Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007

ΓΛΥΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ...




I'm at a loss for words που λένε και οι Αγγλοσάξωνες. Γι΄αυτό θα δώσω το λόγο στις φωτογραφίες. Αν τις κοιτάξετε για πολλή ώρα ίσως αρχίσετε να νιώθετε στο στόμα σας τη γεύση της σοκολάτας, την απαλή υφη της ,την ξινή γεύση του βύσσινου ή του σμέουρου που έχει εγκλωβιστεί μέσα της. Εδώ μπορειτε να "φάτε" άφοβα. Μηδέν θερμίδες, μηδέν ενοχές γαστρονομικής υφής. Τα μικρα υπερτυχερά ,για τα κριτήριά τους παιδάκια , στην ταινία Ο Τσαρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας έπεσαν θύματα της βουλιμίας τους και της σοκολατομανίας τους. Ακόμη δεν έχω καταλάβει αν ο κύριος Γουάνκα ήταν απλώς ένας αηδιασμένος απ΄τα εκατομμύρια εργοστασιάρχης, που ροκανιζόταν αργά αργά από τη μοναξιά, ή ένας καρασαδιστής που κάλεσε μερικά πεινασμένα ανήλικα για να δοκιμάσει τις αντοχες τους. Δεν θυμαμαι το έργο πολύ καλά, μόνο τον Τζώνυ, που ήταν τρομακτικός με κείνη την απαίσια καρέ καστανή περούκα.
Θυμαμαι πως όταν βγήκα απ' τον κινηματογράφο, καταβρόχθισα εν ριπή οφθαλμού μία τεράστια σοκολάτα- και ένιωθα κάπως περίεργα. Σα να μου "πέρασε" κάποιος κάτι, στο κεφάλι μου απ' την πίσω πόρτα, πριν προλάβω καν να το δώ. Συμπέρασμα: η τέχνη δεν μας κανει απαραίτητα "καλύτερους ανθρώπους" με την έννοια των ηθικολόγων. Ισως μας συμφιλιώνει με το σώμα μας , με τον εαυτό μας και μ' αυτό το δαίμονα που λέγεται επιθυμία.
Κι αυτό είναι σίγουρα κερδος. Αλλωστε όλα τα πράγματα που πραγματικά αξίζουν στη ζωή, είτε πονάνε, είτε είναι δύσκολα είτε είναι βλαβερά. Ας είναι- "εγώ θα πάω κι ας μου βγεί σε κακό"..

auburn kate

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Α-ΚΤΕΟ-ΡΟΣ


Υποτίθεται πως το Σαβατοκύριακο είναι το διήμερο της προσωπικής αποσυμπίεσης, ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι από εμάς σηκώνονται αγόγγυστα στις 6 το πρωί, ίσως και νωρίτερα, στέκονται όρθιοι κατά τη διάρκεια της εβδομάδας και υπομένουν αυτό το γκρίζο τέρας που λεγεται καθημερινότητα.
Υποτίθεται πως το Σαββατοκύριακο επιτρέπεις στον αληθινό εαυτό σου ν' ανέλθει στην επιφάνεια, ν' αναπνεύσει και να σε φέρει σ' επαφή με τους ένδοξους προγόνους σου. Οι οποίοι ονόμαζαν την ασχολία ...ασχολία, επειδή ακριβώς διέκοπτε τον κανόνα του αραχτού στοχασμού, της σχόλης.
Αν είσαι άνθρωπος με σώας τας φρένας, το Σαββατοκύριακο επιδίδεσαι στις προσωπικές σου απολαύσεις. Καλλιεργείς με συνέπεια κηπουρού τα πάθη σου, γιατί όπως είπε και ο κύριος Poe: "τα πάθη θά' πρεπε νά' ναι σεβαστά", εν ολίγοις μαζεύεις τα κομμάτια του εαυτού σου για να τον ξανακερματίσεις με τη έναρξη της επόμενης εβδομάδας. Ολα αυτά, αν είσαι φυσιολογικός άνθρωπος.
Ενδέχεται να είσαι άνθρωπος με τάσεις μαζοχισμού. Και επειδή δεν υπάρχει διαστροφή που να μην έχει υλοποιήσει το δίποδο ον, αποφασίζεις να συνοδεύσεις εβδομηκοντούτη οδηγό, καλοστεκούμενο μεν, ισχυρογνώμονα και μαμούχαλο δε, στο παρθενικό του ραντεβού με το Κεντρο Τεχνικού Ελέγχου Οχημάτων, αλλιώς ΚΤΕΟ. Εν προκειμένω στολισμένο και με ένα Ι , τουτέστιν Ιδιωτικό Κεντρο Ελέγχου, εφάμιλλο των Δημοσίων και πιστοποιημένο με ISO... όπως πληροφορούμαστε.
Σαν βγείς στον πηγαιμό για το ΚΤΕΟ, δύο εφόδια πρέπει να έχεις απαραιτήτως- τα εξής τρία: χάρτη/ικανότητα προσανατολισμού, νευρικό σύστημα σε καλή κατάσταση και αρκετά ευρώπουλα στην τσέπη σου. Το τρίτο, τα ευρώπουλα, πρέπει να τα έχει σίγουρα ο οδηγός-υποψήφιος ελεγχόμενος. Τα άλα δύο, υποτίθεται πως πρέπει να τα έχει επίσης ο οδηγός, αλλά τελικά επιφορτίζεσαι εσύ, ο χρισμένος συνοδός να τα έχεις.
Κάτι άλλο που πρέπει να διαθετεις ως συνοδός- "συνοδηγός" είναι ικανότητα ανάγνωσης, οι αναλφάβητοι και οι άνθρωποι με προβλήματα στην ομιλία αποκλείονται, και γρήγορα αντανακλαστικά, γιατί ενώ ο οδηγός έχει ήδη χαθεί στο δρόμο-σαλίγκαρο και πραγματοποιεί την ίδια διαδρομή για τρίτη φορά σαν ηλίθιος, σε ρωτάει μ' επιτακτική φωνή: " πινακίδα για το ΚΤΕΟ δεν ήταν αυτή; την είδες; λέγε- για το ΚΤΕΟ ήταν;"
"όχι , για PET SHOP."
"Τί;"
"Τυρί".
Ό,τι καταλαβαίνει ο δύσμοιρος οδηγός που αποφάσισε να πάει στο ιδιωτικό ΚΤΕΟ του Ρέντη για ν'αποφύγει το Δημόσιο της Μαγούλας, άλλο τόσο καταλαβαίνετε κι εσείς.
Ο συνοδός λοιπόν, αρχιζει να παρατηρεί ότι οι πινακίδες που λένε ΚΤΕΟ, εναλλάσσονται ανησυχητικά συχνά με αυτές που λένε PET SHOP. Και αναρωτιέται : " ρε μπας κι αν είναι σε καλή κατάσταση το όχημα θα μας δώσουν βραβείο κανένα ψάρι- αρλερκίνο;"
Δεν χρησιμοποιώ τυχαία το ψάρι αυτό, του οποίου χαρακτηριστικο είναι η αλλαγη φύλου. Επειδή αν ο συνοδός του εβδομηκοντούτη τυγχάνει γυναίκα , και εάν ο εβδομηκοντούτης δεν έχει ακομη εμπεδώσει ότι στον πλανήτη γη κατοικούν και όντα μη αρσενικά, τότε τη έβαψε. Εκτός από τις αγωνιώδεις ερωτήσεις:" βλέπεις το κτίριο; που στο διάολο είναι; ρε τους πούστηδες(sic)- βλέπεις καμιά πινακίδα;" έχει ν' αντιμετωπίσει και την αιφνιδια αλλαγή φύλου η οποία συνδυάζεται με σχόλια του τύπου: " σταμάτα, που θα μου πείς εμένα, είσαι άσχετος , εγώ γεννήθηκα μέσα στ' αυτοκίνητα- πάψε..."
Ενώ λοιπόν αντιμετωπίζεις το δίλημμα, να σιχτιρίσεις επι τόπου τον εβδομηκοντούτη και να τον αφήσεις παρέα με το "εμένα θα μου πείς", να βρεί που κρύβεται το ΚΤΕΟ, ή να τον αντιμετωπίσεις ως μία ενδιαφέρουσα περίπτωση επιζώντος σεξισμού, ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου ένας καλός άνθρωπος- " για το ΚΤΕΟ; να εδώ θα πατε δεξιά και μετά πάλι δεξιά, κάτω απ' τη γέφυρα, απέναντι είναι", και ρίχνει δύο περιποιημένα φάσκελα προς τη μεριά του "απέναντι" για να φωτιστούμε.
Αγαλλίαση για τον οδηγό, σκέφτεστε. Αμ δε. Πριν προλάβει ο εβδομηκοντούτης να γκαζώσει, για να βρεθεί μία ώρα αρχύτερα στη αγκαλιά του ΚΤΕΟ, έρχεται η προειδοποίηση απ' τον καλό Σαμαρειτη: " πρόσεχε, πρέπει να κάνεις αναστροφή και μόλις βρείς το δρομάκι, να μπεις προσεκτικά γιατί τρέχουν σαν τρελοί αυτοί."
Ο συνοδός σκέφτεται: " αναστροφή απαγορεύεται κι έχει κάμερες εκεί, βοήθειά μας. Στο δρομάκι έχει πινακίδα που δείχνει ότι είναι μονόδρομος, και υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα και στις δύο πλευρές του, και... έρχεται ένας καταπάνω μας!"
Προφανώς στο δρόμο για το ΚΤΕΟ, παθαίνεις μία ωραιότατη ζημιά, οπότε ο έλεγχος "των 124 σημείων για την ασφάλειά σας" έχει άλλη βαρύτητα.
Τελικώς το δίδυμο της περιπλάνησης εντοπίζει το δισκοπότηρο, εεε το ΚΤΕΟ, με συγχωρείτε.
Θυμάστε ίσως που μιλήσαμε και για "ευρώπουλα". Αρκετά από δαύτα. Ο συνετός και "ψημένος" οδηγός που έχει ενημερωθεί στοιχειωδώς για τον έλεγχο, όλο και κανένα κατοστάρικο θα κουβαλάει. Σημειώστε πως τα ιδωτικά ΚΤΕΟ δεν έχουν ίδιες τιμές. το καθε μαγαζάκι εκδίδει δικό του τιμοκατάλογο...
Ο οδηγός της ιστορίας μας είπαμε πως είναι εβδομηκοντούτης, μαμούχαλος και ισχυρογνώμων. Επικίνδυνος συνδυασμός, πολύ επικίνδυνος. Διότι, το να ξέρεις κάτι, να είσαι εντελώς σίγουρος περί της ορθότητας και να επιμένεις , έχει μια βάση, ανατρέψιμη βέβαια- το επιχείρημα της υπόθεσης του αλάθητου, που έλεγε ο Mill- αλλά βάση. Οταν όμως δεν γνωρίζεις και επιμένεις, τότε πληρώνεις ακριβά την επιμονή σου- και κυριολεκτώ.
Εάν λόγου χάριν, γνωρίζεις ότι η προθεσμία τεχνικού ελέγχου είναι 3 εβδομάδες πρίν και 1 μετά την κρίσιμη ημερομηνία, η οποία είναι η ημερομηνία κυκλοφορίας του οχήματός σου, που αναγράφεται στη άδεια κυκλοφορίας, και το μυαλό σου έχει κολλήσει με βενζινόκολλα στην ημερομηνία αγοράς του οχήματος, και αυτή δηλώσεις περιχαρής στη υπάλληλο που κανονίζει τα ραντεβού για τον έλεγχο, διαπράττεις ολέθριο λάθος. Το οποίο σε καθιστά φτωχότερο κατά 18€ στην καλύτερη περίπτωση. Συν 7% προμήθεια του ΚΤΕΟ. Εσύ παρ' όλα αυτά επιμένεις, γιατί.... "σταμάτα, αφού θυμάμαι - τότε τ' αγόρασα."
Γιατί , ενδεχομένως αναρωτιέστε οι μη γνωρίζοντες από ΚΤΕΟ, έχει σημασία η ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας; Γιατί απλούστατα, λόγω του γνωστου δαίμονα της ελληνικής γραφειοκρατίας, το ΚΤΕΟ ρυθμίζει τα ραντεβού πάντα μετά την αντίστοιχη ημερομηνία του τρέχοντος έτους. Λες και το κάνουν επίτηδες, ώστε αν τους ενημερώσεις λάθος για την ημερομηνία κυκλοφορίας, λανθασμένα υπολογίζεται αναπόφευκτα, και η 1 εβδομάδα μετά απ' αυτήν την ημερομηνία. Οπότε..... εκπρόθεσμος.
" 18€ κύριε."
" 18€ ; Μα γιατί;"
" Είστε εκπρόθεσμος κύριε."
" Μα γιατί δεν με προγραμματίζατε στις δύο εβδομάδες πρίν; Εντάξει δεν θυμόμουν σωστά."
" Τι να σας πω κύριε; Από το Υπουργείο είν' αυτά. Αν έχετε κάποιο παράπονο, στο Υπουργείο."

Ο συνοδός παρατηρεί πως στο συγκεκριμένο ΚΤΕΟ, μασάνε πολύ την τσίχλα " απ΄το Υπουργείο είν' αυτά, τι να σας πώ..." Ακόμη κι αν στο γραφείο παραλαβής των νομιμοποιητικών εγγράφων, υπάρχει "κυτίο παραπόνων", με μία διαφανή θήκη δίπλα του, χωρίς έντυπα όμως για να υποβάλλεις τα παράπονά σου. Προφανώς ανοίγεις το "κυτίο" και λες τον πόνο σου εκεί...
Πρέπει όμως να παραδεχτεί ο οδηγός , ο οποίος εντωμεταξύ έχει αποκτήσει την έκφραση βρεγμένου γάτου, και ο συνοδός του, πως οι εγκαταστάσεις του ΚΤΕΟ, σέβονται τους ταλαίπωρους/ες που θα καταφέρουν να το εντοπίσουν.
Καθαροί χώροι υποδοχής, χώρος αναμονής με καθίσματα και μεγάλες τζαμαρίες, απ' όπου μπορείς να παρατηρείς 3-4 μαντράχαλους να πασπατεύουν τ' αυτοκίνητό σου, αυτόματος πωλητής ροφημάτων κι αναψυκτικών, περιοδικα για τ'αυτοκίνητο, για να χαζεύεις τα καινούργια μοντέλα και να βλαστημάς το εισόδημά σου, καθαρές τουαλετες. Πρωτάκουστα πράγματα.
'Ολα συμβάλλουν στη χαλαρωσή σου, ώστε να βάλεις προθυμότατα το χέρι στην τσέπη και να πληρώσεις περί τα 50€ συν το πρόστιμο λόγω εκπρόθεσμου, αν είσαι όπως είπαμε εβδομηκοντούτης, μαμούχαλος και ισχυρογνώμων.
Συνοψίζοντας- ο μαζοχισμος έχει και όρια. Αν όχι για τον οδηγό, τότε σίγουρα για τον συνοδό του. Ο οποίος για άλλη μία φορά συνειδητοποιεί 2 πράγματα: αφενός ότι μερικοί άντρες, μόνο μεθυσμένοι μπορούν να παραδεχτούν την άγνοια και την επιπολαιότητά τους. Αφετέρου, τη ρήση του Νίτσε: " έχουμε τις Τέχνες για να μπορούμε να επιζούμε αντικρύζοντας την Αλήθεια."

Σαν τον μάγο - ένοικο του Κινούμενου Κάστρου , γυρίζω τον διακοπτη στο εσωτερικό μου καλειδοσκόπιο κι αμέσως εξαφανίζεται το ΚΤΕΟ, ο εβδομηκοντούτης φαλλοκράτης, το σχιζοφρενικο ρυμοτομικό μας σύστημα κι ανοίγεται μπροστά μου η παλέτα του Σαββάτου και της Κυριακής. Το έργο που με περιμένει στον κινηματογράφο. Η αγκαλιά της αγαπημένης κολλητής. Τα βιβλία που αγόρασα. Η μουσική που με συντροφεύει πάντα και τα κάνει όλα υποφερτά. Και η ανάμνηση εκείνου του αγγελόμορφου αγοριού που με κοίταζε το προηγούμενο πρωϊνό με τόση απελπισία, απ' τη θέση του "συνοδηγού"... Άκουγα Killers, το Bones, εκείνη ακριβώς τη στιγμη-
don't you want to come with me?
don't you want to feel my bones, on your bones?
it's only natural....


auburn Kate

(εικόνα: The numbering at Bethlehem-P.BRUEGEL(the elder),πηγή:www.wga.hu)







Πέμπτη 22 Μαρτίου 2007

ΑΦΑΣΙΑ....


Η ομορφιά είχε πεί ο Oscar Wilde είναι η ανώτερη μορφή ευφυίας, επειδη δεν χρειαζεται καμία εξήγηση. Καμία επιχειρηματολογία προσθέτω εγώ. Απλώς τη δέχεσαι κατακέφαλα οπως την ξαφνικη βροχή, ή τον κεραυνό που σε κάνει κάρβουνο... Ολα τ' άλλα είναι σιωπή...


auburn kate

(φωτό: Eva Green)

Τρίτη 20 Μαρτίου 2007

ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΑΣΤΕΡΙΑ...


Σε μία κρίση αυτοϋπονόμευσης. όλοι οι δραστηριοποιούμενοι στην blog-σφαίρα. θα έπρεπε να επισκεφτούμε τα δικα μας blogs ως τρίτοι. Να τα κοιτάξουμε, διαβάσουμε ως τρίτοι. Τί θα δούμε; Τί θα προτιμήσουμε να μην δούμε;
Είναι πράγματι το blog η ευκαιρία καθενός να ικανοποιήσει το απωθημένο του γι' αναγνώριση, καταξίωση ίσως, ή αυτά προ-υποτίθενται, και απλώς ενδυναμώνουν την (προ)υπάρχουσα φήμη;
Μία ματιά στον "καταγραφέα επισκέψεων" του κάθε blog, το περίφημο "view my profile", λέει πολλά κατά τη γνώμη μου. 'Εχετε προσέξει φανταζομαι ένα μικρό τετραγωνάκι σ'αυτή τη σελίδα του προφίλ, με τον τίτλο "profile visits"- Διαβάζεις, ας πουμε, σ' ένα προφίλ τον εντυπωσιακό αριθμό των 5.000 επισκέψεων και σ' ένα άλλο τον πεινιχρό αριθμο των 30. Δεν γνωρίζω αν ως επισκέψεις προσμετρώνται και οι δικες μας αναγνώσεις, του δικού μας προφίλ, επειδή βρε αδερφέ θέλαμε να δούμε τη φάτσα μας απέναντι , που θά' λεγε κι ο Παπαγιώργης.
Εν πάσει περιπτώσει, η καταμέτρηση υπαρχει και βαζει σε σκέψεις το blogόπαιδο, "δηλαδή , τώρα εγώ που έχω μονο 30 επισκέψεις , σημαίνει ότι είδαν, διάβασαν ή δεν διάβασαν και απήλθαν ; και δεν έκαναν και σχόλια! Και αν δεν είδαν το προφίλ μου (άρα και τα κείμενα ενδεχομένως, πρίν το προφίλ μου, τόσοι πολλοί, σημαίνει ότι εγώ δεν...; "
Μετά θυμάται εκείνη τη ρήση του Warhol περί 15λεπτης διασημότητας κ.λ.π, κ.λ.π και σκέφτεται: " βρε μήπως είναι καλύτερα να μ' επισκέπτονται λίγοι, παρά όλη η επικράτεια; Κι αν, αν λέγω, καβαλήσω τον κάλαμο της ματαιοδοξίας και της φιλαυτίας (δύο καλάμους δηλαδή) και νομίσω πως είμαι ο Σείριος του blog-στερεώματος, και τυφλωθώ απ' την ίδια μου τη λαμψη;
Με τον κίνδυνο της τύφλωσης να υπαρχει στο διακειμενικο χώρο, ο blogger θέτει το ψυχοσωτήριο ερώτημα: "μήπως δεν πρέπει ν' ανησυχώ; Μήπως κι εδώ ισχύει το γνωστό " μωρέ άμα έχεις φτιάξει όνομα , ό,τι και να κάνεις, και πανηλιθιότητα να είναι, θα την δεχτούν"; Μήπως, για να το διατυπώσουμε λογιότερα, αν το σακούλι σου είναι άδειο , ερχόμενος στην αγορά, "τον έπαινο του δήμου και των Σοφιστών" δεν πρόκειται να τον απολαύσεις; Είναι η blog- σφαίρα τράπεζα που σου αποφέρει τόκους, μόνο αν έχεις να της δώσεις ένα μεγάλο κεφάλαιο, ή ανταμείβει και τους "μικροκαταθέτες" ;
Μπορεί το Μηδέν να γίνει Ένα, να γίνει αποδεκτό ως 'Ενα, όντας με μηδενικό, ούτως ειπείν ,παρελθόν ;
'Εχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες ή , για να γίνω πιό ενοχλητική, όμοιες ευκαιρίες στην blog-επικράτεια; Ή μήπως αναπαράγεται εν αγνοία μας η επιφάνεια ή η αφάνεια που μας συνοδεύει στην εκτός διαδικτύου δραστηριότητα;
Με τι κριτήρια διαβάζουμε στην blog-βιβλιοθήκη; Διαβάζουμε το "νεοεισερχόμενο" ή τον παλιό , δοκιμασμένο και ίσως γνωστό από άλλους τομείς; Διαβάζουμε σαν φρεσκοερωτευμένοι, που θαμπωνόμαστε με τα χαρισματα του ερώμενου, σα να τα βλέπουμε για πρώτη φορά; Ή διαβαζουμε σαν σύζυγοι με χρονική προϋπηρεσία 20ετίας, ενθυμούμενοι την απόλαυση, συγκίνηση, που μας χάρισε το έτερον ήμισυ στο παρελθόν, και τώρα ενθουσιαζόμαστε υπό το πρίσμα αυτού του ένδοξου παρελθόντος; Εξ αντανακλάσεως;
Εν ολίγοις, μας ενδιαφέρει "από που κρατάει η σκούφια" όποιου διαβάζουμε, ή μπαίνουμε ξυπόλητοι στο χωράφι της νέας γραφής;
Επειδή όλοι γράφουμε έχοντας στο μυαλό μας έναν "ιδανικό αποδέκτη" των γραπτών μας. Ακόμη και όταν δεν το παραδεχόμαστε...
Επειδή, νομίζω, το θεμα δεν είναι να βρίσκουμε μονο τις απαντήσεις, αλλά να θέτουμε τα ερωτήματα...


auburn kate

(εικόνα: The Italian Comedians-J.A.WATTEAU, πηγή:www.wga.hu)

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2007

ΗΛΙΟΥΠΟΛΙΣ


Ξημερώματα Δευτερας, 5.00. Ακούω το άσμα -σφάχτη των Incubus "love hurts". Το δωμάτιο εντελώς σκοτεινό. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα, με περονιάζει η πρωινή δροσιά. Αν καθήσω θα βρουν ένα σκεβρωμένο πλάσμα το πρωί να κοιτάζει το βουνό απέναντι. Ξαναμπαίνω στο "καταφύγιό" μου. Συνεχίζεται η ακρόαση. Με πιάνει ένας οξύς πόνος στ' αυτί. Θα είναι απ' την ολονύχτια μουσικοκατάνυξη φαίνεται. Αρχίζει και με πιάνει μία περίεργη μυρμηρίαση. Σκέφτομαι πως μπορεί να συνδυάζονται τ' αφηγήματα του Ροίδη που διαβαζα χτες στη λιακαδα και η ταινία που είδα το βραδυ. Stage beauty.Απ' τις ταινιες που δεν πρόλαβα να δώ πέρυσι. Ηρθε η ωρα της στο dvd.
Κατι άλλο αρχίζει και εισβάλλει μεσα στο κεφάλι μου σιγα-σιγά, απ' την πίσω πόρτα. Ηρθε η άνοιξη σκεφτομαι. Ηλιος που σε απογειώνει αφού ακόμη δεν είναι αρκετά δυνατός για να σε καψει. Ανοιξη. Αρχίζω και το λέω συνέχεια σαν Δευτεριάτικο μάντρα. Ξανανοίγω την μπαλκονόπορτα με το ξόρκι της Ανοιξης ανα χείρας και σκεφτομαι την πρώτη σελίδα απ΄το βιβλίο της Woolf. Την κυρία Dalloway.Ανοιξη ήταν όταν είχα δεί το έργο βασισμένο στο βιβλίο της που με τσακισε.. Ανοιξη ήταν όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο ένιωσε ποιά μουσική ήθελα ν' ακούσω εκείνη ακριβώς την εποχή και μου την χάρισε. Ανοιξη ήταν ,λιγο πριν το Πάσχα και διαβαζα τη Φόνισσα. 'Ανοιξη ήταν ,μέσα στο Πάσχα, όταν ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, μου είπε οριστικά και αμετάκλητα "αντίο". Τόσο αμετάκλητα που μονο με τη ζωή μου θα μπορούσα να το ανακαλέσω... Ανοιξη ήταν όταν διάβαζα ατελείωτες ώρες για κάτι ηλίθιες εξετάσεις που ομως σου δίνουν, και καλά, ψωμί.Και καλά.... Και τώρα που σας μιλώ άνοιξη είναι. Κι ας λένε οι μετεωρολόγοι πως από αύριο οι ουρανοί έχουν "γενική καθαριότητα" με τις γνωστές συνέπειες για μας τους "από κατω".
Δεν έχω να πω τίποτ' άλλο. Κι επειδή η άνοιξη ταιριαζει με την εξωστρέφεια, με τα νιάτα που ξεχειλίζουν και θυμιζουν ότι έχουμε ΕΝΑ κορμί και ΜΙΑ ζωή, σταματώ εδώ. Ξημερώνει για τα καλα.
Να έχουμε καλή εβδομάδα γεμάτη.... "κραδασμούς"....
( πάλι για τον Σπυρούλη.Επειδή ξερει να ρίχνει με τα γραπτά του μαχαιριές ακριβείας...Αντίδωρο, ο πίνακας που του αρέσει.)
auburn Kate.
(εικόνα:The Awakening of Adonis- J.W.WATERHOUSE, πηγή: www.artmagick.com)

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2007

ΚΡΑΤΑ ΜΕ ΝΑ ΣΕ ΚΡΑΤΩ, Ν'ΑΝΕΒΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ


'Ισως έχετε ακούσει σχετικά με την πρόταση πρώην υποψηφίου δημάρχου για τη λειτουργία του ΜΕΤΡΟ και μετά τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, μέχρι φανταζομαι , την έναρξη του πρωϊνού δρομολογίου. Ενδεχομένως είχατε λάβει, όσοι διαθέτετε ηλεκτρονική διεύθυνση, και κάποιο e-mail που έλεγε τα ίδια και παρακαλούσε να το πρωθήσετε σε όσο περισσότερους μπορούσατε.
Αν έχω καταλαβει σωστά την πρόταση, ο κύριος υποψήφιος είχε στο μυαλό του όλους αυτούς που την Παρασκευή το βραδυ προσπαθούν να κάνουν ό,τι στερήθηκαν λόγω μεσαιωνικών ωραρίων όλη την εβδομάδα- με τη συνοδεία οινοπνεύματος , βεβαίως βεβαίως. Μεχρι εδώ τίποτα μεμπτό. Καλή ιδέα μου φαινεται, κατα'αρχήν- όποιος γουσταρει να γίνει "ντίρλα" , θα μπορεί να το κάνει χωρίς ν' ανησυχεί για το πόσο αλκοόλ θα τρέξει στο αίμα του, ούτε το πώς θα οδηγήσει. Για να μην σας πώ ότι σε τέτοιες περιπτώσεις , όπως ίσως γνωρίζετε, δε θυμόμαστε ούτε που έχουμε παρκαρει...
Εγώ ομως αναρωτιέμαι - είναι δυνατόν να γίνει δεκτή η πρόταση οταν ο εμπνευστής της λογαριάζει χωρίς τον "ξενοδόχο"; Κι έχω υπόψη μου μερικούς τέτοιους:
Καταρχάς τα συνεργεία διενέργειας αλκοτέστ, που ξαμολιούνται "τις μικρές ώρες της νύχτας" για να θυμίσουν στους πολίτες πως "όχι, δεν μπορείς να κανεις ό,τι γουστάρεις. Περνάς καλά καμάρι μου; Ε, εγώ θα στο βγάλω ξινό- που τρέχεις εσύ με τα τζιπ και τις γκομενες κι εγώ κάνω υπηρεσία σαν μαλάκας." Και τους το βγάζουν.

Μετά σκέφτηκα πως και η ίδια η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ θα έχει αντιρρήσεις. Σε ενημερωτικό φυλλάδιο που διανεμοταν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, διαβάζουμε στο κεφάλαιο "ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ" : "προκειμένου να διατηρηθεί η καθαριότητα και υγιεινή των σταθμών......... δεν επιτρέπεται η επιβίβαση στους συρμούς υπό την επήρρεια οινοπνεύματος ή ναρκωτικών ουσιών."

Και ερωτώ εγώ που είμαι από τον Μάρφαν- αν η πρόταση του πρώην υποψηφίου, στοχεύει στην εξυπηρέτηση των μεθυσμένων, πως διάολο θα τους επιτραπεί η επιβίβαση αν είναι καταφανώς τύφλα; Μήπως θα διενεργούνται εκεί αλκοτεστ;!! Προς το παρόν παντως αλκοτεστ σε πεζό μπορεί να γίνει μόνο αν έχει εμπλακεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα.

Συνεπώς , ή πρέπει να υπάρξει εξαίρεση στην παραπάνω απαγόρευση , ή η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ και όποιος άλλος αρμόδιος για την υλοποίησή της, θα την πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων.

Αν ,κατ' ευχήν, γίνει δεκτή η πρόταση , θα υπάρχουν και σχετικές διευκολυνσεις μέσα στους συρμούς ή στις αποβάθρες , για να βγάζουν οι επιβάτες τα σωθικά τους;

Με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορούμε ν'αποκλείσουμε αυτό το ενδεχόμενο- είναι σα να έχεις την απαίτηση από κάποιον που μόλις έπαθε εγκεφαλικό να σου πεί τον ΑΦΜ του. Μπορείτε να φανταστείτε νομιζω πόσο ευωδιαστός είναι ο αέρας σε κλειστό χώρο , όταν 1,2, 3, 113 άνθρωποι, που λέει ο λόγος, αρχίζουν να μας ξεναγούν στον "εσωτερικό τους κόσμο", έ;

Απλή απορία διατυπώνω. Μ΄ενδιαφέρει πως μπορεί να λειτουργήσει στην πράξη- γιατί όπως είπε και ο Ελύτης : " ω ναι, μια σκέψη για νά΄ναι πραγματικά υγιής- άσχετο σε τι αναφέρεται- πρέπει ν'αντέξει στο ύπαιθρο."

Μάρτυς μου ο Μικρός Ναυτίλος ....

(εικόνα: Bacchus-CARAVAGGIO, πηγή:www.oldmasterpiece.com)
auburn Kate

HOME-MADE TRIVIAL


Διάβαζα προχθές ένα κείμενο - αφιέρωμα στα blogs. Στάθηκα στην διαπίστωση του καθηγητή Πληροφορικής Θ.Γούτα: "Ριζοσπάστες, αντικομφορμιστές, εν δυνάμει δημοσιογράφοι και εν υπνώσει κριτικοί των πάντων, φλύαρες και βαρετοί σχολιαστές είναι παρόντες και παρούσες στα χαρακώματα των μπλογκ".

Πέστε με ψείρα ή ανάποδη, αλλά αυτό το φλύαρες μου δημιούργησε την απορία: δηλαδή δεν υπάρχουν και φλύαροι; Απέκτησαν λοιπόν και οι θαμώνες της blog-σφαίρας ταμπελίτσες φυλετικά φορτισμένες; Προχώρησα παρακάτω και διάβασα σχετικά με τα κίνητρα των δημιουργών blogs. Συγκράτησα, βασικά αυτή αναφερόταν μόνο, την απάντηση του Νίκου Δήμου: " έχουμε αυτό το μπλογκ για να κάνουμε το κέφι μας. Και το κανουμε..."

Μπροστά σ' αυτή τη διακήρυξη αυτοδιάθεσης δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ και να σας φιλέψω , για να κάνω κι εγώ το κέφι μου, με ένα αυτοσχέδιο ερωτηματολόγιο. Απαντήσεις υπάρχουν , σας διαβεβαιώ. Τουλαχιστον εγώ όταν τις είπα στο πρόσωπο που δέχτηκε να κάνει το "πειραματόζωο" αρνητική αντιδραση δεν είχα.

Αν λοιπόν γουστάρετε τα εγκεφαλικά παίγνια, γρίφους κ.λ.π. κι έχετε "ευαισθησία όρασης", απαντήστε παρακαλώ. Ιδού:



  • Ποιά οδός του Δήμου Αθηναίων θυμίζει, αμυδρά, γλυκό ταψιού; [άτυπη έρευνα για γλυκατζήδες, χαχαχαχα]


  • Το όνομα ποιού ελληνικού εκδοτικού οίκου,αν διαβαστεί ανάποδα δηλώνει τη βραδύτητα;


  • Σε ποιό δημόσιο κτίριο στο Δήμο Αθηναίων υπάρχει η σβάστικα;[ μάλιστα η σβάστικα, δεν αστειεύομαι]


Ακούω meds από Placebo. Πάω να πάρω το χαπάκι για τη φλυαρία...


auburn kate

(εικόνα:Vegetables in a Bowl or The gardener- G.ARCIMBOLDO, πηγή: www.wga.hu)

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2007

ΠΕΡΙ ΑΠΟΘΕΜΑΤΩΝ....


Κάποιες φορές , όταν μου το επιτρέπει η βαθειά εξοικείωση με ορισμένους ανθρώπους, κανω μία συγκεκριμένη ερώτηση και περιμένω σίγουρα απάντηση. Ας πούμε, τη θεωρώ ερώτηση-δοκιμασία, τεστ ευαισθησίας...
Το περιεχόμενό της είναι από αυτά που μόλις τ' ακούς, είτε αρχιζεις τους αναστεναγμούς "ικανοί να κινήσωσι τα πτέρυγας ανεμομύλου" που θά' λεγε κι ο Ροϊδης, είτε κοιτάζεις χωρίς να εστιάζεις κάπου, και σίγουρα όχι τον συνομιλητή σου.Είτε, στηλώνεις πανω του ένα βλεμμα "τώρα την έβαψες" και εκστομίζεις τη φράση-φίμωτρο: "α, καλά μην το ψάχνεις- άστο..."
Δυστυχώς λόγω διαστροφής που θεωρώ περιττό ν'αποβάλλω δεν το αφήνω, κι εμμένω στην ερώτηση. Την έχω θέσει 3 φορές ως τώρα, σε ισάριθμα πρόσωπα, πολύ αγαπημένα- απάντηση πλήρη και χορταστική δεν πήρα- είτε ήταν απάντηση μισή, είτε δεν διατυπώθηκε ρητά αλλά μάλλον εκφράστηκε μ' ένα βιαστικο σύννεφο θλίψης που πέρασε μπροστά απ' το πρόσωπο του "ανακρινόμενου". Την επόμενη στιγμή, εγώ έμενα με τη σαρκοβόρα απορία κι ο αποδέκτης της έψαχνε το "ΕΚΑΒ της αμηχανίας", τσιγάρα δηλαδή.
Η ερώτηση -πιράνχα λοιπόν είναι η εξής: πως νομίζετε πως διαμορφώνεται ο χαρακτήρας, η ψυχή ενός ανθρώπου, όταν ΠΟΤΕ, επαναλαμβάνω, ΠΟΤΕ, ΚΑΝΕΙΣ, δεν έχει εκφράσει συναισθήματα για το πρόσωπό του. Ας πούμε, ερωτικά συναισθήματα- δεν τον έχει αγαπήσει κανείς.
Πως γίνεται ο άνθρωπος που όλες τις συναισθηματικές φουρτούνες τις παλεύει μόνος; Και δεν εννοώ τις φουρτούνες που πηγάζουν απ' τις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους, αλλά τα τσουνάμι που πηγάζουν απ' την επιθυμία του ν' αγαπηθεί.
Πως γίνεται ο άνθρωπος που τα πάντα συμβαίνουν κατ' ουσίαν μέσα στο κεφάλι του; Ανακυκλώνονται, μεγεθύνονται, ξαναβγαίνουν με φούρια, αλλά συναντούν γυρισμένες πλάτες.
'Οταν διάβαζα τη Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ, μου είχε κανει τρομερή εντύπωση αυτή η αλυσιδωτή αδιαφορία. Ο δούκας Ορσίνο είναι ερωτευμένος με την Ολίβια, η οποία είναι ερωτευμένη με το Σεβαστιανό, που είναι αδελφός της Βιόλας/Καισάριου, η οποία είναι ερωτευμένη με τον δούκα... σας θυμίζει τίποτα;
Φανταστείτε έναν άνθρωπο, ο οποίος κάθε φορά που κρούει "πόρτες" δεν παίρνει απάντηση. Κάθε φορά βγαίνει πλησίστιος απ΄τον εαυτό του, γεμάτος "θετική ενέργεια", αισιοδοξία κ.λ.π. λυρικά, που λέμε όλοι για να μην αρχίσουμε να ουρλιάζουμε.... και συναντά μονο την αδιαφορία. Σα να φωνάζει πίσω από τριπλό τζάμι, κι αυτοί που βρίσκονται απ' την άλλη πλευρά, να τον παρατηρούν με περιέργεια ή αγανάκτηση- "μα τι λέει βρε παιδί μου; καλά, τι κάνει τόση ώρα με τα χέρια ψηλά; καλα τρελός είναι; τρελός θά'ναι"....
Τι άμυνες αναπτύσσει αυτός ο άνθρωπος; Αν αναπτύσσει βέβαια- γιατί ενδέχεται να παραδίνεται στη θλιψη του, να φοράει τη στολή του θύματος. Χρειάζεται πολύ κουράγιο για να είσαι θύμα και να έχεις επίγνωση του ότι είσαι θύμα, μη νομίζετε...
Κάποιος είχε γράψει πως το μωρό που πέφτει απ' τα πόδια του, θα κλάψει, θα πλαντάξει 1-2 ώρες ίσως, αλλά κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει πως είναι απλώς αδύνατο να παραμείνει εκεί, πεσμένο. θα σηκωθεί, αργά ή γρήγορα. Αυτή την απαίτηση την έχουμε κυρίως απ΄τους ενήλικες. Ο ενήλικας λοιπόν ο οποίος δεν έχει το άλλοθι της παιδικοτητας, βιολογικά τουλάχιστον, πέφτει, ξαναπέφτει, κυριολεκτικά ή μεταφορικά και αναμένεται να επανέλθει. "Νέο ξεκίνημα, νέοι αγώνες"- πρέπει ν' αποδείξει στους άλλους αλλά και στον εαυτό του, πως είναι μάχιμος...
Ερωτώ λοιπόν ξανά- εάν αυτή η οιονεί " πολεμικη μηχανή", η οποία θαβει μονίμως τη έλλειψη αγάπης , έρωτα και λοιπών "φαρμάκων" , αν κάποια ευλογημένη μέρα σκοντάψει πάνω στη Αποδοχή, πως θα τη διαχειριστεί; Γνωριζει πως να τη διαχειριστεί; Μαθαίνουμε να δίνουμε τον εαυτό μας; πώς; μαθαίνουμε να ζούμε όντες οι αγαπημένοι κάποιων; Με ποιό τρόπο; με νουθεσίες; με ολιγόωρα μαθήματα σχέσεων ή εμπρακτα, μεσω της πρόσληψης αγάπης με το κιλό;
Αναδιατύπωση: Ο εν λογω δυστυχής ξέρει και μπορεί ν' αγαπήσει αν δεν τον έχουν αγαπήσει ποτέ; Είναι δικαιολογημένος αν υποστηρίξει, πως εφοσον δεν αγαπήθηκε, δεν έχει απόθεμα αγάπης να δώσει;
Τελικά πως αγαπάμε; χριστιανικα, αντλώντας μονίμως απ' το αστείρευτο(;) εσωτερικό πηγάδι; απ' το έλλειμά μας; ή αγαπάμε ενελώς γήινα, ως ανθρώπινα ζώα, που είμαστε; και δεν είναι ύβρις αυτό... Μήπως αγαπάμε απ' το περίσσευμά μας; Αν ισχύει η ρήση " ό,τι δίνεις παίρνεις" γιατί όχι και η αντεστραμένη άρνησή της; Αν δεν έχεις πάρει τίποτα, δεν δίνεις και τίποτα...
Αν γνωρίζετε, γράψτε μου. ( Με όλη την αμφισημία της φράσης...)
[ για τον Σπύρο-ξέρει αυτός γιατί]
(εικόνα:LORENZO AND ISABELLA-J.Everett Millais, πηγή: www.artmagick.com)

auburn kate

Τρίτη 13 Μαρτίου 2007

ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΗ ΑΠΟΡΙΕΣ


Γιατί οι εκπτώσεις δεν καθιερώνονται δια της γνωστής υπουργικής απόφασης,ΟΛΟ το χρόνο,αφού στην πράξη διαρκούν και μετά το τέλος τους;



  • Γιατί όλα τα λεγόμενα στοκατζίδικα ή καταστήματα με οικιακά είδη σε χαμηλές τιμες κι επίπεδες συσκευασίες, βρίσκονται στου διαόλου το κέρατο, ώστε πρέπει να δαπανήσεις περισσότερα χρήματα προκειμένου να τα εντοπίσεις, παρά για ν'αγοράσεις κάτι απ' αυτά;

  • Πως γίνεται σε μεγάλο κατάστημα ένδυσης-υπόδησης-της Παναγιάς τα μάτια, με πολλα παρακλάδια, όπου ανήγγειλαν εκπτώσεις με όλους τους τύπους, τα εκπτωτικά κομμάτια ήταν εξαφανισμένα, και σκόνταφτες μονίμως πάνω στη "ΝΕΑ ΣΕΖΟΝ";

  • Γιατί τα προϊόντα "φτιάχτο μόνος/μόνη σου, ΜΠΟΡΕΙΣ!", αλλά και πολλές ηλεκτρονικές συσκευές έχουν πάντα ΕΛΛΙΠΕΙΣ ή ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΕΣ οδηγίες χρήσης/συναρμολόγησης; Και γιατί πάντα την κρίσιμη κίνηση που πρέπει να κάνεις για να λειτουργήσει το κατασκεύασμα την ανακαλύπτεις μονος σου μετά από αρκετές επικλήσεις του γνωστου ενοίκου της κόλασης; Μήπως αποτελούν εφευρεύσεις κάποιου σαδιστή εγκεφάλου με απωθημένα διαπαιδαγώγησης;

  • Γιατί δεν ενημερώνει επιτέλους κάποιος τα τηλεοπτικά κανάλια, σχετικά με την αποτελεσματική προστασία των προσαγομένων στη δικαιοσύνη; Ποιός αφελής πιστεύει ότι με το να καλύπτεις μόνο τα μάτια κάποιου με τιο γνωστό "γκρίζο μπακλαβά", τον καθιστάς μη αναγνωρίσιμο; Δηλαδή εσείς αν δείτε ένα πάρα πολύ γνωστό σας πρόσωπο με καλυμμένα μάτια, δεν θα το αναγνωρίσετε; Σα να καλύπτεις τις θηλές του γυναικείου στήθους μόνο, και να νομίζεις πως δε φαίνεται το υπόλοιπο σαρκίο, έτσι; Υποκρισίας το θέαμα και στις δύο περιπτωσεις...

  • Τι σύστημα ανίχνευσης έχουν επιτέλους τα κινητά τηλέφωνα των άλλων, και κουδουνίζουν(που λέει ο λόγος) ΠΑΝΤΑ στο πιό ενδιαφέρον σημείο της ταινίας; (οι cinema maniacs κατανοείτε τον πόνο μου...)

  • and last but not least.. Γιατί σε κατάλογο προϊόντων "άριστης ποιότητας", υπάρχει φωτογραφία συσκευής "μασάζ- ευχαρίστησης", φαλλόσχημη, που λειτουργεί με μπαταρίες, και δεν κατονομάζεται ευθέως ως δονητής να ξεμπερδεύουμε; Μήπως είναι λαβή από αντικολλητικό τηγάνι που έλεγε κι η γριά ιδιοκτήτρια της Λουκρητίας;

auburn kate


(εικόνα THE DANAIDES-J.W.Waterhouse, πηγή www.artmagick.com)

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2007

ΓΝΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ;


Κανονικά, δεδομένου του τεράστιου αποθέματος φυγανθρωπίας που διαθέτω,θά'πρεπε να μην προβώ στο blog-εγχείρημα. Ας πούμε πως η αγάπη μου για συγκεκριμένο πρόσωπο που διαθέτει αξιολογότατο blog, και η ανάγκη μου να επικοινωνήσω μαζί του, με ώθησαν σ'αυτό. Η ακριβής λέξη είναι εξαναγκασμός. Επρεπε να κάνω "δήλωση ταυτότητας" κατά κάποιο τρόπο για να μπορέσω να επικοινωνήσω. Θα έχετε ίσως παρατηρήσει πως εδώ, αλλά και σε άλλες σελίδες του διαδικτύου, πρέπει να "δηλωθείτε" προκειμένου να προσεγγίσετε αυτούς που επιθυμείτε.
Εύλογον. Περιμένετε απ' τον άλλο ν' ανοίξει την πόρτα του,πραγματική ή εικονική, στον οποιονδήποτε; Χωρίς να τον γνωρίζει; 'Η έχετε την την ψευδαίσθηση πως καλύπτετε το πρόσωπό σας πίσω απ'το πέπλο της ανωνυμίας; Σας θυμίζω πως μιλάμε για δια-δίκτυο. Κατά ποιό χυδαία έκφραση, δίχτυ ,απόχη. Και σ' αυτό , αργά ή γρήγορα, όλοι πιάνονται... Λέτε λοιπόν πράγματα, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα εκμηστηρευόσασταν. Δεν έχω καταλήξει ακόμη, και δεν γνωρίζω αν θα το κάνω ποτέ, κατά πόσον αυτό είναι θετικο ή αρνητικό.
Κατα τη γνώμη μου, δύο πράγματα επιδιώκει ο άνθρωπος με κάθε τρόπο, μα με κάθε τρόπο- να παραμείνει εσαεί νέος και να νικήσει τη μοναξιά. Ε, αν νομίζετε πως τη νικάει μέσω των δυνατοτήτων (ψευδο)επικοινωνίας που παρέχει το διαδίκτυο, πλανάσθε πλάνην οικτράν.
Σκεφτείτε: πότε γνωρίζουμε , ή λέμε πως γνωρίζουμε πραγματικά τον άλλο; 'Οταν τον αγγίζουμε, όταν τον βλέπουμε σαρκωμένο μπροστά μας, παρατηρούμε την έκφρασή του καθώς μιλάει, καθώς μας κοιτάζει, ή δεν μας κοιτάζει- προτιμάει να κοιτάζει τα διερχόμενα αυτοκίνητα ή το ντουβάρι πίσω μας.. 'Οταν οσφραινόμαστε την ευχάριστη ή ,συμφορά μας, δυσάρεστη ιδιαίτερη μυρωδιά του, όταν βλέπουμε μία ακρούλα απ΄το τοπίο που λέγεται προσωπικές συνήθειες, εμμονές, γούστα. Ο ευλογημένος, ή καταδικασμενος, διαλέγετε και παίρνετε, είναι αυτός που γίνεται δεκτός στην οικία του-όχι μονο την υλική άλλα κυριώς την ψυχική.. Και πάλι όμως, κάποια δωμάτια παραμένουν κλειδωμένα για μας.
Ορθώς κατά τη γνώμη μου. Θυμάστε ίσως τι έπαθε ο παραλίγο μοιχός σύζυγος στην ταινια του Κιούμπρικ, όταν η σύζυγός του άπλωσε σαν τραχανά πάνω στο κρεβάτι τους τις εσώτατες επιθυμίες της... Οι οποίες, θυμιζω, δεν υλοποιήθηκαν.. Ή οι σύζυγοι του Κυανοπώγωνα, όταν ξεκλείδωσαν την πόρτα της μυστικής κάμαρας. Ακόμη κι αν ο φύλακάς της, ο αβρότατος άρρεν, έκανε ζαβολιές: "μην τυχόν κακομοίρα μου και ξεκλειδώσεις αυτή την πόρτα..." και παραλληλα τους έδειχνε με κρυφό σαδισμό την εν λόγω πόρτα, σα να τους έλεγε: " ε, άνοιξέ τη βρε κορόιδο".
Αντέχετε πραγματικά να δέιτε τι κρύβεται πίσω απ' αυτή την πόρτα; Μήπως η λεγόμενη επιδερμική προσέγγιση ειναι πολύ παρεξηγημένη;
'Οταν σκίσεις το δέρμα, ακόμη και το ανθρώπινο, αντικρύζεις τη φρίκη...

auburn Kate
( εικόνα:DIOGENES-J.W.Waterhouse,πηγή:www.artmagick.com)