Δευτέρα 30 Απριλίου 2007

ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΟΥΝΑ ΤΟΥ PETER RABBIT;


Την Beatrix Potter δεν τη θυμαμαι. Λησμονιά στα όρια της άγνοιας. Μάλλον φευγαλέα σύνδεση μόνο μεταξύ τρισχαριτωμένων κουνελιών και της ιδιότητάς της ως συγγραφέα παιδικών βιβλίων έχω στο κεφάλι μου.
Αποφάσισα να δώ το φερώνυμο έργο που παίζεται αυτή την περίοδο στους κινηματογράφους και εκκρεμεί να μάθω αν πρόκειται περί πιστής βιογραφικης ταινίας ή όχι. Ο βασικος λόγος που πήγα να το δώ ΔΕΝ ήταν η Ζελβέγκερ, την οποία αντιπαθώ βαθύτατα φυσιογνωμικά- αυτά τα φουσκωμένα και τόσο ανορθωμένα μάγουλά της και η συνεχώς χαμογελαστή της όψη με διαολίζουν, κυρίως επειδή φοβαμαι πως πρόκειται γι΄άνθρωπο που ενδεχομένως πιστεύει ότι τη μεγαλύτερη χοντράδα αν τη συνοδεύσεις μ΄ενα χαμόγελο τόσο πλατύ, συγχωρήται. Διαολίζομαι μ΄αυτούς που πιστεύουν πως ένα χαμόγελο αποτελεί αντίδοτο για τα πάντα, ακόμη και για τα δηλητήρια ή την αδιακρισία.
Ο βασικός λόγος ήταν τα σκανταλιάρικα κουνελάκια(όχι του Playboy, τ'αυθεντικά) με τα μεγάλα αυτιά και τα κοστούμια με τα μεταλλικά κουμπιά! Κυρίως για τη σκηνή που η συγγραφέας, κατενθουσιασμένη απ΄τη γνωριμία της με τον εξίσου ενθουσιασμένο μαζί της και εξίσου άπειρο εκδοτικά, εκδότη της, απειλεί έναν ζωγραφιστό κούνελο ότι θα τον σβήσει ,αν δεν συμπεριφερθεί "καθώς πρέπει".
Το χρόνο που εκτυλίσσεται η ζωή και το έργο της Potter, δεν κατάφερα να προσδιορίσω ακριβώς, βικτωριανή Αγγλία, μέσα προς τέλη 19ου ή αρχές 20 αιώνα. Ο χώρος, σαφέστατος- η οργιαστική αγγλική εξοχή. Είναι επίσης σαφή τα ξεσπάσματα περί γυναικείας χειραφέτησης που διατυπώνονται και από την Potter και από την ομοϊδεάτισσα αδελφή του παρ' ολίγον συζύγου και εκδότη της. Παρ' ολίγον, επειδή τα κακαρώνει τελικώς, ακριβώς στο σημείο που έχουμε αρχίσει να λιγωνόμαστε από την υπερβολική ευτυχία που χτυπάει την πόρτα της Beatrix με κίνδυνο να τη στείλει στο τρελοκομείο.
'Αλλοι τα έχουν παρατηρήσει και καταγράψει ακριβέστερα κι επιτυχέστερα, μακράν, αλλά θέλω να επισημάνω αυτή την αίσθηση καταπιεσμένου πάθους κι ενθουσιασμού,που αποπνέει η ταινία, κυρίως ενθουσιασμού, που ασφυκτιά μέσα στους κορσέδες, τους ψηλούς γιακάδες που δεν ανοίγουν ούτε το καλοκαίρι, και τις μακριές φουστες. Και ο οποίος βρίσκει διέξοδο στην καλλιέπεια, στην ακατάσχετη επιστολογραφία και στα μονίμως αναψοκοκκινισμένα μάγουλα.
Ενιωθα ,καθώς έβλεπα την ταινία, τις ορμόνες να βροντάνε την πόρτα του ΕΓΩ των προσώπων και να σε κάνουν να σκέφτεσαι " τώρα θα ξεσπάσει η μπόρα..."

Τι σας λέω τώρα; Πράγματα χιλιοειπωμένα. Είναι πασίγνωστο το σιδερένιο καλούπι στο οποίο απαιτούσε η βικτωριανή ηθική να χωρέσει η ανθρώπινη προσωπικότητα- με τις γνωστές συνέπειες υποκρισίας...
Αυτό όμως που κατάλαβα , στο μέτρο πάντα της απεικόνισης της συγγραφέως, ήταν ότι ενώ αρχικά η Potter ήταν ορκισμένη αντίπαλος του γάμου και αποφασισμένη να ζήσει μονη της τον εαυτό της από την τέχνη της, πράγμα που το καταφέρνει στο έπακρο, τελικά παντρεύεται, ακολουθεί δηλαδή την κυρίαρχη κοινωνική σύμβαση για τις γυναίκες της εποχής της. Οχι τον μεγάλο της έρωτα πάντως, τον εκδότη της, αλλά τον παιδικο της φίλο και μετέπειτα δικηγόρο της περιοχής. Τον εκδότη τον πρόλαβε ο θανατηφόρος βήχας..
Εν πάσει περιπτώσει, εκνευρίστηκα με την φεμινιστική παράκαμψη η οποία την ξαναοδήγησε στην κεντρική λεωφόρο. Μήπως αυτή είναι η μοίρα και ο προορισμός όλων των παρακάμψεων;
Επαναλαμβάνω, το έργο παραείναι γλυκό και χαρούμενο, ιδίως στο πρώτο μέρος, τόσο γλυκό που ανυπομονείς για το ξινό, που ευτυχώς δεν αργεί να έρθει και να την κλονίσει κυριολεκτικά. Ετσι είναι, ίσως έτσι ΠΡΕΠΕΙ να είναι.
Γιατί τα λέω αυτά; Επειδή βλέποντας την ταινία, σκεφτόμουν πως καλο είναι να ξαναβλέπουμε πόσο έχουμε εξελιχθεί ως όντα, κυρίως σεξουαλικά, τουλάχιστον στις λεγόμενες δυτικες, φιλελεύθερες(;) κοινωνίες μας. Το να παρατηρούμε αυτή την εξέλιξη ως ζωντανή αλήθεια και όχι ως νεκρό κεκτημένο( στο βαθμό που είναι όντως κεκτημένο) είναι νομίζω το σημαντικοτερο που μπορούμε ν' αποκομίσουμε από τέτοιες αναπαραστάσεις.
Και επειδή, το να κοντεύεις να πεθάνεις από ευτυχία, δεν είναι το ζητούμενο. Νομιζω, το ζητούμενο και το ευκταίο, είναι να μπορείς να επεξεργάζεσαι και να εμπλουτίζεσαι ως χαρακτήρας και απο το αντίβαρό της, τη δυστυχία ,τον πόνο, όσο οξύς κι αν είναι, και τα δύο άλλωστε γυμνάζουν το θυμικό μας.
Είναι 3 τα μεσάνυχτα. Ακούω πάλι και πάλι, την κομματάρα των INCUBUS το love hurts. 'Οντως πονάει, και μου φαίνεται πως τελικα είμαστε ευγνώμονες όταν πονάμε, αγαπώντας.
....Love hurts, but sometimes it's a good hurt,
& it feels like I' m alive....

auburn Kate
(εικόνα:BEATRIX POTTER-peter rabbit,πηγή:www.peterrabbit.com)

Παρασκευή 27 Απριλίου 2007

ΠΥΡΟΔΟΤΕΣ...


Στο βιβλίο του Ray Bradbury Fahrehneit 451 οι πυροσβέστες έχουν μία πολυ περίεργη αποστολή. Δεν είναι για την ακρίβεια πυροσβέστες αλλά πυροδότες, βάζουν φωτιά στα μόνα εύφλεκτα υλικά που έχουν απομείνει στις "ασφαλείς, καθαρές και τακτικές" πόλεις που έχουν δημιουργηθεί. Κια ποιά είν΄αυτά; μα τα βιβλία φυσικά.
Η κοπέλα με την "περίεργη" συμπεριφορά που γνωρίζεται με τον Μόνταγκ, αρχιπυροσβέστη στο προάστιο που ζεί, του κάνει κάποια μέρα την κρίσιμη ερώτηση, για την ακρίβεια δυο ερωτήσεις: " δεν είναι αλήθεια, πως παλιά οι πυροσβέστες έσβηναν τις φωτιές;" και " διαβάζετε καθόλου τα βιβλια που καίτε;"
Δεν ξερω πως μου ήρθε τώρα αυτό. Μαλλον επειδή ξανακοίταξα αυτόν τον εκρηκτικό πίνακα.
Είναι Παρασκευή, είναι προάγγελος του Σαββατοκύριακου, μετά τη Δευτέρα, υπάρχει σφήνα μια αργία, η οποία θέλει να είναι αγωνιστική αλλά δεν ξέρω πόσοι θα θυσιάσουν τις ιδιωτικές απολαύσεις για το συλλογικο όραμα. Κάποια είπε , κάποτε , ότι δεν υπάρχει τίποτα συλλογικό, ούτε καν συλλογικη πορεία....
Δεν ξερω, θέλω να πιστεύω πως υπάρχει ,γιατί αλλιώς ίσως είμαστε χαμένοι .
Η άνοιξη με τα πανηγύρια της, τα μετεωρολογικά είναι εδώ. Μας τραβάει απ΄το μανίκι, μας λέει να ξανακοιτάξουμε αυτό το πλάσμα που περνάει, γιατί μας αντιγύρισε τη ματιά κι εμείς ως στραβούλιακες δεν το αντιληφθήκαμε.
Μακαρι η φλόγα που κοιμάται μαζί με τη δεσποσύνη του πίνακα να βγεί και να καψει όλους όσοι μας κλέβουν τον ύπνο, τις επιθυμίες,την ομορφιά ,το πάθος και τη ζωή μας.
Ν' αντιστέκεστε, η αντίσταση μας θυμίζει ότι έχουμε ανάστημα....

auburn Kate
(εικόνα: FREDERICK LORD LEIGHTON-Flaming June, πηγή: www.artmagick.com)

Τετάρτη 25 Απριλίου 2007

ΤΑ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ ΑΓΑΘΑ




Σήμερα το πρωί δεν ήθελα να σηκωθώ με τίποτα. Το μόνο που σκεφτομουν ήταν η ατάκα του ανθρώπου με το σύνδρομο του Πήτερ Παν όπως λέω, "μαμά δε θέλω να πάω σχολείο". Είμαι πανευτυχής που εχω ξεμπερδέψει εδώ και χρόνια με το σχολείο, και δεν μου λείπει καθόλου, αλλά όσο σκέφτομαι τι το αντικατέστησε, θέλω να κουκουλωθώ στο κρεβάτι μου και να φαντάζομαι πως είμαι σε μια έρημη παραλία με κρυστάλλινα νερά και επιδίδομαι σε μακροβούτια.
Κάποιος μου είχε πεί πολύ παλιά ότι η φυσική θέση του ανθρώπου είναι η οριζόντια. Βεβαίως! Και όταν το ξεστόμισε δεν μπορούσα να μην σκεφτώ απλωτές τα καλοκαίρια, σε καθαρή θάλασσα και ηδονικά τεντώματα σε κρεβάτια. Κατά προτίμηση, διπλά, όπου μπορείς ν' απλώνεσαι ακόμη κι όταν έχεις παρέα...
Νομίζω οτι κρεβάτι και νερό είναι ένα πολυ πετυχημένο ζευγάρι. Κοιμόμαστε ενιοτε σε στρώματα με νερό, κοιμόμαστε στη θάλασσα, ονειρευόμαστε πως βουτάμε στη θάλασσα ενώ κοιμόμαστε, ή κοιμόμαστε πανω σε στρώματα τα οποία επιπλέουν σε υδάτινες επιφάνειες( το τι παθαίνουμε βέβαια όταν μας πάρει ο ύπνος καταμεσήμερο κατω απ΄τον καυτό ήλιο και μέσα στη θάλασσα , καλύτερα να μην το αναφέρω και διαλύσω τη φαντασίωση).
Λοιπόν επειδή μ΄εχει πιασει καλοκαιρινή νυστα σήμερα και κοιτούσα και κάτι φυλλαδια για διακοπές στη Σίφνο χτες, ιδού το δίδυμο-εγγυητής της απόλαυσης.Εναλλάσεται επιτυχώς: κοιμάσαι, και μετά βουτάς για να ξυπνήσεις. Και αφού καλοξυπνήσεις,συνεχίζεις να χουζουρεύεις μέσα στην υγρή αγκαλιά, μέχρι να κουραστείς και να ξανακοιμηθείς επί στερεού, αλλά όχι απαραίτητα σκληρότερου εδάφους, αυτή τη φορά.
Μακάριοι οι αδειούχοι με παρά...
auburn Kate
( φωτογραφίες από internet)

Τρίτη 24 Απριλίου 2007

ΤΑ "ΠΡΟΣΕΧΩΣ" ΤΗΣ ΖΩΗΣ


Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από μία ατάκα της αγαπημένης μου Μαφάλντα, όταν δείχνει στον φίλο της Φελίπε μία σειρά από μαμάδες/νταντάδες κ.λ.π. να σέρνουν καρότσια με μωρά μέσα. Ξέρετε εκείνα τα μεγάλα καρότσια με τον σιδερένιο σκελετό και τη μαύρη κουκούλα..
Αυτό το post είναι αφιερωμένο σε καποιον που αγαπώ πάρα πολύ κι ας του φαίνεται ακατανόητο... Πολλαπλασίασε τον εαυτό του! Δεν είμαι καθόλου καλή στα της οικογένειας. Εχω μία απέχθεια στο τρίπτυχο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" και παρόλο που το τελευταίο φαίνεται ότι και στην Ελλάδα τείνει να πάρει μια πιό προοδευτική μορφή, εγώ συνεχίζω να είμαι επιφυλακτική. θα ήταν ίσως κακία εκ μέρους μου να πω ότι χαίρομαι που οι προβλέψεις μου για το πως εξελίσσονται τα ζευγαρια μετά την είσοδο στον "μαγικό κόσμο με το μπιμπερό", επαληθεύονται, μέσες άκρες.
Οπως είπα δεν είμαι καλή στην υποστήριξη του θεσμού. Μόνο επιχειρήματα για την αμφισβήτησή του έχω να διατυπώσω. Ισως να είναι ανικανότητα, ή αναπηρία...
Ο John Kuchi, δεν είμαι σίγουρη ότι το επίθετό του το γραφω σωστά, είχε πεί κατι εξαιρετικό γαι τα παιδιά, το οποίο συγκίνησε ακόμη κι εμένα. Αν θυμαμαι καλά είχε πεί πως αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας επειδή θελουμε να μας παρει στα χέρια του το μέλλον.
Εύχομαι σ' αυτόν, και ξέρει αυτός ποιός είναι, να εχει το θαρρος για να μάθει απ' το παιδί του, την ανεκτικότητα για να το δεί να εξελίσσεται και να μεγαλώνει με τρόπους που ενδεχομένως αυτός δεν εγκρίνει, ή δεν προέβλεψε, και την απέραντη αγάπη και αποδοχή να του προσφέρει, ώστε να μπορέσει να σταθεί στα δικα του πόδια πραγματικά. Κι αυτό δεν είναι μονο θέμα εφοδίων γνωστικών ή υλικών αλλά κυρίως ψυχικών....

auburn Kate
(φωτό, πηγή: www3.sympatico.ca/tompout/AnnGedes/anngedes.htm)

Δευτέρα 23 Απριλίου 2007

ΠΑΤΟΥΣΕΣ ΜΕ ΟΥΣΙΑ


Ε λοιπόν, εγώ δεν ξέρω πως βρέθηκα να κοιμάμαι αμέριμνος, σε λουλουδένιο καλάθι. Την τελευταία φορά που άνοιξα τα μάτια μου, ήταν για να χαζέψω, για πολλοστή φορά, το ασύλληπτο κενό που κρεμόταν κάτω απ΄τα πόδια μου. Μάλιστα, βρισκόμουν ξαπλωμένος, ως συνήθως, κοντά στο μεγάλο βράχο, απ΄όπου ο αφέντης μου απολάμβανε την ηρεμία της φύσης. Ξαφνικα, αφού μου χάιδεψε τη γούνα για καμιά ώρα και μ' άφησε να τεντωθώ καλά-καλά, μου ανακοίνωσε την απόφασή του: " Χαρίλαε, μου ήσουν εκπληκτικά αφοσιωμένος για πολύ καιρό, για την ακρίβεια από τότε που έφυγα οργισμένος από εκείνη την πληκτική πολίχνη με το μοναδικό αξιοθέατο.
Μου κρατησες συντροφιά, γιατί ακόμη κι εγώ έχω ανάγκη από συντροφιά. Μην ακούς τι λένε για τους επαναστάτες, ότι πορεύονται μόνοι μέσα στις λαοθάλασσες, και τα παρόμοια. Οι επαναστάτες μικρέ μου, είναι μεγαλειώδεις μέσα στη μοναξιά τους και μοναχικοί μέσα στο μεγαλείο τους.
Οταν αραιώνει το πληθος γύρω τους, και ψάχνουν να βρούν τη σκορπισμένη τους φωνή, να είσαι σίγουρος πως σε μία γωνίτσα μέσα τους, κάθεται ο ηδυπαθης εαυτός τους, με κλειστά μάτια κι αυτιά, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά και την ησυχία της ιδιωτίας. Είμαι σίγουρος πως κάποιος περιμένει να πέσω εξαντλημένος, για να κραυγάσει: " επιτέλους- νικήθηκε ο δαίμονας. Απαλλαχτήκαμε δια βίου από το Κακο."
Εγώ είμαι σίγουρος όμως, ότι αυτό το Κακό που παπαγαλίζουν οι μελλοντικοί σου γείτονες, δεν θα λείψει ποτέ από κοντά τους, ή από μέσα τους... όπως προτιμάς. Για να μην αναφέρω τα τρομερά ψεύδη που αραδιάζει ο κύριος απέναντι- οι επαναστατημένοι άγγελοι που εκδιώχτηκαν κακήν-κακώς από τον Παράδεισο, ο πύργος που έμεινε μισοχτισμένος, για να θυμίζει στους αλαζόνες το τρομερό τους σφάλμα, κι άλλες τέτοιες γελοιότητες. Ε λοιπόν μικρέ μου , προτιμώ να είμαι άρχων στην Κόλαση ( η οποία δεν είναι και τόσο ζεστή) παρά δούλος στον Παράδεισο ( ο οποίος δεν είναι και τόσο παραδεισένιος)."
Δεν τον κατανοούσα πλήρως τον αφέντη μου. Οση ώρα μιλούσε, άστραφτε και τα μάτια του πετούσαν απο βράχο σε βράχο σαν πεταλούδες. Αρχισε να μ' εκνευρίζει αλλά δεν αντέδρασα, γιατί τις δύο φορές που άφησα την οργή μου ελεύθερη, τις πλήρωσα με ριζική αλλαγή περιβάλλοντος.
Τότε που μπροστά στα μάτια του μοσχοαναθρεμένου γυιού του βασιλιά, όρμησα πάνω στην τροφαντή κίσσα που καθόταν αμέριμνη μπροστά μου- όχι θα την άφηνα. Νόμιζε η ηλίθια πως τα κάγκελα προστατεύουν. Αμ δε, τρελαίνουν τους παραβάτες, αυτό κάνουν. Ετσι κι εγώ αψήφησα τον μικρό βασιλιά, τη φανταχτερή του φορεσιά, και το σαδιστικό του ύφος και υλοποίησα την κρυφή μου επιθυμία, καταβρόχθισα το χαζόπουλο. Ε, μετά απ΄αυτό, όλος ο υπηρετικός στόλος του παλατιού με κυνηγούσε για να με τιμωρήσει παραδειγματικά. Αλλά εγώ πρόλαβα και βγήκα έξω απ΄το παλάτι. Φαίνεται όμως πως όλοι για τον βασιλιά και τον κακομαθημένο γιόκα του δούλευαν, γιατί με πάτησε ένα κάρο που μετέφερε κρασί, καθώς διέσχιζα τον δρόμο που χώριζε τους πλούσιους απ' τους φτωχούς. Μη ρωτάτε πως αντελήφθην το είδος του φορτίου, εμείς οι γάτες έχουμε πολλά προσόντα.
'Ημουν όμως ζωντανός...
Τη δεύτερη φορά, με μάζεψε μία κυρία στρουμπουλή με μακριά, ηλιόλουστα μαλλιά. Δεν είχα παράπονο κανένα, με φρόντιζε περισσότερο απ΄τους υποτελείς του προηγούμενου αφέντη μου, κάθε πρωί με χτένιζε με την ίδια αφοσίωση που χτένιζε την ξανθή της κόμη και με τάιζε με όλα τα εκλεκτά εδέσματα. 'Ηταν βλέπετε πλούσια, μορφωμένη και γλωσσομαθής. Με φώναζε με διαφορετικό χαϊδευτικό, ανάλογα με το πως είχε σηκωθεί η διάθεσή της, αλλά μου απαγόρευε να χώνω τη μουσούδα μου στα γλυκά.
Αααααχ. Αυτό ήταν το μικρό μου δράμα. 'Η μάλλον το μεγάλο, όσες και οι διαστάσεις του γλυκού που εμφανιζόταν τουλάχιστον μία φορά τη βδομάδα στο σπίτι.
Εκείνη την αποφράδα ημέρα, ένας μεγάλος ζωγράφος κατέφθασε πρωί-πρωί μ' ένα βαλιτσάκι ξύλινο κι έναν βοηθό που κουβαλούσε ασθμαίνοντας τελάρα και καβαλέτο. Αφού συνομίλησε για αρκετή ώρα με την κυρία μου, θαύμασε την ομορφιά της, χούφτωσε τη γούνα μου και τσιμπησε και λίγο γλυκό, αποφάσισε να ξεκινήσει " το πέρασμα στην αιωνιότητα ".
Η κυρία μου ήθελε σώνει και καλά να με κρατάει στην αγκαλιά της ενώ πόζαρε. Εγώ επίσης, ήθελα διακαώς να βρεθώ δίπλα στο κατάμαυρο γλυκό που στρογγυλοκαθόταν σε μία πιατέλα πάνω στο μεγάλο τραπέζι. 'Ηταν τόσο ορεκτικό. Η μαγείρισσά μας, το είχε κόψει σε φαρδιά κομμάτια και το είχε στολίσει με λευκή σαντιγύ και μούρα. Κανένα κομμάτι δεν έμεινε παραπονεμένο, όλα φορούσαν το μικρό τους στέμα από μούρα. Εγώ δυσανασχετούσα, κι άρχισα να γουργουρίζω έντονα, μήπως και καταλάβει η κυρία μου και μ' απιθώσει κάτω. Τίποτα, απύρετη. Συνέχεια μ' έσφιγγε κι έλεγε στον ζωγράφο, πως με μένα στα χέρια της ο χρόνος της αναμονής θα βαρεθεί και θα φύγει γρήγορα.
Εγώ προσπάθησα να παραδειγματιστώ απ' τον λεγάμενο με τα σγουρά αυτιά που ήταν καρφωμένος πάνω απ΄τον καναπέ, αλλά δεν μπορούσα. Συνέχεια έβλεπα το πανωκόρμι του να σκοτεινιάζει απ΄το λαχταριστό γλυκό. Τελικά, όπως ίσως μαντεύετε, μ' 'επιασαν τα διαόλια μου, κι αφού στόλισα το χέρι της κυρίας με μίά ωραιότατη γρατζουνιά, πάλι κατά πως το συνήθιζα, πήδηξα εμπρος και προσγειώθηκα πάνω στο τραπέζι. Μάλλον όμως δεν υπολόγισα σωστά την απόσταση, γιατί το μόνο που κατόρθωσα ήταν να γεμίσω την ουρά μου σαντιγύ, την οποία προσπάθησα να γλείψω, αλλά μ' εμπόδιζαν οι τρίχες. 'Ηταν απ΄τις λίγες φορές που με αηδίασε ο εαυτός μου.
Ο ζωγράφος άρχισε να χειρονομεί κρατώντας τα πινέλα του, φωνάζοντας στον βοηθό του να τσακιστεί να με πιάσει, για να μ' απιθώσει πάλι στην αγκαλιά της κυρίας. Εγώ, ήμουν ήδη πολύ φουρκισμένος εξαιτίας της ατυχούς συνάντησής μου με το γλυκό, ώστε αφέθηκα στα χέρια του ατζαμή. Η κυρία μου χάρηκε που με ξαναείδε. Αυτό το θεώρησα ένδειξη ηλιθιότητας εκ μέρους της και πολύ συγχύστηκα. Δηλαδή, αν της έβγαζα τα μάτια θα με προσκυνούσε;
Τέλος πάντων, στρώθηκα, υποδυόμενος το κορόιδο, στο φόρεμά της, κι έτσι η κυρία πέρασε επιτέλους στην αιωνιότητα. Ειχα πάρει όμως την απόφασή μου..

Είμαι σίγουρος, πως κάποιοι από σας που τηρείτε πιστά τη συμβουλή ενός ευτραφούς παραμυθά, έχετε εκπλαγεί απ΄τις περιπέτειές μου. ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ Ο ΓΑΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΚΡΙΣΕΙΣ;
Ηρεμήστε- πολύ καλά κανετε και αναρωτιέστε. Αυτό σημαίνει πως με πιστεύετε, ή τουλάχιστον προτίθεστε να με πιστέψετε. Εύγε. Σας συγχαίρω για την ευπιστία σας. Νομίζω λοιπόν πως πρέπει να συστηθώ.
Ονομάζομαι Χαρίλαος, εσχάτως, πιό πριν δεν είχα όνομα, ή για να είμαι ειλικρινής, δεν γνώριζα πως είχα όνομα. Ο μεγάλος μου αφέντης, αυτός που έδειξε τη γροθιά του στο δήμαρχο πάνω στο γεφύρι, μ' ευεργέτησε με δέκα ζωές , ναι, καλα καταλάβατε, και ήδη οι δύο εξ αυτών αναλώθηκαν στην ισπανική αυλή και στη γαλλική μητρόπολη. Επίσης ο αφέντης μου , ως ον οξυδερκές και τολμηρό, αποφάσισε να μ' απαλλάξει απ' την παρουσία του δια παντός, είπε, και να με στείλει στον Αγύριστο. Αυτό ομολογώ ότι δεν το πολυκατάλαβα,αλλά απ΄τη στιγμή που πάτησα στα μέρη σας, έχω δεί καμιά δεκαριά σαν και του λόγου σας να φυτεύονται βαθιά στο χώμα, αλλά να μη τους ποτίζει κανείς.Υποθέτω αυτό είναι ο Αγύριστος...
Ξέχασα επίσης να σας πω, ότι είμαι πολύ άσπρος, πολύ όμορφος και υποφέρω από διαβήτη. Ο αφέντης μου, πριν με ξεφορτωθεί, φρόντισε να ικανοποιήσει τη μεγαλύτερή μου επιθυμία, αυτή που ούσκωνε σαν διάφανο μπαλόνι με τις απαγορεύσεις της γαλλοτραφούς κυρίας μου. Εφαγα τόσα γλυκά, όσα δεν θα φάτε ποτέ στο βίο σας, γιατί αν τα φάτε, θα ερωτοτροπείτε καθε μέρα με κάτι πολύ αιχμηρό, σαν το κεντρί της σφίγγας.
Τέλος πάντων- δε θελω να σας τρομάξω, ώρα που είναι. Εγώ για να μην τα πολυλογώ, εκτός άπ΄το πάχος μου και δύο μεγάλους μαύρους λεκέδες γύρω από τ' αυτιά μου, άλλο τίποτα δεν έχω.
Η τωρινή μου κυρία με οναμάζει "παρ'ολίγο Ζορό", και πολύ χαίρομαι. Δεν έχουμε καλογνωριστεί ακόμη, αλλά αυτό δεν μ' εμποδίζει να εκτιμώ τα εύστοχα σχόλια και το νέο μου καταφύγιο, με μάτια και αυτιά.
Α, να μην το ξεχάσω. Ο μεγαλος μου αφέντης, με προίκισε επίσης με συνείδηση, σπάνιο δώρο για εμάς τα τετράποδα.
Ελπίζω ότι μετά απ΄αυτή τη σοκαριστική αφήγηση, δεν πεταχτήκατε έντρομοι απ΄τη θεση σας. Ακόμη δεν είδατε τίποτα. Ούτ' εγώ άλλωστε. Λετε ότι έχουμε μία αίσθηση παραπάνω από εσάς- ορθόν.
Αυτή λοιπόν η κυρία παραπανίσια, μου ψιθυρίζει πως εδώ που ήρθα θα περάσω καλά. Πράγματι, τις τελευταίες ώρες το κεφάλι μου γυρίζει σαν κουβαρίστρα, αλλά ένα απαλό χέρι με χαιδέυει και μου ψιθυρίζει γλυκόλογα. Μόλις γλύτωσα , μου λέει, από τέσσερις ρόδες. Θα γίνω λοιπόν καλοπερασάκιας. Τέρμα τ' ανεξέλεγκτα άλματα στα τραπέζια, τέρμα οι επιδρομές σε πλουμιστές πιατέλες και φτερωτά όντα. Ηρεμία. 'Αλλωστε, έχω βαρύνει πολύ κι ο διαβήτης μου με απειλεί με τύφλωση. ΑΥΤΟΣ είναι ο πραγματικός αφέντης μου, πιστέψτε με. Ομως η κυρία μου είναι ζωντανή και δεν έχει στιγμή ησυχία. Θελω να της συμπαρασταθώ, τί διάβολο; ( νά' τος πάλι), γάτος είμαι, όχι κινούμενος τάφος.
Είναι δυνατόν να περάσει η βδομάδα χωρίς ν' ακονίσω τα νύχια μου;


auburn Kate


(εικόνα: FRANCISCO de GOYA y LUCIENTES- Don Manuel Osorio Manrique de Zuniga, πηγή: http://www.wga.hu/)





Πέμπτη 19 Απριλίου 2007

Αγκαλίτσες







Μάλλον θα έπρεπε να το ονομάσω κι αυτό "ΑΦΑΣΙΑ" (μέρος δεύτερον).Λατρεύω τις γάτες. Ιδίως όταν προσπαθούν να φάνε και ισορροπούν μεταξύ του αγγελικού εαυτού τους κα του κτήνους. Τις έχετε δεί πως καθαρίζουν τα ψάρια; Σκύβουν πάνω απ΄το θύμα τους και με τα ποδαράκια τους ενωμένα μπροστά, σα να βάζουν ένα φράχτη μεταξύ του στόματός τους και της τροφής, αρχίζουν το ξεκοκκάλισμα. Τόσο κομψές, και φίνες, όταν περπατάνε.
Τέλος παντων, σας αφήνω να τις χαρείτε και να φανταστείτε πως τις έχετε αγκαλιά και γουργουρίζουν από ευχαρίστηση όταν τις χαιδεύετε στην κοιλίτσα τους ή ανάμεσα στ΄αυτιά τους.Και σκεφτείτε πόσο μοιάζει η διαδικασία στην οποία μπαίνουμε για να τους κλέψουμε μία αγκαλιά με παρόμοιες "επιχειρήσεις" αναφορικά με ανθρώπους. Τις προάλλες διάβαζα για ένα κίνημα που μοίραζε αγκαλιές στην Ερμού. ΄Αγνωστοι σε στενή επαφή με αγνώστους. Ο καθένας μπορούσε να ζητήσει να τον αγκαλιάσει ένα οποιοδήποτε μέλος της ομαδας..Δεν θυμάμαι να είδα και κανένα αξιοθέατο προσωπο στους εθελοντές "αγκαλίτσες". Τελικά ακόμη κι η τρυφερότητα ή έκφραση οικειότητας, κι αν μας δίνεται έτσι,προσφέρεται απλόχερα, κι ας την έχουμε ανάγκη, δεν θα διαβεί το κατώφλι μας.Αγκαλιά από άγνωστο στα καλά καθούμενα= αίσθηση παραβίασης, ακόμη κι αν το επιδιώξαμε εμείς.Πρωτότυπη διαπίστωση έκανα έ; Η χνουδωτή τρυφερότητα σας λέει καλημέρα...
auburn Kate

Τετάρτη 18 Απριλίου 2007

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ;




Θελετε και σχόλια τώρα; Βαριέμαι. Σας αρέσουν; Μετά απ΄αυτό τα μάτια σας θα κόβουν σαν ξυράφια,χχχιχιχι.

auburn Kate
(εικόνες από www.darkworld.gr)

Ο JOHNNY ΠΗΡΕ Τ' ΟΠΛΟ ΤΟΥ


Νεαρός 23χρονος, κατά πληροφορίες έψαχνε τη φίλη του, κατά την εκτίμησή μου,βαρέως ερωτόκριτος, μπήκε σε πανεπιστημιακό campus σε πολιτεία της Αμερικής και άρχισε να "βαράει στο ψαχνό", εξοπλισμένος με όλα τ' "αγαθά" της σύγχρονης βίας. Το "κόκκινο πανηγύρι" διήρκεσε 2 ώρες. Μάλλον το πληροφορηθήκατε.
Η αντίδραση των "πολιτισμένων" αποδεκτών της είδησης, προβλέψιμη και αναμενόμενη, φρίκη για για το αιμάτινο ντους, αποτροπιασμός και οργή για την σκανδαλωδώς εύκολη προμήθεια όπλων.
Αν όντως πρόκειται περί εγκλήματος ερωτικής απόγνωσης, τότε επιτρέψτε μου να σκεφτώ δυνατά κάποια ζητηματάκια, γιατί αλλιώς θα εκραγώ και ποιός ξέρει ποιόν θα πάρουν τα σκάγια..
Αυτό που με παραξένευε ανέκαθεν, τόσο που ν' αρχίσω ν' ανησυχώ για τον εαυτό μου, είναι ότι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις εγκλημάτων υπό το κράτος του ίμερου, το δίκιο ΔΕΝ το έχει ο φονιάς. Δεν του το δίνουν δηλαδή. Φαντάζομαι πως ήδη αρχίσατε να ανατριχιάζετε(;) μ' αυτή τη διαπίστωσή μου. Προφανώς, σε μία κοινωνία ανθρώπων που θέλει ακριβώς ν' αποκαλείται τέτοια, και όχι σφαγείο/ζούγκλα κ.λ.π., θα έπρεπε ν ανησυχούμε τα μάλα, εάν παίρναμε το μέρος του φονιά. Και γιατί να το κάνουμε εμείς; Δόξα το δίκαιό μας, υπάρχουν οι δικηγόροι για να κάνουν τη "βρωμοδουλειά", όπως υποστηρίζεται...
Προφανώς και ΔΕΝ μπορεί ο δράστης να διδάξει την επανάληψη της πράξης του. Προφανώς ΔΕΝ αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Προφανώς...
Σκεφτείτε όμως, πόσοι απο εμάς έχουμε κατακαεί από το ερωτικό πάθος; Παρακαλώ ειλικρινείς απαντήσεις! 'Αλλωστε έχουμε και Αρεοπαγητικη απόφαση του 1909 παρακαλώ, η οποία λέει πως ο έρωτας είναι κακό πάθος, το οποίο εξαχρειώνει την ανθρώπινη ψυχή!! Με συγχωρείτε, αλλά είμαι με το μέρος των "εξαχρειωμένων"...
Συνεχίζω, πόσοι δεν έχουμε παγιδευτεί στον κύκλο της ερωτικης επιθυμίας χωρίς ανταπόκριση, πόσοι δεν εχουμε εισπράξει ένα μεγαλοπρεπές "όχι", "δεν μ' ενδιαφέρεις καθόλου" "δεν μου κάνεις κανένα κλικ" κ.λ.π., που ξεστόμισε το υποκείμενο του πόθου μας και μας σκοτωσε συμβολικά;
Πόσα "μικρά εγκλήματα μεταξύ εραστών" τελούνται καθημερινά;
Ρωτήστε τους φίλους σας, ρωτήστε τους εαυτούς σας.
Δεν γνωρίζω το παρελθόν, ούτε το παρόν του εν λόγω δράστη, ούτε τι ειπώθηκε ή δεν ειπώθηκε μεταξύ αυτού και της κυρίας που "κρύφτηκε" άθελά της πίσω από τους συμφοιτητές της.
Αλλά αυτό που ανέκαθεν με δαιμονιζε σε παρόμοια περιστατικά είναι η συνέπεια στο σεβασμό της ερωτικής αυτονομίας του θύματος και η καταδίκη του δράστη.
Είτε "τάρανδος" λόγω απιστίας του θύματος, είτε "Οθέλλος" λόγω ζήλιας, βάσιμης ή μη, είτε "Ρωμαίος" τσουρουφλισμένος, αν περάσει το κατώφλι του ΔΕΝ ΘΕΛΩ τον/την έφαγε το μαύρο σκοταδι. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή ανέκαθεν θαύμαζα την αυτόματη σχεδόν αντίδραση κάποιων σε τέτοια περιστατικά, κατα τ΄άλλα καθόλου προοδευτικών ατόμων. Είναι τα ίδια πρόσωπα που στις δικές τους ερωτικές σχέσεις αναπτύσσουν ενίοτε νοοτροπία κτηματία : " την.... την κατέχω, τι μου λες τώρα; ας μου κουνηθεί και τα λέμε..."
'Οταν όμως κάποιος δύστυχος αποφασίσει να κάνει πράξη ό,τι εκείνοι ονειρεύονται στους εφιάλτες τους, τοτε φορούν τη μασκα του φιλελεύθερου.
Μη με παρεξηγήσετε- δεν επικροτώ την ασφυκτική εκδήλωση του ερωτικού ενδιαφέροντος. Μεγάλα λόγια, είναι πανδύσκολη η υλοποίηση της αυτοκυριαρχίας, όμως, το να πιστεύεις ότι επειδή βάζεις ξόβεργες για να πιάσεις το αηδόνι, θα το καταφέρεις και να σου τραγουδήσει, αποτελεί μία μεγάλη πλάνη. Στην ταινία της Τώνιας Μαρκετάκη Κρυστάλλινες Νύχτες , υπάρχει μία σκηνή, όπου η "μάγισσα" Ισαβέλλα καλεί με το νού της τον εραστή της Αλβέρτο, ο οποίος σαν υπνωτισμένος εμφανίζεται μπροστά της και της λέει περιχαρής : "ήρθα". Και του απαντάει αυτή : " όχι Αλβέρτο, δεν ήρθες. Εγώ σ΄έφερα..." Πόσοι δεν επιθυμούμε να μπορούσαμε να μαγέψουμε το πρόσωπο που ποθούμε;
Μας αρέσει δεν μας αρέσει όμως- που δεν μας αρέσει καθόλου- εγγύηση γνήσιας αυτυχίας και ηδονής είναι μόνο η αυθεντική συναινεση. Η εκουσιότητα, τα συναισθήματα δεν εκβιάζονται...
Προφανώς το γνώριζε αυτό ο δράστης/ αυτόχειρας.
Και βέβαια το εύκολο επιχείρημα είναι το : " κι εμείς καψουρευτήκαμε αλλά δεν πήραμε την καραμπίνα κι όποιον πάρει ο χάρος, τι διάολο; είπαμε..."
Επιμένω- θυμηθείτε πως αντιδράσατε εσείς σε παρόμοια περίπτωση. Η σκεψη είναι ελεύθερη ως γνωστόν. Εγκλήματα "τελούμε" όλοι μεσα στο μυαλό μας, κι ευτυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν τα πραγματοποιούμε.
Το να ταυτίζεις τον εγκληματία με το έγκλημα που διέπραξε, δείχνει κατά τη γνώμη μου, άγνοια περι της πολυπλοκότητας των ανθρώπινων όντων. Δεν υπονοώ ότι η κατανόηση της πράξης οδηγεί αναπόδραστα και στην απαλλαγή του πράττοντος. Εάν όμως, αυτό το αιματοκύλισμα μπορεί να μας "πεί" κάτι, τότε αυτό ίσως να είναι η κοινότοπη αλήθεια πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε . Το ότι είμαστε κένταυροι , ανθρώπινα ζώα, ίσως να εξηγεί, αλλά όχι και να δικαιολογεί, πολλά.
'Ενα άσμα διακήρυττε: κανείς δεν είναι κανενός /κι εγώ είμαι η Ελένη, αν το θυμάστε.
Αν αληθεύει η ρήση "οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι σε ζευγάρια, κάθε είδους ζευγάρια", τότε η μόνιμη σκιά αυτής της φωτεινής γαι τον ψυχισμό μας διαπίστωσης, είναι η παραπάνω υπενθύμιση αυτονομίας.
Και ως γνωστόν, φως και σκιά είναι συνοδοιπόροι...

auburn Kate
(εικόνα: AGNOLO BRONZINO- Venus,Cupide and the Time(Allegory of Lust),πηγή: www.wga.hu)




Δευτέρα 16 Απριλίου 2007

ΜΑΚΡΙΑ....


Αφιερωμένο σε όλους τους ορκισμένους πατερναλιστές, αυταρχικούς, θρησκόληπτους,καταπιεσμένους και πάει λέγοντας. Οταν νιώθετε να συνθλίβεστε από το βάρος της καθημερινότητας και να μην μπορείτε να προφέρετε τη μαγική λέξη "όχι", να κοιτάζετε με ευλαβεια αυτό τον πίνακα, και σίγουρα τ' αντισώματα της εξέγερσης και της αντίρρησης δεν θ' αργήσουν ν' αναπτυχθούν. Η μονη "χρησιμοτητα" ύπαρξης τέτοιων ανθρώπων είναι η διαρκής υπενθύμιση του τί πρέπει ν' αποφεύγουμε.
Τους χρειαζομαστε για να ενδυναμώνονται οι αντιστάσεις μας. Σα να επιδιδόμαστε σε άρση βαρών... διανοητικών και ηθικών.


auburn Kate
(εικονα: GRANT WOOD- American Gothic, πηγή: www.kuhse.com/artist.htm)

ΑΚΡΑΣΙΑ...


Στο soundtrack της ταινίας The Hours ένα κομμάτι έχει τον τίτλο I'm going to make a cake.
Το κλικ που έγινε μέσα μου ακούγοντάς το ήταν αρκετά δυνατό ώστε να με κανει να μιμηθώ τη Laura Brown της ταινίας, η οποία αποφασίζει να υποδυθεί για τελευταία φορά το ρόλο της χαρωπής, τρυφερής μαγείρισας/συζύγου/μητέρας/ξεματιάστρας/ερωμένης/νοσοκόμας κ.λ.π. φτιάχνοντας ένα αποχαιρετιστήριο γλυκό. Το γεγονός της επιτυχίας του εγχειρήματός μου, αποτελεί εγγύηση για τη σωματικη ακεραιότητα όσων επίδοξων αποφασίσουν να το υλοποιήσουν και να το καταναλώσουν.
Κατέβασα άφθονα "καντήλια" βεβαίως, αλλά χάρηκα που εδραιώθηκε , μέσω της ταλαιπωρίας μου, η απόφασή μου να διαπρέπω στα του πνεύματος και όχι στα της κουζίνας (ευσεβείς πόθοι...).
Ιδού λοιπόν η αυτοσχέδια συνταγή της υπομονής (χρειάζεται αρκετή τέτοια, δυστυχώς):

Υλικά: 1 πακέτο έτοιμο τριπλό παντεσπάνι με γεύση σοκολάτας "Frau Lisa", 1 κονσέρβα βύσσινο "ΚΥΚΝΟΣ", 2 πλάκες σοκολάτα κουβερτούρα "ΙΟΝ", 1 μπουκάλι έτοιμη σαντιγύ λευκή.
Εκτέλεση: Στραγγίζετε τα βύσσινα από το σιρόπι τους, το οποίο κρατάτε και τα κοβετε στη μέση-(όχι ζαβολιές, όλα τα βύσσινα). Πάιρνετε τον πρώτο δίσκο απ΄το παντεσπάνι, τον βρέχετε προσεκτικά με σιρόπι (την πλευρά , πάνω στην οποία θα τοποθετήσετε τα βύσσινα) και τοποθετείτε αρκετά κομμάτια βύσσινου σε ομοκεντρους κύκλους. Πάνω απ΄τα βύσσινα σχηματίζετε επίσης κύκλους με την σαντιγύ. Το ίδιο κανετε και με τον δεύτερο δίσκο. Μετά τοποθετείτε τον τελευταίο δίσκο και αφού τον βρεξετε κι αυτόν με σιρόπι, τοποθετείτε την τούρτα στο ψυγείο για 1 ολόκληρη μέρα, (αν δεν θέλετε να κλαίτε πάνω απ΄το πτώμα της).
Την επόμενη μέρα, την καλύπτετε με το γλάσο σοκολάτας, την ξαναβάζετε στο ψυγείο για να γίνει η σοκολάτα μη-οπλισμένο σκυρόδεμα(aka μπετόν), και όταν τη βγάλετε , τη συγχαίρετε γαι τη σταθερότητά της, γαρνίροντάς την με τη υπόλοιπη σαντιγύ ( αν έχει μείνει δηλαδή και καθόλου, με όλο αυτό το στερητικό σύνδρομο που θα σας πιάσει ετοιμάζοντας την τούρτα).
Αν θλετε την αφήνετε σκετη, χωρίς άλλο γαρνίρισμα, μόνο με την "καπα" της σοκολάτας. Ορίστε και η συνταγή της κάπας-γλάσου για να κρύψετε το κατασκεύασμα σας:
Λιώνετε σε πολύ χαμηλή φωτιά τη σοκολατα σπασμένη σε κομμάτια, και αφού έχει μισολιώσει, προσθέτετε 2 φουσκωτές κουταλιές βιτάμ "SOFT" και αν σας φαίνεται πολύ πηχτή, μισή κουταλιά νερό βρύσης. (Μη διανοηθείτε να βάλετε περισσότερο νερό γιατί γλάσο δεν θα δείτε.)
Ανακατεύετε τη "σούπα" με όση υπομονή σας έμεινε και αφού δεν βλέπετε παρά μόνο σοκολατένια πίσσα, την απλώνετε πάνω στη κρύα τούρτα. Εννοείται βεβαίως ότι θα φιμώσετε το στόμα σας για αλλη 1 μέρα , και τότε θα μπορείτε να παραδοθείτε στον πειρασμό χωρίς να φοβάστε ότι θα χάσετε την ψυχή σας.
(Δεν είμαι σαδίστρια μοναχή, το λέω αυτό γιατί το γλάσο πήζει μεν γρήγορα, αλλά σταθεροποιείται με την ψύξη.)

Σημείωση 1: Η σαντιγύ, καλόν είναι να κατασκηνώσει στα ράφια του ψυγείου σας για 1 μέρα πριν τη χρησιμοποιήσετε. Αυτή η κυρία θα σας γλυκανει με τη ψυχρότητά της...


Σημείωση 2: Μην διανοηθείτε να επισπεύσετε τη διαδικασία, βάζοντας την τούρτα στην κατάψυξη. Διαβάστε καλύτερα το βιβλίο του Κούντερα περί βραδύτητας.


Σημείωση 3: Η αναφορά σε συγκεκριμένες μάρκες δεν αποτελεί διαφήμιση, γκρίζα ή ασπρόμαυρη, απλώς τα χρησιμοποίησα και τα προτείνω.


Σημείωση 4: Εάν υποψιάζεστε πως η συνταγή παραείναι σχολαστική, παρακαλω λαβετε υπόψη σας, πως η "ζαχαροπλάστης των 3 ημερών" φοβάται την κουζίνα αλλά τρώει μετά μανίας τους καρπούς της( που μαγειρεύουν άλλοι βεβαίως). Μάλλον ψυχολογική προβολή είναι λοιπόν η δυσκολία που τυχόν σας μεταδοθηκε μέσω της συνταγής. Οι πρωτάρηδες, ή έχουν τύχη( όπως η γράφουσα), ή τα κάνουν μούσκεμα ( επίσης όπως η γράφουσα).


auburn Kate


(εικόνα: FERNANDO BOTERO- oranges, πηγή: www.artnet.com)


Πέμπτη 12 Απριλίου 2007

NΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ;


Για άλλο θέμα ήθελα να γράψω σήμερα, αλλά τα δαιμόνια που έχουν καταλάβει και τον πλανήτη blog με παρέσυραν αλλού. Δεν έχω θέμα λοιπόν. Το θεμα είναι αυτός ο υπέροχος, κατ' εμέ, πίνακας που βλεπετε . Και τον αφιερώνω σε όλους εσάς που μ' επισκέπτεστε, που δαπανάτε χρονο για να διαβάσετε τ' ανοσιουργήματα που γραφω, που κινδυνευετε να τυφλωθείτε απ' την ακτινοβολία της οθόνης του Η/Υ.
Αυτό το δαιμονιο που αναρωτιεται, αν αξίζει τον κοπο η ενασχόληση με το blog, μήπως του κλέβει χρόνο από άλλες πιό "ψυχωφελείς" δραστηριότητες, μήπως το μετέτρεψε σε ακοινωνικό ον που αναπνέει και ζεί σε διαδικτυακούς ρυθμούς, ας ρίξει μια,δύο και τρείς ματιές σ'αυτό το όργιο χρωμάτων. Ειναι οι κυρίες και οι κυριοι που έφυγαν από τη Φλωρεντία του 1348 όταν χτυπήθηκε απ' την πανούκλα. Κατέφυγαν σε μία εξοχική έπαυλη όπου για δεκα μερες εναλάσσονταν στους ρολους του βασιλιά και της βασίλισσας, ρυθμίζοντας τις δραστηριοτητες των υπόλοιπων της συντροφιάς. Και κυρίως έπρεπε ν' αφηγηθούν ο καθένας τους από μια ιστορία. Αυτό δεν κανουμε κι εμείς; Αφηγουμαστε ιστορίες- είτε εντελώς κατασκευσμένες είτε εντελώς παραλλαγμενες, αλλά στη βαση τους αληθινές.. επειδή γουστάρουμε να δούμε το κείμενό μας δημοσιευμενο, επειδή ξέρουμε πως κάποιες ψυχές που αγαπάμε κι εκτιμάμε θα χαμογελασουν διαβαζοντάς μας, θα αναζωογονηθούν, θα προβληματιστουν ίσως, ακόμη και με την απίστευτη βλακεία που θα τολμήσουμε να ξεστομίσουμε. Επειδή έτσι γουστάρουμε. Απλώς.
Χάρισμά σας λοιπόν το πολύχρωμο έργο.
" Η συνομιλία ανάμεσα σε ανθρώπους που όχι μονο έχουν κατι να πούν, αλλά γνωρίζουν τον τρόπο για να το πούν, δεν αποτελεί μονο αισθητική χαρά, αλλά και μία πολυτιμη συγγυμνασία ψυχής και νού", νομιζω είπε ο Σεφέρης.

auburn Kate

(εικονα: J.W.WATERHOUSE-A tale from the Decameron, πηγή: www.artmagick.com)

Τρίτη 10 Απριλίου 2007

ΜΗ ΠΑΣΧΑ...


Φανταστείτε ένα Πάσχα αρνητικό του καθιερωμένου. 'Ενα Πάσχα από την ανάποδη.Αφού οι γιορτές, είτε μικρής είτε μεγαλης διάρκειας, μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση της εξόδου από τον χρόνο, σα να ζούμε για λίγο εντός παρενθέσεως, φανταστείτε ένα Πάσχα, ως ανατροπή του ορθόδοξου εορτασμού.
Δεν στολίζονται επιτάφιοι- οι άνθρωποι ασφυκτιούν μέσα στα τσιμεντένια κλουβιά τους και προτιμούν να ξεχυθούν στην εξοχή, στο φυσικο περιβαλλον των λουλουδιών και όχι να παρηγορηθούν με μερικές εκατοντάδες καρφωμένες, κολλημένες, ραμμένες πάνω σ' ένα ξύλινο πλαίσιο.
Δεν τελείται η καθιερωμένη λειτουργία κατα τη Μεγάλη Βδομάδα- η καθημερινή επίκληση ενός θεού που όμως δείχνει να μην ακούει, καθιστούν το "ποίμνιο" ανυπάκουο και απελπισμένο. Τί να τους κάνουν μερικά τροπάρια, όταν ξέρουν, κατά βάθος, πως η όποια αλλαγή θα επέλθει με πράξεις, τις δικές τους πράξεις, και όχι με δεήσεις;
Δεν σουβλίζονται, γενικώς δεν θυσιάζονται στο βωμό της ευωχίας, αμνοερίφια. Κάθε χρόνο τα ΜΜΕ παίζουν το ίδιο σκοπό με αξιοθαύμαστη συνέπεια- "στα ύψη ο οβελίας", λέγεται η μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων χρόνων. Παίζεται σε όλους τους σταθμούς και τα τηλεοπτικά κανάλια, πολύ πριν την έλευση του Πάσχα, ώστε να δοθεί επαρκής χρόνος στους ευλαβείς καταναλωτές να ξανατοποθετήσουν ψηλά τα καντήλια που κατέβασαν λόγω της ακρίβειας.
Η νηστεία εξορίζεται απο την κοινοτητα των γευμάτων. Οι πιστοί επιδίδονται στο αντίθετό της, στην ξεφρενη απόλαυση φαγητού , ποτού, και ερωτικών συνευρέσεων. Τουλάχιστον τώρα η μετάνοια έχει πραγματική σημασία, αφού θα ξεπλύνει την παράδοσή τους στο κρέας, στο λάδι και στο κορμί που τους ακουμπάει βασανιστικά. Τώρα έχουν πραγματική ανάγκη ν' αποβάλλουν από το σώμα τους τα ίχνη των καταχρήσεων και ν' αναδυθούν καινούργιοι, αγνοί, ξαναγεννημένοι, ούτως ειπείν..
Ούτε αυγά βάφονται- το σύμβολο της ζωής και της αναγέννησης, καταναλώνεται χωρίς φτιασίδια.
Δεν αγοράζονται κροτίδες. Χορτασμένοι απ' τους πολέμους και τα συνοδευτικά τους, που ξεχειλιζουν απ΄τις κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές οθόνες, οι πολίτες αποφασίζουν να Πασχάσουν ειρηνικά και προπάντων αθόρυβα, χωρίς την ενοχλητική έως και απειλητική ηχητική προσομείωση της πολεμικής σύρραξης.

Θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε τέτοιο Πάσχα;
Αν οι γιορτές αποτελούν μία " θεσμοθετημένη εκτροπή" απ' το κανονικό , και ένα πολυ πειστικό επειχείρημα για να συνοδεύσουμε ολες μας τις δραστηριότητες με το "πολύ", ένας εορτασμός όπου το ναδίρ θα βρισκόταν ψηλότερα απ' το ζενίθ, θ'αποτελούσε μία πραγματικη ρήξη με το συνεχές της, κατά τα λοιπά, ίδιας ζωής μας. Κυρίως αυτής που μας έχουν επιβάλλει.
Κατά τη διάρκεια των γιορτών, κανουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα μ' αυτά που κανουμε και τις υπόλοιπες μέρες, απλώς ο χρόνος δέιχνει να επιμηκύνεται και να τεμπελιάζει μαζί μας.
Αλλά οι θρησκευτικής προέλευσης γιορτές, όπως αυτή, επιβάλλουν συνειδητά ή ασυνείδητα και μία σωματική πειθαρχία. Αν σπάζαμε αυτή την πειθαρχία, σε συλλογικο επίπεδο - έτσι κι αλλιώς οι κοινωνίες είναι εξαιρετικά απρόσωπες για να μπορούμε να το διαπιστώσουμε αυτό με ασφαλή τρόπο- αλλά αν μπορούσαμε να το κανουμε, τί επίπτωση θα είχε στους φορείς της θρησκευτικής εξουσίας που επιμένουν να επιδιώκουν τον επηρεασμό της ανθρώπινης συνείδησης;
Δεν θ' αποτελούσε πραγματική αναγέννηση η απελευθέρωση από έναν παραφουσκωμένο, χρησιμοποιημένο και φθαρμένο εαυτό; Η απεμπλοκή μας, εσωτερική κυρίως, από καταβολές, φοβίες, και συναφή κωλύματα;
Θυμηθείτε τη σκηνή του ομαδικού οργίου στο 'Αρωμα του Ζίσκιντ. Η επόμενη μέρα βρήκε τους συμμετέχοντες σ' αυτό, αμνήμονες και με τρομερό πονοκέφαλο.
Τοποθετείστε τώρα αυτή την πράξη στο πασχαλινό πλαίσιο- οι, στο βάθος, βάθος, σεξουαλικά στερημένοι πολίτες επιδίδονται σε μία συλλογική ηδονική αναζήτηση. Και βγαίνουν απ' αυτήν, όπως από μία γιορτή, ξαναμμένοι, ζαλισμένοι και ίσως χαρούμενοι, με την αίσθηση της απαγκίστρωσης από τον παλιό εαυτό τους. Ο πρότερος εαυτός τους μοιάζει πεθαμένος, μικρός.
Αλλωστε, τι νόημα έχει μία Ανάσταση αν δε συντελείται εκ νεκρών;

auburn Kate

(εικόνα: LAWRENCE ALMA-TADEMA- The roses of Heliogabalus,πηγή: www.artmagick.com)

Τετάρτη 4 Απριλίου 2007

ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΗ;


Φυσικά και δεν είναι αυτός που νομίζετε, είναι όμως ευειδής 28χρονος.
'Αλλωστε ο Θεός μπορεί να μας πείσει για τα πάντα, εκτός για το ότι υπάρχει....


auburn Kate

(εικόνα: ALBRECHT DURER- self- portrait in a fur collared robe, πηγή:www.wga.hu)

Δευτέρα 2 Απριλίου 2007

Η ΓΟΥΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΗΚΕ



Λέτε η είδηση για τον σεισμό στον Ειρηνικό μεγέθους 8,1 ρίχτερ, να είναι πρωταπριλιάτικο ψέμα; Θα ήθελα να είναι πάντως. Οπως και η συνέπειά του- το γιγαντιο τσουναμι που χτύπησε τα νησιά του Σολωμόντα. Μάλλον ειμαστε τυχεροί λοιπόν- εδώ προς το παρόν δεν έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε τσουνάμι. Ούτε, κι άλλον, σεισμό. Μας έφτανε και μας περίσσευε ο σεισμος εκείνου του Σεπτεμβρίου.
'Οταν άκουσα την είδηση σήμερα το πρωί, δεν ήξερα αν έπρεπε να συντηρήσω την κακή μου διάθεση λογω Δευτέρας ή ν'αναθαρρήσω που δεν ήμουν εγώ στον Ειρηνικό, δεν χάθηκαν στα κύματα δικοι μου άνθρωποι , δεν θα προσπαθω εγώ να καταλάβω τι συνέβη. Ήμουν δηλαδή απ' τους τυχερούς, υπό την αίρεση της σταθερότητας του εδάφους βεβαίως βεβαίως.
Ακόμη πάντως δεν το πιστεύω. Δεν θα μου φαινοταν απίθανο, στο πλαίσιο μίας εκστρατείας επανεκτίμησης της "πολιτισμένης" ζωής μας, ν΄άρχιζε η διασπορά ψευδών ειδήσεων: "Φωτιές κατακαίουν σπίτια, από άγνωστη αιτία μέχρι στιγμής". "Η λάσπη εκδικείται- οι αγωγοί πόσιμου νερού έχουν γεμίσει χώμα". "Αυτοκίνητα εκρήγνυνται με το που ανοιγετε τη μίζα". " Ο εφιάλτης στην ταράτσα με τους θερμοσίφωνες- βλάβη στο σύστημα αποθηκευσης του νερού, μπλοκάρει τη μπαταρία και τρέχει μόνο καυτό νερό. Δεκαδες οι πρωινοί ζεματισμένοι στα νοσοκομεία". Ολα αυτά βέβαια σε μία μακρινή χώρα, πολύ μακρινή,ώστε ν' ανησυχούμε χωρίς να πάθουμε νευρικό κλονισμό, αρκετά μακριά ώστε η απόσταση να λειτουργήσει ως buffer του χάους, εξωτερικού ή ψυχικού που συνοδεύει τέτοιες συμφορές.
Αλλα ευτυχώς η διασπορά ψευδών ειδήσεων αποτελεί ποινικό αδίκημα, άρα απ' τα ΜΜΕ θεωρητικώς δεν κινδυνεύουμε, τη δεύτερη μέρα του Απρίλη.
Και δυστυχώς ο Ειρηνικός σεισμός και το τσουνάμι είναι αλήθεια.
Εμείς οι μεσογειακοί κάτοικοι της λεγόμενης "Ψωροκώσταινας" είμαστε παγιδευμένοι στους κακούς και στενούς δρόμους μας, κυνηγημένοι απ' τους δανειστές, δημόσιους και ιδιωτικούς, διαλυμένοι εσωτερικά από τα καπρίτσια των αγαπημένων ή μη.. Ειμαστε όμως ζωντανοί και πατάμε στο αθικτο τσιμέντο.Λιγο είν' αυτό; Τώρα που αρχισαν να πληθαίνουν και οι νεκροί απ΄το νέο τσουνάμι, θα εκτιμήσουμε(;) με άλλο μάτι τον κακό εργοδότη που δεν θα δώσει το δώρο του Πάσχα στην ωρα του, που θα μας βάλει ξινο το ρεπό, γιατί "προέκυψε δουλειά πάλι", θα ξανακάνουμε υπομονή με το βούρλο που ερωτευθήκαμε, γιατί είμαστε ζωντανοί βρε αδελφέ, υπομονή να έχουμε να παθαινουμε μικρά εγκεφαλικά απ΄τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Και κυρίως, έρχεται Κυριακή του Πάσχα οσονούπω, ε, θα σιχτιρίσουμε παλι τις υψηλές τιμές στα αμνοερίφια, θα μας βγεί η πίστη,αν έχουμε, στους δρόμους και στα ξενυχτάδικα και στις εκκλησίες, αλλα είμαστε ζωντανοί, χωρίς σεισμό και παρελκόμενα..
Ας ευγνωμονούμε λοιπόν την φιλεύσπλαχνη φύση που μας ξέχασε πάλι και έδειξε στους άλλους, ότι γιαυτήν δεν είμαστε τιποτα- απολύτως τίποτα.


auburn Kate

(φωτο: τσουνάμι στα Phuket)


ΝΥΧΤΟΛΟΓΙΟ


Σάββατο βράδυ.ούτε ξέρω πως γύρισα στο σπίτι. Θυμάμαι μόνο ότι το κεφάλι μου κόντευε να εκραγεί. Ήμουν ήδη καταγοητευμένη από τον καθηγητή Ιστορίας με το ναρκωτικό πάθος. Half Nelson. Απ΄ότι έμαθα, half Nelson λεγεται μία λαβή στην πάλη, με την οποία μπορείς να ακινητοποιήσεις τον αντίπαλο παγιδεύοντας το κεφάλι του...
Δεν ξέρω γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα που συνέλεγα οπτικές κυρίως πληροφορίες για το έργο, απ΄τις προθήκες των κινηματογραφων με τα "ΠΡΟΣΕΧΩΣ", μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως half Nelson είναι μία αλληγορία ή συνθηματική ονομασία για την κατάσταση του πρωταγωνιστή. Δεν έπεσα έξω. Ο "μισός Νέλσον" είναι αυτός, ο cool ναρκομανής καθηγητής, με το υπέροχο βλέμμα, καθόλου απειλητικός όμως για τους μαθητές του, που παραπαίει μεταξύ εξάρτησης και απεξάρτησης. Ειναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου που είχα την ευτυχία να δώ τέτοιο βλέμμα. Δεν ξέρω αν κι αυτό ήταν αποτέλεσμα επεξεργασίας όπως κι ο υπόλοιπος ρόλος, γιατί ο πρωταγωνιστής είναι έξοχος. Το βλέμμα του είναι η επιτομή της καλοσύνης και της αποδοχής. Δεν ξέρω αν μπορεί άνθρωπος ν' αντισταθεί σε τέτοιο βλέμμα. Δεν μπορεί να σε βλάψει τέτοιο βλέμμα. Ο φορέας του όμως μπορεί. Αλλά αν το κάνει και σε κοιτάζει με τον τρόπο και τα υπέροχα ματάκια του Ryan Gossling, τότε δεν θα μπορέσεις να υπερασπιστείς τον εαυτό σου- θα νιώσεις διπλά θύμα- και της πράξης του και αυτού του βλέμματος που σε κανει ν΄ανοίγεσαι , ν΄αποδέχεσαι αυτό που είσαι. Ο,τι κι αν είσαι.
Τελικα είναι καθρέφτες μας οι άλλοι, έτσι; Πάνω τους, στα μάτια τους, βλέπουμε την αποδοχή ή την απορριψή μας, την ηρεμία ή τη νευρικότητα που τους προκαλούμε. Αν έχουμε την ευαισθησία όρασης να το διαπιστώσουμε βέβαια.
Υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μας, έστω του εξωτερικού, το οποίο προσφέρουμε στους άλλους, καθώς ζούμε, και το οποίο εμείς δεν μπορούμε να δούμε ούτε στον καθρέφτη. Επειδή αυτό θα ισοδυναμούσε με την προσπάθεια να δούμε την κίνηση πριν από την κίνηση.
Ενας ηθοποιός είχε πεί κάποτε: " θά' θελα να ήμουν η γυναίκα μου για να δω τί είναι αυτό που βλέπει σε μένα και την κρατάει κοντά μου."
Τα σκεφτόμουνα αυτά ενώ, μετά την ταινια, και δεν ξέρω με τη συνδρομή ποιού κακού ή καλού πνεύματος, δέχτηκα απελπισμένο τηλεφώνημα από φίλο. Και τον συναντησα, και μιλούσαμε με τις ώρες, βασικά αυτός μιλούσε, προσπαθούσε να χωρέσει μέσα στα λεπτά όλη τη συσσωρευμένη απογοήτευση απ' τη σχέση του. Λόγω αχαριστίας του ανθρώπου με τον οποίο συνδεόταν, όπως έλεγε. Τον κοιτούσα την ώρα που μιλούσε, και ξαφνικα ήθελα να του κλείσω το στόμα, όχι επειδή ήταν ανυπόφορα όσα έλεγε, αλλά επειδή ανέδινε τόση νευρικότητα και άγχος, που τρόμαξα, αγχώθηκα κι ένιωσα ν' ασφυκτιώ. Δεν κατάγονται μόνο άντρες λοιπόν , απ΄τον πλανήτη "μη με πιέζεις" σκέφτηκα. Ευτυχώς. Και δεν είμαστε μόνο εμείς κλαψιάρες και ασφυκτικά συναισθηματικές...
Δεν τον κατηγορούσα το φίλο μου- αντιθέτως επειδή τον καταλάβαινα στο παράπονό του, γιαυτό αντιδρούσα έτσι.
Δεν θυμαμαι πόση ώρα προσπαθούσα να τον πείσω πως όταν λέμε πως σεβόμαστε το χρόνο και το χώρο του ανθρώπου που αγαπάμε, σημαίνει πως είμαστε προετοιμασμένοι να τον δουμε ν' αναπνέει και μακριά μας, για όσο, αρκεί να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη, ώστε το: " δεν γουστάρω να σε δώ σήμερα, άσε με", να μην ερμηνεύεται ως: " α, κατάλαβα- θέλεις να χωρισουμε έτσι; αυτο δεν είναι; "
Πόσο ψυχικά χορτάτοι πρέπει να είμαστε για να επιτρέψουμε στους αγαπημένους- φίλους ή εραστές- δεν έχει σημασία, να ζούν κοντά μας με τη χαλαρότητα μίας γάτας που ξαπλώνει νωχελικά στον καναπέ και λούζεται στην απογευματινή λιακάδα, και όχι με το εφιαλτικό άγχος του χρεοφειλέτη, που τρέμει τη στιγμή που θα έρθει η σειρά του να πληρώσει;
Καθώς όμως σχολίαζα τα πάθη του, συνειδητοποιούσα ότι τον εαυτό μου προσπαθούσα να πείσω με τα λεγομενά μου. Στην ουσία ο φίλος μου ήταν ο άλλος μου εαυτός, που τον έβγαλα από μέσα μου, τον καθισα απέναντί μου και προσπαθούσα αν τον χαλιναγωγήσω δια της εκλογίκευσης. Αφέλειας το ακρόαμα δηλαδή.
Χωρίσαμε με τον φίλο μου και ήμουν πιό φουρτουνιασμένη από πριν. Ξαναείδα το τόσο υπέροχα γαλήνιο βλέμμα του νεαρού καθηγητή. Και ξαφνικά, ένα άλλο βλέμμα ήρθε να του κάνει παρέα στο μυαλό μου. Ενα ζευγάρι εξαίσια υγρα, πράσινα μάτια, σαν το πράσινο μιάς μικρής λίμνης, που στις όχθες της ζούν πανύψηλα δέντρα με πυκνό φύλλωμα. Αυτά τα μάτια με είχαν βοηθήσει να διαλέξω μιά καλή εκτέλεση κάποιων κοντσέρτων του Bach. Δεν το μετάνιωσα που τ΄ άκουσα και την προτίμησα. 'Οταν ακούω τα κοντσέρτα, θυμάμαι πάντα αυτό το υγρό, πράσινο βλλέμμα που πλαισιωνόταν από έναν κατστανοξανθο καταρράχτη.
Έφτασα στο σπίτι. Το βλέμμα του καθηγητή, το παθιασμένο παράπονο του φίλου μου κι ένας οξύς πόνος που μ΄έτρωγε μεθοδικά, μ΄έβγαλαν πάλι στη βεράντα- μεσάνυχτα. Κοίταζα το βουνό απέναντι- η μαυρίλα του διεκόπτετο απ΄ τα τεκμήρια της δημόσιας ηλεκροδότησης. Στο βάθος, η επίσης σκοτεινή θάλασσα. Ενα πλοίο- σαρανταποδαρούσα, πάμφωτο, έμπαινε εκείνη τη στιγμή στο λιμάνι.
Ακουγα το 20 years των Placebo. Και κολλητά το nothing else matters των Metallica. Και πριν προλα΄βω αν συνέλθω, μου ήρθε κατακέφαλα το waiting game των Cooper Temple Clause.
Γιαυτό λατρεύω τον "κόκκινο". Γιατί είναι πάντα εκεί- και το play-list του μ' εμπνέει να συνδυάζω τα τραγούδαι αναπάντεχα, και να τα προσαρμόζω στη στη διάθεσή μου. 'Η το αντίστροφο.
" τίποτα δεν έχει σημασία, όταν είσαι 20 χρόνων- μπορείς να παίξεις το παιχνιδι της αναμονής"
είπε το τρικέφαλο φάσμα.
Αλλά δεν ήμουν πιά 20 χρόνων...

auburn Kate
(εικόνα: How they met themselves-DANTE G.ROSSETTI, πηγή: www.artmagick.com)