, δουλεύει σαν σκλάβος χωρίς ωράριο, εν τοις πράγμασι, γαμάει αν είνα τυχερός αρκετές φορές τη βδομάδα, κανει έρωτα άν είναι ακόμη πιό τυχερός, και ίσως διατηρεί μία ερωτική σχέση για να έχει την ψευδαίσθηση της καβάτζας, ότι υπάρχει κάποια ψυχή που τον περιμένει στη γωνία. Για πόσο;
Αυτοι είναι οι προνομιούχοι της ιστορίας έτσι;
Εχω σκυλοβαρεθεί ν 'ακούω να μιλάνε για μοναξιά, μοναξιά και μοναξιά. 'Οσοι μιλάνε για μοναξιά, παρατηρώ, πως όλο και κάπως βολεύονται συναισθηματικά, έτσι δείχνουν δηλαδή..
Συγχωρήστε μου τη γκρίνια, αλλα ειμαι πολυ άσχημα, πολύ στενοχωρημένη γαμώτο και κυρίως τσαντισμένη με τη δειλία μας.
Αυτο το μικρούλι, εχει τη δύναμη να μου θυμιζει αυτο που τις υπόλοιπες μέρες και ώρες της εβδομαδας προσπαθώ να μη σκέφτομαι- ότι τελικά, ο άνθρωπος μεγαλώνει ευτυχισμένος και αληθινά υγιής, μόνο με φαγητό και αγάπη.
Δε με νοιάζει αν το θεωρήσετε μαλακία, κοινοτοπία, ασύγνωστη αφέλεια. Ετσι νιώθω αυτή τη γαμημένη στιγμή που βλέπω τον εαυτό μου πάνω στο χαρτί που γράφω.

Είχε μία απερίγραπτη ικανοποίηση το μουτράκι της , όταν καταβρόχθιζε τη σοκολάτα που της αγόρασα. ...watch a child devour a candy bar- that's contentment.
" Σ' αρέσει κουκλίτσα μου;" Κουνάει το κεφαλι της πάνω- κάτω και μαζί κουνιέται κι ο ξανθός χείμαρρος που έχει για μαλλιά.

Η Τ. είναι ακόμη στην ευτυχισμένη ηλικία της άγνοιας, που γεύεται ή προσπαθεί να γευτεί την ηδονή της ελευθερίας. Την οδύνη της, ακόμη δεν την ξέρει. Το ροκάνισμα από μέσα, μεθοδικά, που μπορεί να σ' αφήσει σαν ένα άδειο ηχείο, δεν το έχει γνωρίσει ακόμη υποθέτω.
Εμείς οι "μεγάλοι", οι "κατασταλαγμένοι" ( για το τελευταίο και την αφεντιά μου, αμφιβάλλω τα μάλα), τι κάνουμε;
Φοβόμαστε σαν κότες, μόλις κάποιος άνθρωπος αποφασίσει ν΄ανοιξει την καρδιά του και να μας καλοδεχτεί. Ειναι ύποπτη αυτή η αποδοχή, η οικειότητα.
Ακούω τη "διακήρυξη των Σκωτσέζων", το I don't love you των My Chemical Romance. Η αποθεωση της στιγμογραφίας: I don' t love you/like I did yesterday.. Τι θα έλεγε ένας θρασύς, ειλικρινής ενήλικας; " και γιατί ρε παλιομαλακισμένο δε μ'αγαπας πιά;"
Τι λέει ο πολιτισμένος, μη χέσω, αναθρεμένος με το αγαθό της προσωπικής αυτονομίας και της ιερότητας της άρνησης, ενήλικας; "........."/ σκύβει το κεφαλι ηττημένος/ φεύγει/αυτοκτονεί/κανει αυτοματως 40 σχέσεις- επιδέσμους, συμπληρώστε τη λίστα εσείς όπως νομίζετε.

Δεν μπορώ να γράψω άλλο. Δεν μπορώ. Καντε ό,τι θέλετε, σχολιάστε, σιωπήστε... μου αρκει ότι τα ματια κάποιων εδώ μέσα ,που πιστευω πως "κολλάνε τα μυαλά μας", θα ξεκουραστούν ελπίζω στα παραπάνω. Και "αυτή η κομψή ελπίδα, είναι η παρηγοριά στη μοναξιά μου", όπως θα έλεγε κι ο τυφλός βιβλιοθηκάριος...

auburn Kate
( αν θελετε να δείτε ένα σαρκωμένο Falling star του WITOLD PRUSZKOWSKI ,καντε κλικ εδώ ).

Τρίτη 29 Μαΐου 2007

ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ....

Απλως ένιωσα την αναγκη να σκεφτώ δυνατά, εδώ, δε με νοιάζει τι εντύπωση θα κανει, θα ήθελα να έχω περισσότερη έμπνευση σήμερα, να το εξωραϊσω περισσοτερο, αλλα ίσως τα πολλα φτιασίδια να το κανουν αγνώριστο..
Εχω αρχίσει να πιστεύω πως η ιστορία των blogs είναι πιό σοβαρή,πιό επιδραστικη, πιό "επικίνδυνη" απ΄ό,τι νομίζαμε ενδεχομένως, νόμιζα, νομιζαμε ,νομίζατε.
Απλως ο Εν Υπνώσει, για τρίτη φορα τον επικαλούμαι ως το δαιμόνιο που μου έβαλε ιδεα στο κεφάλι, δεν μουτρωσες ε;, ξεκίνησε μια προβληματική, και μετα όλοι εσείς, εμείς που του απαντήσαμε. Και διαβαζα τις απαντήσεις σας και ξαναδιαβαζα τις δικες μου, και συνεβη και κατι άσχημο τις προηγούμενες ημέρες, πόσο το θυμόμαστε με τέτοιο ήλιο και με τα καλοκαιρινά αξεσουάρ να γνέφουν και να φωναζουν " μας βλεπετε; πότε θα μας φορέσετε; ποτε θα γυμνώσετε τα κορμιά σας, να τα φιλησει ο ήλιος;"

Δεν ξέρω, νιώθω μια περίεργη θλίψη, σα να είχα στα χέρια μου ένα υπέροχο δώρο, που υποσχόταν πολλά και ξαφνικα μετατραπηκε σε μικρό εφιάλτη. Αρχισε και με προβληματιζε που με χαροποιούσε τόσο, ένιωθα εξοριστη που δεν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί σας το Σαβατοκύριακο, αυτη η γαμημένη βροχή με αποσυντονίζει και βγαζει στην επιφανεια ό,τι θελω να κρύβω. Ενιωθα σαν αποβλητη, "τώρα" σκεφτομουν "ποιός ξερει τι ανεβασαν πάλι τα παιδια, θα σχολιάζουν, θα πειράζονται μεταξύ τους, κι εγώ ο μαλακας, θα περιμενω την Τρίτη να τα δώ, να σχολιάσω, να τους πω: εδω είμαι! μη με ξεχνατε μωρέ!"
Ξερω πως θα γελασετε μ' αυτό το "εξομολογητικό" ποστ. Δε με νοιάζει.
Με "τρώει" μερες τώρα όλο αυτο το φαινόμενο των blogs, και ενω νομιζα πως είχα ξορκίσει ή εστω ειχα υπό έλεγχο τις σκέψεις μου γιαυτό, κάτι έγινε, μία συζήτηση, και άντε παλι απ΄την αρχή. Και σας το λεω να το ξερετε, o Εν Υπνώσει,κοιμαται μονο φαινομενικά, ποιός ξερει τι ετοιμαζει παλι κατω απ΄τα κλειστα του βλέφαρα.

Απλως ήθελα να το πω αυτο. Να πω δυνατά, ότι η ανθρώπινη επαφή, είτε διεξαγεται στον "φυσικό της χώρο", δηλαδή δια ζώσης, με όλους του κινδύνους που συνεπαγεται αυτό, είτε γίνεται στο άοσμο, και θετικιστικό περιβαλλον των υπολογιστών, μαλλον αυτο που θελει να περάσει σε μας, το περναει. Αν δεν μιλουσα μαζι σας εδώ, αν δεν φανταζομουν εσας οταν γραφω τις αηδίες που γραφω, δεν θα ήμουν ίδια. Αλήθεια. Και αν θελετε το πιστεύετε. Δε με νοιάζει. Αυτοι που έχουν "δεί" κατι από μενα, ελπίζω καταλαβαίνουν. Και εγώ ξερω μόνο πόσο θελω να καταλαβουν...
Θα κλεισω με μια φραση της Αμαντας Μιχαλοπούλου απ΄το μυθιστόρημά της το Γιαντες, την αγαπω πολύ αυτή τη φράση: " Η Αθηνά ποθεί να προσφέρει τον εαυτό της, αλλα δεν ξερει πως. Μαθαίνεται άραγε αυτό;"

( στην αγαπημενη μου blog-τετράδα.Ειναι πολύ μικρό το ευχαριστώ.)

auburn Kate

( και η απαραίτητη εικαστική συνοδεία, τί; έτσι θα σας άφηνα; εδώ κρύβεται η Thisbe-J.W.WATERHOUSE)

ΣΥΝΑΞΗ ΑΡΝΗΣΕΩΝ

Δεν έχω σώμα- είμαι το άδειο σχήμα της μοναξιάς,της στερησης
και του Ανεκπλήρωτου,

είμαι το σήμα κινδύνου που η ύαινα αψηφά,

πέφτοντας πανω μου για να με κατασπαράξει΄

καθε φορά που γίνεσαι μία πελώρια αδιαφορία.


Δεν έχω μελλον- ένα φθαρμένο παρόν έχει θρονιαστεί μπροστά

στην πόρτα μου, μου φράζει το δρόμο-

"δεν υπαρχει ευκαιρία για σένα" , μου λεει,

"τέλειωσαν οι προσφορές".

Αλλα και τ' ακριβά πρόσωπα τα πήραν άλλοι,

με περίσσια θάρρους κι εξωστρέφειας,

θάρρους κυρίως.




Δεν έχω άλλη να ποθήσω. Δεν ξέρω που κοιτάζουν τα μαύρα

τετράγωνα μάτια σου.

Αυτή τη στιγμή, μία κατεδάφιση λαμβάνει χώρα,


κι εσύ δεν βλέπεις τίποτα, τίποτα δεν ακούς.

Η σκόνη μου στροβιλίζεται μακριά σου,

δεν ενοχλεί τους αδένες της ευτυχίας σου.

Δεν βλέπεις τίποτα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να δείς.

'Ενα σώμα περπατάει, μόλις που κοντοστέκεται για ν'αλλάξει βηματισμό

κι εγω παλεύω να το κρατήσω να μην πέσει και θρυμματιστεί.



Δεν βλέπεις τα νερα που παραφυλάνε

έξω απ΄την ηρεμία μου

και μόλις αποκοιμηθεί, μπουκαρουν με όλη τους την αλμύρα.


Δεν ακούς τα "μίλησέ μου", τα "πες κάτι",

που ψιθυριζω νοητά καθώς σε βλέπω- δεν τολμώ να φωνάξω- οι νεκροί δεν φωνάζουν,


περιμένουν μόνο ένα σπλαχνικό ή τρομαγμένο χέρι να τους στείλει κάτω.




Δεν σε κοιτάζω ακριβώς,

περνώ θαρρετά απο μπροστά σου

αλλα βαδίζει δίπλα μου ο φόβος,

κανει διασκελισμούς για να προλαβει το "γειά" που ετοιμάζεται να διασχίσει τα χείλη μου.


Μόλις βγάλει το κεφαλακι του σε χαιρετισμό, ο φόβος μπαίνει μπροστά του όλο φούρια


κι εγώ σε βλέπω μισή.

Μόνο η γωνία του ματιού μου ξεφεύγει

απ΄την αγκαλιά του και σκοτεινιάζει απ' την μαυροντυμένη όψη σου.





Δεν έχω όπλο να επιδείξω, μιάν ασπίδα.

Ολες βρίσκονται στην αποθήκη,

για σένα έγινα ρίψασπις.

Γιατί μ' αφήνεις να ματώνω έτσι πάντα;

τόσο αίμα...




Δεν έχω μνήμη- δεν έχω πρόχειρη καμιά απόρριψη

ν' αντιτάξω στη σκληρότητά σου.


'Ολα τα "όχι" σου βρίσκονται στο βυθό της θαλασσάς μου,

όταν βουτώ, τα βλέπω μα δεν τ'αγγίζω.



Βαρέθηκα να βουτώ για τα κοινόχρηστα "όχι " σου.

Αυτά όμως με χτυπάνε καθε μέρα, καθε μέρα.

Κι εγώ συνεχίζω να μένω εκεί, στα γόνατα.

'Εχω χτυπήσει, σαν πρώην βρέφος,

το τραύμα δεν επουλώνεται,

δεν το φροντίζω κι εγώ.

Μου δίνει αφορμη για να κλαίω,

να θυμαμαι πως το σαρκίο μου είναι παρόν.




Δεν θελω όμως να κλάψω. Θελω να σε δω

να βγάζεις από πανω μου τη μοναξιά,το φόβο

και τη στέρηση- μία, μία, ή όλες μαζί- αδιαφορο.


Να μ' αφήσεις μόνο το πάθος και τον ισόβιο αναπληρωτή του.

Αυτον που κρύφτηκε ανάμεσα στους τέσσερις τροχούς του "δεν" σου,

αυτον που βρίσκεται καρφωμένο στον μεσσαίο σταυρό του "όχι" σου.




'Ολη σου η άρνηση, πολεμάει χρονια τώρα

τη δικη μου επιμονή.

Δεν ξερω,δεν βλέπω ποιά νικάει.

Τρώω συνέχεια μεγαλες μπουκιές πόνου

και κοιτάζοντας συχνότερα το πιάτο μου,

παρά τη μάχη

θα χάσω σίγουρα την έκβαση.






(χάρισμα στον 2Σχ2, να προικίσει τον εγκλωβισμένο, στην εφιαλτική πόλη που έφτιαξε, ήρωά του για να θυμαται πως είναι άνθρωπος, ζωντανός...)



auburn Kate



(αν θελετε , πατήστε εδώ, όσο πατάει η γάτα, για να μη τρομαξετε την Psyche opening the door into Cupid's Garden- J.W.WATERHOUSE)











Τετάρτη 23 Μαΐου 2007

ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ

Η πρόταση απ΄την εκδότρια του περιοδικού ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ, ήταν σαφής.Το δυναμικό του περιοδικού, δηλαδή οι τακτικοί συνεργάτες, καλούνταν να συνθέσουν μία ιστορία, αδιαφορο το είδος και η εκτασή της, στην οποία το "υπόβαθρο" θα ήταν αγαπημένα μουσικά κομμάτια των συγγραφέων, με λόγια ή χωρίς. Καθε συνεργατης του περιοδικού, έπρεπε, κατά την πρόσκλησή της, να φανταστεί μία ιστορία δομημένη τρόπον τινά, πανω σε μουσικά κομματια.

Την εξέπληξε ευχαριστα στην αρχή. Τα έχασε κατόπιν. 'Ενιωσε ένα ανεξηγητο κενό μέσα της. "Κομμάτια; ποιά ρε γαμώτο; ώχου τώρα , άντε να ξεθάβω τα cd. Μωρέ δε με παρατάει κι αυτή με τα σχέδιά της"

Ι predict a riot φώναξαν υποστηρίζοντάς την οι KAISER CHIEFS.

"Θα της πω ότι έχω ξεκινήσει ένα ερωτικό αφήγημα και δεν γίνεται να συνεισφέρω. Αυτό θα της πω. Εκτός αν θελει να χαλασει ολόκληρη η "ομελέτα" ,απο την κλούβια ιστορία που θα της γραψω. Trouble μουρμούρισαν οι COLD PLAY.

Η Λαβίνια έκλεισε αγχωμένη τον υπολογιστή, αφού πρώτα έλεγξε την αλληλογραφία της. Όλα τα ειχε τώρα, η κυρία εκδότρια τη μαρανε. Το πολύ πολύ να της κρατούσε μούτρα μέχρι το επόμενο τεύχος. 'Αλλωστε, απο την πρώτη συνεργασία τους της το είχε πεί: "κυρία Ροδάκη, αν μου επιτρέπετε, εγώ φραφω παντα κατόπιν πιεστικης παρουσίας της έμπνευσης. 'Οταν έρχεται, την καλοδέχομαι συνηθως. Το θεμα είναι ν' ανάψει η λάμπα μεσα στο κεφάλι μου, αν με εννοείτε, και τότε... All sparks αναφώνησαν οι EDITORS.

Το ξανάλεγε μεσα της, το επαναλάμβανε αλλάζοντας τον επιτονισμό. Είχε διαβασει καπου πως αρκεί να "χρωματίσεις" αλλιώς μία λέξη και μεταδίδεις αυτοματως διαφορετικά νοήματα.



"Ε, άει σιχτίρ , που θα κατσω ν' ασχοληθώ με το τι θα της πω! Σιγά! Θα της πω απλώς, ότι δεν έχω χρόνο."

How soon is now? αναρωτήθηκαν οι SMITHS.

Χτύπησε το κινητό της. 'Αγνωστος αριθμος. Κοιταξε για μερικα δευτερόλεπτα την οθονη σαν ηλίθια, " ο αριθμός 69...... σας καλεί- απάντηση;"

Αποφασίζει ν' απαντήσει. "Ναι..."

Το κινητό της αρχίζει να τραγουδά. Οι KILLERS με το Read my mind έχουν καταλάβει το ακουστικό.

"Ποιός είναι; Μανώλη εσύ είσαι; (τι αριθμος είν' αυτός μωρέ; πότε τον άλλαξε;)

Ο κολλητός της- ήταν ικανός για τέτοιες πλάκες. Και γιατί παρακαλώ πλάκες; Γιατι ήξερε, πως 3 τραγούδια ήταν ικανά να την αποσυντονίσουν. Το προλεχθέν, το Wonderwall των OASIS κι εκείνο το αναθεματισμένο ,των "Λατίνων Δαιμόνων" όπως τους αποκαλούσε η Λαβίνια, των INCUBUS ,το Love hurts.

Ο Μανώλης. Ο καλύτερός της φίλος, ο αχώριστος σύντροφος στις πινακοθήκες, στις συναυλίες, στους κινηματογράφους,στις εμμονές , στις κρίσεις, στις μεταμεσονύχτιες οινοποσίες. Γνωρίστηκαν στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, ένα μεσημερι του Ιουνίου. Κοιτούσαν επι μία ώρα, τον ίδιο πίνακα του Dali, "Η κυρία εξαφανίζεται" λεγόταν, ένας διπλός πίνακας, φόρος τιμής στους αγαπημένους του ζωγραφους, τον Βελάσκεθ και τον Ρέμπραντ.

Ο πίνακας απεικόνιζε μία γυναικεία φιγούρα με σχεδόν γυρισμένη την πλατη στον θεατή, που όμως ήταν ταυτόχρονα το προφίλ του Βελάσκεθ. 'Οταν μπήκαν και οι δύο, για τρίτη φορά στην αίθουσα με τον πίνακα, και συνειδητοποίησαν σε τι συνίστατο το διπλό πορτρέτο, φώναξαν ταυτόχρονα: " όχι ρε γαμώτο! έπρεπε να μπω εξαρχής από δω."

"Λαβίνια"

"Μανώλης"

"Να υποθέσω, μακρινός απόγονος του Καντ;" δεν έχασε την ευκαιρία η Λαβίνια να τον πειραξει.

" Να υποθέσω επίσης , η μετενσάρκωση της θυγατέρας του Τίτου Ανδρόνικού;" επέστρεψε το χιουμορ ο Μανώλης.

" Ναι αλλα πριν τον διπλό ακρωτηριασμο ε;" του θύμισε εκείνη γελώντας.

Αναγνωρίστηκαν. Εφεξής, αυτοκόλλητοι. Talk πρότειναν οι COLD PLAY, και αυτό έκαναν.



Ο Μανώλης είχε ένα "βίτσιο", να συνδυάζει τις ζωές τους, τιςστιγμές της ζωής τους με συγκεκριμένα κομμάτια. Ροκ ως επι το πλείστον. Και άλλα ανεκτα απ΄το ευαίσθητο αυτι του είδη. Συναφή. Ευτυχώς η ακοή της φίλης του ήταν του ιδίου φυράματος. Δεν την ενοχλούσε λοιπόν καθόλου η μουσικη επένδυση.

'Οταν ας πούμε, η Λαβίνια είχε μία εισήγηση στη Δημοτική πινακοθήκη, αλλα ενώ πείστηκε το Δημοτικό Συμβούλιο, αυτή δεν πείστηκε καθόλου απ΄τον εαυτο της, και μουρμούριζε όλο το βραδυ, ο Μανώλης έκανε το εξής: πήγε στο σπίτι της σέρνοντας πίσω του μία κούκλα εκ των δύο γερο- παράξενων του Muppet Show, με ηχητική υπόκρουση το Loser του BECK. Περιττό να πω, πως τη Λαβίνια την έπιασε κλαυσίγελως.

'Η όταν πέθανε ο πατέρας της, κι ένιωθε πως θα εκραγεί με όλον αυτό το μαυροφορεμένο συρφετό που είχε μαζευτεί στο πατρικό της σπίτι, του τηλεφώνησε, κι αυτός αμέσως παρατησε το περιοδικό και πήγαν μαζί βόλτα με τ' αυτοκίνητο.

"Ενώ αν είχαν διαβάσει Αμλετ, δε θα είχε πήξει το ματι σου στη μαυρίλα έ;" προσπαθούσε να την κανει να γελασει ο Μανώλης. Ακουσαν Drive tvn R.E.M για να τιμήσουν το τετρατροχο που τους ανεχόταν, Κilling Loneliness των ΗΙΜ, για να της θυμίσει πως ήταν εκεί μαζί της, αλλά και το

Lonely Day των SYSTEM OF A DOWN για να ξορκίσουν αυτο το απροσδιόριστο αίσθημα εγκατάλειψης που ένιωθε. Και ας μισούσε τον πατέρα της...

Και για να ν'ανανεώσουν τον όρκο τους, πως ότι κι αν συνέβαινε, αυτοι δεν ξεκολλάνε, το Never let me down των DEPECHE MODE.

Στο τέλος, έτσι, επειδή της την έσπαγαν οι κηδείες και δη οι θρησκευτικές, άκουσαν 3 φορές το Desacration smile, των RED HOT CHILLI PEPPERS, και το Lost souls forever των KASSABEAN.



Αλλα δεν ήταν ο Μανώλης στο τηλέφωνο...

Ξανά η αγωνιώδης(;), όλο περιέργεια ερώτηση: "Ποιός είναι; Δεν σας ακούω... "

Σιωπή.

"οταν αποφασίσετε να μιλήσετε, ξανακαλέστε".

Σιωπή.

" Ε, άντε και.....", το κλείνει, το θαβει μέσα στην τσάντα της και τότε πέφτει η πρώτη μαχαιριά.

Γιατί της καρφώθηκε στο κεφάλι το Creep των RADIOHEAD; Γιατί τώρα; Και μετά, συνειρμικά όλο το κομπολόϊ της μπαλάντας: Carma police των ίδιων, Ready for love των BAD COMPANY, το Roulette των SYSTEM, το Miss you των BLACK FIELD κι εκείνο το τρισκατάρατο Behind blue eyes των LIMB BIZCUIT όμως, όχι το πρωτότυπο.



Ξαναχτυπάει το κινητό της.

Ξανα τραγούδι- το Number one friend των SILENCERS. Νιώθει ένα κύμα δακρύων ν'ανεβαίνει , αλλα το διώχνει.

"Ρε Μανώλη, σταματα τις μαλακίες, αφού ξέρω πως είσ' εσύ. Γιατί βαζεις απόκρυψη; Ο άλλος αριθμος τι είναι;"



......." εγώ είμαι. Είσαι καλά;"

Η βραχνή φωνη. Αυτή η εξαίσια βραχνή φωνή. Η φωνή του. Θυμήθηκε πως τη ρωτούσε μ' αυτή τη φωνή, αν είναι τόσο μελετηρή και με το σεξ, όπως ήταν και με τα υπόλοιπα που διάβαζε...

'Ηξερε σε ποιόν ανήκε η φωνή. Και ήξερε σε ποιόν είχε πεί , πως θελει να είναι η number one friend του. Αλλα δεν του έφτανε.. Και όταν ξεκινησαν ένα λεκτικό πινγκ-πονγκ με τη βοήθεια της μουσικής, της είχε πει ότι οι KILLERS με το Bones,έκαναν την πρόταση...

Κι εκείνη του απάντησε πως πρέπει να παρηγορηθεί με το Waiting game των COOPER TEMPLE CLOSE.

Κι αυτος επιστράτευσε τότε ολο του τον αισθησιασμό, και της φώναξε μαζί με τον IGGY Cry for Love.

Τότε η Λαβίνια τον παρηγόρησε, λέγοντάς του πως αν ήταν μεθυσμένη, θα του έλεγε σίγουρα I surrender, μάρτυρές της οι RAINBOW.

Και τότε της πρότεινε να παρει τα Meds των PLACEBO, μήπως και συνέλθει, επειδή δεν εμπιστευόταν τις μεθυσμένες..και πολύ καλά έκανε.

Του θυμισε πως οι SOUND, είπαν, και να το ξέρει, Can't escape myself, κι ότι θα χρειαζόταν ένας στρατός σαν των WHITE STRIPES, ο seven nation army για να την πείσει.



"Αποφάσισες να θυμηθείς;" τον ρώτησε ειρωνικα.

"Είσαι καλά;"

" Θα είμαι , αν είσαι εσύ καλα μαζί μου , μωρό μου". ( γαμωτο! δεν έπρεπε να το πω έτσι. Γαμώτο!) σκέφτηκε.



"Που εισαι;", φαίνεται η ειλικρίνεια δεν τον αποθάρρυνε.

"Ασκληπιού, πίσω απ΄το πνευματικο κέντρο."

" 'Ερχομαι"



Οι STROKES της βγαζουν κοροιδευτικά τη γλώσσα, Heart in a cage.

" Θα σε περιμένω. Παντα το ρολόι στο δεξί χέρι φοράς;"

"Πάντα, εσύ ένα δαχτυλίδι στον δεξιό δείκτη;"



Γελασαν. Οι PLACEBO ουρλιάζουν εναλλαξ μεσα στο κεφαλι της, Every you, every me και 20 years. Λατρεμένο 20 years.

Καθεται εξουθενωμένη στο παγκακι, δίπλα στο περίπτερο, για νερό , μήπως αρχίσει και καταρρέει.

Το Weight of the world των BLACK REBEL νιώθει να την βαραινει αφόρητα.

Εκεινος το μισεί αυτό το τραγούδι. Εκέινη το λατρεύει. Οπως και το Black black heart του μορφονιού του USHER.



Σήκωσε ασυναίσθητα το κεφάλι της, σα να την ειδοποίησε το πεζοδρόμιο πως τα βήματα που την πλησίαζαν ήταν δικα του.

Στέκεται μπροστά της, την κοιτάζει μισοχαμογελώντας και μετά καθεται δίπλα της. Συνεχίζει να την κοιτάζει.

Τον θελει κι αυτός το ξερει... Το Flood των JARS OF CLAY θα ήταν καλό "χαλί" γιαυτό που νιώθει να την κατακλύζει τώρα. Nothing else matters σπαράζουν οι METALLICA.

Η' ένας συνδυασμος απο τρία αγαπημενα των DEPECHE και ένα των CURE: Once you are in the Forest, it's a question of time to get into a strange love , stripped...





(Για την proserpina,τυλιγμενο στο υπέροχο Lemon tree των FOOL'S GARDEN, με την ευχη να την ικανοποιήσει).



και για την απαραίτητη εικαστική συνοδεια, καντε κλικ εδώ για το Venus and Mars του BOTTICELLI.

auburn Kate

Δευτέρα 21 Μαΐου 2007

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

Φίλη μου έστειλε με mail τις παρακατω ερωτήσεις, το σύνολο 50! Ισως μερικές τις έχετε ξαναδεί. Αρκούμαι στο να αντιγραψω εδώ μερικές απ΄αυτες. Νομίζω είναι καιρός ν'απαντηθούν, τι λετε;


Και επειδή η φαντασία δεν μας λείπει, απ' ότι διαπιστώνω ( λάλησε η ψωνάρα), σας επιτρέπω να οργιάσετε. Λεκτικώς εννοώ! Για να δούμε- θα είναι οι απαντήσεις πιό ευφάνταστες απ΄τις ερωτήσεις;


Εννοείται ότι στέλνω πρόσκληση με ταχυδρομικό γεράκι στη συνήθη ύποπτη τετράδα( βλ. προηγούμενο ποστ ή τη στήλη εδώ, δεξιά ντε ) και σε όποιον άλλο πρόθυμο κατοικο της blogσφαίρας επιθυμεί να με τιμήσει με τις απαντήσεις του/της.


Μασήστε φύλλα δάφνης, εισπνεύστε μαγικά ευωδιαστά αρώματα και μεγαλουργήστε- άντε και με τον σουρεαλισμό στα κάγκελα...







  1. Από τι υλικό είναι φτιαγμένο το πελεκούδι και καίγεται συνέχεια;


  2. Μπορεί κάποιος ν'αποφασίσει οριστικά ότι είναι αναποφάσιστος;


  3. Πως πήρε τ΄όνομά της η μακαρονάδα "πουτανέσκα";


  4. Τι βύσμα έχει τελικά αυτός ο "ουδείς" και όλοι τον θεωρούν αναντικατάστατο;


  5. Στην ερώτηση: "θελετε να γίνετε δωρητής οργάνων ;" η φράση "πάρτε τ' αρ...δια μου" θεωρείται απάντηση;


  6. Αυτό το διαφανές-περιτύλιγμα-με-τις-φουσκάλες-που-κάνουν- τσούκου-τσούκου- και- κάθονται-όλοι-και-τις-σπάνε-σαν υπνωτισμένοι, ξέρει κανένας πως λέγεται με μία λέξη;


  7. Αυτος που βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στον "γκρεμό" και το "ρέμα" έφτασε εκεί κολυμπώντας ή σκαρφαλώνοντας;

  8. Τι γεύση έχουν τα λυσσακά;

9. Υπάρχει λογικη απαντηση στην ερώτηση "γύρισες;"



auburn Kate


(και για να δειτε αν γουσταρετε, τον ευτραφή Count Sciarra Martinengo Cesaresco δια χειρός MORETTO da BRESCIA, που μαλλον σπαει το κεφαλι του για τις απαντήσεις καντε κλικ εδώ, υπαρχει αλφαβητικό ευρετήριο των καλλιτεχνών στο κατω μερος της κεντρικης σελίδας του site για να μη μου ταλαιπωρήστε)

Παρασκευή 18 Μαΐου 2007

ΑΠΩΘΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ


Και επειδή ειμαι πολύ κακιά σήμερα και θελω να σας βασανίσω, και επειδή ο φίλτατος εν υπνώσει το έκανε παλι το θαύμα του, μου έβαλε ιδέα στο κεφαλι, θα ήθελα να μου πείτε ποιό είναι το μεγαλο σας απωθημένο, αυτο που το σκεφτεστε, το προβαλλετε στην ιδιωτική σας οθόνη και καθε φορα ανατριχιάζουν κι οι πατουσες σας, που λεει ο λόγος. Αυτό που σας κανει να νιώθετε μία αφόρητη επιθυμία, που σας ποναει ακόμη και σωματικά. Προφανως ειναι φαντασιωση- δεν είναι; τι είναι η φαντασίωση άλλωστε; αυτό που επιθυμούμε διακαώς και το "έχουμε" μόνο στον ύπνο μας και ξυπνάμε το πρωί με ένα παράπονο, με μια ακατάσχετη επιθυμία να το βρούμε και με νεύρα αχαλίνωτα όταν μία ξερή, αντιερωτική φωνή μας επαναφέρει στην άθλια πραγματικότητα. Ο Μπόρχες έλεγε σ' ένα διήγημά του πως θα ήταν ατιμωτικό αν συνειδητοποιούσε καποιος πως δεν είναι παρά η προβολή του ονείρου καποιου άλλου. Δεν υπαρχει δηλαδή, είναι το όνειρο καποιου άλλου. "Ζει" όσο διαρκεί ο ύπνος του άλλου. Κι όταν αυτός ο άλλος ξυπνήσει;



Οταν βασανίζομαι απ΄αυτα που επιθυμώ και δεν έχω, σκέφτομαι μήπως κι εγώ είμαι απλώς ένα φάσμα του ονείρου καποιου άλλου.Πόσο διαρκεί αυτό το όνειρο;







Περιττό να πω ότι περιμενω να πειτε ψέμματα! Σιγα μην γραψετε εδώ ποιο είναι το μεγαλυτερό σας απωθημένο... Αλλα ο καθαρευουσιάνος υπναράς θελω ν' απαντήσει, αν θελει κι αυτός, καθως και το χερουβείμ(ονοματα δε λέμε, Σπύρο δείχνουμε) και η μαργαριτούλα που επιβιώνει στα βιομηχανικα τοπία και η κυρία του κατω κοσμου επισης. Υποθέτω χρυσά μου αναγνωρίσατε τους εαυτούς σας! Και όποιος άλλος γουσταρει.

auburn Kate

(φωτό: Monica Belluci,πηγή: www.allposters.com)

Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

ΔΗΘΕΝ ΑΠΟΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ

Βιαστικό ποστ. Απλώς κοίταζα τη σελίδα με τη λίστα των ημερών που είναι αφιερωμένες σε κατι και είδα ότι αύριο είναι η παγκόσμια ημέρα κατα της ομοφυλοφοβίας. Οσοι φοβούνται μην κολλήσουν ομοφυλοφιλία, παρακαλώ να μη συνεχίσουν το διάβασμα. Ποιός ξέρει τι περίεργες διεργασίες θα συντελεστούν στο υπογάστριό τους και ξαφνικά όταν σταματήσουν το διάβασμα θα νιώσουν μια ανεξέλεγκτη ανάγκη να προβούν "σε ασελγείς πράξεις με άτομα του ιδίου φύλου". Δεν έχω χρόνο και όρεξη αυτή τη στιγμή να σας παραθεσω αποσπασματα από δικαστικες αποφάσεις για να δείτε τη διατύπωση σ' ό,τι αφορά την ομοφυλοφιλία.
Ούτε θα ξαναπώ αυτά που έχουν ειπωθεί πολλάκις.
Θα σας θυμίσω μονο εκείνη την ταινία την οποία ούτε εγώ κατάφερα να δώ ακόμη. Το straight story. Ενας ανάποδος κόσμος, ένας κοσμος απ΄την ανάποδη. Η αντιστροφή της "ντροπής", του " εμένα το παιδί μου είναι ετεροφυλόφιλος", του "πας με γυναίκα; θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια!".
Θλίβομαι με τέτοιες παγκόσμιες ημέρες, το έχω ξαναπεί. Νομίζω πως η καλύτερη γιορτή είναι η εν τοις πράγμασι αποδοχή ή,για όσους είναι της "ορθόδοξης" σχολής, η ανεκτικότητα ,ο σεβασμος και αναγνωριση της σεξουαλικης προτίμησης.Στο μέτρο που δεν αναγκαζεις το συνάθρωπό σου να έχει " ερωτικη συνομιλία" μαζί σου, για μενα έχεις το αναφαίρετο δικαίωμα να κανεις ό,τι γουσταρεις. Να ικανοποιηθείς όπως σου αρεσει. Υπαρχει μία ιταλικη ρήση που λεει: " κατω απ΄τον αφαλό δεν υπάρχει μήτε πίστη, μήτε νόμος". Δεν συμφωνώ με τη έλλειψη πίστης ή την έλλειψη νόμου. Αλλα συμφωνω΄με τη ύπαρξη νόμου σεβόμενου την ιδιωτικότητα και την αυτονομία μας όπως
εκφράζεται ΚΑΙ στην επιλογή ερωτικού συντρόφου. Ανεξαρτήτως φύλου.
Σκεφτείτε: αν η κοινωνία μας προβαλε ,νομικά και κοινωνικά την ομοφυλοφιλία,η "μειοψηφία" θα ήταν οι ετεροφυλόφιλοι. Αρκεί να φανταστείς τον αντεστραμμένο κόσμο και όλα είναι δυνατά, είναι;

auburn Kate
( η εικονα που θά' θελα να το συνοδεύει(GUSTAV COURBET-the sleepers/Sleep) Αν θελετε δείτε την εδώ

Δευτέρα 14 Μαΐου 2007

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Δε θυμόμουν πως χτες , κατα το ημερολόγιο των ανθοπωλείων/ζαχαροπλαστείων και της ενοχής μας, ήταν η γιορτή της μητέρας. 'Οσες φορές προσφερα δώρο στη μαμα μου για την εν λόγω γιορτη, σκόνταφτα πανω σε δύο δυσάρεστα φαινόμενα- την ίδια τη μαμά μου, η οποία ως άλλη νευρωτική μαγείρισσα, προσπαθουσε να δαμασει ό, τι είχε αγοράσει για το γεύμα της ημέρας, το οποίο κατά ανεξήγητο για μενα τρόπο, ήταν πάντα ιδιαίτερα χρονοβόρο και περίπλοκο. ΠΑΝΤΑ. Σα να προσπαθούσαν να μου πουν κάτι οι κατσαρόλες και τα ταψιά.
Το δεύτερο, ήταν ένας χείμαρρος από: "βρε κοριτσάκι μου δεν ήταν αναγκη" , " αφού σου έχω πεί να μη χαλας τα λεφτά σου για μενα", " δε θελω δώρα, να φτιαξεις τη ζωή σου, να βρείς δουλεια επιτέλους, αυτό θέλω".
'Οπως ίσως αντιλαμβάνεστε, το να προσφέρεις δώρο στη μαμά με ψυχισμό 10χρονου, κι εκείνη να στο ανταποδίδει με μουρμούρα-υπενθύμιση, πως δεν είσαι πλέον ανέμελο 10χρονο, δημιουργεί μία πολύ επικίνδυνη δυσφορία. Μου ερχοταν να της πετάξω το δώρο στα μούτρα και να φύγω.
Το επόμενο βήμα ήταν να κοψω εδώ και χρόνια την "κακή" συνήθεια. Βασικός λόγος, εκτός απ' τον προαναφερόμενο, ήταν ότι θεωρούσα τέτοια δώρα κομψό εμπαιγμό. Σα να βλέπεις τη μαμά σου να είναι μεταξύ κουζίνας, σιδερωτηρίου, κρεβατοκάμαρας, αλλόφρων , χωρίς βοήθεια και να τη ρωτάς ευγενικά: " είσαι καλά μανούλα;"
'Ενιωθα πως το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να της προσφέρω, θα ήταν μία δεύτερη ζωή, που θα ξεκινούσε από κει που σταματησε η δική της, λόγω γάμου... μαμά παλαιάς κοπής... πολύ παλαιάς.
Χτες στο ΒΗΜΑgourmet, διάβαζα ένα κείμενο-γαστρονομικο οιονεί αφιέρωμα στις μαμαδες, το οποίο ξεκινούσε με το εξής απίστευτο ιστορικό: Η σύγχρονη γιορτή της Μητέρας κατάγεται απ' τον θυμό μερικών μαμαδων απ΄τη Δυτική Βιρτζίνια των Η.Π.Α, όταν, επειδή κανείς δεν τις βοηθούσε στις οικιακές δουλειές, πήραν ανάποδες και τους άφησαν άπλυτους/αξεσκόνιστους κ.λ.π. για 3 1/2 βδομάδες. Το συμβάν, έλεγε το κείμενο, καταγράφηκε στη Ιστορία σαν το Μεγάλο Απόστημα του 1908, το οποίο προφανώς ξεφούσκωσε "βελούδινα", όταν οι μαμάδες ηρέμησαν μετά την προσφορά λουλουδιών και ευχετήριων καρτών που περιείχαν "απελπισμένες εκκλήσεις"!
Μόλις το διαβασα, τα ενοχικά σύνδρομα εξαφανιστηκαν από μεσα μου. Δηλαδή, αν ερμηνεύω σωστά αυτή τη συνοπτική καταγραφή, οι κυρίες εξαγριωμένες, μαλάκωσαν με τα άνθη και τα παρακάλια και επέστρεψαν στο "ρόλο " τους; Φαντάζομαι , έκαναν και διπλοβάρδιες για να συγυρίσουν...
Συνεπώς, το να γιορτάζουμε κι εμείς την ημέρα, ισοδυναμεί με έμμεση αποδοχή της μεταμέλειάς τους. 'Εκαναν μία αντίσταση 3 1/2 εβδομάδων, εκτονώθηκαν και επέστρεψαν κατόπιν στα καθήκοντά τους, ίσως και με δηλώσεις εκ μέρους των παραμελημένων , του τύπου: " αγάπη μου, νομισα πως τρελαθηκες- τι σ' έπιασε;" Τους έφτιαξαν και μία γιορτη για να τους βουλώσουν δια παντός το στόμα και όλα έγιναν όπως πριν. Ερώτηση: τι γιορτάζουμε ακριβώς; Τον ξεσηκωμό-διαμαρτυρία, ή το "λαδωμα" και την επιστροφή με τη ουρά στα σκέλια;

Ε όχι λοιπόν, αυτή η ιλαροτραγωδία πρέπει καποτε να σταματήσει. Η γιορτή της μητέρας είναι, κατά τη γνώμη μου, η γιορτή της συμμόρφωσης των θηλυκών γεννητόρων, το σκύψιμο του κεφαλιού, και το "τουμπάρισμα" απο τις ικεσίες άχρηστων, επιτρέψτε μου, και ανίκανων για στοιχειώδη αυτοεξυπηρέτηση μελών της οικογένειας.
Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Ας γιορτάσουν άλλοι.

Σημείωση: Δώρο δεν της αγόρασα για χτες. Η μέρα, και για κείνη και για μενα, φαινοταν άλλη μία Κυριακή. Αρκεστηκα στο να επιδοθώ ,χωρίς εκείνη, στο τύλιγμα αμπελοφυλλοντολμάδων. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω...
Δε θελω να περιαυτολογήσω, αλλα αν δεν είχε και μενα τη βουλιμική να τη συνδράμω, ακόμη θα τύλιγε...

auburn Kate

(για να δείτε αν γουστάρετε, την εικόνα που θα συνόδευε αυτό το κείμενο,Le NAIN Brothers-A woman with five children, καντε κλικ εδώ)

Παρασκευή 11 Μαΐου 2007

ΔΙΛΗΜΜΑ;


Κι επειδή θεολογήσαμε μεσες άκρες,(το ομολογώ εδώ, ο Εν υπνώσει φταίει, αυτός μου έβαλε,άθελά του, παλι την ιδέα γιαυτόν το "γνωστό-άγνωστό").
Ερωτώ λοιπόν: τι θα διαλεγατε αν θεωρήσουμε πως υπάρχει και ο καλός(;) θεούλης και βεβαιως το αντίβαρό του ,η αναγκαία συνθήκη για να είναι δημοφιλής στο πλατύ κοινο(όπως είπε ο κύριος Κοκτώ- περί δημοφιλίας, το άλλο περί αναγκαίας συνθήκης είναι δικό μου), ο Σατανας ο ίδιος, θρονιασμένοι στις επικράτειές τους και σας έθεταν την παρακατω ερώτηση:
ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ή ΔΟΥΛΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ;

και γιατί παρακαλώ θα διαλέγατε το ένα ή το άλλο,τα επιχειρήματά σας , αμ τι έτσι θα την γλυτώσετε;
καλό Σ/Κ και αναμένω την απεικόνιση των διλημματων σας....

auburn Kate
(εικόνα: FRANZ von STUCK-Lucifer,πηγή: www.artmagick.com)

Πέμπτη 10 Μαΐου 2007

ΛΕΜΟΝΟΔΕΝΤΡΟ


Το ξανάκουσα χτες. Δεν είναι καινούργιο . Το έχω ακούσει άλλες τρεις φορές μεχρι τώρα.Ενα απίστευτο κομματι κατα τη γνώμη μου. Το Lemon tree των Fool'sGarden. Πιάστε τίτλο τραγουδιού και καταλήξτε στ΄όνομα του συγκροτήματος. Κήπος του ηλίθιου ή του τρελού; Μου θύμισε τον πίνακα του Bosch το πλοίο των τρελών.
Ξεκινάει με έναν κοφτό επαναλαμβανόμενο ήχο, μαλλον δοξαριές σε βιολί, και καταλήγει, αυτό το προοίμιο, σε ήχο σπασίματος ποτηριού(!). Ετσι μου φαίνεται.
Καθε φορα που τ' ακούω φανταζομαι τον ερμηνευτή να σπαζει το ποτήρι από αγανάκτηση. Διαβάστε τους στίχους και θα καταλαβετε..Είναι νομίζω απ΄τους πιό τρυφερούς και αληθινούς στίχους που έχουν γραφτεί. Αυτό το λεμονάκι είναι τελικα τόσο φωτεινό,σα μια ηλιόλουστη μέρα. το λατρεύω αυτο το τραγουδι. Αν το πετύχετε ακούστε το και φανταστείτε ένα θλιμμένο πλάσμα που καίγεται από επιθυμία , να χάνεται μέσα σ΄ένα λεμονόδασος.
Enjoy...
LEMON TREE
( music & lyrics by Hinkel/ Freudenthaler)

I' m siiting here in a boring room, it's just another rainy
Sunday afternoon. I'm waisting my time, I got nothing to do.
I'm hanging around, I'm waiting for you,
but nothing ever happens- and I wonder.

I'm driving around in my car, I'm driving too fast, I'm
driving too far. I'd like to change my point of view.
I feel so lonely, I'm waiting for you,
but nothing ever happens- and I wonder.

I wonder how, I wonder why yesterday you told me
'bout the blue blue sky and all that I can see is just
a yellow lemon tree. I' m turning my head up and down
I'm turning, turning, turning,turnig, turning around.
All that I can see is just another lemon tree.

Sing: dah...

I'm siiting here, I miss the power, I'd like to go out,
taking a shower, but there's a heavy cloud inside my head.
I feel so tired, put myself into bed, where nothing ever
happens- and I wonder.

Isolation- is not good for me.
Isolation- I don' t want to sit on a lemon tree.
I'm steppin' around in a desert of joy.Baby anyhow I' ll get
another toy and everything will happen-and you'll wonder.

I wonder how, I wonder why yesterday you told me
'bout the blue blue sky and all that I can see is just
another leomon tree. I'm turning my head up and down
I'm turning, turnig,turning,turing,turning around
and all tha I can see is just a yellow lemon tree.

And I wonder, wonder
I wonder how, I wonder why yesterday you told me
'bout the blue blue sky and all that i can see
and all that i can see
and all that I can see is just a yellow lemon tree.


auburn Kate

Τρίτη 8 Μαΐου 2007

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΠΡΟΥΣΤ


Καλώς ή κακώς υπέκυψα στον πειρασμό του τρισκατάρατου ερωτηματολογίου. Εννοείται πως η πρόσκληση είναι ανοιχτή και σε άλλους που θέλουν να νιώσουν συνεντευξιαζόμενοι ή ανακρινόμενοι, διαλέγετε και παίρνετε. Απευθυνω πρόσκληση στο αηδόνι που ειδικεύεται στις χαμηλές πτήσεις, επειδή " αν το συμπλήρωνα καποια άλλη στιγμή να έλεγα άλλα" και στη κυρία του κατω κόσμου, άσε τα ρόδια και πιάσε τα ερωτηματολόγια proserpina!
Λοιπόν, βουρ!


1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;


Να ζώ χωρίς φόβο, τη ζωή που γουστάρω με τους ανθρώπους που αγαπώ.


2. Τι σας κανει να σηκώνεστε το πρωί;


Δεδομένου ότι κοιμάμαι με μουσική και γίνεται το κεφάλι μου κουρκούτι, το ερώτημα είναι ξυπνάω; από τι; Πάντως ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ το πρωινό ξύπνημα όταν είναι για δουλειά. Και δεν γουσταρω και να μου μιλανε για 1 ώρα τουλάχιστον, προσοχή σκύλος δαγκώνει.


3. Η τελευταία φορά που ξεσπασατε σε γέλια;


Χτες, μ' αυτά που μου έλεγε ένα τρίχρονο, ξανθό λουλουδάκι.


4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;


Αγύριστο κεφάλι είναι το δεύτερο όνομά μου, και βιβλιομανής το τρίτο.


5. Το βασικό ελάττωμά σας;


Το ότι η συνείδησή μου πασχει από χρόνιες αυπνίες, και η φυγανθρωπία μου...


6. Σε ποιά λαθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκια;


Σ΄αυτά που συνοδεύονται από ειλικρινή συγγνώμη.


7. Με ποιά ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;


χμμμ.... ταυτίζομαι; όχι.Οι: Μαφάλντα, Μόλυ Γιάροου, Caravaggio και Bryan Molko θεωρουνται ιστορικες προσωπικότητες; ( εδώ ακούστηκε ένας κρότος απ΄τα γυαλιά του κυρίου Προύστ που έσπαζαν με απόγνωση).


8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;


Αυτοι που μενουν πιστοί στις αρχές τους κι ας μην τους συμφέρει, και όσοι βλέπουν τα πραγματα παντα με ολόκληρη συνείδηση. Αυτοι που παράγουν σκέψη.


9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;


Τζιά με αγαπημένους. Και όσα ονειρεύομαι και δεν έχω πραγματοποιήσει ακόμη, κι είναι πολλά...


10. Οι αγαπημενοι σας συγγραφείς;


Ελύτης,Tracy Chevalier, Σώτη Τριανταφύλλου,Κωστής Παπαγιώργης, Σαίξπηρ,John Fowls,Φαίδων Ταμβακάκης, Πέτρος Τατσόπουλος,Ζυράνα Ζατέλη και λοιποί! Name dropping θα κανουμε τώρα; Οποιος καταφέρνει να με πάρει στο λαιμό του με τις ιδέες του.


11. Ποιά αρετή προτιματε σ' εναν άντρα;


Τις εξης 5: πνευματικη καλλιέργεια, παθος, τρυφερότητα,ευγένεια και αντοχές στο κλινάρι.


12. ... και σε μια γυναίκα;


(Τι θα γίνει με τις φυλετικά χωρισμένες ερωτησεις κύριε Μαρσέλ;) Τις ίδιες ακριβώς.


13. Ο αγαπημενος σας συνθετης;


Mozart, Χατζιδάκις, Παπαδημητρίου.


14. Το τραγουδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;


Δεν σφυρίζω στο ντους. Δεν αντέχω ν' ακούω τη φωνή μου. Βάζω άλλους να άδουν.


15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;


Το Μονόγραμμα( γαμώτο, δεν είναι μόνο ένα!)


16. Η ταινία που σας σημαδεψε;


The Hours.Τελεία.


17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;


Λοιπόν, επειδή μ' εκνευρίζεις κύρ Μαρσελ με τους μονισμούς σου, θα αναφέρω ενδεικτικα 3:


Caravaggio, J.W.Waterhouse και L.A.Tadema


18. To αγαπημενο σας χρώμα;


Το μπλε που έχει ο ουρανός μεταξυ 9.00 και 9.30 το βραδυ.


19. Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;


Το ότι κατάφερα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου χωρις να γίνω ανθρωποκτόνος των θορυβοποιών...


20. Το αγαπημενο σας ποτό;


Ξηρός οίνος και νερό, πολύ νερό.


21. Για ποιό πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;


Παντως όχι για ό,τι έχω κανει! Για αυτά που δεν έχω κανει ναι.


22. Τι απεχθανεστε περισσότερο απ' όλα;


Τη φέτα, την ψαρόσουπα, τον πατσά, τη νοοτροπία "γαμάω και δέρνω", το γάμο, τους υποκριτές και τον σεξισμό/ρατσισμό/πατερναλισμο/αυταρχισμο. Ουφ!


23. Οταν δεν γραφετε, ποιά είναι η αγαπημένη σας ασχολία;


Διαβασμα, μουσικη, συζητήσεις μαραθώνιες με αγαπημένους,κινηματογράφος,θέατρο, ζωγραφική(να βλέπω όχι να ζωγραφίζω) , βολτες, παρατήρηση.


24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;


Να έρθω μούρη με μούρη με ανακόντα, κι άλλα ερπετοειδή. Μπλιαχ!!!


25. Σε ποια περίπτωση επιλεγετε να πείτε ψέμματα;


Οταν θελω να αποφύγω καποιον κομψά, και με τη λιγότερη μουρμούρα ...

26.Ποιό είναι το μότο σας;

Μότο; οπως λεμε auto moto und sport μήπως; Α! αυτό. " 24ωροι αιώνες τον έκαναν νευρασθενή χωρίς να τον δαμάσουν"- Αλέξανδρος Μπάρας . Και the heart is an organ of fire...


27. Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;


Μα μετά από παθιασμένο σεξ. Υπαρχει καλύτερος θανατος;


28. Εάν συνεβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θελατε να σας πεί;


Αν είναι τοσο καρασαδιστής και κουφάλογο , όπως έχω διαπιστώσει εδώ και χρόνια.


29. Σε ποιά πνευματική κατάσταση βρισκεστε αυτόν τον καιρό;


Είμαστε ανοιχτά ολο το 24ωρο και Σαββατοκύριακα....



Αναμένω εσας...


auburn Kate

(εικόνα: RENE MAGRITTE-Not to be reproduced(La reproduction Interdit, πηγή: www.psyc.queensu.ca/~psyc382/MagritteNot.html)

Δευτέρα 7 Μαΐου 2007

ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ


Σάββατο 8.00, βράδυ. Τι βραδυ δηλαδή, παρατεταμένο απόγευμα, βλέπω τη θάλασσα στο βάθος, το βουνό απέναντι, πολύ κοντά μου. Θα προτιμούσα διακαώς να τα βλέπω αντίστροφα- τη θάλασσα απέναντι και το βουνό στο βάθος, αλλά η πραγματικότητα ειρωνεύεται κατ' εξακολούθηση τις προθέσεις και τις επιθυμίες μας...
Δίπλα μου αναπαύεται κενό περιεχομένου ένα μπουκαλάκι που είχε Φατουράδα . Λέω είχε, επειδή μόλις πριν λίγο τσάκισα τα τελευταία σφηνάκια με τη συνδρομή της αγαπημένης μου κολλητής. Συνοδεία του αγαπημένου μου σταθμού βεβαίως-βεβαίως. (ορισμός του φίλου: Φίλος είναι αυτός που ανέχεται μέχρι αηδίας την εμμονή σου για συγκεκριμένο σταθμό).
Η οποία Φατουράδα, υπέπεσε στην αντίληψή μου πρόσφατα και εξεπλάγην. Ηδύποτον από τσίπουρο αρωματισμένο με κανέλα και γαρύφαλλο. Δυναμίτης ανεκτός απ΄το στομάχι μου όπως διεπίστωσα. Αν έχετε δοκιμάσει και λατρέψει την κράνια , βορειοελλαδίτικης προέλευσης, τότε αν πιείτε αυτό, νομίζω θ'αναφωνίσετε " βρέθηκε το δίδυμο αδελφάκι του" εκ Κυθήρων όμως.
Περισσότερο εξεπλάγην με το ότι τα σφηνάκια που κατέβαζα μονορούφι, δεν άγγιξαν καθόλου τη νηφαλιότητά μου. Για να γράψω ίσως. Για αν οδηγήσω, μάλλον πολλά ήπια.
'Ομως το πραγματικό δώρο της ημέρας δεν ήταν το οινοπνευμα, 42 βαθμών παρακαλώ, ήταν η φίλη μου.
Ξέρω, ξέρω, " άσε μας μωρέ, σιγά τα λάχανα, τίποτα πιό πρωτότυπο έχεις να μας πείς; την ξέρουμε την αξία της φιλίας και μπλα, μπλα μπλα..."
Βεβαίως και την ξέρετε- αλλα εγώ που είμαι απ΄τον Μάρφαν και ψειρίζω πολυ τα γήινα φαινόμενα, θέλω να σας θυμίσω κάτι. Να σκεφτείτε αν έχετε φίλους, αληθινούς, όχι "γνωστούς" ή περιστασιακούς ενθουσιώδεις κολλητούς, που ξεκολλάνε με τις πρώτες σταγόνες...
Να θυμηθείτε ποιοί είναι οι αγαπημένοι σας φίλοι, τί γνωρίζουν για σας, τα "παραδεκτά" και τ' "απαράδεκτα", αυτά, τα οποία άνθρωποι μη επιλεγμένοι από εσάς, βλέπε γονείς, ενδεχομένως αν τα μάθαιναν, ν' αντιδρούσαν με το αντανακλαστικό ελληνικής ταινίας του '60: " Ελένηηηηη, το δίκανο! "
Θυμηθείτε , πόσες φορές οι επιστήθιοι φίλοι σας, αυτοί που ίσως τους θεωρείτε την πραγματικη σας οικογένεια, σας ντάντεψαν, σας πήραν αγκαλιά και σας κράτησαν εκεί μέχρι να μπορέσετε αξιοπρεπώς να ξαναντικρύσετε τον κόσμο, σας σιχτίρισαν επειδή σας είχαν πιάσει τα υπαρξιακά/ ερωτικά σας, 1 μετά τα μεσάνυχτα και θέλατε επειγόντως να κλαφτείτε, αλλα δεν βλέπατε ότι ο φίλος/η σας είχε γίνει ήδη κομμάτια και συνεπώς δεν μπορούσε να σας στηρίξει εκείνη τη στιγμή...
'Η πόσες φορές νομίσατε πως θα πηδήξετε από το πλησιέστερο παράθυρο και κατέφθασε ναυαγοσώστης ένα τηλεφώνημα/μήνυμα/ονειρεμένο δώρο από τον φίλο σας, που σας απογείωσε και σας θυμισε πως ναι ρε γαμώτο, ακόμη και το απόλυτο σκοτάδι δεν είναι τόσο απόλυτο.
'Ενας καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο, είχε πεί με εμφανή ικανοποίηση πως τους συγγενείς ( θα προσθέσω και τους συναδέλφους, ενίοτε) ΔΕΝ τους επιλέγουμε. Επιλέγουμε τους φίλους όμως. Κι αυτό νομιζω δίνει πρόσθετη αξία σ΄αυτή τη σχέση.
Αν αγάπη είναι να γνωρίζεις τα πάντα για τον άλλο και να συνεχίσεις να τον αγαπάς, τότε οι άνθρωποι που επιλέγουμε να ξεναγήσουμε στα δωμάτια του οίκου που λέγεται ΕΓΩ, είναι εκλεκτοί επισκέπτες. Οι οποίοι έχουν το ευτυχές/ατυχές προνομιο να μας βλέπουν απ΄την καλή και την ανάποδη. Κάποια μου είπε καποτε για τις "σχέσεις της Κυριακής", υπονοώντας τις σχέσεις όπου συμπεριφερόμαστε σα να βρισκόμαστε υπό επιθεώρηση κι έχουμε φορέσει "τα καλά μας".
Πιστεύω πως η ουσία της φιλίας είναι ακριβώς η απουσία "σχέσεων της Κυριακής", γιατί δεν είναι καν σχέσεις αυτές. Είναι αμοιβαίος θαυμασμός βιτρίνων.
Τι θα κάναμε χωρίς τους αγαπημένους μας φίλους; θα πηγαίναμε να πνιγούμε μία ώρα αρχύτερα,αυτό θα κάναμε.
Ο "κόκκινος" παίζει ένα καινούργιο κομμάτι, δεν έχω μάθει ακόμη τον τίτλο του:
".....and when I need you
then I know that you'll be there with me "


Y.Γ.: Συγχωρήστε μου το τυχον εξομολογητικό παραλήρημα, αλλά in vino veritas...


auburn Kate
(εικόνα: LAURENCE ALMA-TADEMA - The baths of Caracalla, πηγή:www.artmagick.com)



Παρασκευή 4 Μαΐου 2007

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ


Ωραίο δεν είναι; πάνω από τη λίμνη Tahoe, σε καποια αμερικάνικη πολιτεία. Φανταστείτε να βουτάτε στη λίμνη από το καλαθάκι του αερόστατου, εύχομαι μόνο ο πυθμένας να είναι επίπεδος, χωρίς φονικά εξογκώματα, βραχάκια, και απαίσια πλασματα που περιμένουν στα σκοτάδια της, για ν' αρπάξουν τον ατυχή που ονειρεύτηκε βουτιά απ΄τα σύννεφα στο νερό με συνοπτικές διαδικασίες. Πως το ελεγαν εκείνο το βιβλίο του Ιουλίου Βερν; 5 Βδομάδες με αερόστατο; Θυμαμαι πως οταν το διάβαζα, μόλις έφτανα στο σημείο που αναγκαζονται να ξεφορτωθούν όλα τα βαριά αντικείμενα , μα όλα, ακόμη και τρόφιμα, προκειμένου να πάρει ύψος το φλεγόμενο μπαλόνι, αναρωτιόμουν από μέσα μου: έ και πως θα ζήσουν μέχρι να προσγειωθούν; θα φάνε ο ένας τον άλλο;
Δεν το θυμαμαι το τέλος, παρότι το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα στο σπίτι της γιαγιάς μου τα καλοκαίρια. 'Οταν ζούσε η γιαγιά μου... όταν ήμουν μικρή και όταν πίστευα ακομη πως μπορείς να κάνεις τα πάντα ή να πείς τα πάντα, χωρίς συνέπειες.
Ευτυχώς υπάρχουν τ' αερόστατα, αλλά κυρίως το ιδιωτικό μας αερόστατο, ο νούς, ταξιδεύει χωρίς αποσκευές και μπορεί ν' απογειωθεί ή να προσγειωθεί σε δευτερόλεπτα. Και κυρίως δεν κινδυνεύουμε να μας το κλέψουν. Ακομη κι αν εγκαταστήσουν μέσα μας συσκευή παρακολούθησης....

auburn Kate

(φωτό, πηγή: www.tahoesbest.com/101/images/balloons.jpg)

Τετάρτη 2 Μαΐου 2007

ΜΠΟΥΤΙΚ ΚΡΕΑΤΩΝ


Στις 3 Μαίου το ευυπόληπτο τηλεοπτικό κοινό, θ΄απολαύσει μηρούς, οπίσθια και μικρά ή μεγαλύτερα στήθη, με το τσουβάλι.
Στον "διαγωνισμό ομορφιάς" προβλέπεται σκληρότατος συναγωνισμός, διότι από φωτογραφία των δια-γκωνιζομένων που είδε σε ένθετο εφημερίδας, στην οποία ποζάρουν μισοαγκαλιασμένες και με χαμόγελα διαφήμισης οδοντόκρεμας, πρόκειται κοινώς για κορμάρες, και είμαι σχεδόν σίγουρη πως κάποια απ΄αυτές κι αν ακόμη δεν στεφθεί "πρόσωπο της χρονιάς", σίγουρα θα τσεπώσει αρκετά ευρώπουλα για να ποζάρει όπως γεννήθηκε σε κάποιο μηνιαίο "ανδρικό" περιοδικό. 'Εχουν φύλο τα περιοδικά;
Θα είχε ενδιαφέρον να διοργανωνόταν διαγωνισμός ασχήμιας, να δούμε τέλος πάντων πόσες κακάσχημες δεσποσύνες υπάρχουν στην ελληνική επικράτεια, να τις μετρήσουμε σαν μαργαρίτες και αφου τις μαρκάρουμε επαρκώς, να τις γιαουρτώνουμε συχνά-πυκνά, επειδή ως γνωστόν τη δική μας καμπούρα την ανεχόμαστε πιό εύκολα όταν χλευάζουμε την καμπούρα του μπροστινού μας.
Πόσο θα φουσκώναμε από αυτοπεποίθηση, αν γνωρίζαμε πως το ασχημότερο κορίτσι της Ελλάδας είναι πράγματι πιό άσχημο κι από εμάς; Θα ήταν απ΄τις λίγες φορές που θα ευχαριστούσαμε τη φύση που μας προίκισε με την ιδιότητα του μπάζου ,συνεπώς την πρωτιά μόνο σε μιά άλλη ζωή θα την βλέπαμε και πολύ θα χαιρόμασταν...
Δεν προτίθεμαι να παρακολουθήσω τηνπαρέλαση "φρέσκου κρέατος"- γιατί περί φρέσκου πρόκειται. Η ηλικία των μονομάχων κυμαίνεται μεταξύ 18 και 24 ετών. Μια χαρά φρεσκαδούρες δηλαδή. Ιδανικός καμβάς για να εφαρμοστούν πάνω του όλα τα επιτεύγματα της βιομηχανιας καλλυντικών.
Για άλλη μία χρονιά, θα μαζευτούν "πιπίνια" στην πίστα για ν'αποδείξουν στο φιλοθεάμον και με ανάγκες οφθαλμόλουτρων, κοινό ότι εκτός από "μπαλκόνια" , "θεωρεία" και λοιπά οικοδομικά χαρακτηριστικά, διαθέτουν και πνεύμα, το οποίο όμως ως γνωστόν πουλάει ευκολότερα όταν συνοδεύεται από ελκυστικό περιτύλιγμα. Αυτό μας προσφέρουν, περιτύλιγμα.
Και ποιός είναι ο τελικος προορισμός του αμπαλάζ; Μα το πλησιέστερο καλάθι αχρήστων...

auburn Kate
(εικόνα: QUENTIN MASSYS- Old woman(the Queen of Tunis),πηγή: www.wga.hu)